اوہدے ناویں لائیاں اکھاں
تاویں اوس پرتائیاں اکھاں
ون سونّے لالچ دے کے
بِن اوہدے پرچائیاں اکھاں
سُتے لیکھ نے جاگے میرے
چاواں وچ بھر آئیاں اکھاں
جابر اگّے ڈٹ کے رہے آں
اُکا نہیں نوائیاں اکھاں
اوہ وی ضدی، میں وی انکھی
سولی آپ چڑھائیاں اکھاں
غزل نشیلی ہو گئی میری
کاغذ تے جد وائیاں اکھاں
اکھاں کولوں نیندر کُھسی
اوہدے تے کیہہ آئیاں اکھاں
حوالہ: رڑے دا دُکھ؛ صفحہ 20