اے عورت

اے عورت!
توں مہان ایں
اپنے ہر روپ 'اچ
توں سمرپت ہا
کدے ماں بن کے
کدے بیٹی بن کے
کدی پتنی
تے کدے بھین
ہر روپ وچّ سمرپت!

پر تیری ہوند تے
پرشن چنہ کیوں
کیوں تیرے راہاں 'تے کنڈھے
تیرے پنگرن توں پہلاں ہی
تینوں مسل دین دیاں سازشاں
تیرے ہر قدم نال
کیوں جڑے نے عزتاں دے سوال
کیوں رہِ گئی بن کے توں
نمائش دی وستو
کیوں وسر گیا تینوں
کہ توں ہو سکدی ایں
لکشمی بائی
تے مائی بھاگو وی!

اے عورت!
کیوں منظور اے تینوں
بن کے رہنا
بس اک جسم
تے بھوگے جان دی وستو
کیوں نہیں دسدا تینوں
تیری ہی روح دا جلوء
کیوں نہیں کر سکدی توں
تھوتھے سنسکاراں دا قتل
پر روز کردی اے
قتل اپنی روح دا!

جاگ ہن جاگن دی لوڑ ہے
اپنی ہوند بچاؤن لئی
تینوں خود ہی
طے کرنی
پینی ہے
اپنی
آزادی دی دشا!