صاعد دا بِپتا سنانا

صاعد دے دُعا شزادے، شَالہ سُکھیا جیویں
دولت تخت اقبالاں والا، سدا زیادہ تھیویں

سر پر ظل الٰہی ہووے، قدماں وچ ولایت
دُشمن چُور ہوون تے سَجن، مَانَن خوشی نہایت

شَوکت شان عدالت عزت، رَاج حَکومت پایہ
روز قیامت توڑی شاہا، دِن دِن ہووے سوایا

عاصم بن صفوان شزادہ، مصر شہر دا والی
نوکر اس دے تختاں والے، ہور شزادے چالیھ

صالح ابن حمید اوہدا سی، ہک وزیر پیارا
میں ہاں بِیٹا اُس دا شاہا، کرماں دا ہَتیارا

میرا ہک شزادہ آہا، بیٹا عاصم شاہ دا
سیف ملوک آہا اس ناواں، بھائی سورج ماہ دا

بھانا رب دا اینویں ہویا، اُٹھیا دانہ پانی
کپڑے اُتے لکھی ڈِٹھیوس، مُورت پَری زنانی

وِیکھّن سَات کُٹھا اُس مُورت، جیؤ گیا ہو راہی
اُٹھ پری دِی لَوڑے چڑھیا، چَھڈ ولایت شاہی

ستر ہزار امراء سلامی، دولت رخت جواہر
مال خزانے تے سَمیانے، لے حسابوں باہر

ہو اَسوار جہازاں اُتے، وچ سمندر ٹُریا
ہک دن واء مخالف جھُلّی، مِینہ غضب دا ہُریا

بھج جہاز ہوئے کئی ٹوٹے، غرق ہویا سَبھ ڈِیرا
ہِک دوئے دی سَار نہ کوئی، آہا سخت ہَنیرا

میں اک تختے اُتے رِہیا، رُڑھیا وچ جلائی
قدرت پاک خدائے رَکھیا، شاہوں پَئی جُدائی

شاہزادے دے درد فراقوں، بہتر سِی ڈُب مرنا
ڈاہڈے نال نہ زور محمد، جو بَھاوے اُس کرنا

چودھاں بَرساں دے ہُن نیڑے، مدت ہوئی وُچھنےّ
سنبھ گیا سَبھ آنسو پانی، دِیدِے اِتنے رُنےّ

سرگرداں رہیوس نت، پھردا ہرٹاپو ہر بندر
نسناساں دی قومے پہلاں، پائیوس قَیدے اندر

پِنجرے اندر پاء اوہناں نے، کیتا مینوں قیدی
نال درخت رکھن لَٹکائیں، نہ گل سمجھ کسے دی

درداں نال ہویا پُر سینہ، خوب بلند آوازے
غزلاں گاواں مَن پَرچَاواں، شعر پڑھاں تَرتازے

نہ میں گل اوہناں دی سَمجھاں، نہ اوہ سَمجھن میری
مینوں جان پَکھیرو لاون، اَگے دَانے ڈِھیرِی

کَچے دانے پَاون مِینوں، کَھاون کارن چوگاں
اوہ نہ کھاواں پیٹ سُکاواں، رب دِی دِتی بُھوگاں

پِنجرا میرے والا ہووے، نال رُکھاں دِیاں ڈالاں
موری وِچوں حیلہ کرکے، باہر ہَتھ نکالاں

میوے کول ہوون جِے پَکے، توڑ شتابی کھاواں
تاں اوہناں پِھر معلم کِیتا، ہے اِیہ مرغ سچاواں

میوے پکے ویون لگے، دانے بھُن چَراون
فَجرے شام نکالن باہر، جنگل بول کراون

پھر پِنجرے وچ پاون جلدی، کرن وسَاہ نہ ماشہ
مُشکل قید مصیبت مِینوں، اوہناں عَجب تماشہ

بے تَرسَاں نوں تَرس نہ آوے، کردے قید پَرندَاں
سُکھیے بَاغِیں اُڈن والے، پِنجریَاں وچ جِنداں

کرن جدا اڈاراں نالوں، جوڑے چا تَروڑن
پَر بَھجَن سِر گَنجِے ہوون، اَجے بِے ترس نہ چُھوڑن

جِنس اَپنی تھیں وِچھڑ جِیہڑے، نا جِنساں وچ آئے
کاہدا سُکھ صَواد اوہناں نوں، دَم دم دُکّھ سَوائے

وچ ہوائیں اُڈن والے، قَید اندر درمَاندِے
نہ اوہ سَنگ نہ چوگ خوشی دی، زہر نوالے کھاندے

پِنجریاں وچ ٹُرن نہ ہوندا، کِیکَر ہوئے اُڈاری
آئی بَاجھوں جان نہ نِکلے، جَھلن سخت قَہاری

خبر نہیں کِس دِیسوں آون، مرغ غریب بَٹیرے
دانہ پانی پکڑ بدیسیں، ہر ہر بَنے پِھیرے

جالاں والے پکڑ لیاون، پَین پِنجر وچ جالاں
چالاں یاد کرن تے روون، کوئی نہ محرم حالاں

جِیؤں جیؤں روون کرن پُکاراں، بولَن بول غمِی دے
اوہ روون تے رَکھّن والے، ہسَ ہَس دوہرِے تِھیندے

نہ کوئی سمجھے گل اوہناں دی، نہ درداں دِیاں کُوکاں
بھِڑبھِڑ کے اوہ مویا لوڑن، عجب تماشا لوکاں

ساری عمر پِٹیِندیَاں گُذرے، سِر تے وال نہ رَہندے
پِتّا مارن شُکر گزارن، رب دا دِتا سَہندے

بے رحمَاں نوں رحم نہ آوے، وِیکھ مصیبت بھاری
سَجناں نالوں سَجن وچُھنے، رَسم کہی ہَتیاری

ہک لَہندے دے چَڑھدے جاندے، چڑھدے دے مُڑ لہندے
ہِکناں سخت نَصیب اوّل دے، پِنجریاں وچ بَہندے

دور وطن ہمراہ نہ کوئی، پیا قضیہّ بھارا
کُھولیں قید اُمید تیرے تے، یا مُرشد سچیارا

بُری جدائی سہنی آئی، لَدگیوں دِلدارا
رب رحیم غفور محمدؒ، میلے پِیر پیارا

مُدّت پِچِھے صاعد تائیں، نظر پَیا شاہزادہ
حال سنا محمدبخشا، گلاں چھوڑ زیادہ

یار اُڈیک قصےّ دی اندر، لے لے کھان ادھارا
سِدھی صاف مُکا کہانی، نہ کر بہت پَسارا

صاعد حال سناندا شاہا، اِینویں سَاں میں قیدی
کدے خلاص کریگا اِیتھوں، آہی آس ربے دی

آیا رب کریمی اُتے، ایہہ سَبب بنایا
جو سُلطان مُلک دا آہا، چڑھ اوہناں تے دَھایا

جِس قَومِے وچ قیدی ہِیساں، میں پردیسی بندہ
اُس قومے دی سختی آئی، مار چُکائیوس دھندا

اُوتھوں رب خلاصی کیتی، نَس ٹُریوس کر جلدی
اگوں شُترسِراں نے پَھڑیا، لِکھی ملی اول دی

شُتر سراں دا راجہ جِیہڑا، گھر اُس دے سی بیٹی
قوم اپنی وچ صُورت والی، زیور نال لَپیٹی

اُس بی بی نے میرے تائیں، اپنے کول مَنگایا
قُدرت نال اوہدا دل شاہا، وِیکھن سات وِکایا

مُدّت پاس اپنے اُس رکھیا، لوڑے مطلب پایا
اوتھوں بھی پھر نَس کَھلوتا، مولیٰ پاک بچایا

گھنِی گھنِیری وِیکھ مُشقت، پہتوس اِیس نَگر وچ
ہک مسجد وچ ڈیرا کیتا، بَیٹھا ساں فِکر وچ

ہک نمازی بُڈھا آہا، اُس مسجددا بانگا
اَج اُس باہر آندا مینوں، سیر کرن دی تاہنگا

اس جائی آ بیٹھا شاہا، جِس جائیوں تُدھ آندا
سیف ملوک دے غم اندر، بَیٹھا ساں درمَاندہ

شاہزداے ایہ گلاں سُن کے، صاعد پَک پَچَھاتا
ہنجوں رویا اُٹھ کَھلویا، فضل ربانا جاتا

صاعد تائیں سِینے لائیوس، نال پیار صفائی
کہندا سیف ملوک شہزادہ، میں ہاں تیرا بھائی

سیف ملوک میرا ہے ناواں، عاصم شاہ دا جایا
تینوں مینوں وچ سمندر، رب وِچھوڑا پایا

اپنا آپ شزادہ دسے، صاعد مول نہ منےّ
خبر نہیں اوہ کِتھے رُڑھیا، کِس نے لایا بنےّ

جِیکر کِدھرے رُڑھ کُھڑ لگا، ہوسی حال شکستے
ایہ کوئی شاہ ولایت والا، فوجاں مِلّن رستے

دولت مند اقبالاں والا، راج حُکم اُس بہتا
کِیکَر اوہ پردیسی شوہدا، اِیس مراتب پہتا

صُورت جیسی صورت ہوندی، وانگ آواز آوازے
عاقل دانے سوہنے سُندر، بھلے بھلیرے تازے

سیف ملوک نہیں توں بھائی، صاعد کرے نہ باور
ہر ہر جا نشانی دَسدا، سیف ملوک اکابر

صاعد نے فرمایا اوڑک، ہک نشانی پکی
تَد یقین لیاواں شاہا، جے اوہ جاوے تَکی

سیف ملوکے دے وچ مَتھے، آہا خال نورانی
اوہو خال ہووے اس سیدھے، معلم ہووے نشانی

شاہزادے دستار اُٹھائی، مَتھا کیتا واندا
صاعد خال ڈٹھا جس وِیلے، ڈھہٹھا ہو درماندہ

ہوش عقل سُدھ بُدھ نہ رہیوس، مردے وانگ پیا سی
سیف ملوک ملیندا تلیاں، تن تھیں تران گیاسی

لے گلاب مریندا چَھٹے، ِسرمنہ سِینے تائیں
عرض کریندا بار خدایا، اس نوں پھیر بچائیں

صاعد نے وت ہوش سنبھالی، آیا جیو ٹکانے
شاہزادے دی پِیریں ڈھٹھا، چُمے قدم دھگانے

کہندا شُکر ہزار ہزاراں، ڈِٹھیوں پھر سُکھّلا
کے کُجھ شُکر زبانوں آکھاں، کرم کمایا اللہ

صاعد تے شاہزادہ دونویں، اُٹھ مِلے گل لَگ کے
سِج گئی پوشاک اَکھّیں تھیں، ہنجوں نالے وَگ کے

سر اندیپ نگر دے شاہے، نالے فوج رعیت
اہلاں حرماں تابعداراں، ہوئی خوشی جمعیت

گیا گواتا یار شہزادے، مولیٰ پاک مِلایا
سَد حَجام حَجامت کیتی، جا حَمام نَہایا

قیمت دار پُشاک مَنگائی، عطر اُپر چِھنکایا
صاعد دے پھر بدن لوائی، چڑھیا رُوپ سوایا

نغمے ناچ ہوئے ہر کوئی، سوہلے گاون آیا
چڑھیا روپ سوایا لالا، کِیسَریاں رنگ لایا

ہر ہر وال کڈھے چمکارے، جیوں سونے دِیاں تاراں
حُسن بے اَنت بَسنت پُھلاں دی، وِیکھن لوک ہزاراں

شاہزادے پھر کھانے مَنگے، خدمتگاراں آندے
مُدّت پِچِھے مِلے پیارے، رَل مِل دونویں کھاندے

کھانا کھا اَرامِی ہوئے، پِیندے لال پیالے
کھِیوے ہوندے مُڑ مُڑ دھوندِے، داغ وِچھوڑے والے

صاعد نوں لے نال شزادہ، ٹُریا طرف مَحلاّں
کے کُجھ آکّھ سُناواں یارو، اوس خوشی دیاں گلاں

ہوئے سوار نراں تے دونویں، اگے دوڑے اردل
چالیھ شاطر بھجدے جاندے، نال لباس مکلّل

ہر شاطر ہتھ ہندی تِیغاں، قبضے جَڑت سُنہری
مُکےّ ڈھالیں کھلے گردے، پُھل سورج دوپہری

پوشو پوش کریندے جاندے، خلقت ڈھہ ڈھہ پوندی
واہ شزادہ تے واہ صاعد، چاروں طَرفوں ہوندی

شوکت شان گھنیرا کر کے، کروّ فرّ ہزاراں
صاعد دا رنگ روپ سُہایا، جیوںگُل وقت بہاراں

مَحلاں دے دروازے آندا، کرکے ایہ وَڈیائی
شاہ نگر دا اگوں مِلیا، نالے ہور لوکائی

استقبال اوہدے نوں آئے، شہزادے سرکردے
لَکھّ خاطر لَکھّ عزت کیتی، والی اوس نَگر دے

سیف ملوکے دی پھڑ اُنگل، سَجے پاسے ٹورے
صاعد دا ہَتھ کھبے پَکڑے، ٹُردِے اِیسے ٹورے

جا سُلطان تخت تے بَیٹھا، اوہ بھی کول َبہالے
سجے پاس شزادہ بَیٹھا، کھبے صاعد نالے

دِتا حُکم کلالاں تائیں، سُرخ شَراب لیاؤ
کنجر اتے کلو نت میراثی، خوب سُراں کر گاؤ

تان ترانے کرن شہانے، نغمے ناچ یَگانے
سات سُراں تے تین گراماں، گاون گُنین دانے

پردے رود سرود خوشی دے، گان بجاون سازی
پین شراب رباب سُنیندے، مجلس ہوئی تازی

حوراں ہار بہار بنائی، خِدمت گار بِریشاں
گُل رُخسار سمن برلالے، سُنبل وال پریشاں

چیرے کلغی توڑے چمکن، طلےّ دار دوپٹے
گھیرے دار نرم پِشوازاں، گوہڑے رنگ اُلٹےّ

مارن پھیرے گرد چو پھیرے، روشن کرن ہَنیرے
سُن آوازے تازے تازے، ہوندے رَقص گھنیرے

زاہد صُوفی وِیکھ نہ سَکدے، اِس مجلس ول دوروں
جو تَکے سَو جا نہ سَکے تاب حُسن دے نوروں

جاں عیشاں وچ ہوئے سُکھلے، دُور ہوئی دِلگیری
شاہ نَگر دا پُچھن لگا، کرکے جِبھ مٹھیری

صاعد بِیٹا دَس اَسانوں، حال حقیقت ساری
کِس سبب بَچایوں مولیٰ، کیکر عمر گزاری

صاعد کہندا سُن توں شاہا، میری درد کہانی
جاں شزادے نالوں کھڑیا، دور رُھڑایا پانی

چالیھ روز رہی سی جھُلدی، وا مَخالف ظالم
تختے تے میں رُڑھدا رہیا، نہ دِسدا کوئی عالم

سرگردان رہیا اوہ تختہ، اتنی مُدت توڑی
چاروں طرف دِسے جل مارو، زمیں نہ لبھدی لوڑی

آفت ٹھاٹھاں دِیہن کلاوے، گُھمن گھیر قہر دے
دانہ پانی اجے نہ آہے، مُکّے لِکھے امر دے

ہک دن جھکھڑ وا کھلوتی، ہوئی دُور غباری
اَنبر دھرتی دِسن لَگے، کیتی رب غفاری

ہک ٹاپو دے دَندِے مینوں، جا صاحب نے لایا
جان لباں پر آئی آہی، بھُکھ پیاس رُلایا

ٹاپو اندر نظری آئی، نعمت ودھ شماروں
مِٹھے میوے ٹھنڈے پانی، خوش ہوا بہاروں

گھنیاں چَھاواں سُچیاں جائیں، سبزے دھرتی کَجی
ہَریَاں شاخاں میوے بَھریاں، کوئی نہ سُکی بَھجی

کوئی مُدت اُس بندر اندر، کیتا وقت گذارا
اوڑک ٹریوس بنھ کے ٹلا، لکڑیاں دا بھارا

میوہ پانی ٹلّے اُتے، پالئی کجھ خرچی
اوسر وقت بدیسی بھُکھے، آپ حکیم بورچی

پھیر اوہ ٹلّا پانی اُتے، ٹُریا چار مہینے
اُس سختی دِیاں گلَاں دَساں، سڑ بل اُٹھن سِینے

ساری عمر رَہاں جے گِندا، اوہ مصیبت بھاری
سیکڑیاں تھیں ہک نہ مُکدی، ایسی رنج گذاری

مچھ کچھوّ تے بُلہناں تندوے، سپ سنسار جماعتاں
لُدھر کُمّے تے جلہوڑے ،ہور ہزار آفاتاں

مارو مار کریندے آون، وَڈِے وانگ پہاڑاں
ہر ہر دے منہ وِچوں نِکلن، دوزخ ہار ہواڑاں

اوہناں بلَائیں تھیں رب مینوںل قُدرَت نال بچایا
ہر عاجز دا حافظ ناصر، واہ واہ بارخدایا

تَرےِ مَہینے سَنجد باجھوں، کھا دھی چیز نہ کائی
سخت مصیبت اوس کٹائی، آہی جِس بنائی

ہک دن کرنا رب دا ہویا، موج چڑھی دریاواں
روئے زمیں تے پانی پھریا، کے کُجھ آکھ سُناواں

اُچی نِیویں تھاں نہ چَھڈی، جَل تَھل ہویا پانی
میں پَر روز حَشر دَا آیا، مُشکل سخت وہانی

اُس پانی دے زوروں میں بھی، جیون تھیں ہَتھ دھوئے
ایہہ مویا کہ مویا میں بھی، یار جِویں سَن موئے

قَہر تَکے تے جُھلے دَھکے، غُوطے کھادے بہتے
لیکن لِکھے دَم عمردے، اوڑک مول نہ پُہتے

نَدی اُچھل اِجیہا لایا، ٹلّا ٹاپو چڑھیا
مولیٰ صیح سَلامت مینوں، خُشکی اندر کھڑیا

ٹاپو وِیکھ ہویا دل راضی، وَانگ جنت دے کُوچے
سَرو 'چنار'انار کھجوراں، ہور سفید اَلوچِے

فندق اُتے عناب اَنجیراں، داکھ انگُوراںگُچھے
جو مَن بھاوے سویو کھائیے، نہ کوئی ٹَھاکے پُچھے

ہندی میوے ہور ہزاراں، گنتر وچ نہ آون
پَک پَک سَبھ ہوئے رنگ رتے، رَس چُوندِے مَن بَھاون

ہور عجب ہِک میوہ ڈٹھا، اُس ٹاپو وچ بھائی
وَانگ انگُورے گُچھا اُس دا، صُورت شَکل صفائی

شام پوے دن ڈُبےّ جِس دَم ،جَگ پر پِھرے سِیاہی
پَتر چا لِپیٹن گُچھا، قُدرت نال الہٰی

ساری رات رہے اوہ بَدھا، فَجر ہووے پھر کُھلدا
بِیکا بِیک آواز اُس رُکھوں، نکلے بھارے مُل دا

ہور درخت ہک میوہ اُس دا، وَانگر شکل مُنکھاں
دِسدا آدم جیوں لَٹکایا، زُلف بَدھی سَنگ رُکھاں

ہر ڈالی پر ایہو جِیہے، میوے بہت رَنگیلے
بَیٹھے کھائیے مَن پر چَائیے، بِن ہاڑے بِن حےلے

میں بھی دل وچ نیت کیتی، اِیتھے رِہن بھلیرا
مِیوے کھاساں وقت لنگھاساں، سَنگ نہ لَبھدا میرا

ہِک دن اَچن چِیتی، آیا نَسناسَاںدا ٹولا
مِینوں پَکڑ لیا رَل سَبھناں، پا گھیرا کر رَولا

چُکڑی عُود لَکڑ دَا اوہناں، پِنجرا خُوب بنایا
اُس پِنجرے وچ گھت کے مینوں، نا ل رُکھے لٹکایا

سارے میں وَل بِربِر تَکدے، اوہناں شَناس نہ کائی
آدم شکل پِچَھانن ناہیں، اوہ نسناس لوکائی

ایہ معلوم ہووے جے اِینہاں، آدم کوئی نہ ڈٹھا
اَنّ کباب نہ دیندے کھانا، نہ کوئی میوہ مِٹھا

نِیلا گھاہ گھتن میں اگے، یا پھر سُکے دانے
کھوڑ بَدام چُھوہارے مَچھی، کھان آپوں ایہ کھانے

دانے گھاہ نہ کھادے جَاون، بھُکھ کِیتی لا چاری
پِنجرے وِچوں باہرآیوس، کرکے بہت ہوشیاری

خُوِرش اوہناں دی کھاون لگوس، مَچھی میوے پَکے
وِیکھ حِیران ہوئے متعجب، ہَسےّ جِیکوئی تَکے

مینوں عجب پَکھیرو جانن، کرن آپس وِچ گلاّں
اَیسا پَنکھی کَدی نہ ڈٹھا، وچ اجاڑاں جھلاّں

ساری خُوِرش اَساڈی کھاندا، دانہ گھاہ نہ کھاوے
خبر نہیں کے ذات اِیہناں دی، کِیہڑے دِیسوں آوے

پھر مَچھی تے میوے مینوں، دین خوراک نَروئی
کھاون پِیون سب کُجھ آہا، سُکھ نہ آہا کوئی

تَنگ پَیا دل میرا اُوتھے، چارہ کوئی نہ چَلدا
وِیکھ کلوہنِی شکل اوہناں دی، جِگر سِینے وچ گلدا

سیف ملوک پُچھیندا بھائی، شکل اوہناں دی کَیسی
کُجھ نَمونہ دَس اَسانوں، کِیہڑی چیزے جَیسی

صاعد کَہندا سُن شزادہ، دَساں کُجھ نشانی
سِر اوہناں دا خوکاں وَانگر، باندر وانگ پِیشانی

اَکھّیں سبز ڈراون دوروں، دَند مِثال پَلنگاں
گور خراں دی دِیہی ساری، دَسدا بی میں سنگاں

صُورت آدمیاں دی آہے، دونویں ہَتھ اوہناں دے
اُٹھاں وَانگر پَیر بَدن تے، بُہتے وال دُکھاندے

سیف ملوک پُچِھیندا اَگوں، نال محبت خاصی
دَس بھائی اُس قَیدے وِچوں، کِیکر ہوئی خَلاصی

صاعد کہندا سُن شاہزادہ، جو گل اَگوں آئی
ہِک دن مینوں مارن لگی، اوہ نسناس لوکائی

پر کوئی روز حَیاتی باقی، دنیا اُتےّ آہی
مارن تھیں اوہ ہوئے پَشیماں، کِیتا کرم الٰہی

تُحفہ کرکے بِھیجن لَگے، دُجے مُلک کِسے نوں
ہِک جَنا پھر چا کندھاڑے، لے ٹُریا سِی مینوں

جَاندے جاندے نوں ہِک جَائی، پانی اگوں آیا
وِہنیدی نَدی ڈُونگِھیری اندر، پَیر جَدوں اُس پایا

پانی کولوں ڈر کے ہَٹیا، ٹِھلھ نہ سَکیا مُولے
میں جاتا ہُن ویلا اِیہو، نَس پواں اُت رُولے

پِنجرے تھیں میں باہر آیا، چَھال ندی وچ ماری
دو تَن بَاہاں مار شَتابی، دور گؤس کر تاری

اَگے رُھڑدا جاندا آہا، پانی تے ہِک تَختہ
ہَو اَسوار پَیا اُس اُتّے، پَھڑیا ہچھا سَختا

پَنج دِہاڑے تے پَنج راتیں، گئیوس نَدی وچ رُڑھدَا
پِھیر کنارے لگؤس اَگوں، وِیکھ سَبب کے جُڑدا

زَنگی آدم کھاون والے، اگے سان بَتیرے
مِینوں پَکڑ لِیا پھر اُوہناں، کھان لَگے کر بیرے

پھر کوئی پِئی دَلیل اوہناں نوں، کرن آپس وِچ گلاں
مینوں سَمجھ نہ آوے کوئی، نہ بَولاں نہ ہِلاّں

خُوب شَکار سَمجھ کے اوہناں، اپنے مُلک پُچایا
تیلے وَالے مَٹکے اندر، گردن تِیک ڈُبَایا

جاں گوشت وِچ تِیل سنجرسی تر، ہوسی سَبھ دیہی
تَدوں خُوراک کراں گے اس دی غرض، اوہناں سی ایہی

تَرے مہینے نِت بے نَاغہ، دوئے وقت رَجاندے
شَکر مَغز بادام چُھوہارے، مَچھی بھُن کھلاندے

دل وچ خُواہش ایہ اُوہناں دی، جاں ہوسی تَن فَربہ
میوے روغن تری دِیون گے، گوشت ہوسی چَربہ

ہِک دن مار کباب کراں گے، ہوسِی عِید وِلے دی
اِیس طمع تے پَالن مِینوں، کر تاکید دِلے دی

جاں پھر گوشت موٹا ہویا، پِھری دیہی تے لالی
آیا رنگ عجائب جُثےّ، صِفت خداوند والی

شَےشَے وَانگ چَمکدی، دیہی چوہ چوہ رت کرِیندی
مِثل انار بَھکھے تَن سَارا، لاٹاں جوت مَرِیندی

زنگی کھاون اُتے ہوئے، مارن لگے میں نوں
پر جے رَکھن والا رَکھے، مارن طاقت کیں نوں

دانے رَل کے کرن صَلاحاں ،ایہ ہے تُحفہ بھارا
ہِک دن کھادا تاں کے ہوسی، سَال نہ لنگھسی سارا

اپنے بادشاہے وَل گھلیے، تُحفہ کر نَذرَانہ
نالے حاکم راضی ہوسی، دِیسی دان شہانہ

کشتی اُتے چَاڑھ لَیو نیں، لے چَلے وَل شاہے
پانی وِچ رَہی اوہ بِیڑی، روز قدر ہِک ماہے

ہِک دن واء پُرے دِی جَھلی، جَھکھڑ سخت ہَنیری
کانگ چَڑھی دریاوے اُتے، وانگ طوفان وَڈیری

چَالیھ روز چلی پھر کشتی، واہو واہ شتابی
اوتھے میں بھی تَکے بہتے، رنج مصیبت آبی

ہِک دن ظالم واء کھلوتی، نرم ہوا سُکھائی
خُشکی دَندے کول اوہناں دی، بِیڑی نِیڑے آئی

اگوں شہر آیا ہِک نِیڑے، آدمیاں دا وَاسا
مسلمان دِسن سبھ بندے، کُفر نہ دِسدا مَاسا

زنگی دِیکھ نَساون لگے، کشتی پَرت پَچھاہاں
شَہری لوک ہِکٹھے ہوکے، پَکڑ لیو نیں لاہاں

زنگی ظالم لوک خُنامی، پَکڑے مسلماناں
سارے مار نَدی وچ سُٹے، پئِی وَبا حِیواناں

مینوں اوہناں خَلاص کرایام مار گوائے وَیری
نام عمّان ہک شہر اگے سی، اُس وچ پُہتوس خَیری

قُدرت وِیکھ خداوند سندی آپے قُدرت والا
بازاں دے ہَتھ دے کبوتر، کردا پِھیر سَنبھالا

باز بِہے لے تِتَر پَنجِے، جاں رب پاک بچائے
لُہندی پِئی مَریِندی بازے، تتر پھرڈر جائے

بلی کُکڑ بچہ پَھڑیا، کر اَشکار تُری سی
لگیوس سُوٹا بَچِیا بچہ، موئی موت بُری سی

کالے سپ پھڑی سی چِڑیا، ساری منہ وچ پائی
لَگی سَٹ ہویا سپ گھائل، ثابت باہر آئی