حاصل کلام

بھیڑ ہجوم ہوائی والے، دور کریں جس ویلے
ساجن دی گلّ بنے وسیلہ، جَد چاہے تد میلے

دوروں آیا یار مِلیگا، جاں ہو بہیں اکلا
رمز حقیقی کہے محمد، پائِ مجازی پلہ

پھیر پری نے مجلس ساری، کولوں ترت اٹھائی
ہک پری ہک ملکہ خاتوں، ہور نہ رہا کائی

سرداراں نوں رخصت دتی، سراندیپ چوپھیرے
باہر شہروں تھاں-ب-تھائیں، کرو قلعے وچ ڈیرے

کجھ فوجاں جا لہو قلعے وچ، اوتھے رہو مقامی
کجھ جاؤ مڑ باغ ارم نوں، پریاں ہو سلامی

جس دن پھیر تیاری میری، گھر دی طرفے ہوئی
اس دن حاضر ہونا سبھناں، چیتا رہے نہ کوئی

سبھناں حکم بجا لیاندا، وانگو خاص غلاماں
کہن سنائیں دین دوائیں، نیوں نیوں کرن سلاماں

چُمّ زمین سلامی ہو کے، اڈیاں بنھ قطاراں
کونجاں ہار ہزاراں پریاں، جاون نال بہاراں

کئی ہزاراں مڑ کے گئیاں، باغ ارم ولّ گھر نوں
سراندیپ اندر کجھ رہیاں، سر پر منّ امر نوں

سَتّ سے سی سرکردا رہا، لشکر نال تمامی
ستّ ہزار پری ہور خاصی، پرط گئے سبھ عامی

جو کجھ گرد شہر دے آہے، اُچے تھاں اجالے
برج ززیرے باغ اچھیرے، چشمے پانی والے

روضے گمبد محل چوبارے، کوہستان سرائیں
مسجد اتے منارے قبراں، ہور بلنداں جائیں

سبھناں پریاں ڈیرے لائے، تَکّ جائیں من پڑیاں
نال بدیع جمال پری دے، رہیاں دو تنّ کڑیاں

سراندیپ نگر دی رانی، ملکہ جیؤ دی مائی
ہر ہر قسم اجائب کھانے، شربت شہد لیائی

اتریاتاں تے خشبوئی، مغز کیتے ہر تازے
سڑدے عود رباب کریندے، مِٹھے نرم اوازے

ملکہ بدرا شاہ پری نے، نالے سبھناں سئیاں
کھادھے کھانے جو من بھانے، پھر خشبوئی لئیاں

تھال سنہری بھر بھر رکھے، کلیئے زرد-پلاؤں
کجھ کھادھے کجھ ودھے جہڑے، چان لگے اس جاؤں

شاہ-پری دے اگوں جہڑا، ودھیا سی کجھ کھانا
ادھا سی یا گھٹّ زیادہ، ربّ مالم کی جانا

ملکہ-خاتوں آپوں اٹھ کے، چا لئی اوہ تھالی
شاہ-پری تھیں پچھن لگی، بن کے وانگ سوالی

ہے سندر مکھ پریئے بھینے، ایہہ دل میرا کہندا
ہک بندہ بیمار چروکا، باغ اساڈے رہندا

اوہ آزز پردیسی شہدا، بہت غریب نمانا
جے آکھیں تاں بھیجاں اس نوں، جوٹھا تیرا کھانا

ایہہ تبرک تیرا خاصی، خیر ازاروں پاسی
لوں لوں نال دوائیں دیسی، دکھ اوہدا جد جاسی

شاہ-پری نے ہسّ کے کیہا، کم مناسب جہڑا
عقل تیری وچ چنگا لگا، ٹھاکن والا کہڑا

میرے ولوں دہ شتابی، جس نوں تیری مرضی
دُکھ نہیں کجھ مینوں بھینے، جے سُکھ پاوے مرضی

دردمنداں دے درد وننجائے، جے میرا پس-خردا
دہ طعام شراب شتابی، گرم ہووے افسردا

واہ نصیب غریب بندے دے، کئی دناں دے بُھکھے
دلبر دا پس-خردا لبھے، امن پوے وچ کُکھے

ڈٹھے باجھ پیارا جانی، دیئ اول مہمانی
لگے آس نراس بندے نوں، دور ہووے حیرانی

شاہ شمس تبریزی جوٹھا، ہک گھٹ سرخ شرابوں
مُلاں رومی نوں جو دتا، ہویا کرم جنابوں

شالہ دولو دمڑی والا، جوٹھا اپنا کھانا
دیوے میں بھکھے نوں تاہیںم رجّ رجّ موجاں ماناں

جے اوہ مرشد مہریں آوے، جوٹھا گھٹ پیالے
ملاں رومی والے مینوں، سچے سخن سکھالے

پڑھنے سننے والے تائیں، تاہیں لذت آوے
منگ نسنگ محمد بخشا، متّ اوہ کرم کماوے

اگے بھی سبھ کرم اسے دے، اگوں بھی لَکھ آساں
مدد خاص اوہناں دی کولوں، قصہ کھولھ سُناساں

شاہ-پری دا جوٹھا کھانا، ملکہ-خاتوں چایا
باہر گھر تھیں آ کر ہتھیں، گولی نوں چکوایا

واہ واہ گولی نازک ہولی، پنجیں پھلیں تولی
سوہنی صورتَ سندر مورت، ٹردی ٹور ممولی

چا رکاب سرے تے چلی، گن گن پیر اٹھاندی
ملکہ اگے نال گماناں، مُجرے کردی جاندی

سیف-ملوکے دا سی بھائی، جس باغے وچ ڈیرہ
خوشی خوشی اس بغیچے، آن کیتو نے پھیرا

سیف-ملوکے نے جد ڈٹھی، ملکہ-خاتوں رانی
رو کر دھرتی تے چھنکائیوسُ، اتھرواں دا پانی

ویکھدیاں کجھ وسّ نہ رہیوسُ، جھس گئی اگّ غم دی
ہنجھو کر پئیاں جھولی، بوند جویں شبنم دی

نرگس دے پھلّ وچوں ڈھٹھے، قطرے اس کھری دے
لالے وانگو داغ کلیجے، لایا سوز پری دے

ڈبیاں رانگلیاں تھیں ڈلہے، موتی ڈلھ ڈلھ کردے
بادل اندر نیساں دانے، قطرے پئے عبر دے

ملکہ روندا ویکھ شاہزادہ، کہندی نال دلاسے
سن توں ویرا ہو خاں دھیرا، ویکھ ربانے پاسے

اج ویلا خوش حالی والا، روون دے دن گزرے
کم تیرے دے حیلے لگے، اسیں بندے بے-ازرے

تیرے کارن دلبر ولوں، اول دی مہمانی
جوٹھا اس دا کھانا آندا، ویکھ رکاب نشانی

ایس رکابی وچوں اۃس بھی، ہتھیں اپنی کھادھا
پھر میں تیرے کارن منگیا، جو کجھ رہا وادھا

آپ بدیع-جمال پری نے، کیتا ازن زبانوں
تاں ایہہ کھانا چائیں چائیں، دتا آن تُسانوں

سن گلاں شہزادے تائیں، بہت ہوئی خوش حالی
کرن لگا تازیماں اٹھ کے، نال ادب دی چالی

کر کے ادب سلام ہزاراں، دل دی نال دلیلے
بیٹھا تاں پھر کھانا دھریا، ملکہ کڑی وکیلے

کر بسملا کھادھا کھانا، سیف-ملوک شہزادے
شکر بجا لیاندا ربّ دا، حدوں بہت زیادے

گلّ بدیع-جمال پری دی، پچھن لگا ساری
دس ملکہ کی سخن تساں سنگ، کیتے پری پیاری

تساں سئیاں کوئی سائت ہوسی، مجلس اُسدی کیتی
کیکر حالَ حقیقت ساری، اس مجلس وچ بیتی

ملکہ-خاتوں نے سبھ گلاں، خوب طرحاں کر دسیاں
سکے باغ مدت دے اُتے، رحمت باراں وسیاں

جتھوں شاہ-پری سی پچھیا، کی بنی شہزادے
کوہ قافاں وچ پھردا آیا، کہڑے نال ارادے

ایتھوں لے لگّ اوتھے توڑی، جاں کھانا کھا چکی
ملکہ-خاتوں گلّ سنائی، ساری نِکی سُکی

سن کے بات شہزادے کیتا، لاکھاں شکر الٰہی
دلبر ذکر میرا فرمایا، ایہہ گلّ مشکل آہی

حالَ احوال سفر دا پچھیوسُ، کی بنی اس بندے
آپے آکھ سناسی ملکہ عشقَ، میرے دے دھندے

سخت قضیے میرے سن کے، متّ اوہ مہریں آوے
جاگن بھاگ وراگ کٹھے دے، دلبر کول بلاوے

پر محبوباں دا کم بھائی، دائم بے پرواہی
بے ترساں نوں ترس نہ آوے، تکّ سولی گل پھاہی

توڑے عاشق مر مر جیوے، کر کر جتن بتیرے
لکھ کیتی نوں ہک نہ جانن، چامل چڑھن ودھیرے

دکھ تنگی سن عاشق والی، پاون سکھ فراکھاں
روندے ویکھ کھلوندے ناہیں، ہسّ ہسّ کرن مزاکھاں

جاں جاں توڑی خبر نہ ہونے، اس دل پریت ہماری
تاں تاں توڑی کرن محبت، صرفہ تے غمخاری

جس ویلے پھر پتہ لگے نے، اس دل عشقَ سمانا
چھڈّ غمخاری حیلہ کردے، جویں کویں رننجانا

سجن نام عاشق دے وَیری، کونہدے دے دے کساں
پی پی رتّ نہ رجدے بھائی، دھن ایہناں دیاں تساں

متّ سن عشقَ میرے دیاں گلاں، وت پری چتّ چائے
اگے نہیں کجھ ذکر کیتا سو، پھیر نہ بات ہلائے

ڈردا خوشی نہیں میں کردا، متّ ربّ غیرت کھاوے
اگے سدھّ نہیں ہو گزری، ہور مصیبت پاوے

جس دن جنج عزیز مصر دی، بن تن مغرب آئی
تنبو خیمے ویکھ زلیخاں، لوں لوں خوشی سمائی

کہندی سئیؤ بھاگ بندی دے، جاگ پئے ہن سوئے
آیا ہتھ سہاگ عمر دا، دکھ گئے سُکھ ہوئے

لبھا اج عزیز مصر دا، چیز پیاری جانوں
اوکھی گھڑی کھڑی ہن طالع، سَوکھی میں جہانوں

ہوئی خوشی کمال زلیخا، نال خوشی دے کہندی
تنبو پاڑ وکھاؤ پیارا، ایڈ فراقَ نہ سہندی

کیتی خوشی زیادہ حدوں، کدی نہ پچدی بھائی
ویکھ عزیز زلیخاں ہتھوں، آتش پا جلائی

اگے ہک قضیے جھردی، ہور پئے لکھ اتوں
اچن چیت خزاں مڑ آئی، باغ بسنتی ُرتوں

مہتر یوسف خوشی کمائی، ویکھ زوراور بھائی
ایسے شیر جوان سپاہی، غالب وچ لوکائی

پُشت پناہ میری ہر ویلے، واہ نہ لگدی ویری
جو بد نظر میرے ولّ تکسی، کیوں کر جاسی خیری

اوہو بھائی دشمن ہوئے، ہتھیں ظلم کمایا
پیغمبر نوں خوشی کرن دا، بدلہ دینا آیا

مجنوں نوں جد باغے اندر، سَدّ گھلیا سی لیلاں
خوشیاں کردا کہندا چڑھیوسُ، اج جنت ولّ سیلاں

اس لیلیٰ توں گھول گھمائیاں، اگلیاں سے لیلاں
گھڑیؤں چوتھے بھا کلاوے، لیلاں نوں میں لے لاں

ترٹی آس نراس بندے دی، پاس نہ آیا جانی
یار شنگار دیدار نہ دتا، مار کیتا غم فانی

شعر؎ میرے دی قیمت پاندا، سبھناں نالوں بھائی
تینوں بھی اوہ خوشی محمد، دونی دینی آئی

لعلاں نالوں دَرّ ودھائے، واہ پیا واہ بھارا
خوشی کرن دا مزہ شتابی، لے محمد یارا

حفظ مراتب ویکھ محمد، کردا وننج نہ پاڑے
متے بہالیں بیل قلم دا، دے دیئ مفت سراڑے

شاہ-پری دے یاد کرن دی، گلّ سنی شہزادے
لے امید دی کنجی خوشیوں، کیتے در کشادے

غفلت غم دی مرض ونجیگی، لُوں لوں رچسی شادی
جس دم کرسی یاد محمد، حضرت شاہ بغدادی

واہ واہ شہنشاہ جیلانی، مظہر ذات ربانی
سر پر چَھتر مہبوبے والا، ولیاں دی سلطانی

غوساں قطباں تے ابدالاں، قدم جنہاں دے چائے
سے برساں دے موئے جو ائے، ایسے کرم کمائے

مدد دے محتاج جنہاں دی، مرسل نبی پیارے
ایسے سید مرد سچے توں، صفت کریندے وارے

دم دم صفت شاہاں دی کہیئے، اس تھیں کجھ نہ چنگا
سخن تیرے کی لایق اوتھے، اؤ گنہار ملنگا

نام شریف اوہناں دا آیا، رہِ نہ سکیا جگرا
تھوڑے سخن کہے پر اگوں، ڈر خاں نہ کس فقرہ

متّ کوئی گلّ اولی نکلے، ردّ ہوویں اس بابوں
بخشش مدد منگ محمد، بے پرواہ جنابوں

شالہ یاد کرے میں بندے، میراں صاحب والی
روڑے تھیں ربّ ساون لائے، بہت ہوئے خوش حالی

ذکر سجن دا چھوڑ نہ سکاں، وسّ نہیں کجھ میرے
شہزادے دی گلّ محمد، رہِ گئی دور پریرے

سیف-ملوک رہا وچ باغے، ملکہ-خاتوں چلی
مجلس خاص پری دی اندر، جا شتابی رلی

پری پچھیندی دس توں ملکہ، کتھے تیک گئی سیں
ایس ترننجن ساڈے وچوں، اُٹھی کس لئی سیں

ملکہ-خاتوں نے فرمایا، بھیت نہ دسن-ہارا
باغے وچ گئی ساں بھینے، کم آہا ہک بھارا

ویکھ ہجوم نہ پچھی اگوں، شاہ-پری گلّ کوئی
کی کم سی تدھ باغے اندر، پھیرا آپ کیتو ای

مجلس تھیں پھر اٹھ کھلوتی، شاہ-پری منِ بھانی
ملکہ بدرا دی پھڑ اُنگل، بھورے وچ سدھانی

بھورھے دے دروازے دوہرے، سنگل کفل چڑھائے
سئیاں پرط گئیاں پھر اندر، بیٹھ رہیاں اوہ ترائے

بھورھے دی تعریف محمد، ساری آکھ نہ سکدا
جنت دا ہک خانا آہا، جھل مل نور چمکدا

نوری برج شمس دا خانا، نالے دو سئدیناں
شمس پری سئدین پچھاوے، ملکہ بدرا بھیناں

ملکہ اوہ جس ملک فلک دے، بابل دے کھوہ پائے
بدرا بدر آکاش حُسن دا، صفت نہ کیتی جائے

اگے بھی اس بھورھے اندر، شاہ-پری سی بہندی
ملکہ بدرا باجھ سہیلی، پاس نہ کوئی رہندی

عاماں دا اوہ تھاں نہ آہا، خاصاں باجھ رفیقاں
اس جائی کوئی ہندا ناہیؤں، بِن محرم صدیقاں

بیٹھ رہیاں جد ترائے بھیناں، شاہ-پری پھر بولی
ملکہ-خاتوں نوں فرماندی، کر گلّ ہولی ہولی

توں اساں وچ وڈی بھین ایں، نالے سُگھڑ سیانی
دیس بدیس ڈٹھے تدھ بہتے، خیبر خشکی پانی

سردی گرمی سختی نرمی، خوشیاں وقت قضیے
تیرے جیڈے کسے نہ ڈٹھے، ماں میری دیئے دھیے

بھورھے اندر تریویں جنداں، ہور نہیں کوئی نیڑے
چپے وچ حسڑ دا جیؤڑا، کون دہاڑ نبیڑے

کر کوئی گلّ کہانی ایسی، جہڑی سُنی نہ اگے
سن سن اثر اندر وچ دھائے، چَنگی دل نوں لگے

ملکہ پچھدی کیہی کہانی، کول تساڈے پھولاں
سنی کنیں یا اکھیں ڈٹھی، یا سرورتی خولاں

کیہا بدیع-جمال پری نے، ملکہ بیبی خاتوں
اکھیں ڈٹھی تے سرورتی، سچی بات سنا توں

کنیں سنیاں گلاں اندر، کوڑ طوفان بتیرے
پاؤں سیر بناندی خلقت، امبر گھنے گھنیرے

جھوٹھے نغمے چا اٹھاون، جس وچ سچ نہ ماسہ
بےوقوف منن سچ اس نوں، کرن سیانے ہاسہ

جیوں ہن کہندے دہلی اندر، کنکے دا مینہہ وٹھا
اوتھوں آئے کہن نہ ڈٹھا، سنیئر ترن اپٹھا

چنگے چنگے سگھڑ کہاون، جھگڑے کرن اس گلّ دے
عقل قیاس نہ لوڑن مولے، بے عقلاں وچ رلدے

سنیاں گلاں تے کی باور، باجھوں علم کتابوں
جو عالم دے مونہوں سنیئے، سوئی کھری حسابوں

یا جو سائیں والے آکھن، اوہ سچ منّ تمامی
پکی جان کلام اوہناں دی، ذرا نہیں وچ خامی

توڑے اُلٹ پلٹ فرماون، وچ قیاس نہ آوے
گِجھی رمز ہوسی سبھ سچی، کون اوہناں بن پاوے

سائیں والے سدا سکھالے، ربّ دے بالے دیوے
مست الست شراب وصل دے، ہردم رہندے کھیوے

جیوں جیوں لکھیا ویکھن بھائی، اکھر لوح-قلم دا
والے جتنا فرق نہ پاون، دین پتہ ہر کم دا

باور کرو یقین لیاؤ، گلّ اوہناں دی اتے
آئت وانگر سچ کر منوں، توڑے بھیجن سُتے

ہائے ہائے گلِ پری دی بھائی، پھر برطرف رہی ہے
شاہ-پری نے ملکہ تائیں، ایہو بات کہی ہے

ڈِٹھیاں سُنیاں گلاں اندر، ہندا فرق بتیرا
اکھیں ڈٹھی کہیں کہانی، ایہو مطلب میرا

ملکہ-خاتوں بیبی بولی، نال زبانے مٹھی
اوہ فساہت اتے بلاغت، پری نہ اگے ڈٹھی

بول رسیلے رنگ رنگیلے، علم عقل چترائی
مرلی بنسریؤں کجھ اُتے، وچ آواز صفائی

عاشق سچے دی پھر سچی، دردوں درد کہانی
سن کے پتھر وچوں نکلے، اَتھرواں دا پانی

خوب بنا تنا کہانی، ملکہ جدوں سناندی
تیر جیہی تاثیر کلیجہ، چیر دولوں جاندی

شاہ-پری نوں آکھن لگی، کنّ دھر بھینے پریئے
عجب کہانی درد رننجانی، تیرے اگے کریئے

ملک مصر دے سی ہک وسدا، تاج تخت دا والی
عاصم بن صفوان شاہزادہ، شان بیانوں عالی

ہتھیں بدھیں گولے اس دے، چالی ہور شہزادے
انت حساب شماروں حدوں، لشکر اس زیادے

ہک روایت والا کہندا، سطر تختاں والے
عاصم شاہ اگے دن راتیں، خدمتگار سکھالے

ہور روایت ایہہ بھی تریجی، چار ہک سے شاہزادہ
بدھے لکّ کریندے خدمت، وافر گنج آمادا

حکُم اوہدے دا طوق گلے وچ، شوق سندا کنّ بالا
طلب حضور اوہدی دی خات،ر کرن ضرور کشالا

موجاں عیشاں خوشیاں طلباں، جو جو سن وچ دنیاں
ربّ گھرے وچ دتیاں اس نوں، سبھ مراداں پنیاں

ہک جھورا اؤلادے والا، گھر وچ بال نہ کھیلے
دولت مال بھرے کد سوہن، مائی باپ اکیلے

دوہری وار کراں گلّ کاہنوں، قصہ کوتاہ اہا
اول آخر توڑی ملکہ، سبھ قضیہ کیہا

شہزادے دے جمن والا، نالے علم پڑھن دا
نالے صورتَ دی تک مورت، غم دی اگّ سڑن دا

مورت اتے عاشق ہونا، شہزادے دا سارا
یکّ-ب-یکّ سنایا ملکہ، سفر قضیہ بھارا

کلمے لفظ بہں خوش نقطے، نال تلازمیاں دے
ملکہ در پروتے وانگو، بھلیاں آدمیاں دے

نال ادا کلام رسیلی، خوش خوش سخن الائے
لئل زمرد مثل محمد، کنّ پری دے پائے

مُڈھوں قصہ ٹور لیاندا، ذرا ذرا کر سارا
باغ میرے وچ اوہ شاہزادہ، ہے غریب بیچارا