ملکہ کہندی بھینے تینوں، تتی واء نہ لگے
سیف-ملوکے تھیں ایہہ گلاں، پُچھ لئیاں میں اگے
جس صورتَ دا عشقَ شہزادے، میں اوہ ڈٹھی ہوئی
اج اس مجلس ساڈی اندر، حاضر دسدی سوئی
جس جائی اوہ مورت لکھی، ہر ہر عیبوں خالی
نام اوہدا بھی لِکھیا اوتھے، قلم کاریگر والی
سوہنی صورتَ جو من کھسدی، وسدی وچ دلاں دے
کول بہے تاں بول نہ دسے، بھیت نہ کردی واندے
خوب شکل محبوب سجن دی کرے غریب مہمان نوازی
خونی نئمت عاشق تائیں، دئے دنا-دنا تازی
جادوگر دو نین لُٹیرے، دل نوں مارن والے
لئل لباں پر آب ہیاتوں، بھر بھر دین پیالے
بادشاہاں نوں تختوں سٹن، کرن غریب نمانے
تاج غریباں دے سر رکھن، واہ محبوب سیانے
آپے لُٹن آپے مارن، آپے زبھا کریندے
آپ نوازن محرم کر کے، سر پر تاج دھریندے
آپے پاڑن آپے سیون، آپے لائِ بجھاون
آپ اجاڑن شہر دلاں دے، آپے پھیر وساون
آپ دکھاون دُکھیئے تائیں، آپ کرن غمخاری
آپ حبیب طبیب دلاں دے، دارو دین ازاری
صورتَ دلبر تے جِند پرور، سن توں بیبی رانی
تیرے باجھ نہیں ہور دوجی، توں گھٹ وچ سمانی
حالَ حقیقت عاشق والی، عرض کراں میں ساری
جویں شہنشاہ فرماوے، حُکم ہووے سرکاری
سَدّ نجومی حالَ حقیقت، اس پھٹے دل مردوں
اج دن پُچھ لئیں متّ بھلکے، مر وِننجیں اس دردوں
تدھ پچھی گلّ دسنی آئی، نہیں تیرے تھیں ڈریئے
اس مورت دی صورتَ تونہیں، ہے بھینے شاہ پریئے
سیف-ملوکے دی ٹھگّ تونہیں، لُٹّ لیا جس راہی
دوروں بیٹھی نے چِھک آندا، گھتّ عشقوں گل پھاہی
ڈیرے تیرے دے در اتے، ڈھٹھا آن بدیسی
جان جہان گھما سجن توں، سر قربان کریسی
مورت تیری کملا کیتا، دانشمند سیانا
شہنشاہ مصر دا والی، در در پھرے نمانا
اوڑک آن تیرے در ڈھٹھا، کر کر بہتا ہیا
بھلا کرے ربّ تیرا بیبی، سار شہدے دی لئیا
