سیف ملوک شہزادہ ایویں، راگ وراگوں گاندا
اُڈدے پنکھی ڈھہن اسمانوں، سُن کے کوئی نہ جاندا
ہر ہر بول اوہدا دکھیارا، زہر الودی کانی
دوجا صدقے ہو ہو جاون، حوراں ویکھ جوانی
دردوں آہیں مار شزادے، پُر کر سانگاں لایاں
آہ عشق دی کوئی نہ جھلدا، جندو جیہناں جلایاں
ماری آہ زلیخا بی بی، دردوں بال مواتا
بھڑک لگی اگ چابک سڑیا، تاں یوسف سچ جاتا
سسیّ نوں اک روز پنوں نے، طعنہ بولی لائی
سچے عشق تیرے دا بی بی، مینوں پتہ نہ کائی
سسیّ چمک لگی اس گلوں، اگ دی چرھ بھروائی
نال افسوس اوساس چلایا، آتش سرد کرائی
ماہی دردوں ونجلی واہے، ہوندا شوق مہیں نوں
مجنوں دا سُن بول درندے، آون چل زمیں نوں
راہ کھلاندے آہ چلاوے، جاں روڈا دکھیارا
جلدی آرن کارن کردا، ٹھنڈا ویکھ لوہارا
ابراہیم چخا پر کڈھیاں، آہیں درد ہزاروں
باغ بہار ہویاں گلزاراں، آتش شوخ انگاروں
پری بدیع جمال کھلوتی، وانگر سرو ازادے
سرتے چھتر چھام بنائی، رُکھ گھنے شمشادے
شاہزادے ول اکھیں لایاں، تکدی مول نہ جھمکے
سُن سُن راگ خیال غماں دے، واؤ پرم دی رمکے
