جے سبھ گلاں لکھن لگیں، جوجو ہادی گھلدا
ہوروں ہور پون وچ رمزاں، قصہ صاف نہ چلدا
عشق بدیع جمال پری نوں، آ پایا ہتھ پکا
جس نوں پھڑدا ہے بنھ کھڑدا، نہیں کسے دا سکا
مان گمان گئے بھج سارے، دل ارمان نہ رتی
سڑ دی گل نہ کر دی موہوں، وانگ دیے دی بتی
وِک گیا جی چِھک سجن دی، ہِک اندر ہتھ پایا
کُنڈی لگی مچھلی والا، حال پری پر آیا
صبر قرار آرام نہ رہیا، شام ڈٹھا جس ویلے
شام تلک دل جردا ناہیں، آکھے ہُن کوئی میلے
ہاتھی عشق مہاوت سوہنا، مڑ مڑ کے پھر پیلے
اچن چیت محمد لگے، سے برچھے سے سیلے
ظالم عشق شزادے والے، بِن تلواروں کُٹھیّ
آن پئی ازغیبوں گولی، مارنمانی مُٹھی
دُکھ دی دائی پکڑ منائی، پھر دی سی جو رُٹھی
بیدن جانے کون محمد، لگی مرض اَپُٹھی
اوڑک جاں جی رہ نہ سکیوس، کہیوس ملکہ تائیں
آ اگیرے چلیے بھینے، تکیئے ایہہ بھی جائیں
ملکہ نے فرمایا اگوں، بسم اللّٰہ بسم اللّٰہ
لگی آس ہویاں دل خوشیاں، شکر الحمدُ للّٰہ
اوہلے اوہلے ٹریاں دوئے، آ کھلیاں پھر نیڑے
شاہزادے نوں خبر نہ کوئی، تار غماں دی چھیڑے
پھر اوہ مورت شاہ پری دی، کڈھ کے باہر حجابوں
چُم اکھیں منہ متھے لاوے، رووے ودھ حسابوں
مورت دے دو پیر چمیندا، پھیر اکھیں تے ملدا
آہیں درد النبے نکلن، ہنجوں پانی چلدا
دھواں دھاری دُکھ غباری، سوز فراق قہاری
بھڑکن بھاہیں واہو واہی، نالے دین نہ واری
وانگ کباب بھُجے تن سارا، سیخ لگایا بیرا
پانی چوندا ہنجوں روندا، آتش وچ وسیرا
سیف ملوک شہزادہ درداں، گھیر کیتا دُکھیارا
گن گن موتیں دے عشق نوں، سُولاں دا بنجارا
شاہ پری تے ملکہ خاتوں، چھپ نیڑے ونج کھلیاں
پری درست ڈٹھا شاہزادہ، رکھ نگاہاں بھلیاں
سوہنی صورت نظری آئی، جاں ڈٹھا ول نقشاں
ویکھ بے آب ہوون شرمندے، مانک لعل بدخشاں
جیوں کاغذ کشمیری اُتے، خوشخط حرف قرآنی
تیویں سی مس ہُردی کالی، یا سبزہ بُستانی
نویں جوانی حسن ارزانی، ہر ہر نقش گمانی
سندر روپ دئے چمکارے، جیونکر چن اسمانی
بدن شریف اوہدے وچ دِسدی، جو تعریف انسانی
سرو ازاد بہشتی باغوں، نازک قد نورانی
