قلزم توں واپسی

رب اسانوں فتحا دتی، نالے مطلب پایا
قلزم چھوڑ چلو گھر اپنے، شاہپالے فرمایا

وجے طرم طنبور نقارے، پٹے پیر نشاناں
گجے دھونسے ڈھول تے شُتری، بدھے لک جواناں

پھیرے ہتھ کیتے مڑ تازے، تازی پندھ کپن تے
زین تُرنگ پلان اُٹھاں تے، پاکھرپئے ہاتھن تے

قطب قطب کر ناد پکارے، علی علی کرطُریاں
مست قلندر بولن بھیراں، پاء کہروڑاں گُھریاں

اگے کرن نقیب آوازے، شاطر وٹن گھُریاں
سادھ مہم گھراں نوں فوجاں، چائیں واگاں ٹُریاں

شاہ شاہپال اتے شاہزادہ، مزلومزلی ٹُردے
سر پر چھتر نشان سنہری، گِردے باجے گھُردے

جنگل جوہ سُہایا سارا، رُتّ بہار وساکھی
کرن شکار سوار پیادے، ٹردے جان ہر باکھی

ہر جوہے ہر جنگل بیلے، اینویں تکدے جاندے
گل پھُل رنگ برنگ ہزاراں، بوٹے ون وناں دے

ٹھنڈیاں مِٹھیاں نہراں وَگن، جیونکر پانی گنگی
خوش ہوا مقام عجائب ،ہر ہر جائے جھنگی

اچن چیت اک جھنگی وچوں، بُھکھے شیر مریلے
ماری گج تے دُنب وجایا، ہتھ مُچھاّں پر پیلے

بھن اگواڑی آ کڑ چاڑھی، جَت کیتی جیؤں سُوئے
اُوگی وانگن دُنب مریندا، توپے وانگر کُوئے

دیو عفریت ہوئے اُڈ اُچے، اوہ آہے سبھ ناری
سیف ملوک آہا وچ خاکی، آئی اس دی واری

نالے سَن ہتھیار اوہناں دے، لوہو پی پی رجےّ
تسّی سی تلوار اِسے دی، برم آہا ہتھ سجےّ

شیر ببر خُم مار زوراور، شاہزادے پر آیا
بدّل وانگر گج کڑک کے، دُنب سرے پر چایا

کڈھے ڈنڈ گھمنڈ مچائیوس، نالے جت کھلاری
مِل کھلا میدان بہادر، فوج گئی ڈر ساری

شیراں سندی ہاڑ نہ خالی، ڈردا کوئی نہ ڈھُکےّ
ہر کوئی اک دوئے دے پچھے، مُنہ چھپاوے لُکے

شاہزادے دی رستم دستی، نالے سن ازماندے
کیسا مرد دلیر سپاہی، دِس رہے گا واندے

شیر اُپر جے پیا اکلاّ، دھن مائی جس جایا
نہیں تاں اینویں مُنہ دا رستم، مہر افروز بنایا

وڈے وڈے عفریت بہادر، کھلے تماشا تکدے
پر شیراں دی ہیبت ڈاڈھی، نیڑے آء نہ سکدے

ورج رہیا شاہپال بہادر، سیف ملوکے تائیں
نال ببر دے نہ لڑ بیٹا، ایہ نی سخت بلائیں

تن تیرے وچ تران نہ اگلا، قیدوں نکل آئیوں
پین لگوں اس آفت اُتے، کس شامت نے چائیوں

ہولیں ہولیں کرن مزاخاں، ہور سپاہی جنگی
کم پیا تاں صرفہ کیتا، ڈٹھی مردی چنگی

جاں مردی دا ویلا آیا، لگے منہ چھپاون
بیٹی دین اُتے دل ہویا، گلیں شیر بناون

سیف ملوک دلیر کھلوتا، شاہپالے نوں کہندا
ثانی ہاراں تھیں مُکھ موڑاں، شرم میرا کد رہندا

توڑے ہاں میں لِسّا ماڑا ،تسیں نہیں کجھ جھکوّ
شیر میرے تک آون دیہو، پھیر تماشا تکوّ

گاجر وانگ کراں گا ٹکڑے، جے چاہیا رب میرے
تسیّ تیغ پیوے گی لوہو، اِلاں کھا سن بیرے

نِسّر سر دی سار لئے گا، سارسروہی والا
کھلاونگارے آجا شیرا، جائیں نہ کر ٹالا

توں بارے دا شیر مریلا، آدم کھاون ہارا
میں بھی شیر جوان مصر دا، شیراں اُپرّ بھارا

گجاں مار ہلائیوس دھرتی، شیر غضب نے چایا
وٹ دیہی کر جھٹ شتابی، سٹ چلاون آیا

باجھ ونگارے وَلین ناہیں، شیر جنھاں دے ناویں
کھیت ونگارے کدے نہ ہارے، مارے جاون بھاویں

نال چلاکی مار پلاکی، کرکے حملہ ہلاّ
آن پیا شاہزادے اُتےّ، ڈِٹھیوس کھلا اِکلاّ

نال مصیبت لاغر لِسّا، توڑے سی شاہزادہ
پر اوہ جوہر وچ دیہی دے، آہا کمے زیادہ

شیراں باجھ نہ جھلیا جاندا، شیراں سندا اگا
ثانی ہار برابر ہوئے، گھول پِڑے وچ لگا

جوش خروش کریندا آیا، پنجے چا چا مارے
سیف ملوکے تُرت میانوں، وکھ کیتا تلوارے

سیف بہادر سیف ملوکے، ایسی نال صفائی
سر شیرے دے آوندیاں ہیں، اکوّ وار چلائی

نعرہ مار لگایا کاری، پھٹ ایسا تلواروں
متھے تھیں لے دنبے توڑی، دل سَٹیا وچکاروں

شیر مریلا آدم کھایا، لشکر جس ڈرایا
اکسے ہتھوں سیف ملوکے، خاکو نال رلایا

نچدا ٹپدا گجدا آیا، کردا شور ککارا
سیف ملوک بہادر اگے، ڈھہٹھا ہو بے چارہ

شاہزادے دی مردی تک کے، شاہپالے ہتھ پھیرے
شابش آفرین پکارے، واہ ڈِٹھے ہتھ تیرے

دیوتیاں نے رستم دستی، سر متھے پر منیّ
اس تھیں بہتر ڈٹھا اکھیں، جیسا سنیاں کنیں

اُٹھ شاہزادہ پَیر پیادہ، کرن لگا تعظیماں
شاہپالے ول ہویا سلامی ،کر کرکے تسلیماں

گھوڑا ہور منگایا شاہے، سونے موتیں جڑیا
سیف ملوکے اگے رکھیا، شاہزادہ پھر چڑھیا

کاٹھی تے خلگیر سنہری، لعلاں نال جڑائے
زر تاراں لمکاراں سُچیاں، زر لگام چڑھائے

شاہزادہ اُس گھوڑے چڑھیا، ٹُردا چال گُمانی
تک تک پریاں دیو پکارن، واہ صورت انسانی

اوسے ڈولے خوشییں خوشییں،ٹُردے ٹُردے آئے
اوسے باغ ارم وچ مڑ کے، آن نشان لگائے

شارستان اندر سُن خبراں، ہرگز رہیا نہ کائی
استقبال شہاں دے کارن، آئی باہر لوکائی

سرو بانو تے مہر افروزہ، پریاں دیو تمامی
نکےّ وڈے نذراں لے کے، آئے پھیر سلامی

سیف ملوک تماماں ڈٹھا، دین لگے تشریفاں
بادشہانے تحفے دتے، کے دسّاں تعریفاں

رنگ رنگاں دے تاج سنہری، چیرے کلغی توڑے
وَنّ وناں دے کھیس دو شالے، چوغے فرغل جوڑے

پھیر نویں سر تازہ کیتا، سیف ملوک شزادہ
خاطر تے دلداری کیتی، حدوں بہت زیادہ

غور دلاسے ہور خوشامد، لطف احسان نہایت
سیف ملوکے نال کیتو نیں، چاہ پیار عنایت

بانہہ اوہدی شاہپالے پھڑ کے، مائی دے ہتھ پائی
ایہ لے چیز کھڑائی مائے، شُکر میری رہ آئی

مینوں فرض تیرا فرمانا، سر توں لتھا بھارا
راضی رہیں اساڈے اتے، میں ہاں چاک تمھارا

ماں منیّ تاں رب منایا، پہلا مرشد مائی
شکر خدا دا جے توں راضی، نالے پت رہ آئی

شاہپالے پر راضی ہوئی، مائی دلوں بجانوں
دے دعائیں کیتوئی مینوں، سُرخرو جہانوں

اساں تساں مر جانا جیونکر، توڑوں ہوندی آئی
دنیا تے رہ جاسی بیٹا، بھلیاں دی بھلیاں

مردی کولوں رہندا جگ وچ، مرداں سن داناواں
مردی کر دے مرد محمد، دَھن کہاون ماواں

مہر افروزے باہوں پھڑیا، سیف ملوک شزادہ
سر چمےّ منہ متھا چمےّ، کرے پیار زیادہ

مہر افروزے عذر کریندی، سیف ملوکے اگے
اے بیٹا کد مٹدی جیہڑی، قلم دُھرا ہوں وگے

ایہ مصیبت قیدے والی، تدھ پر لکھی آہی
پر ایہ غفلت ذمے میرے، ہو گئی کوتاہی

پھر بی لکھ شکرانہ پڑھیے، خیری مُڑ گھر آیوں
جاگے بھاگ اساڈے بیٹا، اکھیں رب وکھایوں

سیف ملوک کہیا اے مائے، پریاں دی سرکردی
کے دُکھاں دا صرفہ مینوں، نہیں غموں جِند ڈردی

جس دن قدم ارادت والا، راہ طلب دی رکھیا
آبحیات پری دے عشقوں ،اِک گھُٹ بھر کے چکھیا

ہر سختی ہر رنج مصیبت، ظلمت قید قہاری
چاء لئی سر اُتے آپوں ،بھر دُکھاں دی کھاری

سبھ قضیے سہل بندے نوں، کوئی نہ مشکل دِسدے
اک وچھوڑے ظالم کولوں ،نین میرے بِھر پھسدے

خرچی راہ عشق دے اندر، طعنے رنج ملامت
ناہیں عشق محمدبخشا، جاء آرام سلامت

لطف عنایت رب دی اُتےّ، آس آہی ہُن پکی
دیسی آپ مراداں توڑے، سو سو سختی تکی

مہر افروزے انگل پھڑ کے، شاہزادہ سنگ کھڑیا
جا بدیع جمال پری دے، محل چُباریں چڑھیا

ونج ملیا محبوب پیارے، روپ ڈٹھا دلبردا
حور بہشتی تھیں دس حصےّ، روشن نور قمر دا

سورج نال برابر رِسماں، جھال نہ جھلی جاندی
اکھ پرت تکے جس پاسے، پھٹ کلیجے لاندی

چشمہ آبحیات سچے دا، وات مٹھی دلبردی
سُرخ لباں یاقوتوں کھریاں، یا اوہ کھنڈ مصر دی

نازک قد چنبے دی ڈالی، واہ واہ سرو لٹکدا
گل وچ زلفاں ناگ ایانے، وس چڑھے جو تکدا

ٹھوڈی سیؤ باغ بہشتی، رنگی گوہڑے رنگے
ہنساں والی ٹور لٹکدی، گردن مثل کلنگے

یارو صفت پری دی ناہیں، ہر جائی ہو سکدی
تازی تیز طبیعت والے، حیرت اگوں ڈکدی

گُنگی ہوئی زبان قلم دی، نالے قلم زبانی
خوف لگے مت جلوہ جالے، کاغذ تے مسوانی

سیف ملوک پیا جد نظریں، عجب جمال پری نوں
غش پئی کجھ ہوش نہ رہیوس، تابش نال پری نوں

اس مستی وچ کہندی آہی، نال زبانے حالی
حمد ثنا ربے نوں لائق، کرم کُنندہ والی

دولت دوہاں جہاناں والی، رب مینوں اج دتی
کھلے در مراد میری دے، مار غماں نوں بِھتیّ

سُدھ ہویا اج بُرج ستارا، گئی نحوست راسوں
جاگے بھاگ سعادت والے، فضل ہویا رب پاسَوں

درد فراق آزار پرانا، دور ہویا ہُن جانوں
لتھا تاپ ملاپ سجن دا، آپ ہویا گھر سانوں

یاراں نال بہاراں آیاں، کیتے شکر ہزاراں
جھُلیّ واؤ مراد خوشی دی، بھور ملے گلزاراں

جا گدیاں ایہ نعمت کتھوں، مت میں سُتی ہوواں
جاں جاگاں تاں یار نہ لبھے، تلیاں ملدی روواں

وانگ زلیخا نت اُڈیکاں، رو رو ڈیکاں ماراں
گھر بیٹھی نوں یوسف مصری، آ ملیا سِر وراں

جان پئی تن مرُدے تائیں، ملیا یار یگانہ
لکھ خیرایت صدقے دیندی، پڑھدی نفل دوگانہ

جاں خوشبو سجن دے والوں، مغزاندر ونج پہتی
آئی ہوش ٹکانے مُڑکے، ویکھ ہوئی خوش بہتی

سُکیّ بیل جوانی جوبن، ہری نویں سِر ہوئی
انگل پکڑ محلیں کھڑیا ،کول نہ رکھیا کوئی

سینے لاء ملے دِل دِل نوں، مُنہ ملے سن مُونہاں
ہار حمیل گئے ہٹ پچھے، چھپدے لوڑن لُوہاں

سکدے دل دلاں نوں ملدے، جس دم کر کر دھائی
وچ حجاب نہ بھاوے تن دا، زیور کس دی جائی

خارلگن تدہار حمیلاں، ملن نہ دیندے چھاتی
نتھ بُلاق پیاروں چُبھن، چاہیے رمز پچھاتی

بانہہ سر ہاندی دھرن نہ دیندے، چھلےّ کن دُکھاندے
لائے سان پیاّ دی خاطر، ملیاں نہیں سُکھاندے

بھاون نہیں وچھوڑے اندر، نہ رجدے گل لگیاں
قصہ دس ونجیں گا کتھے، اس رستے اُٹھ وگیاں

جس دم کنت پری نوں ملیا، مرہم لگائی پھٹے
لعل جواہر ہیرے موتیں، سر صدقے کر سٹے

صدقے ہون جتھے دل جانی، ذکر اوتھے کے زردا
پُجدے ہتھ محمدبخشا ،کد عاشق گھٹ کردا

عاشق تے معشوق پیارے، رل بیٹھے اک جائی
دُکھ ونڈن تے حال حقیقت، پُچھن سبھ وہائی

سیف ملوک دھیان کریندا، واہ واہ سچیا سایاں
میرے جیہے غریب بندے نوں، تدھ دتیاں وڈیایاں

شاہ پری ہتھ لگسی مینوں، کسے نہ سُجھدی آہی
اج میرے تھیں ساہ نہ وِسدی، ہویا کرم الٰہی

جے میں لکھ زباناں ہوون، لکھ لکھ شُکر گزاراں
لکھوں اک احسان نہ مکدا، توڑے سو سر واراں

جس دی دس نہ پوندی آہی، وچ زمیاں اسماناں
نہ کوئی تھاں ٹکانا آہا، معلَم وچ جہاناں

جیندی واؤ نہ لبھدی آہی، ہرگز خواب خیالوں
اج وصال میسر ہویا، اوس بدیع جمالوں

میں عاجز پر ربّ تُرٹھا، پائیوس بوند کرم دی
لوں لوں اندر خوشی سمائی، بوء نہ لبھدی غم دی

دوتی دشمن کوئی نہ رہیا، نہ کوئی دوکھی ویری
بیٹھا سیج سجن دی اُتے، عیش کراں اج خیری

دلبر یار میرے وس ہویا، میں اس دا اوہ میرا
غیر نہ کول محمدبخشا، اک اساڈا ڈیرا

مت میں جنت وڑیا ہوواں، چھڈ کے دنیا فانی
ایہ مجازی صورت اندر، ہوئے لقاء حقانی

جے کجھ ہے سو واہ وا واہ وا، پُنّیاں سبھ مراداں
رب غریب نواز محمد، مَنّ لیاں فریاداں

دوئے رل کے کرن دعائیں، رب غریب نوازا
اج اساں پر رحمت والا، کُھلا ہے دروازہ

کھُلاّ ویکھ اسیں بھکھیاری، منگن تھیں کد رہندے
اگلی مدّت تیرا دِتاّ، رہے وچھوڑا سہندے

آپے اج ملاپ دتوئی، رحمت دے درباروں
بعد اس تھیں رکھ کرم کریما، یار وچھوڑ نہ یاروں

کر ایسا سربندھ اساڈا، رہیے سدا اکٹھے
کاج سُہا محتاج نہ ہوئیے، آن تیرے در ڈھہٹھے

وت جدائی بھاء نہ پائیں، لذت دس وصل دی
مِیل اساڈا میل شتابی، پال امید فضل دی

دین ویاہ خوشی کر گھر دے، پیش نہ پوے اُدھالا
عاشق دا تدُھ باجھ خدایا، کون کرے اُپرالا

پئی دعا قبول حضوروں، مہر ہوئی اس ول دی
شاہپالے دے دل وچ پائیوس، حرص ہوا اس گل دی

جاں اوہ تخت اُتے ونج بیٹھا، لگی کول کچہری
پریاں دیو اکٹھے ہوئے، کیا قافی کیا شہری

گلوں گل ہلاندے ہوئے، شہزادے ول آئے
صفتاں کر کر رجدے ناہیں، سبھو کہن گھمائے

حکمت پاک خداوند کیتی، عشق پچھے تاثیراں
سبھناں دے دل لگا عاشق، وانگن سَکیاں ویراں

ٹھنڈ پوے شہپالے تائیں، جیوں جیوں صفتاں کردے
دماّں باجھ شزادے اگے، ہو رہے سبھ بردے

کیتی صفت نہایت سبھناں، جان لیا شاہپالے
مرضی لوڑے دیوتیاں دی، پُچھے تے پڑ تالے

سنو دیوانو تے امراؤ، میر وزیر کبیرو
خویش قبیلہ سبھ اکٹھے، کرو صلاح وزیرو

قصہ ایس شزادے والا، سُن بیٹھے ہو سارا
صفتاں ویکھ لیاں تے اندروں، عشقے دا بنجارا

حسن بدیع جمال میری دے، مُٹھا ہے از غیبوں
نہاتا ندی غماں دی اندر، پاک ہویا ہر عیبوں

بیٹی میری عشق اوہدے نے، بدھی نال کمنداں
مینوں بھی ہے مٹھا پیارا، وانگ پُتاں فرزنداں

جے ایہ گل تساں دل بھاوے، ناتا دے ویاہاں
نہیں تاں دیو جواب شتابی، گھلاں پرت پچھاہاں

سبھناں کہیا فتح مبارک، سُن حضرت شہپالا
بھلی گلے دا پچھن کیہا ،گھڑی نہ کریؤ ٹالا

ایہ جوان شزادہ آدی، صفتاں انت نہ کائی
ایس جیہا کوئی کنت نہ لبھے، لائق تیری جائی

ایہو کم مبارک تینوں، راضی اسیں تمامی
دیو پری کوئی عیب نہ دھرسی، نہ وٹا نہ خامی

جیکر عرض اساڈی منیں، ساعت دیر نہ لاؤ
ایہ جوان پسند اسانوں، ناتا بخش ویاہو

ساک قبیلہ راضی تک کے، ہویا شاہ سوایا
مجلس وچوں اُٹھ شتابی، محلاں اندر آیا

مائی بھینو بیگم تائیں، سد کے کول بہاندا
دسوّ کے تساڈی مرضی، ترہیاں نوں فرماندا

بسم اللّٰہ بسم اللّٰہ شاہا، ایہو ساڈی مرضی
اسے مطلب کارن ہتھوں، اسیں تیرے ول عرضی

دھی اساڈی لائق شاہا!، ایہو کنت رنگیلا
قسمت جوڑی رب محمد ،کر اوسے دا حیلہ

نیّت خیر اسے پر آکھو، چھڈو ہور دلیلاں
بھلیاں دھیاں دین اجیہاں، مرد نجیب اصِیلاں

پھیر اوتھوں شاہ اُٹھ کھلوتا، آکھ دعائیں خیراں
جا دربار تخت پر بیٹھا، خلق چمیندی پیراں

نیتّ خیر دلوں اس آکھی، کر چھڈی کڑمائی
سیف ملوک بدیع جمالے، باہروں خبر نہ کائی

بیٹھے سیج خوشی دی اُتےّ، اک اکلّی جائی
باتاں کر دے من پرچاندے، پڑھدے شکر خدائی

گھڑی آرام کیتا رل دوہاں، پھیر اُٹھیا شاہزادہ
رخصت اذن پری تھیں لیندا، کر کر عذر زیادہ

مائی جی دے ڈیرے جاواں، ونج کھلواں حاضر
اوتھے بھی کوئی جھٹ گزاراں، کراں خوشامد خاطر

ایہ صلاح بدیع جمالے، بہت پسند لیاندی
بسم اللّٰہ بسم اللّٰہ اگوں، شابش دے فرماندی

مائی جی دے ڈیرے آئے، شاہ پری شہزادہ
راتیں تیک رہے اس جائی، الفت نال زیادہ

خوشییئں خوشییئں رات گزاری، اوسے وچ مکانے
دھمی صبح ہویا خوش ویلا، لگی لوء جہانے

کیتا وضو شہزادے اُٹھ کے، آکھی بانگ فجر دی
پڑھی نماز عبادت کیتی، اپنے زور قدر دی

ذکر وظیفے ورد کریندا، بیٹھا مل مصلیّٰ
شکر گذارے ربّ چتارے، تیری ذات معلیّٰ

سرو بانو اس ویلے اُٹھ کے، پاس گئی شہپالے
اوہ بھی اگوں نال ادب دے، عزت نال بہالے

بسم اللہ جیؤ آئی بھینا، کول اساڈے بہو کھاں
سیف ملوک کتھے کُجھ اس دی، حال حقیقت کہو کھاں

سرو بانو نے کہیا اگوں، ہے اوہ میرے ڈیرے
تھکا ماندہ رہیا اتھائیں، پاس نہ پہتا تیرے

شاہپالے فرمایا بی بی، کیوں تدھ نال نہ آندا
مینوں شوق دیدار اوہدے دا ،غلبہ کردا جاندا

سرو بانو نے شاہزادے دی، شاہے اگے دونی
آدمیت دے عذر لیاندے، کیتی صفت سپونی

شاہپالے فرمایا اس دی، سد کراں مہمانی
ایت زمانے آدمیاں وچ، کوئی نہ اس دا ثانی

سرو بانو بھی کہندی اگوں، اے بھائی ایہ سانوں
غیب الغیبوں تحفہ آیا، فضل ہویا سُبحانوں

جے کجھ مفت نعامت مولیٰ، آپ پُچائے غیبوں
کرئیے قدر شناسی اس دی، پاک ہوندا ہر عیبوں

سیف ملوک پیارا شاہے، وچ حضور بلایا
چم زمیں سلامی ہویا، جاں مجلس وچ آیا

گھر بیٹھک تے بنگلے مجلس، ہور عمارت شاہی
کردھیان ڈٹھے جس ویلے، سیف ملوک سپاہی

ایسی عالی شان عمارت، جیسی جگت نہ سارے
ویکھ ہویا حیران شزادہ، سندر محل چُبارے​

گنبد چھت سنہری سارے، سر کڈھن اسمانوں
نقش نگار نہ گنتر جوگے، آہے ودھ جہانوں

صُفے صحن صفائی والے، دھرتی سبھ سنہری
موتیں ہیرے فرش فیروزے، جتھے بہے کچہری

تخت سنہری لعلیں جڑیا، سُچیاں ہیٹھ وچھایاں
قدماں ہیٹھ تمامی مجلس ،کر دی سیس نِمایاں

شاہ شاہپال بہادر عادل، بیٹھا تخت سُہایا
چوری دار کھلوتے جُھولن، چَھترکوہاں وچ لایا

چوٹی تاج مبارک والی، چمکے نال اسماناں
ظِل الٰہی نظری آوے، شوکت شان شہانا

جاں ویکھے تلواری ولوں،کردا ذرہ ذرہ
ذرے نوں اک نظر کرم تھیں، سورج کرے مقرہ

مُہر مبارک ہتھ انگوٹھی، نبی سلیماںؑ والی
مشرق ،مغرب حکم چَلیندا، تِیک جنوب شمالی

جاں گھوڑے پر کرے سواری، پہن سبھو سمیانا
اسماناں وچ پئے تزلزل، تک کے زور شہانا

دشمن دا دل دائم زخمی، ڈر کے اس دے تیروں
سُنبا تیر شہانے والا، قلم سِدھی تقدیروں

جاں اوہ زور دیہی دا لاوے، مارے ہتھ اسماناں
کھچ ملاوے نال زمیں دے، دھن شاہپال جوانا!

سبھ سپاہ بہادر جنگی، وانگ مریخ سپاہی
سورج جھنڈا پکڑ شہانہ، ہوئے اگیرے راہی

سیف ملوکے نے جد ڈٹھی، عظمت شوکت بھاری
شاہپالے دا جاہ جلالت، فوج بے انت شماری

ہو رہیا حیران شہزادہ، ویکھ تجمل شاہی
نال عظمت تے کبریائی، کردا یاد الٰہی

توں بے انت سچے رب سائنیا، دھن خدائی تیری
مُول کسے نے انت نہ پایا، ایڈ لوکائی تیری

باپ میرا بھی بادشہاں وچ، عالی شان کہاندا
جو کجھ ایتھے نظری آیا ،اوہ پسنگ ایہناں دا

ڈٹھیوس تخت بلند سُہایا، لاکھاں نقش نگاراں
جڑے جواہر قیمت والے، لعل بلن جیؤں ناراں

ہور زمرّد خاص یمانی، تے یاقوت رمانی
دُر یتیم اتے کئی گوہر، شب چراغ نورانی

گِرد بگرد تخت دے لٹکن، جھانجر ہار پروئے
سوُرج سندی رِشم نہ لگدی، مول اوہناں دی لوئے

ست سے کرسی ہور سنہری، سجے پاس ٹکائی
پنج سے اوہو جیہی کھبے، اک تھیں اک سوائی

کئی شہزادے شاناں والے، دیو عفریت بہادر
ہر ہر کرسی اُتے بیٹھے، دانش مند زوراور

سیف ملوک جدوں آوڑیا، سبھے اُٹھ کھلوئے
بدّھے ہتھ شزادے اگے، آن سلامی ہوئے

سجےّ پاس تخت دے نیڑے، کرسی خوب شہانی
مخمل مشکیں نال لپیٹی، خاص آہی سلیمانی

پریاں حکم شہانہ لے کے، اوہ غلاف اُتارے
گلناری زربفت سُچے دے، نویں اچھاڑ سنوارے

نرم وچھائی پرُ کر پائی، گاؤ تکیے پُر کر کے
شاہزادے دی خاطر رکھے، نال تخت دے دھرکے

شاہ شاہپال اس کرسی اُتے، سیف ملوک بہایا
شاہزادہ تعظیماں کر کے، بیٹھا بہہ سُکھ پایا

سیف ملوکے ول منہ کیتا، شاہپالے سلطانے
کہندا اے فرزند پیارے، دس کھاں نال ایمانے

اک سفر دی خفگی تینوں، دوجا چاء وطن دا
مائی بابل دا دل اندر ،ہوسی شوق ملن دا

ملک سپاہ رعیت سندی، چنتا ہوسی بھاری
نالے سِک اشناواں والی ،نال جِنھاں دے یاری

اتنے غم تیرے دل اندر، ہوسیں درد رنجانا
نالے دُکھ عشق دا تینوں، لوں لوں اندر دھانا

پرہن رکھ اندیشہ ناہیں ،حام تیری میں بھرساں
جے رب چاہیا مطلب تیرا، خوب طرح دا کرساں

بھیجدیاں عفریتاں تائیں، مصر شہر نوں جاون
خیر سُکھاں دی خبر پچاون، نالے پھیر لیاون

سُن گلاں شاہزادہ اُٹھ کے، کرن لگا تعظیماں
توں ہیں مائی بابل میرا، دیں دِلاہ یتیماں

شاہے پھیر بہایا پھڑ کے، بیٹا چھڈدے جھورا
سیف ملوکے ہوئی تسلی، فکر نہ رہیوس بھورا

شاہپالے پھر مجلس اندر، عِشرت عیش مچائی
جیونکر جشن شہاں دا ہوندا، سوترتیب بنائی

یاقوتی مٹ آن ٹکائے، بھر کے لال شرابوں
بھر بھر دین پیالے پریاں، شکل مثل مہتابوں

اک پریاں دے حسن عجائب، گُوہڑے رنگ گلابی
زیور زیب پوشاکاں سُچیاں، نازک انگ حبابی

دیون کاسے ہر ہر پاسے، پین پیاسے سارے
تاب حسن دی آب دلے دی، باب غماں دے مارے

نشہ شرابوں نقل کبابوں، ساقی نین سنگارے
تار ربابوں بوء گلابوں، ہو رہے متوارے

نغمے ساز وجاون لگیاں، ناچ اُٹھائے پریاں
سُندر شکلاں عجب پوشاکاں، زیور پہن پچریاں

نچّن گاون کرن تماشے، مجرے بادشہانے
طائفیاں نے بول سنائے، دھُرپت نال ترانے

اُٹھ اُٹھ دیو مریندے تاڑی، پیندے حال جواناں
پیر زمیں پر محکم کر کے، ہتھ گھتن اسماناں

چار دہاڑے چارے راتیں، رہے تماشے ہوندے
بھُن بھن کھاون مرغ بٹیرے، مدھ پیکے مُکھ دھوندے

شاہزادے دی عزت حرمت، کردے ودھ حسابوں
دین شراب کباب سناون، نغمے چنگ ربابوں

بعد اس تھیں دن پنجواں آیا، مجلس چاء اُٹھائی
سبزے جوہے گل پھل والی، سیر کرن دی آئی

شاہپالے سنگ لیا شہزادہ، لگا سیر کراون
جنگل جوہ جوہیرے اندر، ہر ول پھیرا پاون

مرغزار ڈِٹھا شاہزادے، کے گل آکھ سنائیں
سچّا نیلا وانگ اسمانے، خوش ہوا خوش جائیں

سمن بنفشہ گل دے گردے، سبزہ ائیوں سہاوے
محبوباں مُکھ داڑھی جیوں ،کر خط نواں لے آوے

گُل لالے دل تازے لالی، جیوں رخسارے یارے
شکر لب معشوقاں والے، روشن کرن اندھارے

دلکش بہت لطیف عجائب، واہ ہوا سُکھاندی
ہر ہر منزل نیک مبارک، زوری چت لگاندی

ہر ہر پاسے نہراں کٹھے، پُھلیں بھرے کنارے
نال تریلے منہ ہتھ دھوکے، موتیں پہن سنگارے

ہر ڈالی تے پنکھی بولن، خوش آواز ہزاراں
ارغنون صحیح سر کر کے، خوب وجاون تاراں

چکوی چکوا بطہ مرغایاں، مارن سر وچ غوطے
پیلے انب چوانُوں نیلے ،چوہ چوہ کردے طوطے

اچے رُکھ دی چوٹی اتے، ذِکر کریندے بوزے
ہُد ہُد مست محبت پھردی، ذکر زبانوں روزے

سوہنے سرو آزاد کھلوتے، رونق جنت والی
قمری اتے تدرو بو لیندے، ہر پترّ ہر ڈالی

اُچے قد درخت کھلوتے، محبوباں دا بانا
سُچے سبز زمرّد نالوں، پت اوہناں دے جاناں

ایسا مرغزار کھلوتا ،واؤ اس دی خوش باسوں
باغ بہشت معطر ہوندا ،جاں جُھلدی اس پاسوں

اوہناں گلاں دی خوبی کولوں، انبر نور سنوارے
ہر گلبن دی ڈالی اُتے، پھُل مانند ستارے

اوہ سبزے اوہ پھُل ہزاراں، اوہ ہوا نورانی
غیرت کولوں وانگ اسماناں، چائی سرگردانی

سبزے اندر پانی وگن، ہر کوئی کرے نظارہ
لاجورد دے نالے اندر، جیوں کر چلے پارا

ہر پانی دے دندے دندے، خوب بنی پھُل کھیلی
گُل داؤدی گُل عباسی، گُل ریحان چنبیلی

دل فریب قصے دے سُنیئر، فکر دوڑاؤ بھائی
باغ ارم جس نام سدایا، اس وچ کد خطائی

ایسا خوب مکان ڈھونڈیندا، دنیا توں ہتھ دھووے
باغ بہشت محمدبخشا، جے ہووے تاں ہووے

شاہزادہ مقبول دوہاں نوں، مائی تے شاہپالے
تاں شاہپال اوہدی پھڑ انگل، کر کر سیر دسالے

سیر کریندیاں شاہے کہیا، اے بیٹا دلبندا
اتنے سال ہوئے تُدھ چایا، عشق سچے دا دھندا

برکت صدق یقین تیرے دی، مولیٰ خیر گزاری
گُھمن گھیر بَلائیں وچوں، کڈھیوں کرکے یاری

ہن توں آن میرے گھر پہتوں، ہوئے جمال اساڈے
دس صلاح کراں اج کیکر، جو کم نال اساڈے

سیف ملوک نہ بولن دتا '، مائی اگوں بولی
شاہپالے نوں آکھن لگی، اے شاہا میں گھولی

تدھ جیہے انصافے والے، شاہنشاہے اگے
گَل کرن دی حاجت ناہیں، جو تدھ مرضی لگے

شاہپالے فرمایا مائی، تدھ معلم گل ساری
دھّیاں پتراں سبھ کماں دی، تینوں ہے مختاری

جیؤنکر بھاوے تیویں کر کھاں، ہوڑ نہیں کجھ تینوں
میں دھی تیری جھولی پائی، ہور کہیں کے مینوں

لے کے اذن شہانہ بی بی، کاج ویاہ رچایا
جو حکماء علماء اُوہناں دا، سبھو چاء سدایا

پریاں جِن عفریت دیاں نوں، سدیا نیڑے دوروں
شارستان سنہری اندر، کٹھے ہوئے ضروروں

چونہہ گُٹھاں تھیں ڈُھکی خلقت، کٹِھی ہوئی نہ تھوڑی
باغ ارم دی دھرتی مَلیّ ،کوہ چورنجاں توڑی

حکم دتا شاہپال بہادر، کار رواواں تائیں
باغ ارم دا گِردا سارا، خوب سُہاؤ جائیں

باغیں بنت بناء بناؤ، چوک عراق پھوہارے
زینت زیور نال بناؤ، زیب چمن دے سارے

جُوں فرمایا تیویں ہویا، واہ دولت سُلطانی
باغ ارم دا بنیا یارو، جنت اعلیٰ ثانی

ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، سَنے قبیلے بالے
سراندیپ شہر دا والی، سدیا شاہ شاہپالے

ہور حکومت واسط والا، تاج ملوک شزادہ
ایلچی بھیج منگائے سارے، کرکے چاہ زیادہ

صاعد ول روانہ کیتے، دے کے خط رسولاں
دیواں چالیاندا اوہ بھی، وانگ سجن مقبولاں

صاعد تے شاہزادہ دوئے، یار ملے گل لگ کے
پیراں تیک گئے سن نالے، نِیر اکھاں دے وگ کے

شکر بجا لیاندا رب دا، بیٹھے کر خوشحالی
جیؤندیاں جس یار ملائے، دھن اساڈا والی

قلزم دے دریاوے والا، ہاشم شاہ سدایا
سنے قبیلے تے فرزنداں، پریاں نال لیایا

میر وزیر آہے جو خاصے، سبھ شاہاں سنگ آئے
باغ ارم وچ میل اکٹھا، وکھ وکھ جھنڈے لائے

سیف ملوکے دے دل خوشیاں، تک تک کاج سُہایا
اک تھیں چارہویا شاہزادہ، رب ایہ روز وکھایا

اک دلگیری اندر و اندر، گھاء کلیجے کر دی
مائی بابل شادی تکدے، سنگت ہور مصر دی

ساک قبیلے بھینا بھائی، ہانی یار پیارے
سہرے گانے کاج اجیہا، تک ہوندے خوش سارے

سیف ملوک دلیل گذاری، سمجھ لئی شاہپالے
کہندا اے شہزادہ دل تھیں، کڈھیں فکر مِحالے

ماں پیؤ یار مصر دے، تینوں یاد پئے اس ویلے
دُور نہیں کجھ صاحب اگے، جے چاہے تاں میلے

سیف ملوکے کہیا حضرت، شیشہ ہے ول تیرا
کے حاجت جے موہوں آکھاں، جانے مطلب میرا

مائی نوں فرماون لگا، شاہ شاہپال بہادر
خواہش میری ما پیؤ اس دے، ہوون ایتھے حاضر

شاہزادے دے بھیناں بھائی، وطنی یار پیارے
اس مجلس وچ حاضر ہوون، ساک قبیلے سارے

مائی اس مصلاحت تائیں، بہت پسند لیائی
شاہپالے نوں آکھن لگی، نیک ایہو گل آہی

شاہزادے تھیں پچھن لگے، دس صلاح پیارے
خواہش ساڈی ماں پیو تیرے، آون بنے سنگارے

سہرے گانے شادی تیری، ویکھ بہوں خوش ہوون
کڑماں چاری ساڈی ویکھن، کاجے وچ کھلوون

شاہزادے فرمایا اگوں، سن حضرت سلطانا
ماپے میرے چاکر تیرے، تینوں سبھ خصمانہ

دوہیں جہانیں ماپے میرے، سر پر تسیں ہمیشاں
کون تساں بن ایہ غمخواری، کرے اساں درویشاں

مائی تے شاہپالے تائیں، ایہ جواب یگانہ
بہتا خوش پسندے آیا، شابش کہن جوانا!

شاہزادے نوں نویں سرے تے، بہت پسند لیائے
آکھن لگے اے فرزندا، توں سچ سخن سنائے

پر دل ساڈا چاہندا اینویں، بڈھا بابل تیرا
درداں دُکھاں نال ہوویگا، جیوں سیخے منہ بیرا

ماء فراق تیرے دی ساڑی، ہوسی درد رنجانی
شادی تیری ویکھن دوئے، پوے اگےّ پر پانی

نالے سین دہاڑیں سانوں، طعنہ مول نہ مارن
تساں اسانوں یاد نہ کیتا ،وچ خوشی دے کارن

شاہزادہ فرماندا اگوں، سن توں صاحب میرا
جے کُجھ حق بندے دے اندر، کہندا شاہ اُچیرا

عین صواب اساڈے ونڈے، محض لطف تے رحمت
ہر غم میرا کھڑیا لوڑو، دور کرو سبھ زحمت

بابل ول لکھاں میں عرضی، پرچے ویکھ نشانی
نالے نال گَھلاں اُس پاسے، صاعد دل دا جانی

خیری دا خط میرا پہنچے، نالے یار ہمراہی
مصر شہر وچ خوشیاں ہوون، وسےّ فضل الٰہی

ویکھن سات اعتبار لیاون، اُٹھ تُرن اس پاسے
یا محرم یا لکھے باجھوں، رہسن وچ وسواسے

شاہپالے فرمایا بیٹا، لِکھ پیؤ ول عرضی
رکھ تسلی سوئیو کرسان، جیوں کر تیری مرضی

سیف ملوک شہزادہ بیٹھا، لے کاغذ مسوانی
ہتھ وچ کانی سینے کانی، سخن سدھےّ جیوں کانی

ڈُل ڈُل رت اکھیں وچ آئی، وگ ٹُرے پرنالے
کاغذ اتے نظر نہ لگدی، قلم چھنڈے پرنالے

نیناں اگے پانی آیا، اس تھیں نظر نہ ٹکدی
کنبن ہتھ اندر دے جوشوں، تاہیں قلم دھڑکدی