سیف ملُوک ہنجُوں بھررُنّا ،سُن ماؤُ دِی زارِی
پَیراں اُتّے متّھا رگڑے ،چُمّے وارو واری
کہندا قدم تیرے دِی مِٹّی، سُرمہ میرے بھانے
حق تیرے سبھ گردن میری، ناہیں ملے مُکانے
جے کُجھ تُساں زُبانوں کہیا، فرض آہا میں کرنا
عین شہادت مینُوں آہی، حکم تیرے تے مرنا
ایہہ بے عقلی میری مائے، جیہڑی تُوں اج ڈِٹھّی
بندے اُتّے دوس نہ کوئی، آہی دُھر دِی چٹھّی
وس لگدے کد چھڈ دا کوئی ،لذّت گھر شہر دِی
ہتھّیں کؤن مائے بِن اؤکھت، مارے تلی زہر دِی
کوشش ترلے ساڈے مائی، کیونکر آون کارِی
بھاء میرے اِس سفرے پینا، لیکھ لکھّے سرکارِی
چر ہویا سِر میرے اُتّے ،ایہہ نؤبت سِی گھُر دِی
پرہُن چھیکڑ ویرے میری، نہیں دلیرِی تُردی
ایسا ظالم عِشق اولّا،جیہڑا تخت چُھڑائے
اپنا آپ کوئی واہ چلدے ،سُولی کد چڑھائے
ہُن مینُوں ایہہ خواہش کِیویں، مر جاواں جِند جائے
تُوں گھر وسدا رسدا لوڑیں ،آلی بھولی مائے
گھر رکھّن دِی گل نہ آکھو، مُشکل مینُوں رہنا
زورے رکّھو تاں مرویساں ،اوہ غم پؤسی سہنا
جے تُوں بچّہ بچیا لوڑیں، مائے ٹور سفر نُوں
سفر گیاں کُجھ ہکھّی ہوسی، مِلساں پھیر پُتّر نُوں
جے تُدھ ہتھّیں دفن کرایا، کُجھ وسواس نہ رہسی
بیٹے نال مِلن دِی تینُوں، پِھر کوئی آس نہ رہسی
دے اِجازت مینُوں مائے، ٹُراں سفر نُوں جلدِی
رہن نہیں ہُن میرا اِیتھے، چِھک لگّی اَن جل دِی
دانہ پانی ایس وطن تھیں، سنبھ گیا ہُن میرا
جِس جِس پاسے لِکھیا ہوسی، پیا کراسی پِھیرا
کِیتا چِت اُداس عِشق نے ،رِزق مُہار اُٹھائی
توڑوں آئی کؤن ہٹائے، سُن تُوں میری مائی
ایہہ گل آکھ شہزادہ روکے ،سر پرنے ہو جھڑدا
چُم زمین سُٹّے سِر سجدے ،پیر ماؤُ دے پھڑدا
چاء ماؤُ دے من نہ سکّے،عِشق نہ منّن دِیندا
کر کر عُذر ہزاراں تاہیئں، مُڑمُڑ قدم چُمیندا
ایہہ دلِیلاں دھاراں مائے، بخشیں بتری دھاراں
دھاراں تے کوہ قافاں اندر، دھاڑاں پؤن ہزاراں
جے ربّ مینُوں خیریں آندا، ہوساں آن سلامی
مت مر جاواں تاں بخشاواں ،بخشو حق تمامی
