بیگم نُوں سد کہندا میری ،غم نے ہوش بھُلائی
بے غم ہوکے کر سُلطانی، بادشاہے دِی جائی
سبّھو اُس دے ذِمّے لائے ،بادشاہی سمیانے
فؤجاں لشکر تابع کیتے، دِتّے سؤنپ خزانے
صالح تے زرپوش اکابر، دوئے وزِیر سیانے
اوہ بھی تابع کیتے کوئی، حُکموں عُذر نہ آنے
بُہتے وعظ وصیّت کیتے ،متّیں دے سمجھائے
رکھنی خبر کنگالاں اُتّے، مت کوئی ظُلم پُچائے
آپوں ظُلم نہ کرنا کوئی، فزع اکبر تِھیں ڈرنا
جِس دِن آپ عدالت بہسی، تِل تِل لِیکھا بھرنا
عدل اِنصاف اجیہا کرنا، جگ وِچ رہے کہانی
مظلُوماں مُحتاجاں تائیں، داد مُراد پُچانی
کر تلقیناں تے تاکیداں، عاصم شاہ چھڈ شاہی
گوشے اندر بیٹھ چُپیتا، کردا ذِکر اِلٰہی
کرے عِبادت ربّ سچّے دِی ،زارِی کر کر رووے
بیٹے کارن وِچ درگاہے، نِت سوالی ہووے
ربّا پُت میرے نُوں رکھّیں، اپنی وِچ امانے
نال مُراد دِلے دِی آنیں، پھیر اساڈے خانے
اوہ پردیسی بچہ میرا ،جِس اندر جند میری
جِتّھے رہے سلامت رکھّیں، تُدھ بِن کوئی نہ ڈھیری
نال اِخلاص مُحبّت سچّی ،عاصم ربّ دھیاندا
وانگ نبی یعقُوب ہمیشہ، بیٹے دا غم کھاندا
رورو نیر اکھّیں دا گھٹیا ،روء ہوئی نُورانی
زُہد عِبادت کردا جیؤں کر، پیغمبر کِنعانی
سیف ملُوکے دِے حق اندر، کر دا نِت دُعائیں
جِس پر ماپے راضی ہوون ،اوہدیاں دُور بلائیں
حضرت پاک نبؐی فرمایا، جو نبیاں دا سرور
صلی اللہ علیہ وسلم، نالے آل اوہدی پر
جِس قضائے ہونا ہووے ،لِکھّی روز ازل دِی
جے سؤہوون دُعائیں والے ،کسے طرح نہیں ٹلدی
پر جے ماپے راضی ہوکے، کرن دُعائیں دِل تِھیں
فرزندے توں ٹلن بلائیں، بچ نکلے مُشکِل تِھیں
جے کُجھ اُس حضرت فرمایا ،اُس وِچ شک نہ ذرّہ
سیف ملُوک دُعا پیو دِی ،پُگسی جاء مُقرّہ
