تُحفے بُہت پیارے لے کے، ملِنے کارن آیا
دونویں شاہ ملِے کر اُلفت ،ہِک دُوجے گل لایا
شاہزادے فغفُورے تائیں، اُپّر تخت بہایا
آپو ہٹ بیٹھا ہِک گُٹھّے ،ادبوں رُتبہ پایا
سیف ملُوک شہزادے کہیا، حاضر ہوون ساقی
سوہنے حُسن اداواں والے، مِصری ہور عِراقی
چھوکریاں تے گولے آئے، سوہنے حُسن رنگیلے
غمزے نال کرن دِل گھائل، سُندر نین رسیلے
صُورت نازک وانگ گُلاباں، لالے وانگ پیالے
قد چنبے دِی ڈالی وانگر، پُھل لگّے گُل لالے
طوطے کوئل وانگن بولن، ہنساں ہار لٹکدے
چور دِلاں دِے ٹھگ نیناں دِے، تُردے اکھ مٹکدے
کاسے ہتھ سفید بلوری ،بھرے عقِیقی مدھ دِے
ساقی نوِیں شراب پُرانا ،نشے سوائے ودھدے
نال مُحبّت پِین پیالے ،اِک دُوجے نُوں دیندے
پی پی مغزیں گرمی آئی، باتاں خُوب کریندے
سیف ملُوک شہزادے کولوں، پُچھیا شاہ فغفُورے
کیسی سرگردانی تینُوں ،ٹُریوں کِس ضرُورے
کہی مُہم پئی ایہہ تینُوں ،آیوں چھڈ ولایت
جے کُجھ میرے وسّے ہووے، دسّو کراں حمایت
سیف ملُوک سُنایا قِصّہ ،جے کُجھ اُس سِرورتی
حُکم دِتّا فغفُور وزِیراں ،لوڑو اپنی دھرتی
جو کوئی وِچ ولایت ساڈی ،ہیگا مرد سیلانی
حاضر کرو شہزادے اگّے، مت کوئی دئے نِشانی
جو سیلانی لوک سؤداگر، ہور فقِیر سِپاہی
حاضر آن ہوئے سبھ اوتھے ،حُکم جِتّھے سی شاہی
سیف ملُوک پُچھّے تے اگّوں، ہر ہِک گل سُناندا
پر کوئی اُس دے مقصد والی، مُول نہیں دس پاندا
ہوروں ہور ٹِکانے دسّن، پِھر آئے جِس جائی
باغ اِرم تے بدیع جمالوں ،کِسے نہ سی دس پائی
ایہناں وِچّوں ہِک سِی بُڈھّا، پِھر آیا کئی ورساں
گُذرِی عُمر اوہدی سی یارو، ہِک سؤ چالیھ برساں
اُس بُڈھّے نے آکھ سُنایا،سُن تُوں حضرت شاہا
مت تُدھ خبر لبّھے اِس راہوں ،میں دسّاں ہِک راہا
دُور ایتھوں ہِک شہر وڈِیرا ،استنبول اُس کہندے
ہر مُلکوں ہر دیسوں اوتھے ،آن مُسافر رہندے
مُلک فراخ نہایت سوہنا ،انت نہ آوے جِس دا
ہر ولایت ہر شہر دا، آدم اوتھے دِسدا
کئی سیلانی کرن کہانی، نال زُبانے مِٹّھی
کنّیں سُنی کوئی سِر ورتی، کوئی اکّھیں ڈِٹھّی
کوہ قافاں دِے پھِرنے والے، اُس جائے سیلانی
تیرے مقصددِی مت اوتھوں ،لبّھے خبر نِشانی
شاہزادِے اُس بُڈھّے تائیں، خلعت دِتّی بھارِی
ہور اِنعام دِتّے خُش ہو کے ،گل دسّی اُس کارِی
