بیٹے دی غرقابی نال صاعد دا جدا ہونا

ظالم دُشمن انبریارو ،کرے چؤپھیرے پھیرے
کالے سپ مریلے وانگر، آدمیاں نُوں گھیرے

اُس دے نال نہ کردا تھوڑی، جو اُس دے ہتھ چڑہدا
رُڑھدے بندے نُوں دے دھکا، پرے پریڑے کھڑدا

رؤشن روز اساڈا تک کے، سوگی بن بن دسدا
بھاء اساڈے جد پئے ہنیرا ،کِھڑ کِھڑ کرکے ہسدا

کدے پیار کرے ہتھ پھیرے ،جیؤں سِر چمُّے مائی
کدے چُھری پھڑلا ہے کھلّاں ،جیؤنکر لاہن قصائی

لاڈ اُس دے دا لاڈنہ کرئیے، لاڈِیں لاڈِیں لاندا
بھائیاں وانگر چا کندھاڑے، جا یوسفؑ کُھوہ پاندا

سیف ملُوک توڑے سی دُکھیا، شاہ پری دِی چِھکّوں
پر کوئی ہور نہ آہی اؤکھت ،باجھوں اِسّے ہِکّوں

جو کُجھ ورتن عیش خُشی دے ،آہے نال ہزاراں
باآرام جہازاں اندر ،کر دا جائے بہاراں

ہِک دِن کرنا ربّ دا ہویا، اُٹھّی سخت ہنیری
دُھند غُبار سنسار چُھپایا، لگّی جھڑی گھنیری

کڑ کے بدلی دھڑکے پُھرنا، بجلی دے چمکارے
دُور جہازاں کھڑ کھڑ مارے ،جھکّھڑ دئے اُلارے

نُوح والا طُوفان ازغیبوں ،غرق کرن نُوں آیا
شاہ سِپاہ تمام پُکارن ،رکھّیں بار خُدایا

بدّل قہر نزُول مچایا، لہر سمُندر آئی
ماگر مچھ سنسار بلائیں ،رُڑھدے دین دُوہائی

صاف کیتے کوہ قاف ہنیری ،برفاں وانگر جھڑدے
چڑھدے دِے کھڑ لہندے مارے، لہندے دے کھڑ چڑھدے

فؤجاں وانگن نوّیاں ہاٹھاں، آون کر کر ہلّے
زوروں زور سوایا بدّل ،جھکھڑ گھڑی نہ ٹھلّہے

جھکھڑ بدّل غضب اُٹھایا، ہِک پل مُول نہ وِسّے
دُھند غُبار ہنیرا ایسا، اپنا آپ نہ دِسّے

شاہزادہ تے یار تمامی، کرن ربّے ول زارِی
ربّا تُوں ہیں رکھّن والا، بنی اساں سِر بھاری

ساڈے بخرے دا اج آیا، ڈاہڈا روز قیامت
اِس طُوفان قہر دِے وِچّوں، رکھّیں صیح سلامت

اسیں بچارے رُھڑدے جاندے ،واء مُراد جُھلائیں
مت اوہ یار پیارا لبّھے، ٹِھلّہے ساں جِس تائیں

شاہزادے تے لشکر اُس دِے ،جانی توں ہتھ دھوتے
مؤت اُتّے دِل رکھ لیؤ نیں، ہو تیّار کھلوتے

اچن چیت ہِک ٹھاٹھ ہڑے دِی، آئی بُہت وڈیری
پانی نال اسماناں دِسّے ،بھّجی ویکھ دلیری

غؤغا شور شُونکار قہر دا ، پُہتا انبر توڑی
جیؤں کر انبر مار زمیں تے، ذرّہ ذرّہ کر توڑی

ہِک ہِک مؤج اجیہی آوے ،کے لہنا طُوفاناں
ہیٹھوں مار اُلارے بیڑے ،کھڑدی نال اسماناں

اوتھوں پھیر ہیٹھاں آ سٹّے، جان زمیں دِی ٹھلّی
شُوک وجّی قرناء آخر دِی، خلق آئی تھرتھلّی

ہِک دُوجے سنگ وج وج بیڑے ،بھج ہوئے کئی ٹوٹے
کُجھ ڈُبّے کُجھ تختے ہوئے ،کُجھ وڈّے کُجھ چھوٹے

پھیراں گُھمن گھیراں اندر ،غرق ہوئے کئی بیڑے
مچھ سنساراں آدم نِگلے، جیؤں آٹے دے پیڑے

کئی بیڑے بھج ریزے ہوئے، رہی نہ مُول نِشانی
جو اسباب اوہناں وِچ آہا ،سبھ کُجھ ہویا فانی

غرق ہوئی دو وِیہاں کشتی ،لشکر سنے خزانے
دس سے مرد سپاہی رُڑھیا ،زورا ور مردانے

باقی دے کُجھ تختیاں اُتّے ،آپو اپنے جاندے
کُجھ مچھّاں تے کچّھاں کھادے ،پھیر نہ ہوئے واندے

ہِک دُوجے دِی خبر نہ کوئی، کے کُجھ ورتی کِسّے
دُھندوکار غُبار کُکارا، نہ کُجھ سُنے نہ دِسّے

شاہزادے نُوں خبر نہ کوئی، غرق ہویا سی ڈیرا
ہِک مُصیبت آپو اپنی، دُوجا بُرا ہنیرا

جھولاں اندر بیڑے آہے ،کُجھ اُچّے کُجھ ِنیویں
اگّے پِچّھے اوہلے ہوئے ،خبر رہے پِھر کیویں

ربّ بیڑا شاہزادے والا، رکھیا صحیح سلامت
روز اٹھاراں رُڑھدا رہیا ،اندر کانگ قیامت

جیؤنکر تِیر بندُوقوں گولی ،جاندے تیز شتابی
تینویں کھڑدِی بیڑی تائیں، کانگ قیامت آبی

روز اُنہیویں واؤ کھلوتی، ہوئی دُور غبُاری
دِن چڑھیا جگ روشن ہوئیا، گئی ہنیری ساری

شاہزادے دے بیڑے اندر، مرد رہے بچ ستّر
اوہناں نُوں بھی ہوش نہ کوئی، مُردے نالوں بتّر

جاں سُورج دِی گرمی لگّی ،کُجھ کُجھ ہوش سنبھالی
شاہزادے نُوں وِیکھن لگّے اوہ بھی ہوشوں خالی

رؤغن لے بنفشہ والا، نالے تیل باداماں
جلدی مغز اوہدے تے ملیا ،ہچھی طرح غُلاماں

دُور ہوئی سبھ سردِی خُشکی ،ہوش پِھری سرساموں
کھانا طلب کِیتوس آدھریا ،بھر رکاب طعاموں

ہتھ کھانے ول کر پِھرڈِٹھوس ،صاعد کِتے نہ دِسّے
رورو ہویا بے ہوش شہزادہ ،کھانا یاد نہ کِسّے

ہائے ہائے ربّا یار پیارا، دُکھ ونڈاون ہارا
اوہ بِھی میں تھیں کھس ،لیؤئی جبّارا قہّارا

کٹھّے نِمّےکٹّھے جمّے، دو جُثّے ہک جِندے
ہِک دُوجے تِھیں گھڑی نہ وِچھڑے ،ہوئے ساں جِس دِن دِے

جِس دِلبر نُوں لوڑن آئے ،اوہ بِھی ہتھ نہ آئیا
صاعد جیسا یار پیارا ،ہتّھوں باز کھڑایا

دُشمن ساڈا انبر ظالم ،راکش کھاون ہارا
اکھّیں ہنجُوں پانی وَسّے، دِل دا پتّھر کھارا

دُنی جہان مکان بھلیرا، جان جوان ایہہ فانی
ہے بدنئیت پرِیت نہ پالے، نئیں کِسے دا جانی

جو دھرتی تے گُل پُھل لالے، لِہ لِہ کر دِی لالی
قطرے ظاہر ہوئی مویاں دِی ،رت جواناں والی

دُنیا اُتّےکؤن امن وِچ ،ہر کوئی دُکھیارا
بے وفا سنسار ہمیشہ ،ٹھگ بازاری بھارا

کدے کرے سِردار جیاں دا، دے پوشاکی چِٹّی
کدے بناوے پِھیر مُحّمد ،گھُمیاراں دِی مِٹّی

نہ کُجھ کھاوے نہ کُجھ پِیوے ،رہے شہزادہ روندا
اگلے رونے نُوں کے روسی ،ویکھ اگّوں کے ہوندا

فؤج خزانہ خرچ کھڑایا، رِزق نہ رہیا پلّے
کھارا جل سمُندر والا، قطرہ جِبّھ نہ جھلّے

بھُکھّے تے تریہائے بندے ،بیڑا جان چلائیں
چِھ مہینے گُزر گیؤ نیں ،ویکھن بُہت بلائیں

جے کُجھ اینہاں دِناں وِچ ڈِٹھّی، سخت مُصیبت بھاری
گِنتر وِچ نہ آوے یارو، جانے واحد باری

تاں پِھر ہِکس دِہاڑے آیا، ٹاپُو ہور رنگیلا
بُہت نطاقت سن پر لایا، بیڑا کرکے حِیلہ

میوے پکّے رنگ برنگی ،خُوب طرح دِے ڈِٹّھے
نالے پانی نہراں وگّن ،صاف ٹھنڈے تے مِٹّھے

کھادے میوے پانی پیتا، پڑھیا لکھ شُکرانہ
چار دِہاڑے ہویا مُقیمی ،ڈیرا بادشہانہ

بندے ذرا اسُودے ہوئے، بیٹھے کھیُروں کھیُروں
اچن چیت ہوائے وِچّوں ،آیا ہِک پکھیُروں

چار بندے وِچ سجے پنجے، چار کھبّے اُس پکڑے
اُڈ گیا لے اَٹھّاں تائیں، شاہ پر کرکے تکڑے

شاہزادے تک ہیبت کھادی ،ایہہ بھی آفت مندی
بھلکے پھیر آیا تاں کھڑسی، ہور اتنے کربندی

تھوڑے جیسے بندے رہندے، ایہہ بھی مُفت کُہاساں
رُڑھ مرنا اِس نالوں چنّگا ،بھسر میوے پاساں

میوے توڑ رکھّے وِچ بیڑی ،جتنے آہے پیندے
مُشکاں خیکاں جو کُجھ آہیاں ،پانی بی بھر لیندے

بیڑا ٹھیلھ روانے ہوئے ،دو مہینے چلّے
عِشقے اندر پین مُحّمد ،دِن دِن کم اولےّ

بیڑے اُتّے جاندے آہے، وِچ سمندر لہراں
جھکھّڑ مینہ غبُاری پائی، کانگ چڑھی سنگ قہراں​

بیڑا چاء چاء مارن لگّے، بُھلیاں ہوش سنبھالاں​
مشرق مغرب یاد نہ رہیا ،نئیں جنُوب شمُالاں

خؤفوں جان لباں پر آئی، طاقت گئی سریراں
کرن دُعائیں رکّھیں سائیاں! برکت پِیر فقِیراں

جِدھّر راہ بیڑے دا آہا ،گُھس گیا اُس راہوں
دھکّے کھاندا گیا مریندا ،حُکم جِدھر درگاہوں

اوڑک جا ہِک ٹاپُو لگّا، ٹاپُو واہ وا دِسدا
رنگ برنگی میوے دانے، ہووے بیان نہ جس دا

مٹّھے میوے انت نہ کوئی، لذّت والے لگن
صِفت اوہناں دِی ہو نہ سکدی، تکیاں لِہلاں وگّن

آدمیاں جد ڈِٹّھے میوے ،بُھکھ نزُول مچائے
بیڑا بنھ شہزادے ہوریں ،باہر نِکّل آئے

میوے کھادے جو دِل چاہے، بیٹھے نال آراماں
ڈیگر وقت برابر ہویا، گِنی صلاح تماماں

شاہزادے فرمایا یارو، رات گزارو اِتّھے
بھلکے فجری وقت ٹُراں گے، لِکھیا کھڑسی جِتّھے

سبھناں ایہہ صلاح قبُولی، جو شاہے فرمائی
اُچّا رُکھ گھنا اِک تک کے، اُس پر جاء بنائی

رُکھ اُتّے چڑھ بیٹھے سارے ،شاہزادِے دِی ذیلے
ندیوں نِکل بلائیں آئیاں ،شام پئی جِس ویلے

ہِک گِدّڑ ہِک شیراں وانگر، ہِک مانِند سنساراں
ہِک ڈڈُّو ہِک کھگّاں وانگر، بولن پان کُکاراں

ہِکناں گینڈے وانگر گردن ،ہِکناں وانگر اُٹھّاں
ہِکناں دے قد ہاتھی جیڈے ،مل لیؤنیں گُٹّھاں

ہِک صُورت بِگھیاڑے وانگر، ہِکناں لُونبڑ والی
ہِکناں باشک ناگاں وانگن، دہی تمامی کالی

اوہ آفاتیں رُکّھیں چڑھیاں ،بُھکھّیاں پیٹ انباروں
میوے کھالیؤنیں اِتنے، باہر حد شمُاروں

بہُتے مچھ ندی دے نکلے، مل لیؤں نیں جائیں
تسبیحاں تہلیلاں آکھن، نالے حمد ثنائیں

مچھیاں ہور آوازے بولن، وانگ طنبور رُباباں
عجب عجائب سُراں بناون، ناہیں وِچ حِساباں

ایہہ گل کہندے آکھن والے، جنھاں خبر جہانوں
خوش آواز مچّھی دا بُہتا، ہر جِنسوں حیؤانوں

ہِک دُوئے تِھیں بہتر بولی، وانگ سرُوداں گاون
ایسا رنگ بنایا اوہناں ،سُن سُن ہوشاں جاون

جدوں اُٹھاء آوازاں کیتا، رنگ سرُودوں بنیاں
جُوہ جل اُٹھّی تے پھر لگّی، اگ درختاں گھنیاں

اگّو اگ چؤطرفی دِسّے، ٹاپُو سارا سڑدا
ویکھ ہویا حیران شہزادہ، خؤف اندر وِچ وڑدا

کرے دلِیلاں یاربّ سائیاں، جے بچیوس اج خیری
فجرے کُوچ کریساں ایتھوں ،مار نہ سُٹّن ویری

فجر ہوئی تاں اوہ سبھ چیزاں ،پانی اندر چُھپیاں
سبّھو جائیں ثابت دِسّن، نہ سڑیاں نہ تپیاں

سیف ملُوک درختوں لتّھا، ڈُھونڈے نال حیرانی
نہ سجی نہ کولا کِدھرے، اگ دِی نئیں نِشانی

بُہت حیران ہویا اِس سِرّوں، دہشت من وِچ آئی
یاراں نُوں فرماون لگّا ،چلّو ایتھوں کر دھائی

مت کوئی آفت مار گواوے ،ناہیں جاء امن دِی
بھلی صلاح اسانُوں ایتھوں، جلدی کُوچ کرن دِی

یاراں کہیا اُٹھ شاہزادے ،تابع اسیں امر دے
چڑھ بیٹھے مُڑ بیڑے اُتّے، چلے طرف سفر دے

میوے چُن چُن بھار بنائے ،بیڑی اُپّر پائے
کرکے آس ربّے دِی ٹھلہے ،جِت ول چاہے لاہے

چار مہینے ٹُریا بیڑا، اجے نہ خُشکی آئی
میوے خرچ نُکھٹا سارا، کٹھّن ربّ بنائی

خبر نہ کتنا پینڈا آئے، کتنا اگّے رہندا
ایسے فِکر اندیشے اندر ،ہر ہِک دُکھیا بہندا

ہِک دِن ہِک سنسار مریلے، بیڑے ٹکّر ماری
دو ٹوٹے کردِتّا کھلیاں، چِھک کنڈے دِی آری

ہِک ٹوٹے تے رہیا شہزادہ، چالیھ ہور سپاہی
دُوجے ٹوٹے تے جو آہے، رُڑھ ہوئے سبھ راہی

رُڑھدیاں ترے دِہاڑے گُزرے ،بھُکھّے تے تریہائے
ٹھاٹھاں اندر اوہدا بیڑا، خؤف ڈُبّن دا کھائے

جو کُجھ سختی عِشق دسالی، شاہزادے دے تائیں
کراں پسارا مُکدا ناہیں، چھوٹی گل سُنائیں

اوہ حشر دِے ترے دِہاڑے ،گُزرے جاں شاہزادے
اگّوں آگیا ہِک ٹاپُو میوے بُہت زیادے

جِت ول ٹاپُو نظری آیا ،تختہ اُت ول کھڑیا
مساں مساں ونج لگا،دندے شُکر ربانا پڑھیا

کنڈھے لگ پئے سبھ بندے ،پڑھیا شُکر ہزاراں
اِس طُوفان قہر دے وِچّوں، پُہتے وِچ گُلزاراں

شاہزادے فرمایا یارو، کوئی دِن ایتھے کٹّو
اِس ٹاپُو دِی لؤ حقیقت، تاں ایتھوں دِل پٹّو

جاں ٹاپُو وِچ لتّھے ڈٹھّی، جاء عجائب چنگی
خُوب درخت اتے خُش سبزی، میوے رنگ برنگی

مِٹّھے تے خوشبوئیں والے، کجُھ کچّے کُجھ پکّے
صِفت ایہناں دِی ربّ نُوں معلم، کے بندہ کرسکے

پھلّاں دا کُجھ انت نہ آوے، میوے باہر حسابوں
کُجھ مِٹّھے کُجھ رسلے آہے، لذّت دار کبابوں

پِستہ مغز منُقّیٰ کِشمِش ،کھوڑ انجیر باداماں
چلغوزے انگُور خُبانی، نغزک نار تماماں

تُوت شہتُوت بٹنگ بھرویاں ،آڑُو سیؤ ناکھاں
بہی مِرچ ہریڑ بہیڑے ،پِپلاں کے کُجھ آکھاں

سیؤبیر بخُارے آلُو ،کھوپے گِری چھوہارے
گوشے کیلے انب الُوچے، شفتالُو پھگواڑے

ہور وڈّے ہِک رُکھ جہناندے، پتّر وانگر روٹی
میوے آدم دِے سِروانگر، اکھّیں متھّا چوٹی

رات پوّے اُس رُکھ دا میوہ، ہِک ہِک دھرتی جھڑدا
دیہنہ نِکلے تاں ہسدا ہسدا، پھیر رُکھّاں تے چڑھدا

آپو اپنی جائی لّگن ،مُول نہ تھاں وٹاندے
نالے راتیں اوہناں رُکھّاں تھیں، شُعلے ہوون واندے

لگّی اگ درختاں دِسّے، سڑدے وانگر رُوآں
جیؤں کے تیؤں ہوون مُڑ دیہیں، نہ کوئی اگ نہ دُھواں

ہندُوستان مُلک دِی حد وِچ، ہے اوہ ٹاپُو لالا
کہن جزیرہ مالوہ اُس نُوں، نِکیاں مرچاں والا

نِکیاں مرچاں دِے رُکھ اوتھے، دِسدے گھنے گھنیرے
بُہت عجائب رُکھ اوہناں دے ،وڈّے اتے اُچیرے

پنج پتّر اُس رُکھ دے ہوندے ،جِس دِن بدّل وسّے
پھل اُتّے سبھ تنبُو بندے، پانی وِچ نہ دھسّے

جِس پھل نُوں ونج پہُنچے پانی، تیزی ہوندی تھوڑی
اوہو کالی مِرچ نہ چنگی، نہ مِٹھّی نہ کؤڑی

اُس ٹاپُو وِچ پنکھی بہُتے، خُوب آوازاں والے
انت شمُار نہ آوے کوئی، کرکر رہے سنبھالے

عجب عجائب چیزاں دِسّن ،جِت ول نظر کریندے
ربّ سچّے تِھیں منگ پناہاں، اگّے قدم دھریندے

اچن چیت ہِک پاسوں نکِلے، سگ سِرکہن جِنہاں نُوں
جُنبش شور ہنگامہ کرکے، ٹکرے آن ایہناں نُوں

سیف ملُوکے دِے کُجھ ساتھی، پکڑے ایہناں بلائیں
کُجھ دلیری کرکے نٹّھے ،چھڈ گئے اوہ جائیں

ترے دِن تے ترے راتیں چلّے، گھڑی آرام نہ پایا
ایسی تھاں گئے جس گِردے ،آدم کدے نہ آیا

بُہت اُچّے کوہ قافے اُتّے، کوئی دِن بیٹھ لنگھایا
نام نِشانی اپنی کارن، کُجھ مکان بنایا

جِدّھر مُنہ سِر آیا اوتھوں، پھیر اگیرے چلّے
تھکّے ماندے ٹُردے جاندے ،لنگھے تھاں کُولّے

تِبت شہر اندر ونج پُہتے، لگّے کرن نگِاہاں
وڈا نگر عظیم ڈِٹھّونیں، اندر چلے اگاہاں

کے تکدے بازار شہر دِے ،نِعمت نال بھرے سن
میوے کھانے رنگ برنگی، کئیں اسباب دھرے سن

ہورشئیں مؤجُود دسیِون ،آدم کِتے نہ دِسّے
بنیئے اتّے بپاری باندر، دین گِھنن ہرکسّے

گوشے کرن لگے اوہ باندر، آدمیاں نُوں تک کے
ایہہ بازار ولّوں ہٹ آئے ،منصُوبے تِھیں جھک کے​