مارے بُھکھ غضب دے بندے ، میوے کھاندے پھردے
بوزنیاں دِی فؤج ازغیبوں، آن پھری چؤگردے
ہِک ہِک باندر ایڈا ایڈا، وِیکھدیاں دِل ڈردا
سارے بندے گھیر لیونیں، جان نہ دِیندے ہردا
قید ہویا شاہزادہ اوتھے، کُجھ نہ چلدا چارہ
نہ اوہ مارے جاون سارے، نہ ہووے چُھٹکارا
لے ٹُرے شاہزادے تائیں ،نالے اوہدیاں نفراں
عاشق بنن ُسکھلا ناہیں ،وِیکھ عِشقے دِیاں سفراں
قِلعہ بُلند آہا وِچ ٹاپُو، خُوب طرح دا چڑھیا
شاہ سُلیماں نبی چڑھایا، لعل جواہر جڑیا
مُدت پا اُنہاں تِھیں پِچھّوں ،بُوزنیاں نے ملیا
اُس ٹاپُو وِچ ہور کِسے دا ،واہ نہ سی پِھر چلیا
باندر گھیر شاہزادے تائیں، لے گئے اُس جائے
سیف ملُوک قلعے وِچ وڑیا ،دم دم ربّ دھیائے
بُہتے بُرج قلعے دے آہے ،مُحکم چھت دِیواراں
ہِک محل آہا وِچ سُندر، وانگن باغ بہاراں
موتی اتے جواہر جڑیا، چھّجا چھت بنیرا
دِیوے وانگن لاٹاں مارے ،جِھلمل نُور چؤپھیرا
سیف ملُوک شہزادے تائیں، نالے اوہدیاں یاراں
اوس محلے اندر کھڑیا ،بُوزنیاں سِرداراں
شاہزادہ جدپُہتا اوتھے ،ڈِٹّھا گھر یگانہ
ویہڑے صفے صفائی والے، نالے تخت شہانہ
تخت اُتّے ہِک بیٹھا سُندر، خُوب جوان دِیدارِی
سوہنی صُورت سوہنی دیہی، سوہنی بنھنی ساری
کالے وال زنجیری بدھّے، داڑھی سبزہ باغے
بھکھدا مِثل انارے دانے، اکّھیں لاٹ چراغے
سُچیّ سبھ پؤشاک شہانی، شؤکت شان زیادہ
سرتے تاج جڑاؤ دھریا، نواں جوان شہزادہ
سیف ملُوک شہزادے جِس دم، ڈِٹّھا اُسدے تائیں
رسم شہاں دے نال پُچائے ،ادب سلام دُعائیں
اوہ شاہزادہ بھی اُٹھ تختوں ،ملیا سیف ملُوکے
دوہاں ہِک دُوئے گل لایا ،بھائیاں وانگر ہوکے
سیف ملُوکے دِی اُس شاہے، بُہت نوازِش کیتی
تختے اُتّے کول بہایا، یاراں والی نیتی
حُکم کیتا پھر بُوزنیاں نُوں ،جھب لیاؤ کھانے
چالیھ باندر کھانے کارن ،اُٹھ لنگر ول دھانے
رنگ برنگی چِیزاں نِعمت، کھانے آن اُتارے
دوئے شہزادے بیٹھ اِکٹّھے، کھاندے نال پیارے
کُجھ سی گوشت گور خراں دا ،کُجھ کباب مچّھی دِے
کُجھ پھُلکے سن جؤں سنوارے ،بہُتے کنک ہچھی دِے
جو کُجھ لوڑ اندر دِی آہی ،کھارہے جد کھانا
خدمت گاراں چا اُٹھاے، بھانڈے دستر خُواناں
سیف ملُوک ہوریں کھا کھانا، ہو بیٹھے جد تازہ
لگّا پڑھن زبُور زُبانی، داؤدِی آوازہ
بُوزنیاں دے شاہ داسُن کے، بُہت ہویا دِل راضی
سیف ملُوکے کولوں پُچھدا، حال حقیقت ماضی
سیف ملُوک کہیا کے دسّاں ،حال حقیقت تینُوں
پچھّن جوگی گل نہ میری ،کُجھ نہ پُچھّو مینُوں
میں دُکھیا تُوں سُکھیا شاہا، کِس سنگ دُکھ پھرولاں
مِصری دے بنجارے اگّے ،کاہنُوں مؤہرا تولاں
دُکھیے دِی گل دُکھیا سُندا، سُکھیے دِی گل سُکھیا
دُکھیا ہائے کرے تاں کولوں ،سُکھیا ہوندا دُکھیا
کاہنُوں چھیڑ حقیقت ساڑیں ،میں کرماں دِے تتےّ
اندر وار میرا ربّ جانے ،باہروں ویکھ نہ چتےّ
آیا جِدھروں آیا شاہا، جو لِکھیا سوپایا
مؤجاں مان گھراں وِچ بیٹھا، کِس توںپُچُھّن لایا
سیف ملُوکے نُوں اُس شاہے، کہیا سُن تُوں بھائی
میں بھی دُکھیا تیرے جیہا،تاں ایہہ گل ہلائی
بُوزنیاں دِی قؤمے اندر ،آدم ہوکے جالاں
سدھر نال نئیں میں ایتھے ،کس نُوں حال دسالاں
آپو اپنی قؤمے اندر ،راضی ہے ہر کائی
ناجِنساں دِی بادشاہی تِھیں، چنگی دِیس گدائی
میں بھی تینُوں کھول سُناساں ،جے کُجھ حالت گُزری
لکھّی جو تقدیر اساں پر، جھل لئی بے عُذری
مینُوں بِھی ہم جِنس شہزادہ ،ملیوں نال سبب دے
کوئی دن درد ونڈایئے اوڑک، بھاء وِچھوڑا سبھ دِے
سیف ملُوکے معلم کیتا ،ایہہ بھی ہے دُکھیارا
بادشاہے نُوں کھول سُنایا، پِچھلا قِصّہ سارا
جو کُجھ اُس سرورتی آہی، ذرّہ ذرّہ کر دسّے
سُن کے شاہ رُنّا بھر ہنجُوں ،جیؤں ساون مینہ وسّے
اُس شاہے پھر اُس دے اگّے، کیتی شُروع کہانی
جو کیفیت اُس دِی آہی، کھولی پیٹا تانی
سُن تُوں سیف ملُوک شاہزادہ ،کے گل میری آہی
یا جُو جاں دِی قؤمے اندر باپ ،میرے دِی شاہی
نام میرا فیروز شہزادہ، ماں پیو بُہت پیارا
سیر شکار آہا نِت کردا، جنگل ندی کِنارا
ہِک دِن بیڑے اند ربیٹھا، پِھر داساں دریا ویں
تک کے دُکھ لگّا اسمانے، کہیوس ہلانہ جاویں
واء مخُالف ایسی جُھلّی ،رُڑھ ٹریا اوہ بیڑا
میں جاتا مرجاساں ڈُب کے، چُک جاسی ایہہ جھیڑا
جیون دے دم باقی آہے، ودھیا پانی دانہ
دو ورھے تے ترے مہینے ،رُڑھدا رہیوس نمانا
بیڑا بھج ہویا کئیں ٹوٹے ،رَڑھ گیاں سبھ فؤجاں
ہِک تختے تے میں بھی آیا، رُڑھدا اندر موجاں
جے کُجھ عجب قضیےگُزرے، میں پر باہر شمُاروں
دس دِن گِنیے مُکدے ناہیں ،دوتن ہِک ہزاروں
اوڑک گل مُکاواں ایتھے، آن لگوس وِچ ٹاپُو
بُوزنیاں دِی فؤجے مینُوں، گھیر آندا کر قابُو
جو سردار ایہناں دا آہا ،اُس دے کول لیائے
اوہ دانا اکابر وڈّا، دانشمند کہائے
دیکھ مینُوں خُش ہویا آکھے، بُہت پسند ایہہ آیا
بیٹی اپنی دے کے مینُوں ،عقد نکاح کرایا
عقد نکاح میرا اُس جائی، خُوب طرح جد ہویا
بُوزنیاں دا شاہ اوہ اگّلا، چالھیں روزیں مویا
ایہناں دِی اِس جائے اندر، ایہو رسم قدیمی
جاں سردار ایہناں دا مردا، کردے سوگ یتیمی
کتنے روز نہ جوڑے ملدے، ناہیں وطی کریندے
جاں جاں آدم پیدا ہوندا، تاں تاں تِیک جریندے
جاں پھر آدم پیدا ہوندا، دین اُس نُوں سرداری
حُکم اوسے دامن کھلوندی ،قؤم ایہناں دِی ساری
مینُوں ست برس ہُن گُزرے، ایہناں اندر وسدا
ایہہ سبھ حُکم میرے وِچ ٹُردے ،جے کُجھ مُونہوں دسدا
چار ہِک سے اِس ویلے باندر، حُکم میرے وِچ بھائی
ایہناں دِی سرداری مینُوں، ہور شریک نہ کائی
چہلاں روزاں دا ہے رستہ ،ایہہ ولایت ساری
نام اِس دا ہولنگ جزیرہ، جِس دِی میں سِردارِی
اِس تِھیں اگّے ہور ولایت، سگساراں دِی دسدے
ساڈے نال سدا اوہ لڑدے، پر اوڑک بھج نسدے
یاجُوجہ فِیروز شاہزادہ، نام میرا سُن بھائی
ایہہ کہانی میری جیہڑی ،تینُوں کھول سُنائی
میں جاتا کوئی ہور نہ ہوسی، میں جیہا دُکھیارا
پر پَیراں دِی مِٹّی کِردی ،گل تیری سُن یارا
سخت مُصیبت سِرتیرے تے، باہر انت حِسابوں
ربّ ملاسی دِلبر تینُوں ،رکھ اُمّید جنابوں
سیف ملُوک تائیں شاہ رکھیا، چالیھ روز اُس جائی
نِت شراب کباب کھواوے ،خاطر کرے سوائی
سیف ملُوک شہزادِے ہِک دِن ،ہویاجِی اُداسی
لگّی چِھک پیارے والی، بُھلّی کھیڈن ہاسی
سنگی اپنے کول بلُائے ،کہندا سنیوں یارو
آئے ساں جِس مطلب کارن ،نہ اوہ منوں وِسارو
بادشاہی گھر اپنے آہی ،ٹُرآئے اوہ سَٹ کے
کھان شراب کباب نہ آئے، کاہنوں ایتھے اٹکے
آئے مُنہ پری دا ویکھن ،چھڈ اپنی سُلطانی
چہرہ بُوزنیاں دا تکدے ،اینویں کر نادانی
ساتھی کہندے سُن شہزادے، ساڈا ہے کے چارہ
جِدّھر چلسیں نال تیرے ہاں، لا نہیں پلکارا
