شاہ فِیروز شہزادے تائیں، رو رو رُخصت کیتا
کیہا جے ربّ پھیر لیاندوں ،ملیں پیارے میِتا
ہِک دُوجے گل لاء وِچھنّے ،وانگن سکیاں بھائیاں
نال اصیلاں مِلنا بہتر، پالن جو اشنائیاں
سونپ ربّے نُوں وِدعیا کِیتا، سیف ملُوکے تائیں
کیہا جِس راہ باندر کھڑسی، اوہنیں راہیں جائیں
بُوزنیاں دِی حد دے وِچّوں ،جاں جاوِیں گا باہر
سگساراں دا شہر آوے گا، آن اوہ ہوسن ظاہر
دے گھوڑا اِس باندر تائیں ،اُس جائیوں چاموڑیں
گھوڑے دِی اسواری والا، رستہ اوتھے توڑیں
سیف ملُوک شہزادہ اوتھوں، ہو اسوار سدھایا
شاہ فِیروز اوہنُوں کر وِدعیا ،روگھراں وچ آیا
بدلے وانگر گجّے گھوڑا، مارے دُنب اُلارے
بِجلی وانگ کریندا تیزی ،سُنب کڈّھن کڑکارے
جاں گھوڑا تھک جاندا کِدھرے ،ہوندا ذرا مٹھیرا
باندر کن مروڑے اُس دِے، چلدا پھیر ودِھیرا
شیراں ہار کنؤتی مارے، ہرناں جیسی تاری
پوزی ساخت واگاں چمکن، کلغی زِین کِناری
کوتل کس رکاباں گھاسے ،تنگ کڑے سبھ زردے
تنی حمیل لگام زنجیری، سبھّولہہ لہہ کردے
دو دِن تے دو راتیں چلّے، آپُہتے اُس حدتے
باندر مُڑکے ہوئیا سلامی، اگّے تُرے نہ ودھ کے
شاہزادے نے معلم کیتا، ایہو ایہناں دا بنّہ
گھوڑا موڑدیاں اِس جائیوں، کہیا پِچھلامنّاں
اِس باندر دِے ہتھ پھڑایا، گھوڑا اُتّوں ڈھل کے
ہوپیادہ ٹُریا آپوں ،یاراں اندر رل کے
نوبنو شاہزادہ نالے، سنگی ساتھی سارے
ست دِہاڑے تے ست راتیں، چلّے بے شُمارے
ہِکّو فِکر چلن دا دُوجا، کوئی نہ چِنتا بھاری
اچن چیت ہِک جنگل وِچّوں، اُٹّھی دُھوڑ غُباری
جاں اوہ دُھوڑ غُباری پاٹی، نظر چؤپھیرے پاندے
چالیھ تن سگساراں وِچّوں ،آن ہوئے پھرواندے
