سیف ملُوک ڈِٹھّا اُس ولّوں، کے کُجھ نظری آیا
مُنہ توے دِے تھلّے وانگر، اُس تھیں رنگ سوایا
کاٹھی صاہنک دا جیؤں گردا، ہوندا سڑکے کولا
پر اوہ بھی کُجھ پکّا ہوندا، مُنہ اُس دا سی پولا
ہاتھی وانگن اکّھیں لتھیاں ،رتیاں سن رت چھاٹی
گلھاں آپھر آپھر ہوئیاں، جیؤں ساون دِی چاٹی
ہاتھی وانگن نک مُوہیں تے، ڈّڈُو جِتنا چِیڑا
دند بھی ہاتھی ہار دسالاں ،سُخن دُوجا ہے بھیڑا
وال گلہاں تے متّھے کنیں، سُوئیاں وانگر دِسدے
ہوٹھ موٹے تے پلپل کردے ،ایہہ پِھسدے کہ پِھسدے
کراں دھیان بیان نہ بُہتا، مت طبع ہو گھوری
گندی بُوہواڑھ نِکلدی ،جیؤں دوزخ دِی موری
بِلّے وانگر کن کھلوتے ،ٹُھوڈی وانگر چُوہے
ناساں دے سؤراخ دُرگ سن، دوبابل دے کھُوہے
گردن ڈّڈُوں وانگ آوازا، بولے سُجّن ناڑیں
سیہی وانگ دیہی پر کنڈے ،چُھپن نئیں اُچھاڑیں
کُوچاں دِی کے گل سُناواں ،کُپّے جیؤں ڈبگر دے
یا ادھ پُھوک شناہیاں خیکاں، ہِلدے تھل تھل کردے
کالی گُنجھاں والی نالی، جیؤں کر گھیرا بُگدا
بغلاں دِی بدبوئی کولوں، ٹاپُو گھاہ نہ اُگدا
بھارے چَیڑے پَیر اِینویں جیؤں ،تھم دوزخ دِی کُرسی
ٹنگاں تھم دوزخ دے کالے، ڈِھڈ وڈّا کی ٹُرسی
کالے رنگ تے رتّی سُرخی، دھڑی جیؤں رت خُوکاں
گل وِچ زُلفاں بُوء مچائی، جیؤں پیازِے بُھوکاں
عنبر تے کافُوری منکے، جو گل پاون نارِیں
موتی گُلیاں سُچیاں نالے ،پاون بوندی ہارِیں
ایہناں شیئں دے بدلے اُس نے، کے کُجھ ہار بنایا
عنبر تے کافُورے بدلے، ہنگ دا منکا پایا
موتی بدلے گنڈھے چٹّے ،سلے چاء پیازی
گُلیاں بدلے تھومے گُلیاں ،دم دم سی بُو تازی
ویکھدیاں جیؤ کچّا ہوندا ،ڈاکر ڈاکر مریئے
جو چاہے سوچا بناوے ،ربّ ڈاہڈھے تِھیں ڈریئے
ہور اگّے تعرِیف زنگن دِی، لازم نئیں سُناون
ڈر لگدا مت عاشق سُن کے ،نارِیں تِھیں چِت چاون
