زنگن غُصّے ہو فرمایا، ایہناں نُوں لے جاؤ
ہر ویلے ایہہ رہن نہ ویہلے، چکّی خُوب پِیہاؤ
زنگیاں پکڑ لئے اوہ بندے ،چاء جُگڑائیاں چکیاں
نازک ہتھ امیر شہزادے پِیہن جواراں مکیاں
پِیہہ پِیہہ چکیاں باہاں تھکیاں ،پُر پُر اُٹّھے چھالے
قہر نزُولاں دِے مُنہ آئے، راج کماون والے
رتُو نال ہوون ہتھ رتّے، چھالے بھر بھر پِھسدے
کِس کِس نال کِیتی گھٹ اِس نے، عِشق لتّھا گھٹ جِس دے
جاں اوہ بُہت ہوئے درماندے، تک تک زنگی ہَسدے
سبھناں تبر ہتّھاں وِچ دِتّے، لکڑیاں کم دسدے
پھڑکے تبر گئے وِچ جُوہے، نہ کُجھ عُذر بہانے
چیرن لکڑیاں دِن سارا، کھڑن باورچی خانے
را ت پئے تاں چکّی جُگڑن، مر مر پیہندے دانے
ایسے طرح عذاباں اندر، چالیھ روز وِہانے
سیف ملُوک شہزادہ ہِک دن ،یاراں نُوں فرماندا
یار وجے سؤ برس اِینویں ہی ،کریئے کم ایہناں دا
پھر بھی نئیں خلاصی کردے ،آؤنس کھلووئیے
دھرتی تے نہیں نسن دیندے ،دریا اندر پویئے
ایہہ صلاح پسند تماماں ،کیتی نال اِرادے
کہندے آفرین ہزاراں، عقل تیری شاہزادے
