واہ واہ رُت بسنتی آئی، گئی سیالی سردی
بوء بہار سُکھاون لگی، جُھلی واؤ فجردی
رحمت باراں وقت بہاراں، رنگ لگے گلزاراں
بھور ہزاراں بنھ قطاراں، آئے مثل سواراں
رُکھاں نویں شگوفے کڈھے، نہراں نیر اُچَھلےّ
سبزے ساری جُوہ سُہائی، چھاواں نے پِڑ مَلےّ
بلبل نوں خوشبو پُھلاں دی، آئی لے سُنیہے
چل گلاباں یاد کیتائی، درد ہجر کر بیہے
درد وچھنی بہتی رُنیّ، ہوئیو چل ملاقی
رحمت دے دروازے کھُلے، مار غماں نوں طاقی
شارستانوں رخصت ہوکے، دیو مصر نوں آئے
نیل ندی دے دندے اُتے، آ کر ڈیرے لائے
دیواں پریاں آدم رنگی، کایا چا اُلٹائی
پھر بھی قوم نیاری دِسے، ویکھ ڈرے ہر کائی
ویکھ دیواں دے رنگ ڈرانے، خلقت ڈر ڈر نٹھے
جا دربار شہانے اندر، ہوئے ہجوم اکٹھے
دیوتیاں نوں ویکھ لوکائی، دیندی پھرے دُہائی
یا رباّ ایہہ فوج کویہی ،کھاون سانوں آئی
ظاہر مارن والی دسےّ، باطن جندو داتی
باہروں بار ہنیری لبھے، اندر آب حیاتی
مثنویوں ایہ معنے لبھّن، جے کوئی سمجھے بھالے
اوس حکایت وچوں جِتھے، پَیٹوں ناگ نکالے
قصہ سارا دئے اشارہ، جے کوئی سمجھن ہارا
کاہنوں ظاہر کریں محمد، گُجھا بھیت نیارا
جس عفریت لیاندی عرضی، آہو خاطف ناواں
ڈیرا چھوڑ اگیرے آیا ،اوّل خبر پُچاواں
شارستانوں ساہ دہاڑی، پُہتا مصر دوارے
زور اوہناں نوں ایہو جیہے، دِتے دیون ہارے
جا عفریت مصر وچ پہتا، بادشاہی دروازے
آ دربان بلائے اس نے، اُچےّ نال اوازے
شکل شمائل اس دی تک کے، خوف لگا درباناں
کجھ نٹھے کجھ ڈریل ہوئے، نَک وچ آیاں جاناں
عفریتے نے کہیا شتابی، ڈرو نہ مصری لوکو
میں ہاں ایلچی بادشہانہ، سنگل دریں نہ ٹھوکو
شمع جمال شہانا تک کے، دینے دل پروانے
ہوکے نال پُچاؤ اندر، ناہیں اسیں بیگانے
درباناں فرمایا اگوں، کاہنوں اندر جاسیں
عاصم شاہ اساڈے سندا ،درسن مول نہ پاسیں
اوہ بیٹے دے درد فراقوں، گوشے اندر رہندا
نہ کوئی گل کلام کسے سنگ، نہیں تخت پر بہندا
پھیر عفریت کہے میں آندا ،درد اوہدے دا داروں
میرے ہتھوں رب کھڑے گا، ماندہ جس ازاروں
میں طبیب اوہناں دا آیا، گھِن پُڑی تریاقوں
پڑھ منتر دے جنتر کڈھساں، بِسلا زہر فراقوں
شاہپالے شاہرخ دے بیٹے، باغ ارم تھیں گھلیا
سیف ملوکے دی لے عرضی، عاصم شاہ ول چلیا
عاصم شاہ دی خاص کچہری، مینوں چل دسالو
نال میرے ہمراہی ہوکے، ونج حضور بہالو
جس دم سیف ملوکے والی، خبر سنی درباناں
اچن چیت گیاں کھُل اکھیں ،خوشی ہوئی وچ جاناں
بھجدے بھجدے گئے شتابی، پھُلےّ وانگ گلاباں
ہاشم شاہ دے حُجرے آئے، نال شتاب شتاباں
جس دن سیف ملوک وچھُنا، عاصم نے اس روزوں
تخت اُتے مڑ پیر نہ دھریا، بیٹے دے غم سوزوں
اس دِن تھیں لے اس دم توڑی، جس دن خبراں آیاں
عاصم شاہ چِلے وچ سَبھو، راتیں جاگ لنگھایاں
سیف ملوک جنیندی مائی، حکم کریندی آہی
صالح ابن حمید حلالی، باہر کریندا شاہی
ہور امیر وزیر اکابر، کر دے کارروائی
سر تے سی اقبال شہانہ، ہوندی کد خطائی
عاصم شاہ دا دُکھ قضیہّ، کد سنایا جاندا
وانگ نبی یعقوب ہمیشہ، رہیا کلیجہ کھاندا
رورو دیدے چِٹّے ہوئے، نیر اکھیں دے چوئے
اکھیں کج ڈھہٹھے بھَروٹے، پُٹ پُڑیاں وچ ٹوئے
ساس اڑے کوئی گھڑی اُڈیکن، قدرت نال پروئے
لوہو ماس تران محمد ،تریوے وِدعا ہوئے
ہڈیاں ناڑیں چم بے چارا، ترائے رہے وفائی
کن ڈورے نابینے دیدے، رنگوں گئی صفائی
دند نِکلے ہڈ کھڑکن لگے، قوت ہوش وہانی
معدے مغزوں آتش بَجھی، رہیا ہنجوں دا پانی
کالے وال صفائی والے، ہو گئے سبھ بَگےّ
جیونکر باغوں پت خزاؤں، تیویں نکلن لگے
صبر قرار آرام دلے دا، خواب خیال بنایا
سون کھاون بولن والا، چیتا منوں بھلایا
سبھ سبب حیاتی والے، چھڈ کے ہوئے کنارے
اک امیدفضل دی رکھدی، زندہ اوس بے چارے
دتی جدوں مبارک بادی، در پر جا درباناں
سیف ملوکے کاغذ گھلیا، واچ اُٹھ کے سلطانا!
کَن آواز پیا جس ویلے، اس پِیرے دلگیرے
ڈُورے کن گئے کَھل اوویں، نال اوہدی تاثیرے
سُکےّ گھاہ اُتے جیؤں برسے، ساوَن مینہ بہاری
تیویں اوہ آوازہ ملیا، عاصم نون کریاری
نکےّ نینگر مسجد والے، سنیاسخن چھُٹّی دا
جیؤں کنگال بِھکھاری سُندے، ایہ تک گنج لَٹی دا
یا جیؤں وال زیارت والے، کلمے سُنے مَولودوں
یا جیؤں شب معراج نبی نوں، ہوئی خوشی درودوں
اٹھیا ترت مصلے اُتوں، جیونکر گھاء زمینوں
پھُلاں ہار ہویا مُکھ تازہ، روشن یاسمینوں
اُٹھ بیٹھن دی قوت ہوئی ،دل نوں ہوش سنبھالا
اُچراں تیک لیایا صالح ،خط شاہزادے والا
صالح ابن حمیدے آکے، کہیا مار آوازہ
لکھ مبارک ہے سلطانا!، ہو نویں سر تازہ
اک عفریت اساں تک شاہا، خبراں لے کے آیا
شاہزادے تے صاعد والا، اس سبھ حال سنایا
خیر خبر شاہزادے والی، نالے باغ ارم دی
یک بیک سنائیوس ساری، ہور مبارک کم دی
عاصم شاہ کہیا اے صالح، ایہ گل خواب خیالوں
خواب خیال اُتےّ کے باور، ڈِٹھے باجھ جمالوں
اتنی مدت وہانی اگے ،گزرے پندراں سالاں
ہرگز خبر نہ آئی کائی، باجھوں کُوڑ مثالاں
کُوڑے اغوے اُٹھ اُٹھ ایویں، پاون اساں بھلاوے
جاں کوئی روز اُڈیکاں رکھیے، کجھ سر پیر نہ آوے
ایہ بھی خبر ہوئیگی ایویں ،کوئی دن رہسی تتی
کُوڑے دی رُشنائی تھوڑی، جیوں تَیلے بن بتی
صالح ابن حمیدے کہیا، سُن شاہا گل پکی
شاہزادے دے ہتھ دی لکھی، عرضی اکّھیں تکیّ
نالے صاعد آپوں آیا، ڈیرا دور سنیندا
ایہ گل سچی جاپے شاہا، لکھیا ویکھ منیندا
عاصم شاہ مصر دے جس دم، گل سنی دل لاکے
ہو بے ہوش ڈھٹھا کھا گردی، طاقت ہوش کھڑا کے
عنبر اتے گلاب شتابی ،ملیا مغز وزیراں
ہوش پھری شاہ عاصم تائیں، یاد پیاں تدبیراں
کہن لگا اِس چِلیئوں مینوں، جھبدے باہر نکالو
کیتی رب غریب نوازی، اُپر تخت بہالو
تَلیاں اُتے چاء وزیراں، لکھ پڑھے شکرانے
تخت اُتے شاہ آن بہایا، زیور لاء شہانے
اوہ عفریت کیتا تد حاضر، ہویا آن سلامی
چُمّ زمین کرے تعظیماں ،جیوں کر رسم غلامی
عاصم شاہ گل لایا لوڑے، اوہ قدماں پر ڈھہندا
زور بزوری سینے لا کے، شاہ اسنوں مُڑ کہندا
قاصد پَیر مبارک والے، بھلے قدم دو تیرے
سُکے گھاہ کریں ہَریا ول، جِت ول پاویں پھیرے
قاصد نیک تیرے تُل کیہڑا، توں کوئی ہرن خُتن دا
اس کستوری سینے رکھی ،توں بھی سخن سجن دا
توں کوئی گاندھی عطرگلابی، بھریا گُجھے نوروں
مِٹھی جِبھوں بولے باجھوں ،خوشبو دیویں دوروں
گاندھی شیشے عطروں چائے، تدھ پیغام سجن دے
دس سانوں خوشخبراں جلدی، ہور سلام سجن دے
عفریتے نے اُٹھ شتابی ،کہی سلام دوبارے
ادب دعاء ثنائیں کر کے، سخن گزارے سارے
شاہنشاہا ظِلّ الٰہا! ،جم سکندر ثانی
دم دم ہون اقبال زیادہ، سدا ہووے سلطانی
میں ہاں خدمتگار پیادہ ،دیو پریاں دے شاہ دا
جس شاہپال بہادر ناواں، دم دم ہووس وادھا
فال فرخ شاہپال بہادر ،نال اقبال سوایا
وارث تخت سلیماں شاہی، شاہرخے دا جای
کوہ قافاں دریاواں اُتے، اوسے دی سلطانی
شارستان پرستاں اس دا، منن حکم زبانی
لکھ مبارک ہوئے تساں نوں، صاعد تے شاہزادہ
صحیح سلامت خیریں مہریں، نال اقبال زیادہ
لئی بدیع جمال شزادی، سیف ملوک جوانے
باغ ارم وچ موجاں کردا، شاہپالے دے خانے
شاہنشاہ اساڈا صاحب، جو شاہپال بہادر
تخت نشیں سلیماں شاہے، مُلکاں وچ اجاگر
ایہناں دناں وچ کرے تیاری، بیٹی نوں پر ناواں
سیف ملوک بدیع جمالے، دوہاں عقد پڑھاواں
ایہ ارادہ کرکے اس نے، سدّے خاصی عامی
سیف ملوکے دے ماں بابل، یار اشنا تمامی
نالے ماء پیو صاعد سندے، بھین بھرا اشنائی
اس شادی پر ہون اکٹھے، رب مراد پُچائی
ایت سبب تساں ول گھلیوس، میلا بہتا سارا
دو سے ہے عفریت وڈیرا، ڈیرا چاون ہارا
چار اک سے پری ہے خاصی، چہل حکیم سیانے
سر اندیپ شہر دا والی، ہر کوئی جس نوں جانے
قلزم دے دریادے والا، ہاشم شاہ بھی آیا
نالے صاعد نال اوہناں دے، آپ شزادے لایا
بزرگ لوک تساں ول گھلیوس، میلا خوب بناکے
بخشو اوہ خلاف جو آئیوس، قول قرار بھلاکے
رخصت اذن ہویا سی تھوڑا، بہتی مدّت لگیّ
وس میرا کجھ چلیا ناہیں، قلم حضوروں وگی
ایہناں بزرگاں دی کر خاطر، بخشو کوڑ ہمارا
بھریا نال خطایاں بندہ، توڑوں بھُلّن ہارا
بھیں سبھ لوک تساں ول آئےم شارستان کھڑن نوں
خاصاں سنے تیاری کرئیو، باغِ ارم وڑن نوں
ایہ کاغذ جو آپوں لکھیا، سیف ملوک شہزادے
واچ کرو معلوم حقیقت، ہووے خوشی زیادے
عاصم شاہ دے ہتھ پھڑایا ،شاہزادے دا لکھیا
پڑھ کے شکر لیا اٹھ شاہے، جیؤں بُھکھیاری بھکھیا
کر بسم اللہ پَٹیا شاہے، رقعہ بند سجن دا
آئی بوء اشنائی والی، کھِڑیا غنچہ من دا
سورج اتوں گرہیوں لتھا، جَگت ہویا نورانی
جیؤنکر مُردے سے برساں دے، پھیر لَدھی زندگانی
اوّل چُم اکھیں پر دھریا، پڑھ الحمد زبانی
جیؤں پیراہن یوسف سندا، پیغمبر کنعانی
قدرت پاک خداوند والی، نور اکھیں وچ آندا
ہر دو دیدے روشن ہوئے، گیا غبار غماں دا
چہرے نور جُثےّ تے رونق، فضل ہویا سبحانی
نویں سرے تھیں وانگ زلیخا، لبھیؤس وت جوانی
بیٹے باجھ ہویا سی اس نوں، جُمل جہان ہنیرا
چڑھیا چن ہوئی رُشنائی، لگی لوء چوپھیرا
سُکے نیل مصر دے آئیاں، لہراں بنھ قطاراں
خشک چمن تے بدّل وُٹھا، ہوئیاں باغ بہاراں
پندراں برس خزاں دے مارے، رُکھ ہوئے سن پیلے
رحمت باراں وقت بہاراں، پل وِچ کیتے نیلے
خارو خار گلاب ہوئے سن، بن پتاّں بن پھُلاں
شاخ ہری پَت ساوے کڈھے، ڈُس نکالے گُلاں
بلبل نوں خوشبو پھُلاں دی، آندی واؤ فجر دی
سدا گلاب ہویا مُکھ روپوں، دور ہوئی رنگ زردی
شاہزادے دی مائی سُن کے، دونی ہوندی شاہوں
کہندی جس راہ آیا قاصد، میں صدقے اس راہوں
اندر باہر پیر نہ لگدے، خوشیاں حد نہ کائی
بلدی بھاہ غماں دی اتے، رحمت رب وسائی
دم دم کرے سجود ربے ول ،تیری دَھن خدائی
پڑھ شکرانے ونڈ خزانے، گھر گھر دے ودھائی
گولی لونڈی جو کوئی آہی، دین مبارک آیاں
چولی گھُنڈی تے پشوازاں، سبھناں دے گل پائیاں
بی بی رانی تے چُدھرانی، جوسی وچ مصر دے
شاہزادی سوداگر زادی ،باپ جنہاں سر کردے
مُہراں دے دھر تھال سراں تے، دین پناتر آئیاں
قدر بقدری زیور بخشے ،دیکے شان ودھایاں
سُتے بھاگ عمر دے جاگے، ڈومنیاں تے ڈوماں
منگل گاء وجاون ڈھولک، در پر کِرن ہجوماں
لے لے دان تونگر ہویاں، رج رج دین دعائیں
عاصم شاہ دی بیل خدایا، ہری قیامت تائیں
بیگم دا دل بے غم ہووے، ٹھنڈ پوے وچ چھاتی
شاہزادے دی نال مراداں ،خواجے جیڈ حیاتی
جم جم گھن پری دا ڈولا، آن وسے اس جائی
سہرے گانے ویکھ مُراداں، وار پیوے جل مائی
مصر شہر وچ جو کوئی آہی، چھُٹڑ رنڈی تتیّ
گھِن خیرائیت بیگم کولوں، ہو رہی رنگ رتی
ہر تھانے وچ شلکاں ہوئیاں، ہر ڈیرے شدیانے
شہراں اندر پھرے ڈھنڈورے، منگتاں بھرے خزانے
لاکھاں لوک مبارک دیون، در پر حاضر ہوئے
آپو اپنے کسب تماشے، کر دے سبھ کھلوئے
عاصم دے در رنگ برنگی، خلق ڈُھکی ہر پاسوں
بِیک بیکاں دے مچے تماشے، وافر کھیڈ کٹاسوں
عاصم شاہ وزیر بُلایا، نالے بیگم دانی
کہیوس ایس عفریتے تائیں، دیہو جلد مہمانی
ہور وڈے مہمان سنیندے، ایہ آئے کہ آئے
کرو تیار مہمانی ترکھی، جو لوڑے کوئی کھائے
اُس عفریت اگے آ رکھے، بادشہانے کھانے
قلیے اتے کباب سلونے، پھلکے چاول دانے
ایہ دھردے اوہ کھاندا جاندا، ساعت ڈھل نہ لائے
اک اک لقمے دا کر لاون، پنج دنبے منہ پائے
ہڈی ماس نکھیڑے ناہیں، سبھ کجھ کھاندا جاندا
کھا رہیا جو خواہش آہی، شکر بجا لیاندا
شاہے کہیا وزیراں تائیں، ایہو لیکھا بھالو
سبھ مہمان اجیہے ہوسن، گھوڑے اُٹھ حلالو
جاں عفریت ہویا سی فارغ، کھانا دانہ کھاکے
بھر بھر شیشے مدھ پیالے، شاہے کول بہاکے
جاں عفریت اسودہ ہویا، بادشہے فرمایا
اوس جائی دی دس حقیقت ،جس تھاؤں توں آیا
عفریتے کجھ آکھ سنائی، جو آہی اُس جائی
شاہزادے دا قدر بزرگی، خاطر تے وڈیائی
عظمت شوکت شان جلالت، شاہپالے دے قدروں
حسن بدیع جمال پری دا، روشن سورج بدروں
فوج دسی شاہپال شاہے دی، جو جنگے دے کم دی
رونق خوبی روپ لطافت، دسی باغ ارم دی
جیؤں جیؤں سی اوہ گلاں کردا، اسدے شان مکانوں
عاصم شاہ نوں لوں لوں خوشیاں، ہوون اوس بیانوں
باغو باغ ہوئے دل کھُلے، سبھ مجلس دے سُن کے
سیف ملوکے ناتا کیتا ،اُچی جائی چُن کے
شاہے حکم دتا امراواں، سن گلاں دل لاؤ
ایسی شوکت شان موافق، فرش فراخ وچھاؤ
شاہپالے دے شان برابر، کد اسیں ہو سکدے
پر کوئی ڈول بناؤ ایسی، ہون تعجب تکدے
حکم ہویا فراّشاں تائیں سُچےّ فرش وچھائے
کوہاں وچ عبیر عطر دے ،جا چھنکار کرائے
اتنے اُٹھ حلال کرائے، دنبے بکرے گائیں
ہر ہر طرف لہو دے نالے، ونج پئے دریائیں
اتنے خون نہیں لکھ سکدی، قلم ہراسے ماری
کاغذ اُتے جاء نہ رہندی، ملّن جاندی ساری
ترے دہاڑے پچھوں پہتا، لشکر باغ ارم دا
جاء سلام کیتا رل سبھناں، عاصم ثانی جم دا
عاصم اگے عرض کیتو نیں، بعد اداب پُچانوں
شاہپالے تے سیف ملوکے، کہی سلام تسانوں
جھل سلام ہویا خوش عاصم، کردا شکر الٰہی
جیوندیاں رب خبر پُچائی، جان لباں پر آہی
لشکر باغ ارم دا سارا، حکم حضوروں پاکے
تھاں بتھاں مقامی ہوئے، بیٹھے صفاں بناکے
صاعد نوں گل لا لا رویا ،عاصم شاہ دکھیارا
سینے نالوں لاہ نہ سکدا، جانی وانگ پیارا
صاعد مڑ مڑ قدمیں ڈگے، درداں بھریا کُوکے
عاصم شاہ تکیندا اس ول، وانگر سیف ملوکے
صاعد دے سر منہ سینے تے، شاہ عاصم ہتھ پھیرے
کُچھڑ وچوں مول نہ کڈھے، سڑیا نال ہُسیڑے
صاعد ادھکا ہو ہو جاوے، پھڑ پھڑ قدم چمیندا
نال پیار دئیے سر صدقے، سر توں ہتھ گُھُمیندا
اوڑک خاصاں عرض گزاری، شاہ جی کرو سہارا
روون دے دن کھڑے ربے نے، ہویا فضل نیارا
صاعد نوں فرماؤ رخصت، مائی بابل تائیں
مل کے ٹھنڈ کلیجے پاوے، دیون تساں دعائیں
پھر صاعد نوں ہوئی اجازت، ونج ملے گھرداراں
ماء پیؤ بھیناں بھایاں، تائیں ہور اشناواں یاراں
لے اجازت ہو سلامی، صاعد گھر نوں آیا
ماسی پھُپھیّ مائیاں بھیناں، سبھ ول سیس نوایا
دوئے پیر پیؤ دے پھڑ کے، ملدا اُپر متھے
بابل سینے لا کے رُناّ، برم دوہاندے لتھے
صالح ابن حمید تائیں، ملیا پُت پیارا
پڑھ شکرانے ونڈ خزانے، ول ہویا دُکھیارا
ماواں بھیناں سرمنہ چمن، پھپھیاں ہتھ گھُماون
جیوں دِیوے پرڈھہن پتنگے، تیویں بھج بھج آون
خویش قبیلہ سارا ملیا ،رو رو کے گل لگدے
سُن سُن یار اشناء محبتی، آئے وہندے وگدے
گھرداراں نوں مل کے صاعد، نال پیو دے آیا
بیٹھا آن کچہری اندر، شاہ ول سیس نوایا
طرف مہماناں نظر گزاری، شاہنشاہ مصر دے
کِیتا حکم مہمانی آوے، کھاون لوک سفر دے
مٹھے شربت آن پلائے ،اول ہر اک تائیں
پھیر رکاب طعام عجائب، دستر خانے چائیں
رنگا رنگ طعام لیائے، کھانے بادشہانے
گوڈے ڈاہ ڈاہ رج کریندے، راسک دیو مردانے
میوے مرغ کباب کھلاوے، باہر حد شماروں
خلعت ملی تماماں تائیں، وکھو وکھ سرکاروں
تحفے تے نذرانے سارے، جو بھیجے شاہپالے
عاصم اگے چا گذرانے، ہیسن جیہناں حوالے
ہور بدیع جمال پری دے، تحفے تے سوغاتاں
محرم ہتھ پُچائے اگے، شاہزادے دی ماتاں
قوت خوشی ہوئی سی ایسی ،عشرت اتے جمعیّت
عاصم شاہ تے بیگم تائیں، لشکر شہر رعیّت
ہر اک دے دل ایس قدر سی، خوشوقتی خوشحالی
جیؤں تن مردے اندر آوے، جان جوانی والی
شاہ عاصم نے مصر شہر وچ، خوشیوں عید بنائی
جتنی عمر غماں وچ گذری، اتنی وری مکائی
ملک شہر وچ پھیر ڈھنڈورے، سدّے خاصی عامی
دولت دے در کھول دیتو نیں، لین انعام انعامی
لشکریاں نوں طلباں ملیاں، کنگن کنٹھے بالے
ہوئے معاف رعیت اتوں، بہت مدت دے ہالے
حافظ، عالم ،زاہد ،متقی، گوشے گیراں تائیں
بہت انعام جگیراں دتیاں، سارے کرن دعائیں
ہور غریب یتیم مسافر ،جو سن وچ زمیناں
دولت بخش تونگر کیتوس، معذوراں مسکیناں
بندی سبھ خلاص کرائے، بِن چَٹی نذرانے
دے سروپا گھراں نوں گھلے، پڑھن لگے شکرانے
سَدّامراء ،وزیر، تمامی، راجے، راء حضوری
قدر بقدری منصب دتے، حاجت کیتی پوری
صالح نوں تشریفاں دتیاں، بہتا شان ودھایا
کرو تیار سفر دا ساماں، کر تاکید بتایا
تخت صندوق بناؤ وڈے، ڈیرے مِٹن سُکھالے
تنبو ستر لکڑ دے ہوون، حرمان کارن نالے
ملیا حکم وزیراں تائیں، اوہ لگے اس کم نوں
شاہے آپوں جشن مچایا ،دُور کریندا غم نوں
سُرخ شراب پرانی آندی، بھربھر مٹ کلالاں
سارگیاں قانون ہلائے مدھم طنبور قوالاں
طائفیاں نے مجلس ملیّ ،راس کھلے کر صفّاں
طبلے خنجری رنگ بنایا، داریاں تے دفاّں
مرلی تے الغوزے وجے ،بینسریاں شرنائیں
ڈھولک دے جواب برابر، لے لے خوب ہوائیں
ماراں دین نخون ہزاراں، چارج تاراں جوڑن
سارگیاں نوں ملن سزائیں ،پھڑ پھڑ کن مروڑن
سُن کے بول سُرندے سندے بندے ہون اُڈندے
کمانچے مردنگ بناون رنگ عجائب چندے
بولن غم دے بیت چکارے، باراں گان دوتارے
کھول کتاب رباب خوشی دی، رب رب ذکر چتارے
پہن پچریاں پریان جہیّاں، کنجریاں پڑ ملےّ
نغمے ناچ اٹھاون گاون، تان مریندے ہلےّ
بھیروں جنگلے سا رنگ بروے، توڑ کلاونت کھڑدے
بار بدی آوازے کڈھن، سات سراں تھیں چڑھدے
پین شراب سُراں سُدھ ہوون، گاون دُھرپد اُچے
ساقی سوہنے پھرن چوپھیرے، بھرن پیالے سُچےّ
عاصم شاہ خوشی وچ بیٹھا، ہور امیر حضوری
وقت آیا نزدیک ملن دا، رب کھڑے غم دوری
گئی خزاں بہاراں آیاں، ہوئے چین ہزاراں
اچبی گئی تروٹک والی، لدھے خُم خماراں
عاصم شاہ رہیا وچ عیشاں، دے کے حکم وزیراں
سبھ اسباب بنائے اوہناں، کر کرکے تدبیراں
چنن چِیر بنائے تختے، صندل عود قماری
مُشک جیہناں دا کوہاں اندر، خوب ہوا کھلاری
سَد کریگر ہور کمانگر، پکا تخت بنایا
دو کوہ لما دو کوہ چوڑا، چتر گڈھ سُہایا
سونے چاندی دے پُھل لگے، موتیں جڑے قطاراں
اک پاسے کر حجرے چوبی، دتیاں گِرد دیواراں
حرماں کارن ستر بنائے، خوب مزیّن کر کے
جایاں ہور بنائیاں سبھو، جو درکار سفر کے
تخت اتے پھر مال چڑھائے، جو جو آہے کھڑنے
گھوڑے تیز سواری لائق ،جو سن کوتل پھڑنے
ہاتھی بھارے وانگ پہاڑاں، کُجھ چٹے کجھ کالے
کجھ جنگی مستانے خونی، کجھ اسواری والے
خچر اُٹھ قطاراں بھریاں، انت نہ بیلاں گاواں
چِیتے سگ شکاری نالے، پاڑھے ہرن ارانواں
قیمت دار پوشاکاں پائیاں، پشمینے دو شالے
پوستیناں تے ہور سفیدے، چھیٹاں دے پرکالے
باراں روز گذشتہ ہوئے، نت نویں مہمانی
اُٹھے چِت تحمل بھجے، صبر گیا ٹُٹ جانی
ساعت نیک مہورت تک کے، دن تاریخ بُھلیری
عاصم چھوڑ مصر نوں ٹریا، آس خدایا تیری
اول حرم تخت پر چاڑھے، ستریں داخل کیتے
چھوکریاں تے لونڈے سوہنے، چُن چُن کے سنگ لیتے
صالح دے بھی حرم تمامی، چاڑھ لئے وچ ستراں
بھر بھرمَشکاں مُشکاں پایاں، مثل گلاباں عطراں
جو جو چیز لوڑیندی آہی، کارن کاج ویاہے
تحفے ہور سوغاتاں میوے، پائے عاصم شاہے
شادی دے اسباب چڑھائے، باہر انت شماروں
کئی باجے تے کئی تماشے، آتش بازی داروں
بُہت انعام دتے اس تائیں، خبر اوّل جس آندی
سروپاواں دے تھان جڑاؤ، موتی سونا چاندی
دیواں پریاں تھیں پچھ لیّاں، اوّل کر تجویزاں
شارستان سنہری اندر، جو کمیاباں چیزاں
اوہ بھی تخت اُتے پا لیاّں، ہوئے تیار سفر نوں
بنیا میل سُہاوا چلے، کُڑماں دے گھر در نوں
بیگم سَنے روانہ ہویا ،عاصم شاہ بہادر
صالح صاعد ہور تمامی، میر وزیر اکابر
باغ ارم ول ہوئی تیاری، کر سارے سمیانے
ہور متاع حسابوں باہر، سونا چہل خزانے
دُنبے گائیں بکری کُکڑ ،بھیڈو تے اُٹھ گھوڑے
ہر منزل دے خرچے کارن، نال لئے بے اوڑے
مصری ہِندی تیغاں تحفے، ہور کئی ہتھیاراں
لعلوں تے یاقوتوں ڈبے، بھرے مانند انباراں
مروارید عقیق زمرد ،بھرے صندق فیروزے
سے سنگ پارے قیمت والے، گوہر شب افروزے
مانک موتیں ہیرے چاندی، جوہر پنے گُلیاں
گنتر منتر وچ نہ آون ،سُن سُن ہوشان بھُلیاں
ہر ہر قسم متاعاں کھڑدے، جو ورتن انساناں
پنکھی خوب آوازاں والے، جو جو وچ حیواناں
حرماں سَنے تخت پر چڑھ کے، ہویا شاہ روانہ
صالح صاعد نال چڑھے سن، کر سمیان شہانہ
تخت اتے چڑھ عاصم کہندا، آہو خاطف تائیں
اسیں ارم ول راہی ہوئے ،چھوڑ مصر گھر جائیں
خبر نہیں کے ہوندا اگے، متے قبول نہ پئیے
نال حقارت ویکھن اگلے، جاں دکھلائی دیئے
زینت زیب اساڈا سارا، بھٹھ پیا اس ویلے
جدوں پسند نہ آئے شاہاں ،کون اساں پھر میلے
جے سواساں تکادے کتیے، پئے قبول نہ اگے
باجھ قبول محمدبخشا، بھاہ صواباں لگے
کھوٹے نقد اساڈے تک کے، موڑ موہیں پر مارن
نہ ایدھر نہ اودھر جوگے، پھر کرئیے کے کارن
پرت جواب دتا عفریتے، پاک جیہناں دی بازی
کیا صوفی کیا مست دیوانے، اندر باہر نمازی
ہر جائی منظوری جس نے، ترک گھراں دی سازی
راہ پئے رکھ چاہ محمد، بہتی بے اندازی
پندھ پیوں توں چھڈ جنجالاں، چارے پلےّ چھنڈے
رات ہنیری نہ ڈر راہوں، ہونج اول ککھ کنڈے
آہو خاطف دیواں تائیں، نال اشارت کہندا
چاؤ تخت ہوائی اُڈو، کے کم باقی رہندا
تخت اُتے چڑھ بیٹھا ڈیرا، جھنڈے رنگ رنگاں دے
شلک ہوئی اک پلک نہ لگا ،چلے سنگ سنگاں دے
سراندیپ شہر دا والی، چڑھیا نال نشاناں
نالے ہاشم قلزم والا، دیواں سَنے جواناں
کر کے ساجے وجےّ باجے، جنج چڑھے راء راجے
دُھم پئی کوہ قافاں اندر، کون کوئی مہراجے
ڈھول نقارے دھونسے وجےّ، شتری تے قرنائیں
طریاں طرم طنبوراں چائی، کُوک اسماناں تائیں
تخت اُٹھالیا عفریتاں، چلے باغ ارم نوں
با آرام ہوئے سبھ مصری، رخصت کیتا غم نوں
سر اندیپ نگر دا والی، ہاشم عاصم مصری
تراے شاہ خوشی کر بیٹھے، رنج غماں دی وسری
تخت شہانے اُپر رل کے، بیٹھے نال اتفاقے
اک دوئے دی خاطر کردے، وانگ عاشق مشتاقے
بھر بھر پین پیالے نشیؤں، کھان کباب نروئے
کنجر بھگتی تے اربابی، مجرے کرن کھلوئے
خوشیاں وچ ہوئے متوارے، نشیوں راگوں رنگوں
ڈیرا دیو اُٹھائی جاون، باجھوں دیر درنگوں
منزل منزل تردے آئے، موجاں نال مراداں
شاہپالے دی حد وچ پہتے، نظر پیاں بنیاداں
باغ ارم وچ پُہتا ڈیرا، خبر ہوئی شاہپالے
سنے امیراں باہر آیا، کارن استقبالے
جناّں دیوان پریاں تائیں، ملیا حکم جنابی
کر سولھاں سنگار تمامی، حاضر ہون شتابی
عاصم شاہ مصر دا آیا ،استقبال کچیوے
جاہ جلو اساڈا تکے ،تاں اوہ دُونا تھیوے
شاہزادے نوں خبر پچائی، بابل تیرا آیا
بن تن کے توں ملنا اگوں، ویکھے عزّت پایہ
پریاں بنت بنا بنائے، زیور پہن پوشاکاں
چمکو چمک کریندے جُثے، کھریاں سیم سلاکاں
اکھ پٹن تاں لکھ جیاں نوں، مارن نال نظارے
جِت ول نظر کچیوے دسن، بجلی دے چمکارے
لشکریاں نے بردی لائی، پریاں زیور گہنا
ہاتھی گھوڑے اُٹھ سنگارے، سادہ کسے نہ رہنا
آپو اپنی زینت کر کے، ہر اک شخص سُہایا
نال لئیں شاہپال بہادر، میلے کارن آیا
تحفے تے نذرانے آندے، باہر حد شماروں
جوڑے گھوڑے جنس نفیساں، میوے ودھ انباروں
آ ملیا شاہپال بہادر، عاصم شاہ مصر نوں
بھایاں ہار ملے گل لگ کے، خوشی ہوئی ہر ہر نوں
اک دوجے دے سرتوں سٹے، موتیں لعل جواہر
کیتی خوشی ملن دی بہتی، انت شماروں باہر
ادب سلاموں فارغ ہوئے، پُچھدے خیریں سُکھاں
تکدے تکدے رجّن ناہیں، اک دوجے دے مُکھاں
دوئے کُڑم جدوں رل بیٹھے ،شگن دتے شاہپالے
عاصم شاہ ول نیواں ہو کے، کر کر عذر دسالے
رنجہ قدم مبارک ہوئے، گھر میرے ترُآئے
ایہ احسان نہ مکدا حضرت، بخشو رب کرائے
شکر ربے دا ایہ گھر میرے، اگے سان ہنیرے
روشن ہوئے جاں ہن آئے، قدم مبارک تیرے
عاصم شاہ خوشامد کر کے، کہندا اے شاہپالا
تدھ چاڑھی وڈیائی میں پر، کیتا ایڈ کشالا
ایہ احسان مروّت تیرا، جاندا نہیں مکایا
گیا گُماتا بیٹا میرا ،مڑ کے تساں ملایا
سو سو شکر خداوند تائیں، ایس ملک میں آیا
شابش لکھ تساں نوں جس نے، ہمت کر منگوایا
ساری عمر نہ مُک سی میں تھیں، ایہ تیری وڈیائی
جیسی تدھ میرے سنگ کیتی، ایسی کرے نہ کائی
ڈٹھے بھالے بن تدھ مینوں، منیا وانگن پیراں
اجر دیئے رب صاحب جس نے، شاد کیتا دلگیراں
دوئے شاہ کریندے باتاں، نال اتفاق رسائی
اساں تساں گھر اِکو ہویا ،جانوں نہیں دوجائی
ایہو گلاں کر دے آئے، ویکھن راہ سجن دا
سیف ملوک شتابی آوے، ہویا وقت ملن دا
سرو بانو تے مہر افروزے، کھڑیا نال شہزادہ
خدمت گار غلام چوپھیرے، فوج امراء زیادہ
اگے پچھے سندر پریاں ،جوبن جھِل مِل کردا
سورج ہار مریندا رسماں، سُچا بانا زر دا
چھوکریاں تے گولے سوہنے، چودھیں دے چن سارے
پھرے اُڈار اُڈار قطاراں، اِک تھیں اِک سنگارے
کوتل گھوڑے نذراں کارن، جو آندے شہزادے
ڈر ڈر پیر زمیں تے رکھن، فیلاں کرن پیادے
لشکر نال شہزادے اندر، سُندر صورت پریاں
سالڑیاں سنگ سوہلے گھوڑی، گاون ٹھنڈیاں ٹھریاں
چاندی ہار عماری چِٹّی، چنن چِیر بنائی
سونے موتیں نال جڑاؤ، نقشاں خوب سُہائی
اوس اندر شہزادہ بیٹھا، نال نقیب پکاراں
آیا ملن پیؤ دی خاطر، نہ کجھ حد سنگاراں
بابل عزت میری ویکھے، بہت ہووس خوشحالی
جاں ملیئے تاں بھُلےّ اس نوں، پِیڑ وچھوڑے والی
کرّاں فرّاں نال شہزادہ، شوکت شان سوایا
عاصم شاہ تے صالح تائیں، دُوروں نظریں آیا
مشتاقاں نوں صبر نہ رہیا، اُٹھ ٹرے اس طرفے
ویکھ شہزادہ ہویا پیادہ، پڑھ ادبے دے حرفے
سیف ملوک پیو نوں ملیا، پَیر چُمیندا پھڑکے
دھوون ہوئے قدم مبارک، ہنجو پانی جھڑکے
بابل نے پھڑ سینے لایا ،ہنجو بھر بھر رُنےّ
سچے رب ملائے مُڑکے، سجنّ چِریں وُچھُنےّ
ٹھنڈ کلیجے نور اکھیں وچ، جند پئی وچ دیہی
ملیاں یاد نہ رہیُوس مُولے، رنج جدائی سہی
جِت ول ویکھے باغ بہاراں، ہویا چین ہزاراں
لگا انگ خلیل ولی دا، چخوں ہویاں گلزاراں
اسماعیل دتا قربانی، ثابت نظریں آیا
یعقوبے نوں یوسف ملیا ،غم الَم بھلایا
کاری زخم برابر ہوئے، داغ نہ رہیا باقی
مِل مِل ہک ہویا ہک جُثہّ، لاہے برم فراقی
جامے وچ نہ میون جانیں، ترٹ گیاں سبھ تنیاں
درد خوشی رت پانی رلیاں، جھڑیاں ہنجوں گھنیاں
جو جگ جنّت نظریں آیا، کھُل گئے سبھ پڑدے
لگی لؤ محمدبخشا ،تیکر لہندے چڑھدے
پھیر شہزادہ ستریں آیا، اِذن پیو تھیں لے کے
درد ستائی مائی تائیں، مِلیا پَیریں پے کے
ہتھ گھمائے سینے لائے، کر کر گریہ زاری
سر پیراں تک چُم نہ رجدی، ماں وچھوڑے ماری
لکھ لکھ شکر اَلحمد چتارے، ٹھنڈ پئی وچ چھاتی
صدقے صدقے ہو ہو جاوے، لدھی جان کھڑاتی
سے سر صدقے سرتوں سٹے، جُثے ساس سنبھالے
سڑی کھجور ہوئی مڑ تازی، ساون ہتھ دسالے
بچے دا سر جھولی دھرکے، سَر منہ متھا چُمےّ
والوں وال نکھیڑے حرصوں، مڑ مڑ جاوے گھُمے
پندراں برساں پچھوں ملیا، بیٹا بابل مائی
سینے سڑے فراقوں آہے، رحمت رب وسائی
گھِن اجازت مائی کولوں، پھیر آیا دربارے
صالح ابن حمیدے تائیں، ملیا نال پیارے
ہور امیر وزیر شہزادے، راجے راء سپاہی
ملے شزادے نال تمامی، جیو جیو تشنہ آہی
صاعد صالح تے شہزادہ، شاہ عاصم رل بیٹھے
سر کردے امراء حضوری، جاء اپنی مل بیٹھے
بیٹے تھیں شاہ عاصم پُچھدا، بچہ دس وہانی
سیف ملوک سناون لگا، ساری درد کہانی
شاہ شاہپال سیانپ کیتی ،اسیں ایتھوں اُٹھ جائیے
مہماناں دے ڈیرے کارن، جائیں خوب بنائیے
بہت مدت دے وچھڑے ہوئے، اج ملے ایہ سکےّ
گلاں کردے نہ شرماون، ہون اسودے تھکےّ
اس ویلے اغیاراں وانگن، اسیں ہوواں گے دِسدے
ہوراں کان اٹھایا لوڑے، ملن پیارے جس دے
اُٹھ شاہپال گیا گھر اپنے، کرن تیار مہمانی
سیف ملوک حقیقت پھولی، جیوں گزری زندگانی
سُن عاصم تے صالح تائیں، اگ لگی ہر والوں
ڈھائیں دے دے رون پیارے، ہون بے حالے حالوں
جیؤں جیؤں سنن قضیے اس دے، تیوں تیوں کردے زاری
سیف ملوک حکایت اپنی، آکھ سنائی ساری
رات پئی اس قصےّ اندر، اجے تمام نہ ہویا
مکھ پر کالے کیس کھلارے، شاہ مشرق دا سویا
لے کے فوج امیر چنگیرا، چن مبارک چڑھیا
با آرام ہوئی سبھ خلقت، ہر کوئی اندر وڑیا
شاہپالے دے گھر دی بیگم، شاہ پری دی مائی
حسن جمال آہا اس ناواں، دس کسے ہن پائی
پریاں نال اُڈاراں آیاں، شاہ پری دی ماتاں
شاہزادے دی مائی کارن، تحفے لے سوغاتاں
اس بیگم نوں خبراں ہویاں، ایہ بھی باہر آئی
آن دوہاں دا میلا ہویا، نال پیار صفائی
سر چُمےّ گل لگیاں دوئے، بیٹھ ونڈاون دُکھاں
بھَوں بھَوں کہن گھُمائی صدقے، پچھن خیریں سُکھاں
حسن جمال کہے میں گھولی، جس راہ بیگم آئی
گھر ساڈے تشریف لیاندی، بہت کیتی وڈیائی
ہک ہک قدم تیرے دا میں تھیں، حق نہ مُکدا سارا
کیتا تساں اساڈا بھینے، قدر مراتب بھارا
توبہ توبہ کہندی اگوں، شاہزادے دی مائی
ہتھوں تساں زیادہ کیتی، ساڈے تے وڈیائی
رب اندوہ اساڈا کھڑیا ،دتیوس فتح تساں نوں
گیا گُماتا خیریں ملیا، بیٹا پھیر اسانوں
درد وچھوڑے تھیں چھُڑکایا، تساں اساں نوں پھڑکے
دے ناتا احسان کیتوئی، حد شماروں چڑھ کے
بیٹی تیری اندر آہی، جان میرے دلبند دی
ساڈی جِند حیاتی باقی، اوس مِٹھے فرزنددی
گلاں کتھاں کرکے دوہاں، الفت تے وڈیائی
حسن جمال اوتھوں ہو رخصت، پھیر گھراں ول آئی
رب بچایا بچہ میرا، مہر تساں دل پائی
گیا تساڈے پاروں بھینے، ساڈا درد جدائی
شاہپالے دے نوکر چاکر، بھائی تے سرکردے
شاہ عاصم ول ہوئے سلامی، سرنوں نیواں کر دے
شاہ مصر دے سبھناں تائیں، دے شابش وڈیائی
مرحَبا پکارے اگوں، جیوو میرے بھائی
شوکت شان شماروں باہر، ہویا شاہ مصر دے
سبھ سلطان اوسے دے تابع، حکموں عذر نہ کردے
باغ ارم وچ آیا عاصم، نال اقبال سوائے
شاہ دیواں تے آدمیاں دے، ہوکے نال لیائے
آن اگے کے تکدا عاصم، ترے کوہ پینڈے تائیں
اِک اِٹ سونا تے اِک چاندی، فرش پکاّ ہر جائیں
عاصم شاہ مصر دا نالے، ہور اکابر سارے
شاہپالے دا پایہ تک کے، ہوئے حیران بیچارے
عاصم شاہ دلیلاں کردا ،میں بھی شاہ کہاواں
ایس جیہی اک جا نہ بندی، جے سبھ دولت لاواں
ایہ فوجاں ایہ بھانڈے اسدے، ایسے باغ بنائیں
ایہ سڑکاں ایہ محل سنہری، رنگ برنگی جائیں
اس دے شان برابر ہرگز، قدر نہیں کجھ میرا
پھیر میری اس عزت کیتی، فضل خدایا تیرا
شاہ عاصم دے لائے لگے، جیؤں جیؤں اگے جاندے
اک تھیں اک مکان چڑھندا، ویکھ پئے شرماندے
شان قدر شاہپال شاہے دا، ویکھ تعّجب ہوئے
عقل فکر بھُل گیا تمامی، مورت ہار کھلوئے
زرّیں شارستان ڈٹھو نیں، شہر زمین سنہری
چھجیاں اُتے لعل چمکدے، جیونکر دینھ دوپہری
جتھے تخت کچہری آہی، جاں پھر اوتھے آئے
نظر پیو نیں تخت شہانہ، گل نہ کیتی جائے
نہ سُنیا نہ ڈٹھا اگے، خوابے نظریں آیا
ست کرسی وچ عاصم ہوراں، ایسا تخت نہ پایا
اگے پچھے چنن تختے، سونے تخت بنائے
گوہر شب افروز چوپھیرے، بنھ قطاراں لائے
آتشیں جواہر لعلوں نور، چوپھیرے برسن
مروارید زمرد لگے تے، یاقوت احمر سن
ہور آہے سنگ پارے ایسے، مُل جِنھاں دے بھارے
ہرگز اکھ نہ ہوندی ساہویں، اُت ول تکن ہارے
سارا تخت جڑاؤ ایویں، روشن کرے ہنیرے
کُرسی موہڑے قدر بقدری، چوکی فرش چوپھیرے
تخت اتے شاہپال نہ بیٹھا، عاصم کان بہاکے
آپ برابر اس دے بیٹھا، کرسی کول ڈہاکے
سراندیپ شہر دا والی، نالے ہور شزادے
تاج ملوک اتے شاہ ہاشم ،میر وزیر زیادے
قدر بقدری جائیں ملّیاں، کرسی مُوہڑے چوکی
سُچےّ فرش اُتے ہو بیٹھے، ہور تمامی لوکی
سیف ملوک شہزادہ نالے، پریاں ہور جواناں
جا بجائی بیٹھے سارے، مجلس بھری دیواناں
راوی کہندا شاہپالے دی، مجلس سوبھی ایسی
نبی سلیماں دی سی لگدی، کدے کدے اس جیسی
روٹی وقت ہویا جس ویلے، آئے دسترخوانے
چہل ہزار رکاب جڑاؤ، موتیں لعل یگانے
چہل ہزار رکاب سنہری، کجھ چاندی دے آہے
قدر بقدر تماماں اگے، آن غلاماں لاہے
ہر رکاب اُتے اک دُنبہ، خوب طرح دے پکّے
سبھ مجلس وچ ورتے کھانے، جہے کوئی کھا سکے
جدوں طعاموں فارغ ہوئے، سارے لوک مصر دے
تحفے ہدیے جو کجھ آندے، رکھے وچ نذر دے
شاہ شاہپال بہادر اگے، رکھ دتیاں سبھ چیزاں
تک شاہپال لگا فرماون، ہس کے وانگ عزیزاں
ہے شاہا سب تحفے ہدیے، خدمت تے نذرانے
سیف ملوک تساڈے بیٹے، بہت اگے گُذرانے
سبھو حق مکائے اس نے، اپنے نالے تیرے
راحت جان پیؤ دے ہُوندے، جو فرزندبھلیرے
اس گھر اندر جو کجھ چیزاں، سبھو دولت تیری
کیتی اگے خدمت میری، سیف ملوک بتیری
ساڈے پچھے سیف ملوکے، جو کجھ بھوگن بھوگے
دولت دنیا دی سَبھ دئیے، نہیں مُکاون جوگے
القصہّ دس روز گزارے، ایس طرح سلطاناں
مجلس لاون کھانے کھاون، خِدمت ہوئی مہماناں
ساعت نیک ستارہ تک کے، اک دن مجلس لائی
میر وزیر اکابر بیٹھے، ٹبر ساک اشنائی
رملی لوک نجومی سدّے، پاہندے پنڈت جوسی
مجلس اندر آ کے بیٹھے، ملاں قاضی جوسی
شاہپالے فرمایا دسو، واچ حساب حسابی
ہوئی جوان میرے گھر بیٹی، دیواں ویاہ شتابی
سبھناں نال حساب عقل دے، ساہ دوہاندے جوڑے
چا اک روز مقرر کیتا، رہے دہاڑے تھوڑے
باغ ارم وچ لتھا عاصم، کر اپنے سمیانے
پُتر دا اس کاج رچایا، دھر دتے شدیانے
سراندیپ شہر دا والی، لشکر سنے زیادہ
بھائی اس دا واسط والا، تاج ملوک شہزادہ
ایہ بھی باغ ارم وچ لتھے، بَن عاصم دے سنگی
سکیاں بھائیاں وانگر ورتن، سبھناں دی وَل چنگی
آون پریاں گاون سوہلے، جمع ہوئی ترلوکی
نویں نویں ہرواری ہوندی، کنجریاں دی چوکی
مُلکاں اندر چانن لگدا، چلدی آتشبازی
رستم دست نشانے مارن، کر کر تیر اندازی
شر شر کر شُرناہیں شوکن، جان اسماناں تائیں
چادر چرخی دے پٹاکے، ملن انار ہوائیں
کرن آوازے بے اندازے، گولے گھت غباری
شارستان پرستان اندر، کنبی خلقت ساری
سنجھ صباحیں وجن واجے، مُلکیں جان کہروڑاں
ہر میدان قواعد ہوندی، انبر تائیں دھوڑاں
ہر ہر جائی ہون تماشے، دین شزادے ویلاں
دولت دے دریا اُچھلے، ہویاں ریلاں پیلاں
شارستان اندر شاہپالے، کاج دھیؤ دا چایا
ہر چیزے دا سِنچا کیتا ،دولت گنج اڈایا
چاول کنک کروڑ مناں دے، انت نہ جاندا پایا
مصری کھنڈ انبار بھرائے، سودا جمع کرایا
جو گل گِنتر وچ نہ آوے، کاہنوں قلم گھسانی
مدّت ہوئی محمدبخشا ،چھوٹی دس کہانی
جے لکھ ہوون لِکھن والے، تاں لکھن ایہ لیکھے
بادشہاندے کاج وڈیرے، سو جانے جو ویکھے
جے میں لکھ کراں چترائی، نال شمار عقل دے
اوس ویاہے دے کجھ نیڑے، پھیر حساب نہ رلدے
درزی موچی کام بہائے، جوڑا جامہ سیتا
ہویا حکم بناؤ دیگاں ،ہر کسبی عفریتا
پتھر اُکرّ کے عفریتاں ،دیگاں بہت بنایاں
اک اک دیگ وڈیری حوضوں، پَین جِنھاں سے پائیاں
دنبہ پنج ہزار جنہاں وچ، جاندا پک سُکھالا
ایسی ایسی دیگ بنائی، سخت دیاں دا چالا
پریاں دیو جتھے تک آہے، راکس دیو لوکائی
بادشہاں دی شادی اُتے، بھج پہتا ہر کائی
شارستان پرستاں آہا، ملک فراخ وڈیرا
پر اوہ سارا ملّن ہویا، ڈیرے اُپر ڈیرا
ہاتھی گھوڑے اُٹھ قطاراں، انت نہ رہیا کوئی
خلقت روز قیامت والی، آن اکٹھی ہوئی
مُنشی قانوں گو مصدّی، سَے کاغذ کر ہُٹے
گنتر وچ نہ آئے ڈیرے، پِھر پِھر کے تھک ترُٹےّ
خلقت دا کُجھ گانج نہ ہوندا، کاہنوں پیا پکاراں
روٹی دا کر آہر شتابی ،بھکھ پکی ہن یاراں
دنبہ پنج ہزار کوہایا، خاص کباباں تائیں
اُٹھ بھی ست ہزار حلالے، ایسے لیکھے گائیں
کونجاں مور آہا لکھ کُٹھا، پنکھی ہور وڈیرے
کُکڑ کِکّڑ انت نہ کائی، تتر کھگ بٹیرے
سبھ انازاں وچ پکائے، خرچ ہویا اک دن دا
اگے ایسا کاج نہ ہویا ،نہ آدم نہ جنّ دا
پریاں دیو گواہی دیندے، مہتر آدم توڑی
ایسی شادی کسے نہ کیتی، جس کیتی اس تھوڑی
ایسے ثانی ہار برابر، کدھرے کُڑم نہ ڈُھکے
دیو دانو کوہ قافاں والے، پاس جِنھاں دے جُھکے
شاہ عاصم بھی شاہ شہاں دا، وارث تخت سکندر
سی شہپال سلیماں جائی، اک تھیں اک اُجاگر
ست ست شاہیاں دے سن کٹھے، دوہاں کول خزانے
تحفے ہور عجائب بہتے، پچھلے بادشہانے
اس گھر اِکّو بیٹی آہی، اس گھر اِکّو بیٹا
زور زرد دا خرچ کیتو نیں، سارا تانا پیٹا
اودھر سی شاہپال بہادر، خرچ کریندا کھلا
ایدھر عاصم شاہ مصر دا، بدّل وانگن ڈُلھاّ
باغ ارم وچ شور مچائیوس، خرچ خوشی دا کردا
کنجر بھگتی تے اربابی، انت نہ بازی گر دا
گھوڑے جوڑے دان کریندا، کھڑے جہان خیرایت
دھن دھن عاصم سخی بہادر، دُھمیا وچ ولایت
خرچ کرن تھیں سنگے ناہیں، دان دئیے بِن منگے
منگت لوک محمدبخشا،دولت دے دے رنگے
اک دوجے دے شاہ شہاں توں، شابش کھٹی لوڑن
ثانی ہار سہار نہ کر دے، سنگل سار تروڑن
شاہپالے گھر میل منڈل سی، پریاں دیو کروڑاں
کھیڈن پریاں ہون تماشے، کے کجھ لکھاں جوڑاں
اودھر عاصم شاہ چلائے، جانوراں پر کوہی
دُنبیاں بکریاں دی ونڈے، روز قیامت اوہ ای
چلےّ وگ لہو دے نالے، اتنے اُٹھ حلالے
میلوں باہر خیرایت کر کے، نت پکا کھوالے
نرم کباب پلاء سلونے، پھلکے تے فالودے
حلوہ لُچیّ اتے جلیبی ،' برفی لگے تودے
مِٹھیائیاں دا انت نہ کوئی، کھانے رنگ برنگی
کئی انبار خلاص کریندے، رسد لگی ہر ڈنگی
چالیھ روز ایہ خرچ اٹھایا، میل رہیا سبھ بنیا
ایڈا کاج شاہپالے کیتا ،دھن مائی جس جنیا
سُدھ ستارا چمکن ہارا، گھڑی مبارک تکی
نیک دہاڑے جس دم آئے، ساعت عمدی زکیّ
مائی باپ مبارک جھَلیّ ،خوشیاں رہیا نہ بناّ
بسم اللہ بسم اللہ پڑھ کے، کھارے چڑھیا بناّ
سوہلے گاون ہتھ گھماون ،رل کے پریاں کُڑیاں
سیف ملوکے کان گھڑولی، بھر مڑیاں بھر مڑیاں
پانی آیا گرم کرایا ،چوکی دھری کنارے
عود جلایا دھوپ دُھکھایا، مشک چوپھیر کھلارے
نائی تیل لگائے سرتے، خوب اُتار اُتارے
لاہ پوشاکی تے مل وٹنا، جیو بنّیا چڑھ کھارے
لعل ماؤ دا چوکی بیٹھا ،چوکی کھلی چوپھیرے
رل مل سیّاں کامن پاون، سبھ تکن ول تیرے
مَل مَل نہایا وضو کرایا، وٹنا تیل ملایا
کر بسم اللہ تے پڑھ کلمہ، پانی انگ لگایا
تیل چوایا دہیں لگایا ،پنڈے وٹنا ملیا
نہایا دھویا لاڑا ہویا، ساہورڑے گھر چلیا
پانی پا ملایا پِنڈا، شرطاں کر کر نہایا
کھارے اتوں لاہون کارن، باپ سرے پر آیا
تھر تھر کنبے چایا چِھنبے، بیٹھا سیس نوایا
کھارے اُتار پیؤ دے پاسوں، جو منگیا سو پایا
جوڑا جامہ آن ٹکایا، نائیاں پکڑ پہنایا
کیسریاں رنگ لایا لالا، کیسریاں رنگ لایا
بن مہراج فرش پر بیٹھا، زیور پہن شہانا
دوست رل کے بہندے بھائی، سر سہرا ہتھ گانا
مالن گُند لیائی سہرا، سُچی تندو بُن کے
سہرا نوشہ دا میں آندا ، پھُل عجائب چن کے
ونّاں ونّاں دا بنیا سہرا، بنھ بنّیا بنھ بنیا
رب دا دتا آشتابی، جوبن روپا گھنیا
حوراں جھاتی پاپا ویکھن، جلوہ روپ ربانا
والوں والوں چوندا جوبن، جس تن عشق سمانا
پریاں دے دل بِریاں ہوئے، تک کے لاٹ حُسن دی
وانگ پتنگاں ڈھہن نہ جھلن، تابش سیم بدن دی
مکھ پر سہرا سونے تاراں، سوہنے پھُل پروتے
سُچی چَوری پھیرن سرتے، دوست گِرد کھلوتے
جوبن روپ گھٹاں بنھ آیا، جھنڈ کڈھے چمکارے
نین سمند حسن دے ہوئے، سُرمہ لہراں مارے
کالی جھنڈ معنبر اُتے، واہ گلناری چِیرا
لعل جواہر جڑے کڑے سن، بازو بند ہسیرا
نیویں نظر شاہزادہ بیٹھا، ہوکے چُپ زبانوں
سر تے چَھتر ظلّ الٰہی، نور بَرھے اسمانوں
لے تلوار ٹکائی اگے، پھڑ قبضہ مردانہ
جو ویکھے سو دے مبارک، واہ واہ شیر جوانا!
ٹَکیاں آن چنگیراں سُچیاں، ورتے جوڑے جامے
دفتریاں نے کاغذ کڈھے، لکھدے جاندے نامے
بھج بھج پُہتے صفاں قطاراں، جمع ہوئے نندراڑو
بھر بھر بُک جواہر سُٹن، میل لئے کر جھاڑو
اُٹھ سوار ہویا پھر بناّ، جنج چڑھی بے اوڑی
بھیناں تے بھرجایاں گاون، جیؤ لالا چڑھ گھوڑی
روپ انوپ بنے پر آیا، ویکھے خلق تمامی
وڈیاں اگے سیس نمایا، رج رج لئے سلامی
جاں چڑھیا تاں واجے ساجی ،رلمل چڑھتل منگدے
دولت تے دستار دوشالے، دان دتے رنگ رنگ دے
راضی ہوئے اُٹھ کھلوئے، بدھے لک تماماں
نَصْرٌ مِّنَ اللّٰہ آکھ شزادہ، چڑھیا مار دمامہ
آکھ تَوکَّلْتُ عَلَی اللّٰہ ،پَیر رکابیں پائے
افسر تے سر گشت غلاماں، سر پر آن جھُلائے
بھینو واگ بنےّ دی پکڑی، دین مبارک آئی
جو سَر آیا سو اس دتّا ،ویرے بھین منائی
ماؤ پاس گیا پھر بیٹا، جا گھوڑی توں لتھا
پَیر پھڑے سر اگے دھریا ،اس چُمیا مُنہ متھا
سَہورڑے گھر تُریا بیٹا، دیندی ماں دعائیں
ربّا آس مراد اساڈی ،خیریں سبھ وکھائیں
سیف ملوک میرے گھر آوے، گِھن پری دا ڈولا
نال اقبال مصر وچ چلے، گھت کے بالا بولا
ماتا تھیں لے اذن شہزادہ، بیٹھا وچ عماری
چڑھی کھلوتی جنج سواری، ساری بنی سنگاری
مائی دائی دین ودھائی، خوشی ہوئی ہر کسےّ
گاون ہانوں ہان محمد، جنج چڑھیندی دِسےّ
دھونسے دھونس اوازوںچاڑھی، ڈھول نقارہ گُھریا
عاصم شاہ محمدبخشا، پُت ویاہن ٹُریا
شتراں اُپر شتری وجیّ، ہاتھی اُپرّ بھیراں
ناداں نَادَعَلِیّاً پڑھیا، گجے وانگن شیراں
وجدے چلے دفاں بنایاں، دفاں تاشے ڈھولاں
چھنطوری تے مُرلی آکھے، اَجّے رَج رَج بولاں
طُرماں تریاں کوک اُٹھائی، کُٹ طنبوراں پائی
بینسریاں الغوزے بولے، تان لئی شرنائی
چپےّ چپےّ چوکی ہوندی، کنجر نچن گاون
ہسّن کھیڈن کرن تماشے، سانگی سانگ بناون
بناّ باپ اکٹھے چلن، دم دم حمد دھیاون
پیش نقیب پکاراں کردے، بول کبِت سناون
بھر بھر بُک چوپھیرے سٹن، مارن چَھٹے زردے
دے ویلاں کر خرچ خزانے، پیر اگیرے دھردے
کئی کوہاں وچ ٹُری سواری، حدوں باہر پیادے
مصری سراندیپی سارے، خلقت ہور زیادے
نیزہ بازی تیر اندازی، پائی کھیڈ سواراں
چمکن توڑے چھیڑن گھوڑے، سر پر دَھر تلواراں
سُمّاں دے کھڑکارے کڈھن، ترکی کاوڑ چائے
گھوڑے دوڑ سوار کراندے، ضرب زمیں نوں جائے
عاصم شاہ دی دیکھ سواری، دیو پری بھَوکھائے
کلغی توڑے تے ہتھیاراں ،چانن چمک لگائے
چَپےّ چَپےّ بلن مثالاں، شمع بلن کافوری
شارستان اندر اوہ آئی ،رات مبارک نوری
ہون تماشے بے تحاشے، رنگ برنگی بازی
راگوں رنگی انت نہ کائی، رونق بے اندازی
ملک ولایت ساری اندر، گہماں گہمی ہوندی
دھرتی بھاروں لرزہ کھائے، جِتھے جنج کھلوندی
شوکت شان نقارے نوبت، جھنڈیاں نال نشاناں
عاصم شاہ ویاہن ڈُھکا، انت نہ رہیا داناں
مزلومزلی ٹُردے آئے، چَھٹے دیندے زردے
شارستان سنہری اندر، پُہتے کول شہر دے
لے لشکر شاہپال بہادر، میلے کارن آیا
دیواں پریاں صفاں بنایاں، انت نہ جاندا پایا
دوہاں ولاں تھیں وجے واجے، دفّاں ڈھول نقارے
منہ جُڑے سن دوہاں قندہاراں، ہون لگے پشکارے
آدمیاں دی جنج تمامی، ہو کھلی اک پاسے
پریاں دیو ہوئے اک طرفے، لایا رنگ لباسے
دُھر اسمانی غوغا پایا، تُرکاں دے ہِنکاراں
مارن سُم اٹھاون دھرتی، چبّن نَہرے ساراں
چال روالوں گام چلاون، پویہ جھُٹی ٹپّن
چوکڑیاں وچ ہرناں تائیں، ونج کنّاں تھیں نپّن
نیزہ بازی کرن بہادر، پٹ پُٹ سٹن کِلےّ
تیر انداز نشانے مارن، چاڑھ کماناں چِلّے
مَل لئے میدان سواراں، مُڑ مڑ کر دے پھیرے
چاون واگاں اُڈن ترِکھّے، اک تھیں اک اُچیرے
تولن سُمّ وجاون دھرتی، گامچ یاں بھن چلن
مارن سُنب ہلان کنوتی، سر اُچاّ کر ھلّن
آتشبازی بے اندازی، لائی لوء جہانے
زور جنجیں دا ہور کے آکھاں، شور تیکر اسمانے
شاہپالے نے نال لیاندی، جنج اگوں جھل اگا
شاہزادہ مہراج محمد، وڑن شہر وچ لگا
پہلی گلی ترنجن آیا ،ترے سے سٹھ سہیلی
مَلّ مَلّ راہ گڑاہٹی منگن، دے کے لنگھیں بیلی
گُڑ دی جائی مصری دتی، اس گھر کمی نہ آہی
مشکل کرے اسان محمد، دولت شاہنشاہی
تدھ شہزادہ نام دھرایا، خرچ نہ دولت تھوڑی
اے شاما! گُڑ سستا وِکدا، لاکھ ٹَکے اِک روڑی
اک اک روڑی دے اسانوں، تاں اس گلیوں لنگھیں
نہیں پلے تاں ترنبہڑ کھاسیں، ہیگا تاں کیوں سنگیں
شاہزادے فرمایا اگوں، کمی نہیں اج کائی
نال میرے چڑھ آیا بابل، لاگ دئے ہر جائی
اس تھاؤں پھر گئے اگیرے، خاص شہر دے درتے
آ درباناں واگاں پھڑیاں، حصہّ ساڈا ورتے
درباناں تھیں سچے ہوئے، دے لعلاں دی جوڑی
سیف ملوک شہر وچ وڑیا، جا اُترن دی لوڑی
اتری جنج لگائی مجلس، بیٹھی نال امن دے
رتی گِھن میراثن آئی ،نقش بنے ون ون دے
آیا شرم حیا شزادے، رتّی جدوں بُلائی
سبھ عمر دی کیتی کرتی، اکھیں اگے آئی
رتی خسرہ عملاں والا، جس وچ روہل نہ رتی
دِسدی تند محمدبخشا ،موٹی نِکیّ کَتیّ
باپ میراثن وِدعیا کیتی، دان رتی دے دے کے
پھیر چَھناّ دُدھّ بھریا آیا، یاراں پیتا لے کے
سُچا ٹکا ٹکایا اس وچ، پرت گیا گھِن لاگی
رَل مِل کُڑیاں ٹورن آیاں، سک اندر دی جاگی
جنجاں دی کر خدمت داری، ڈیرے آن بہائی
شاہزادے نوں ٹورن لگیاں، بیٹھی عام لوکائی
کر کٹیاں دے ترنجن بن کے، آیاں پریاں جایاں
سُچیاں چھٹیاں اُچیاں اُچیاں، سر پر آن جھُلایاں
''اسیں آیاں اسیں آیاں لالا، ''گاون نال صفایاں
پریاں گاون بول سہاون ،موجاں رب وکھایاں
سُتےّ بنے کان جگاون، آیاں چامل چایاں
تلیاں جھسّن کھِڑ کھِڑہسن ،آکھن گھول گھمایاں
اُٹھ مہراجا جاگ مہراجا، کس ویلے دیاں کھلیاں
کھلیاں کھلیاں رات وہائیا، دُکھن لگیاں تلیاں
سالڑیاں لے آیاں چُوری، تھالڑیاں ایہ لاہیاں
کر بسم اللہ کھا مہراجا، نالے ونڈ گراہیاں
ویکھو نی سردار گراہیاں، نہیں دیندا نہیں دیندا
شاہ پری دا یار گراہیاں، نہیں دیندا نہیں دیندا
پاون لگا بھار گراہیاں، نہیں دیندا نہیں دیندا
کیوں بیٹھا جھُنب مار گراہیاں، نہیں دیندا نہیں دیندا
سیف ملوکے کھادی چُوری، بھر مُٹھّیں ورتائی
سالڑیاں دی جھولی پائی، یاراں ہور پُچائی
اُٹھ وے بنیا! جاگ مہراجا، ٹورن آیاں سیاّں
ساہورڑے گھر چل شزادہ، کھہڑے تیرے پیاں
ہتھ وچ پھڑ تلوار شزادہ، نال ایہناں دے ٹُریا
ٹرُی آوے توں ٹُری آ لالا، پلا پھڑآ ہُریا!
چَپےّ چَپّے ہووے سلامی، گِن گِن پیر پُٹاون
اللہ بیلی دے سر چھٹیاں، خوشیاں نال جھُلاون
سوڑی گلی گھنے وچ ٹوئے، ڈھہ ڈھہ پین نروئے
سنبھل پیرٹکائیں بنیا ،کئی تماشے ہوئے
جس بنے کوہ قاف لتاڑے، ندیاں جنگل بیلے
اوس بنّے دا صاحب راکھا ،کیوں جھڑسی اِس ویلے
ہمت نال ہوون جس سادھے، سفر محبت والے
تاں اس گلیوں سَٹ نہ کھاندا، لنگھے نال سنبھالے
نہ ڈروے توں نہ ڈر لالا، روشن ہویا انہیرا
ٹر آ وے توں ٹر آ بنّیا! ،ایہ اگے گھر تیرا
ہولیں ہولیں آ مہراجا، خوشیاں نال مراداں
اسیں بھی تک لئے اج تینوں، سہجاں نال صواداں
ہولیں ہولیں ٹردا بناّ ،ساہورڑے گھر وڑیا
سالی نے پھڑ پیر شتابی، گھُٹ انگوٹھا کڑیا
جیبوں کڈھ شتابی دتا، جو کجھ منگیا سالی
خاص محل اندر جا وڑیا، کردا پھر خوشحالی
رج رج چج کریندا جاندا، سالڑیاں جو دسّن
دور ہویا غم درد ہجر دا ،خوشیاں من وچ وسن
گھُنگھٹ اندر بوہٹی ڈٹھی، سیجے چاڑھ نہ سویا
جاگدیاں سبھ رات گزاری، وقت فجر دا ہویا
سیف ملوک مہراج بنانا، کم آہا مرداواں
شاہ پری دا بوہٹی بننا ،نہ میں کھول سناواں
کے مجال اساڈی اوتھے، ستر گھنے سلطانی
پڑدے دی اوہ بات محمد، دسے کون زبانی
عاشق تے معشوق سِکندے ،کِیویں کرو اُتاول
ہوئے نکاح متے ہتھ آون، مینوں بھی تِل چاول
گھنی امید محمدبخشا ،کال ونجے محتاجوں
تِل چاول تے دان گھنیرے، ملن شہانے کاجوں
سیف ملوکا عرض کریندا، خدمتگار مصنف
کاج تیرے پر کھاندا رہیا، گِھن ادھار مُصنّف
رب تیرا ہن کاج رچایا، لدّھے دان تماماں
میں بھی تاج محبت منگاں، خلعت وانگ غلاماں
برس ہویا میں صدا لگایاں، اج دن دان منگن دا
جھولی اڈ اگیرے ہویوس، ناہیں وقت سنگن دا
دیسی دان محمدبخشا ،جاں داتے ہتھ چڑھیا
عقد نکاح مراد اوہناں دی، تک لے اوّل اڑیا
بُرج ستارا ساعت تک کے، نیک گھڑی جد آئی
زہرہ ماہ دا عقد پڑھایا، راسوں گئی جدائی
جاں سعدین اکٹھے ہوئے، گئی نحوست ساری
دو مشتاق ملے دل جانی، پایا وَر کواری
تل چاول مٹھیائیاں ونڈیاں، ہوئی مبارکبادی
خِلعت دولت ونڈ نہ ہوئی، حدوں بہت زیادی
سے سروپا، تے سے گھوڑے، سے ہاتھی، اُٹھ ،خچّر
چھوکریاں تے لونڈے سوہنے، دان دتا شاہ وافر
جاں اوہ روز گزشتہ ہویا ،آئی رات وصل دی
وہلی جائی سی اک ماڑی، وانگ بہشت اصل دی
نقش نگار بہار چمن دی، رونق رنگ ہزاراں
چھجے چھت سنہری ویہڑا، شیشے جڑت دیواراں
عطر عبیر اتے کستوری، اس جائی چھنکائی
دائی شمع بلائی جلدی، عنبر عُود جلائی
سوُہے پلنگ نواری ڈاہے، سیجاں صاف وچھایاں
گُند پھُلاّں دے سہرے لائے، مُشکاں دُھماں پایاں
دایاں سنگ سہیلی سیاّں، بُہٹی آن سُوالی
شاہزادے نوں ویکھن لگیاں، جھب آنے رب والی
شاہ پری نوں سک سجن دی، پلک آرام نہ دیندی
پَل پَل برس دینہاں دے گذرن، چوری راہ تکیندی
لاکھ سراں دے مُل دی سانوں، گھڑی گھڑی اُس شب دی
ہائے افسوس محمد، ساعت گزری پھیر نہ لبھدی
جاں میلے دا ویلا ہووے، ملن لگن دوجانی
ساعت صبر نہیں کر سکدے، جیؤں تساّتک پانی
پندراں برس گئے وچ روزے، شربت وصل نہ پیتا
ہے امید اجوکی راتیں، جے رب حاصل کیتا
پلک پلک دا صرفہ مینوں، رب شزادہ بھیجے
دایاں سیاں سبھ اُٹھ جاون، یار چڑھے جھب سیجے
سنگ سہیلی کوئی نہ بھاوے، جس دم بیلی آون
جدوں پتنگ دئیے نوں ملدے، پر بی اوہناں نہ بھاون
توڑے ہووے پیارا کوئی، محرم یار وچولا
پھر اغیار دسے اس ویلے، جدوں ملے خود ڈھولا
کرے بدیع جمال دعائیں، گُجھیاں وچ دلیلاں
وہلا میل شزادہ ربّا!، جھب اٹھال وکیلاں
سنی دُعا شہزادہ آیا، اُٹھ کھلیاں سبھ سیّاں
سیج سُہاگ سُہا اُنھاں دی، مار بُوہا ٹُر گیاّں
بسم اللہ میں گھولی صدقے، آکھ پری بی اُٹھی
باہوں پکڑ بہائیوس سیجے، تیغ عشق دی کُٹھی
عاشق تے معشوق پیارے، چڑھ سیجے رل سُتےّ
اوّل آب حیات پیالے، دھرے لباں دے اُتے
لے بوسے دل کوسے ہوئے، تاء محبت کیتا
جامہ جی حرص دی سوزن، میل طریزاں سیتا
چاندی دی سلاک شزادہ، باسنیوں کڈھ باہر
رنگ رنگیلی ڈبی گھتے، مُڑ مُڑ کردا ظاہر
لبھ پیا اَن بِدھا موتی سُچاّ ذرہ نہ ولیا
فولادی کر تیز سُپاری سیف ملوکے سَلّیا
حرص ہوا کھلائی زوری، میٹی کلی رویلوں
کرکر جتن پھُلےّ وچ پُہتا، موتی صاف تریلوں
تنگ میدان کمیت چلایا، سیف ملوک شزادے
اوڑک تھک کے لنگا ہویا، پھیرے پا زیادے
عجب بہار حسن دی اندر، سیر شہزادے کیتا
لذت نال ہویا مستانہ، پُچھ نہیں گل میتا
کیتا وضو شہزادہ نہاتا، تتّا پانی کرکے
نفل دوگانہ پڑھ شکرانہ، سُتاّ نیندر بھرکے
ویہاں برساں دے ترہائے، سیف ملوکے تائیں
لَدھّا شربت صاف وصل دا ،ہویاں ردّ بلائیں
چِھک اُڈیک کٹی کوئی مدّت، عشق پریت نہ ہاری
اوڑک دل دی آس پُچائی، فضل ہویا سرکاری
راتیں دہاں اکٹھے رہندے، نہ کوئی فکر نہ جھورا
اوہ اس دی ایہ اس دا ہویا، وتھ نہ رہیآ بھورا
بیت الوصل اندر دن راتیں، مانن عیش اندر دی
سبھ مراداں دتیاں اس نے، آس آہی جس دردی
مدّت دے ترہائے لدھا ،چشمہ حوض کوثر دا
حاصل ہویا شراب طہور،انشیاں دے گھُٹ بھردا
سینہ شکم صبونی حلوا، جنت دا فالودہ
مارے ہتھ گھُٹے وچ پنجے، ہوندا دلوں اسودہ
جاں اوہ لقمہ مِٹھا چکھیؤس، ایسی لذّت آئی
لذّت نال کٹی کوئی ساعت ،ہوش نہ رہیؤس جائی
ڈٹھیؤس گرم بازار حُسن دا، بہتا روپ سُہایا
باغ بہشتوں پھل عجائب، انت حساب نہ آیا
بو اوہدی تھیں جگ معطر، درد منداں سُکھ دائم
جس اوہ پھل سرے پر دھریا، پائیوس تاج مدائم
پائی صحبت سنگ محبت ،جس بلبل اس گْل دی
مال متاع دو عالم سندی ،نہیں گھڑی دے مُل دی
اک دم فارغ اپنے آپوں، نالے غیر رقیبوں
رل مل بہنا نال سجن دے، گل سنن اس جیبھوں
دو جگ دی سلطانی توڑے، لبھے سبھ عمر دی
اس دم کول محمد بخشا، خسخس قدر نہ دھردی
جدوں شزادے ہوش سنبھالی ،حیرانی وچ آیا
قدرت تیری انت نہ کوئی، واہ واہ بار خدایا
سُتے کرم صحیح سچ جاگے ،یا ایہ خواب خیالوں
لدھا وصل موافق دائم، اصل بدیع جمالوں
عجب جمال پری دا ڈٹھیوس، پاک سچا ہر عیبوں
باہر حد شمار بیانوں، حسن اُتارا غیبوں
نور اوہدے تھیں عالم روشن، اوہ سی پاک جہانوں
کوئی تشبیہ نہ دتی جاندی، اعلیٰ جُثیوں جانوں
سارا آہا مِٹھا پیارا، نال ملاحت بھریا
شہد شکر وچ شیریں جیویں، تیویں عشقوں تریا
سیف ملوک اونھوں تک پائی، نویں سروں زندگانی
تاں جانی وچ جانی پیاّں ،جاں ملیا دل جانی
شاہزادے فرمایا اس نوں، ہے جندے کے آکھاں
ملن تیرے دا شکر نہ ہوندا ،نال زباناں لاکھاں
مِلن تیرے وچ مینوں آہا ،قوت قدر نہ ذرہ
سورج آپ ہنیرا کھڑیا، چانن ہویا مقرہ
کہیا پھیر بدیع جمالے، سُن توں یار پیارے
میں بھی کیونکر شکر الاواں، پائے کرم نیارے
جس دن نظر تیرے ول کیتی، عشق تیرا گھٹ آیا
کد ملاپ ہوویگا ساڈا، خوف اندر وچ پایا
میں ناری سلطان ملک دی، اوہ اک عاجز خاکی
کیونکر اک میرے سنگ ہوسی، جے سو کرے چلاکی
آہو دائم سُجھدا آہا ،داغ وچھوڑے والا
اِنَّ اللّٰہَ لَطِیْفٌ بِعِبَادِہ ،کردا خُوب سنبھالا
اج اسیں ہک جوڑی سُتےّ، ہک کیتے رب والی
کیکر حق مُکائیے پکیّ، اپھّل رُکھ دی ڈالی
پر اک چنتا رہندی مینوں، بُرا دلے وچ جھورا
مت توں قول قرار میرے تھیں، بھج ونجیں اک بھورا
کریں قبول اوہناں دی صحبت ،جِنھاں نوں مل آیوں
ہوگ قہر دی گھڑی میرے تے، جاں ہوری انگ لایوں
شاہزادے فرمایا بی بی، تدھ پچھے گھر سٹے
ندیاں تے کوہ قاف لتاڑے، کئی قضئیے کٹے
مفت نہیں ہتھ آئییں مینوں، جے میں قدر نہ جاناں
کیونکر توڑے قول سجن دے، جس تن عشق سمانا
بیوفائی دی ایہ تہمت کیوں ،توں مُڑ مُڑ لاویں
قولاں قسماں نال نہ سرچیں، کہو کے ہور کراویں
جے سر تیری جھولی پاواں، جان کراں قربانی
اج حضور تیرے مر ونجاں، چھڈ عشرت زندگانی
تاں اس تہمت تھیں چھُٹ جاوان، بھلی میرے حق ایہا
جے آکھیں تاں ایہا کرساں، چور تیرے دل کہیا
حسن تیرے دا کوئی نہ ثانی، جے میں تیں تھیں ہٹکے
اس دے نال پریت لگاساں، وٹ وٹساں دُر سٹ کے
ہیرا ہرن ہویا دل میرا ،زلف تیری دی مشکوں
چائیوس نظر اچیری چریوں، کیاہریوںکیا خشکوں
غیروں بند ہویاں ایہ اکھیں، تدھ بن ہور نہ تکّن
دیوا چھوڑ پتنگ نہ جاندے ،جے سو چاند چمکّن
ادنیٰ روپ پتنگاں ڈٹھا ،اعلیٰ ول نہ جاندے
اعلیٰ لدھا جیہناں محمد، کد ادنیٰ دل لاندے
سُنے بدیع جمال پری نے، سچّے سخن پریتوں
عاشق نوں مڑ دسن لگی، سچ مرادوں نیتوں
اے سجنا! تدھ باجھوں مینوں، کو یو نظر نہ آوے
جت ول ویکھاں جلوہ تیرا، ہر ہر تھاں سُہاوے
جس دِن داتوں نظری آئیوں، بوء نہ رہیا میری
ایدھر اودھر تو ہیں توہیں، پھری دھروہی تیری
سنگ سہیلی بھیناں بھائی، ماں پیؤ ساک قبیلہ
گھر در حرص وطن دی بھُلی، رہیؤں یاد رنگیلا
جھڑکاں سہساں مر مر ڈھہساں، چھڈساں نہ لڑ تیرا
توڑے توں لکھ ہور سہیڑیں، اک تو ہیں شوہ میرا
لُوں لوُں وچ محبت تیری، شالہ ہوئے نہ بیہی
دل تو ہیں جند جانی توہیں، تیری ہے سبھ دیہی
نہ کوئی فکر وچھوڑے باجھوں، نہ کوئی رنج سفر دی
نہ کوئی چاہ مراد تیرے بن، نہ کوئی طلب اندر دی
تدھ بن باغ بہشت ارم دی، خواہش مول نہ کر دی
تیرے سنگ محمد بخشا ،دوزخ تھیں گھٹ ڈردی
سیج خوشی دی ستے عاشق، کرن دعائیں باتاں
پل پل دے دن ہوون شالہ، برس دہاں دیاں راتاں
چھُریاں دے منہ آون کیویں، سارے جان حلالے
ڈھولی تے گھڑیالی بانگا، ککڑ بانگاں والے
درد فراق اندر کئی راتیں ،لمیاں لمیاں کٹیاں
جاں ہن وار وصل دی آئی، گھڑی گھڑی تھیں گھٹیاں
درداں نال دعا منیندی، خوشیاں وچ کٹیہرے
ایہ دعا قبول نہ ہوئی، بولے مُرغ سویرے
شاہزادہ اُٹھ نہاتا دھوتا ،جُثے جامے پاکی
محلاں وچوں باہر آیا ،پہن ہتھیار پوشاکی
اول عرض نیاز گزاری، سُنتاں فرض فجر دے
ورد وظیفے پڑھ پڑھ پھوکے، نالے نفل شکردے
پھر دربار پیؤ دے آیا، بیٹھی مجلس ساری
اوتھے سی شاہپال بہادر، حاضر سبھ درباری
جاں اس کا جوں فارغ ہوئے، دوئے شاہ بہادر
باغ ارم وچ مجلس لائی، بیٹھے سبھ اکابر
سبھناں دے دل خوشیاں ہویاں، غم نہ رہیا باقی
پین شراب پیالے دیون، بھر بھر سوہنے ساقی
جاں خوش وقت ڈٹھے شاہ دوئے، صالح ابن حمیدے
دئے دعائیں عرض گزارے، نال بہوں تاکیدے
سراندیپ شہر دا والی، اس دم حاضر ناہا
شاہپالے نوں کہندا صالح، سُن توں شاہنشاہا
صاعد خذمت گار تساڈا، آساوند جنابوں
بدرہ خاتوں تے ہے عاشق، تتا جگر کبابوں
صاعد بدرہ خاتوں والا، قصہّ سبھ سنایا
سرو بانو بی سُندی آہی، اس ایہ ذمہّ چایا
سراندیپ نگر دا والی، بی بی کول بہاکے
وانگ بجھارت رمز سنائی، گلوں گل ہلاکے
ٹری بدیع جمال اکلیّ، پرجنسیں پردیسیں
دل دی محرم بدرہ خاتوں، نال سہیلی دیسیں
شاہزادہ ونج تخت بہیگا، ایہ محلاں وچ ہوسی
اک اکّلی محرم باجھوں ،اودر اودر روسی
کون اس دی گل سمجھے اوتھے، کون کرے غمخواری
بدرہ نال ایہدا دل رلیا، ہور نہیں کوئی کاری
شاہزادے دا بھائی صاعد، خاص وزیر پیارا
اس کارن ایہ ناتا دیہو، مطلب اصل ہمارا
بدرہ دے پیؤ کہیا اگوں، عذر نہیں میں کوئی
سبھ کم ہتھ تساڈے منساں، جو فرماؤ سوئی
نیت نال دتا ہُن ناتا ،مڑساں نہیں ایمانوں
پر بیٹی دے دور ونجن دا، آوے ترس اسانوں
سروبانو فرمایا مڑ کے، اس گلوں کے جھُرنا
دھیاں دھن نمانا ایہناں ،جدھر ٹورو ٹرنا
دھی ساڈی تھیں دھی تساڈی، ہوسی بہت لڈِکیّ
قوم اپنی تھیں باہر دتی، پردیساں وچ چِکی
قوم اپنی وچ دتیاں تینوں، آکھ دے کھاں کے خطرہ
نال بدیع جمال ہوویگی، غم نہ ہوسی قطرہ
دُکھ سکھاں دی گل کریسن، اک دوجے سنگ رل کے
خیر سلا دی خبر منگاساں، اسیں دئیاں نوں گھل کے
سرو بانو ایہ گلاں کر کے، پرت گھراں نوں آئی
آن بدیع جمال پری نوں، ایہ صلاح سنائی
سَدیا ترت بدیع جمالے، بدرہ خاتوں تائیں
گوشے بیٹھ پچھیندی اس تھیں، سچو سچ سنائیں
میں تیرے پر حرص گھنیری، جانوں دلوں سہیلی
تینوں درد افسوس نہ لگدا ،ٹرئیوس میں اکیلی
میں تیرے بن کیونکر رہساں، توں میرے بِن کیویں
نال میرے توں چل سہیلی، جیونکر جانے تیویں
بدرہ کہندی سن توں بھینے، درد افسوس نہ تھوڑے
کے کراں کجھ وس نہ چلدا، پیندے سول مروڑے
باجھ سبب نہ جاون چنگا ،جے گئیوس اک واری
دو دن کٹ گھراں نوں مُڑساں، ہتھوں ہوگ قہاری
پے چلیاں ہُن وتھاں بھیناں، توں کِتھے میں کِتھے
کیونکر شہد محمد بخشا، پھیر ملے سنگ سِتھےّ
سر اندیپ اندر میں وس ساں، تُدھ مصر وچ رہنا
ایڈ جدائی رب سہائی، کد اساں رل بہنا
اگے میل اساڈا آہا ،ہوندا پاء مہینہ
گھڑیاں تے دن گِندے رہندے، سِکدا رہندا سینہ
ست دن پھیر خوشی دے لنگھدے، سنگ سنگاں نوں ملدے
جاں توں گھر نوں ٹردی ہیسیں ،چین تُرٹدے دِل دے
میں اڈار تیری تھیں ترٹی، روساں وانگ کُلنگاں
لکھی سی تقدیر محمد، پیا وچھوڑا سنگاں
دساں دناں دی وتھ وچ آہا، بھجدا زور صبر دا
رب دا دتا کون نہ جھلےّ، پیا فراق عُمر دا
تساں اساں ہن اللہ بیلی، سُکھ دیئی رب گھردا
ہوئے نصیب محمد بخشا ،بھاگ سُہاگ اس در دا
سیف ملوک تساں ور پایا ،پیسوجا وچ عیشاں
مینوں مَنوں بھلائیں ناہیں، رکھیں یاد ہمیشاں
ہور تساں کجھ یاد نہ رہی، کنت جدوں گل لاسی
میتھوں داغ وچھوڑے والا، مُول نہ دھوتا جاسی
خیر تسیں سُکھ وسو شالہ ،خوشیاں نال مراداں
کرے سبب ملاپ میرے دا، رب اگے فریاداں
پھیر بدیع جمالے کہیا ،جے منسیں فرمایا
اک دلیل میرے دِل آئی، رب سبب بنایا
گل اساڈی موڑیں ناہیں، پاویں قدر سخن دا
تاں میں تینوں آکھ سناواں ،نیک سبب ملن دا
بدرہ کہندی دس شتابی ،گل تیری کیوں موڑاں
ہائے مِڑے میں صدقے اس تھیں، ہور چنگا کے لوڑاں
شاہ پری نے کہیا بھینے ،صاعد نوں سر دھرلے
خوب جوان اوہ لائق تیرے، کنت موافق کرلے
اج ویاہیاں ڈولی پیاں، چلئیے شہر مصر نوں
اک دوجی دے دُکھ ونڈائیے، ملئیے سنجھ فجر نوں
بدرہ خاتوں کہندی اگوں، اے کڑئیے نادانے
ہوکے پری سِکھے تدھ کتھوں، ایسے سخن دیوانے
باپ تیرا سی شاہ کہاندا ،اوہ بھی شاہ شہاں دے
تاں ایہ ساک تساڈا ہویا، ورتن نال رہاں دے
باپ میرا سلطان وڈیرا ،سر اندیپ نگر دا
صاعد دا پیؤ نوکر چاکر، میر وزیرمصر دا
شان اساڈی نوںہتھ پاون ،کے مجال اوہناں دی
ایہ گل ہُوندی دسدی ناہیں، کس عقلوں تدھ آندی
پھیر جواب پری نے دتا ،سُن کھاں نی ہشیارے
آدم لوک تسیں کوئی ڈاڈھے، کرو بلند پسارے
سیف ملوک تیرے گھر آیا ،اک اکلا راہی
شوکت شان آہا تد کتھے، نالے دولت شاہی
مینوں تساں سوالیں ولیا، تاں میں مکھ وکھایا
مکھ وکھایا تاں نیونہہ لایا ،ربّ دتا ور پایا
اس دن اوہ پردیسی شوہدا، عاجز سی بے مایہ
تساں پچھے میں شاہ پری نے، یار اشنا بنایا
صالح صاعد دا اج رتبہ، بادشہاں دے جیسا
اس وٹ سٹے دا کے وٹا،وٹ چڑھے کیوں ایسا
بدرہ دے دل لگن گلاں، مٹھیاں وانگ اناراں
اینویں مُونہوں نہ نہ کر دی، پئی مکاوے واراں
اندر لٹکاں وانگر کٹکاں، صاعد پھٹکاں لایاں
دل شکرانے موہوں بہانے، وریاں رب مُکایاں
جیؤں جیؤں پری کریندی منتاں، بدرہ بِھجے بھاروں
صاعد دی گل منےّ ناہیں، بولے بھری ٹنگاروں
کر کر تھکی جتن بتیرے، بدرہ کرے نہ آرے
شاہ پری نوں خفگی آئی، زرد ہوئے رخسارے
اکھیں ڈل ڈل پانی آیا ،متھے پئی تریلی
تتیّ بول لگی فرماون، توں ہیں بھلی سہیلی
میں سی گل تساڈی منیّ، تُدھ نہ جھلیّ کائی
ٹردی وار ازردہ ہوئیوس، کے پچھلی اشنائی
جدوں بدیع جمال سنایاں، ایہ گلاں روہ کر کے
بدرہ دے دل خطرہ آیا ،کہن لگی ڈر ڈر کے
اے بھینے کجھ وس نہ میرا، ماں پیؤ دے ہتھ ڈوراں
کنج کواری بن کے ڈاری، طور اپنا کے ٹوراں
جے ماں بابل راضی ہوون، عذر نہیں کجھ میرا
سر اکھیں پر منیا بھینے، جو فرمانا تیرا
ایہناں گلاں وچ آہیاں دوئے، ماں ملکہ دی آئی
اگوں اُٹھ بدیع جمالے، عزت نال بہائی
گلوں گل ہلا شتابی ،مائی نوں فرمائیوس
حال احوال بدیس ونجن دا، درداں نال سنائیوس
اے مائی کر ہمت تساں، سفر میرے سر پایا
چلی میں پردیس اکلی، واہ آدم سنگ آیا
محرم دل دا اک شزادہ ،اوہ ونج تخت بہے گا
کس سنگ میں گل کتھ کریساں، چِت اُداس رہیگا
سنگ میرا سی بدرہ خاتوں، نال اوہدے دل رلیا
بھیت اندر دے ونڈن والا، نال نہیں کوئی چلیا
توڑے شہر مصر وچ ہوسن، کُڑیاں بھلیاں بھلیاں
میں پری اوہ آدم جایاں، کد طبیعتاں رلیاں
جمدڑیاں دی محرم آہی، بدرہ خوب سہیلی
باجھ سہیلی کیکر کٹ ساں، اس پردیس اکیلی
اک صلاح میرے دل آئی، جے توں منے مائی
ردّ نہ کریں سوال بندی دا، تاں آکھاں گل کائی
نالے خوف تساں تھیں لگدا، مت دلگیر نہ ہوویں
شفقت والا حرف دلے توں، چلدی وار نہ دھوویں
میں محتاج تساڈی ہوئیوس، مہر کرو ترجاواں
نہ منوں تاں بول دھگانے، کاہنوں بھرم گُماواں
مائی نے فرمایا دھیےّ، کے ایسی گل بھاری
مُڑ مڑ پکے قول کراویں، ہووے ہوون ہاری
مشکل گل اجیہی کیہڑی، جیہڑی توں فرماسیں
میں اگوں من سکساں ناہیں، نو میدی کر جاسیں
جیہناں دناں وچ سخن تساڈے، مینوں منوں نہ بھاون
شالہ ایسے روز کولےّ، ساڈے ول نہ آون
بیشک دس تیرے دل جیہڑی، ہوو نہار نہ موڑاں
توں دھیاں تھیں پیاری مینوں، آس تیری کیوں تروڑاں
شاہ پری نے کہیا مائے، بدرہ دے اسانوں
صاعد نال ویاہیے اس نوں، ایہ گل کہاں تسانوں
مائی نے فرمایا دھیےّ، کہی آ بات اپُٹھّی
کے کراں نہیں موڑن ہوندی، حرص تیری میں کُٹھیّ
اساں تیرے تھیں فرق نہ کوئی، نہ کجھ عذر بہانہ
باپ کڑی دے کولوں پچھ لے، ڈاڈھا طور شہانہ
اُٹھ بدرہ دی مائی اوتھوں، خاوند دے ول آئی
مطلب دی گل پچھن لگی، ورتی کھول سنائی
سراندیپ شہر دے شاہے، سمجھی گل تمامی
ایس صلاح اُتے سبھ راضی، کیا خاصی کیا عامی
نالے صاعد اگے اس نوں، بہت پسندی آیا
سرو بانو نے آہا نالے، ایہو ساک بنایا
بی بی نوں فرمایا شاہے، توں جانے کم تیرا
کیتی تیری بھنساں ناہیں، سخن ایہو سن میرا
نیک صلاح اساڈے بھانے، جے رب سچے بھاوے
کیا نیڑے کیا دور دھیاں نوں، مولیٰ سُکھ وساوے
در گھر ویکھ لئے ہن سبھے، نقص نہیں کجھ موُلے
صاعد جیہا مَنُکھ اسانوں ،ہور لبھے کِت رُولے
نالے شارستانی سارے، کردے منت داری
گوہڑا مِٹھا بھائی چارہ، بانہہ اساڈی بھاری
مائی بابل گلاں کر دے، بدرہ چھُپ سُنیندی
مائی نالوں اوّل آکے، خبر پری نوں دیندی
باپ میرے نے گل تمامی، ماں میری پر سٹی
اس نوں تساں نہ ہلّن دینا، مت کوئی مارے پَٹی
شاہ پری سُن راضی ہوئی، رب دتا سُکھ لینا
شہر مصر وچ کٹھیاں وس ساں ،اسیں دوئے دُدّھ بھیناں
صاعد ول پری کہہ گھلیا، اے بھائی مردانہ
جے بدرہ لے دیئیے تینوں، دیسیں کے نذرانہ
صاعد کہیا میں ہاں بندہ، چاکر تیرے در دا
سر دتا کے چنگا سر تھیں، سدا رہاں گا بردہ
شاہ پری پھر اُٹھ شتابی، آپوں اندر آئی
اگے گلاں کر دے آہے، بدرہ دے پیؤ مائی
اُتوں شاہ پری ونج نکلی، چاء سوال سنایا
دوہاں ہتھ سرے پر پھیرے، ناتا جھولی پایا
شاہ پری خوش راضی ہوئی، سبھناں دے دل شادی
مائی شاہ پری نوں دتی، شَگن مبارک بادی
سرو بانو نوں آن شتابی، کہیا بدیع جمالے
اوس مبارک ونج پُچائی، عاصم تے شاہپالے
عاصم تے شاہپالے خوشئیں، مجلس کیتی تازی
شاہ وزیر سبھو رل بیٹھے، شادی بے اندازی
سر اندیپ نگر دے شاہ نوں، شاہپالے فرمایا
بدرہ خاتوں دا حق میں پر، بیٹی اوس کہایا
دھیاّں دا سِر بھار نہ چنگا، کاج ایہدا میں کرساں
داج اتے دستور تمامی، دے دیساں جو سرساں
سر اندیپ شہر دے شاہے، کیتے جتن بتیرے
کاج کراں میں آپ دھیؤدا، تسیں ڈُھکو گھر میرے
شاہپالے گل اک نہ منی، کاج رچائیوس آپے
کوئی بھنجال نہ ہوون دیتوس، سوہرے پیکے ماپے
پھیر نواں اس کاج سُہایا، اوسے پچھلی چالے
اوہو میل اوہو جنج رونق، مڑ مڑ کون دسالے
سَد امیر بنائی مجلس، خوشیوں رنگوں راگوں
صاعد نال ویاہی بدرہ، سوہلے گان سہاگوں
اوہ جوڑی بی جوڑی مولیٰ، غم گئے مشتاقوں
عیش وصل دی مانن لگے، لَتھا فکر فراقوں
باغ ارم وچ عاصم ہوراں، گزرے چار مہینے
دن دن حرص محبت دونی، سِک گھنی ہر سینے
باغ ارم وچ عیشاں کر دے، ہر اک دا دل لگا
پچھا مُول نہ یاد رہیو نیں، ہویا پیارا اگاّ
صاعد صالح عاصم تائیں، سیف ملوکے نالے
راج حکم دی چِنتا پِچھلی، مت کوئی ہور سنبھالے
شاہپالے دی الفت تک کے، رخصت منگ نہ سکدے
بُہٹی چھوڑ نہ ونجن ہوندا، ٹور نہ آکھن جَھکدے
بہت محبت حرص ہوائیں، گوہڑا دم مریندے
آدمیاں نوں ہتھیں چھاواں، پریاں دیو کریندے
رخصت منگ نہ سکن ڈردے، دل وچ کرن دلیلاں
دِن دِن مِٹھے ہون نہ پِھکے، ورتن واہ اصیلاں
شاہپالے نے معلم کیتا، سبھ میرے ول تکدے
شہر مصر نوں جایا لوڑن، جھکدے آکھ نہ سکدے
دھیاں جے سو دولت رجیاں، سوبھن نہ گھر پیکے
ساہوریاں ول رخصت کرئیے، جو سر آوے دیکے
اکثر ایہ سراں دے پنکھی، اُڈ سراں نوں جاسن
اوڑک اک دن داغ ہجر دا، چھاتی ساڈی لاسن
بعد اس تھیں شہزادے تائیں، شاہپالے فرمایا
اے فرزندا! مطلب تینوں، رب دتا ہتھ آیا
ایہ صلاح تسانوں چنگی، شاہ تسیں ہو بھارے
جے پردیس ملے لکھ عزت، پھر بی وطن پیارے
ادھا مال خزانہ لشکر، دے بدیع جمالے
تیرے نال مصر نوں ٹوراں، اوہ بی ڈولی پالے
پریاں دیو عفریت وڈیرے، جو آکھن سنگ لاواں
شہر مصر نوں جا شہزادے، جا مِل یار بھراواں
جِنھاں عاجز ہوندا ڈٹھوں، غم دے وچ فسادے
اوس ملک دے بندے تینوں، ویکھن نال مرادے
نالے باپ تیرا ہن بڈھا، عمر بندے دی تھوڑی
مت کر جاوے کوچ جہانوں، گھڑی نہ لبھے لوڑی
جس دن چاہیں پاس تساں دے، اسیں ہوواں گے حاضر
دیواں اگے پندھ نہ کوئی، بندیاں مشکل آخر
سیف ملوکے دے دل اگے، ایہو خواہش آہی
جھکدا عرض نہ کردا آہا، مت جانن کوتاہی
جاں ہن آپ کہیا شاہپالے، کھُلاّ اس دا راہا
چُمّ زمین لگا فرماون، سن توںحضرت شاہا
دم دم نال اقبال نصیباں، دائم شان سوایا
سر میرے پر لطف تیرے دا، رہے ہمیشہ سایہ
میں گولا توں صاحب میرا، حکموں سیس نہ موڑاں
جو صاحب دے امروں بھجے، لیندا سخت مروڑاں
جو فرماؤ سر پر مناں، کیا مقدور بندے دا
ہر دم والی نوں خصما نہ، نیڑے دُور بندے دا
اس ویلے شاہپال بہادر، دیندا حکم وزیراں
ستر ہزار عفریت بہادر، جو جانن تدبیراں
سیف ملوکے سنگ لوائے، ڈیرا چاون تائیں
داج جہیز کروڑاں دتے، کے کُجھ آکھ سنائیں
تحفے ہدے تے نذرانے، زیور حد نہ کائی
لکھ پکوان اتے سوغاتاں، میوے تے مِٹھیائی
جوڑے جامے گھوڑے ہاتھی، اشتر اُٹھ قطاراں
تازی ترکی نر عراقی، کوتل پھڑے ہزاراں
نُقرے ککے کُلےّ چینے '، مُشکی بوزے نیلے
پنج کلیان اتے شاہ گنڈھی، ابلق رنگ رنگیلے
چُور کمیت اتے کجھ سُرنگے، سوسن تے رنگ ساوے
گل وِچ ہنس حمیلاں لُوہلاں،زیورانت نہ آوے
چاندی دے گھڑ لعل بنائے، سونے دے سبھ ہنّے
ہر اک اُپر زین مرصّع، لعل جواہر پنےّ
شارستان اندر جو آہیاں، سوہنی صورت پریاں
خدمتگاراں کرکے دتیاں، زیور گہنے بھریاں
دیو زور اور تے جِنّ سوہنے، دتے کرکے گولے
ہور گویاّ ایسا ایسا، وہن ڈکے جد بولے
دولت مال حسابوں باہر، راج ادّھا ونڈ دِتاّ
توشے خانے سے خزانے، دھن دتا دھن لِتاّ
پوستیناں پشمینے روئیں، رنگ عجائب جامے
چاندی سونے دے سے بھانڈے ،جیوں جگ دیئے ترامے
پنکھی خوب آوازاں والے، جُرّے باز شکاری
ہور کئی ہتھیار جیہناں دی، قیمت پوندی بھاری
مُشکاں تے خوشبوئیں گھنیاں، کئی عجائب چیزاں
گِنتر مشکل کار محمد، جے لکھ کریں تمیزاں
دس ہزار پری جو خاصی، نالے چار ہزاراں
لایاں نال بدیع جمالے، کرکے خدمتگاراں
کئی کوہاں وچ تخت بنایا، اس پر بیٹھے ڈیرے
حجرے ستر سرائیں بنیاں، ہور مکان بتیرے
شہر مصر ول ہوئے روانہ، کوچ بُلایا شاہاں
سروبانو شاہپال چلے سن، رخصت کرن اگاہاں
پریاں دیو عفریت زوراور، راسک جن بتیرے
شاہزادے نوں سوہرے دتے، لشکر گھنے گھنیرے
پریاں دیواں تے عفریتاں، شاہ کرے تاکیداں
شاہزادے دے حکمے اندر، رہنا وانگ مریداں
عاصم شاہ تے سیف ملوکے، صاعد صالح تائیں
وکھو وکھ وِداع کیتو نیں، رُنے گھت کہائیں
یار اشنا محبتی خاصے، آہو خاطف ہوریں
ہنجوں روندے صدقے ہوندے، گھر نوں موڑے زوریں
ڈولی پاء بدیع جمالے، آء گل لگی مائی
رتو روندی ڈھہ ڈھہ پوندی، دھیےّ پئی جدائی
سیاّں سنگ اوتھے جو رہیاں، سبھ کوکاں دے رُنیاں
رباّ ہائے بدیع جمالوں، رہساں کویں وچھنیاں
شاہ پری دے سرتے آون، پریاں بنھ قطاراں
کونجاں ہار مریہن کوکاں، بھّجا چَین اُڈاراں
پیا فراق ہزاراں تائیں، کوچ کیتا گلزاراں
باغ ارم پُر خزاں محمد، ٹُریاں لدبہاراں
رُتّ بسنت ٹُری پھُل چُن کے، دیکے خارگلاباں
مالی دے دل خارغماں دے، وانگر جگر کباباں
بُلبل بھور پریشاں بیٹھے، خستہ حال خراباں
سُکے ڈھینگر ویکھ محمد، پکڑی جان عذاباں
مائی نوں غش آئی غم تھیں، پھُرنے پیا مروڑا
محلاں وچ ہنیرا دسدا ،باغاں اندر روڑا
جاں فرزند پیارے وچھڑن، کون رووے مُڑ تھوڑا
سب روگاں سر روگ محمد، جس دا نام وچھوڑا
بابل ہتھ سرے پر پھیرے، کریں تحمّل بیٹی
قسمت قلم حضوروں وَگی، کس تھیں جاندی مِیٹی
جاں جاں ہوگ حیاتی ساڈی، فکر نہیں کجھ تیں نوں
گھڑی گھڑی دی خبر لواں گے، گَھل ساں کہہ سیں جیں نوں
سر اندیپ شہر دے والی، بدرہ ڈولی پائی
ہتھ گھماوے صدقے جاوے، اودھر اس دی مائی
بدرہ سی خود پیٹوں کڈھی، مِٹھی بے شماری
شاہ پری دھی دُدّھ دی آہی، اس تھیں بہت پیاری
دوہاں نوں گل لا لا روندی، اوہ بدرہ دی مائی
ٹھنڈیاں وسّو تُسیں اے دھیّو، سانوں ساڑ جدائی
سیف ملوک تے عاصم شاہ نوں، شاہپالے کر زاری
بُہت سپرد دھیؤ دی کیتی، ہے معصوم بے چاری
کسے گلوں دلگیر نہ ہونا، کرکے کوڑی پھِکی
اِکو دھی اساں گھر آہی ،رہی ایان لڈِکیّ
چج کُچج ازمائیو ناہیں، عین مہر دی نظروں
توڑے اسیں کمینے کوئی، گھٹ تساڈی قدروں
جس نینگر نوں اُلفت کر کے، آپ کُچھڑ چُک جائیے
توڑے بول کرے وچ جھولی، دھرتی نہ پٹکائیے
اے شاہا توں ماں پیؤ ساڈا، کجیں عیب خطایاں
سیف ملوکا شرم اس گل دی، آپ تساں سَن لایاں
عاصم شاہ فرماندا اگوں، بخشے رب پناہاں
بیٹی تیری بیٹی میری، نہ کر عذر اگاہاں
تدھ کیتا احسان مروّت، باہر حد شماروں
میری تے فرزند میرے دی، چھُٹی جان ازاروں
کیتی تیری کدے نہ بھُلسی، رہسی وچ دلیلاں
اسیں اصیل اصیلاں سندا، قدر پچھان اصیلاں
بدرہ دا پیؤ مائی نالے، تاج ملوک شاہزادہ
سَن شاہپال ہوئے سن سارے، منت دار زیادہ
عاصم تے شہزادے تائیں، پھیر کہیا شاہپالے
جدوں مہم بنے کوئی بھاری، فکر تساں دل ڈالے
کرنا یاد اسانوں اوتھے، دیو پری کوئی گھل کے
اللہ بھاوے سودھ دیاں گے، اوس مہمے چل کے
بدرہ دا پیو عرضی ہویا، گل سنو اک میری
سر اندیپ اساڈے اندر، قدم گھتو اِک ویری
اوتھے دے سبھ لوک تساڈے، تسّے تے سدھرائے
گھڑیاں گِندے تے راہ تکدے، لنگھونہ کترائے
قدم مبارک نال مشرف، کرو مکان بندے دا
قدر تساڈا گھٹدا ناہیں، ودھ سی شان بندے دا
نالے بدرہ سنگ سیاں نوں، مِل چلے ہن جاندی
ہوئے قبول اساڈی دعوت، پُگے آس مناں دی
عرض اوہدی پروان ہوئی سی، عاصم دی درگاہے
پلا تروڑ ونجن کد چنگا ،جو چِھکے سنگ چاہے
اوسے راہ تیاری ہوئی ،عاصم شاہ مصر دی
مصری سراندیپی چلے، طرفے اپنے گھردی
تخت سوار ہوئے سبھ ڈیرے، لک بدھے عفریتاں
چایا تخت ہوا اڑایا، جُجھّکے پال پریتاں
عاصم تے شاہپال بہادر، رو ملے گل لگ کے
نالے سیف ملوک جوائی، لیؤس کلاوے وگ کے
مہر افروز تے سروبانو نے، سیف ملوک بُلایا
دوہاں ول سلامی ہویا، ادب بجا لیایا
خلعت وکھو وکھ دتیو نیں، لائق شان قدر دے
منہ چمّن ہتھ پھیرن سر تے، نال پیار جگر دے
نال بدیع جمال پری دے، مِل مِل رجن ناہیں
چُمن منہ تے سینے لاون، روون آہیں ڈھائیں
الوداع ہوئی ہر پاسوں، پرتے ٹور پیارے
چلے لد محمدبخشا، جوبن دے بنجارے
الوداع ٹروہن سجنو!، چایاں رزق مہاراں
خاراں چھوڑ ہوئے پھُل راہی، دیکے داغ ہزاراں
الوادع ٹرے شب کٹ کے، جیوں موتیں شبنم دا
دوزخ ہوگ گُلاں بِن بھوراں، سُنجا باغ ارم دا
موتیں چھوڑ مصر نوں چلے، سِپّ پچھے کس کم دا
ملنا نال نصیب محمد، نہیں بھروسا دم دا
الوداع چلے لد ساتھی، دے کے بھار غماں دے
بو چلی بلغاروں لوکارہ، گئے چم چماں دے
اُڈے دیو تخت نوں چائیں ،کر کے زور ضروری
سر اندیپ شہر وچ پہتے، لتھے باغ حضوری
ملک ولایت خبراں ہویاں، آیا لوک سلامی
قدر بقدری نذراں تارن، کیا خاصی کیا عامی
شلکاں شور اُٹھایا وجے، شادی دے شدیانے
خلق مبارک دیون آئی، ہوندے خرچ خزانے
بُوہٹی ویکھن کُڑیاں آون ،تک تک ہوش بھلاون
لاڑا ویکھ جوان ملک دے، صدقے ہوہو جاون
نویں نویں نِت میلے لگدے، لوک زیارت آوے
جو کوئی منگے سوئیو ملدا، خلق مراداں پاوے
پریاں دیو اسودے ہوئے، مصری آدم زادے
سر اندیپی خدمت کر دے، حدوں بہت زیادے
کھاون کھانے چاول دانے، پِین شراب پرانی
کوئی دن سراندیپ شہر وچ، ایسے طرحاں وہانی
اوڑک چِت اُداسی ہوئے، عاصم تے شاہزادہ
حُبّ وطن دی غالب ہوئی، گذرے روز زیادہ
سراندیپ نگر دا والی، سدّ اجازت لیندے
سکھ وسوّ تم دیساں والے ،اسیں بھلے ہُن ویندے
کُڑیاں سنگ سہیلی سیاّں، بھین بھرا پیارے
بدرہ خاتوں نوں مِل ٹورو، ماں پیو سجن سارے
بدرہ نوں گل لا لا رُنی، ہراک سنگ سہیلی
چلئیں سٹ اسانوں بھینے، سُکھ دیئی رب بیلی
ملکہ ہنجو بھر بھر روندی، رہیؤس میں اکیلی
رونق نہیں تساں بن کھاوے، باغ بہار حویلی
سیف ملوک ڈٹھا جس دن دا ،غم نہ رہیا کوئی
اوڑک جو کجھ سُجھدی آہی، آن برابر ہوئی
جیہناں نال مراداں خوشیاں، چامل چین سوائے
لد چلے اوہ محرم دل دے، رہے اسیں سِدھرائے
مدّت پچھے جھاگ وچھوڑا، ساتھی رب ملائے
وِچھڑ چلے پھیر محمد، رج نہیں گل لائے
الوداع ٹروہن سجنو!، تُساں اساں رب بیلی
کوئی جہان نہ سُجھدا مینوں، رہی حیران اکیلی
روشن لاٹ اندر دی چلی، پیا ہنیر حویلی
ڈھینگر خار ہزار محمد، چلے گلاب چنبیلی
الوداع چلے اُٹھ ساتھی، ترُٹی کوُنج اڈاراں
نت اداسی تے کرُلاسی ،کر کر یاد قطاراں
چوگ پنجر وچ زہر ہووے گی، مرسی ایس ازاروں
سُنجے محل محمدبخشا، دوزخ بھرے انگاروں
الوداع ٹرے دل جانی، مار کلیجے کانی!
حال حقیقت رب نوں معلم، کے گل کراں زبانی
ہائے افسوس نہ دوس کسے تے، لکھی قلم ربانی
سجناں باجھ محمدبخشا، زہر ہوئی زندگانی
شاہ پری تے بدرہ خاتوں، پالکیاں وچ پایاں
ماسی پھُپھّی مائی دائی، سنگ سیاں مُڑ آیاں
دیواں تخت زمینوں چایا، کر دے قطع سفر نوں
سر اندیپی رہے کھلوتے، مصری ٹُرے مصر نوں
شُتری دھونسے بھیر طنبوراں، لگی چوٹ برابر
شہر مصر ول دھائی کر کے، اُڈے دیو بہادر
ماواں بھیناں تے سنگ سیاں، درد فراقوں بھریاں
طرف اوہناں دی ویکھن چڑھ چڑھ ،اُپر باراں دریاں
گھڑی گھڑی وچ سے کوہاں دی، دیو وِتھاں سن پاندے
اوہ تک جاندے کہن پیارے، جب لگ آ ہے واندے
جاں اوہ نظروں غائب ہوئے، گھر گھر گیاں سیاں
ہسّن کھیڈن بھُل گیو نیں، وانگ رنجوراں پیاں
درد افسوس اوہناں دے پھولاں، تاں اُدھروں گل ٹٹدی
بہت پسارے چھوڑ فقیرا، بات سنائیں چھُٹدی
اُڈن دیو جھلاون جھکھڑ، زور بدن دا لاندے
صفن صفا کرن رُکھ بوٹے، کوہ قافاں وچ جاندے
کئی کوہ قاف سمندر لنگھے، کئی شہراں کئی برّاں
آن مصر دی حد وچ لتھے، شور مچائے نراں
نیل ندی دے دندے اترے، شہروں دور کنارے
جھنڈے چھتر نشان کھلوتے، گجے ڈھول نقارے
لتھے ڈیرے گرد چوپھیرے، وجن بھیراں تُریاں
راکس دیو مریندے نعرے، ناچ اُٹھائے پریاں
چٹکی تاڑی تال ترانہ ،مجرا ہوئے شہانہ
ملکاں وچ حسن دا چانن، پھریا نیک زمانہ
شادی دے شدیانے وجے، چھیڑے ساز قوالاں
نچن پریاں زیور بھریاں، مکھ مانند مشالاں
کِتے سپاہی لکڑی کھیڈن، پھڑ گتکے ہتھ ڈھالاں
کدھر نوبت گھُرے محمد، پان ملنگ دھمالاں
سندر پریاں ملک سُہایا، روپ بھکھے من بھانے
پھرن اُڈار بازار بغیچیں، سوہے ساوے بانے
ملکاں اندر خبراں ہویاں، آئے شاہ ہمارے
لے تحفے نذرانے بھارے ،لوک ملے ونجھ سارے
میر وزیر اتے سر کردے، ساک اشناکر موہراں
شاہزادے توں صدقے سُٹن، اشرفیاں دم مُہراں
سارے ملک مصر دے اند،ر جیو جیوسی سدھرایا
گھر گھر ڈھول خوشی دے وجے، شاہزادہ مُڑ آیا
ہر اک شخص مِلن نوں آیا ،نذر سوغاتاں گِھن کے
بھُکھے لوک تونگر ہوئے، صدقے داتاں گِھن کے
دیواں تے عفریت کہاراں، جیہناں سی مُڑ جانا
خلعت نعمت بخش نوازے، دان دتا من بھانا
راضی کرکے گھر نوں ٹورے، دے دے راضی نامے
سبھو گئے دعائیںدیندے، لے دولت زر جامے
مصری لوک تمامی آئے، استقبال شہاں دے
سر صدقے دے مُہراں موتی، رُلدے وچ رہاں دے
بگھی بہل کرنچی آئی، پینس گڈ کچاوے
ہاتھی ' گھوڑے 'اُٹھ' خچر دا، انت نہ پایا جاوے
کشتی بیڑی پانی وچدوں، آن ہوئے سَن حاضر
مال متاع اُوہناں وچ پایا، جیونکر بھرن سوداگر
سد نجومی ساعت کڈھی، خوب مہورت لے کے
نال مبارک چلی ڈولی، راہ مصر دے پے کے
بابل پُت سوار ہوئے، سن کر آئین شہانی
پالکیاں توں سٹن موتیں، کر کر زر قربانی
اشرفیاں زر مُہراں موتیں، پیراں ہیٹھ ملیندے
کس نوں حاجت رہی چُنن دی، سبھ تونگر تھیندے
مِلکاں وچ نہ میوے خلقت، دین مبارک آئی
سیف ملوک لیایا ڈولا، مولیٰ خوشی وکھائی
کئی صندوق خلاص کریندے، چھٹے دیندے زردے
زوریں شوریں ایہنِیں ٹوریں، پہتے وچ مصر دے
چج دستور رسوماں سبھو، کر وڈیاں دے چالے
ڈولی ستریں داخل کیتی، شاہاں تخت سمبھالے
سبھ مُلکاں وچ پھرے ڈھنڈورے، جوجو بھکھے ننگے
شاہاں دے در حاضر ہوئے، دولت دے دے رنگے
درساں اندر خرچ پوائے، نالے وچ سرائیں
بہت طعام پکا کھلائے، عاماں خاصاں تائیں
نویں سروں کئی لنگر لائے، مِٹھیاں کئی سبیلاں
خلعت بخش ودھائی عزّت، اشرفاء اصیلاں
قدر بقدری خلعت لدھی، ہر چاکر امرائے
بخشش دا کجھ انت نہ رہیا، گِن گِن کون سنائے
نال اوہدے ونج موئے آہے، جو جو لوک وفائی
سبھناں دے گھر گیا شزادہ، ہر خانے ہر جائی
ٹُر گھر جاندا نالے کردا، عذر بے انت شماراں
دولت مال جگیراں دتیاں، سبھناں دیاں گھر داراں
سبھو لوک اسودے ہوئے، دھن رزقوں گزرانوں
شاہزادے نون دین دعائیں، راضی دلوں ایمانوں
خیر سکھاں سنگ آیا بیٹا ،آس پُنی سرکاروں
عاصم شاہ خیرایت کر دا، باہر حد شماروں
پیر فقیر شہید منائے، دے دے نذر نیازاں
راہاں اُپر خرچ پوائے، نعمت بے اندازاں
اَنھے لُوہلے ہور ازاری ،عاری لوک تمامی
طلباں لاء سُلکھےّ کیتے ،عیشاں کرن مدامی
عالم فاضل زاہد صوفی ،فقراں گوشے گیراں
نعمت مال پوشاکاں دتیاں، سے دھرم ارتھ جگیراں
جوسی پنڈت جو سی رملی، پاہندا جوگ نجومی
سبھو رج رج دولت لیندے، رسموں ودھ رسومی
جس گھر دھی کواری آہی، خرچ دتا اس تائیں
گہنے داج پوشاکاں دتیاں، زینت کر پر نائیں
جو مسکین یتیم مسافر، خستہ حال شکستے
سوکھے تے اسودے کیتے، کر عُمدے بند بستے
ہویا معاف رعیت اُتوّں، تین برس دا ہالہ
خوش کیتا مظلوماں تائیں، کرکے عدل سنبھالا
امن امان رہیا وچ خلقاں، ہِل نہ رہِیا کائی
رنڈی تتی دے دعائیں، پایا سُکھ لوکائی
اتنی خیر خیرایت کیتی، مایا ونڈ اُڈائی
سبھ کنگال تونگر ہوئے، چھُٹی ٹُکر گدائی
ننگا بھُکھا کوئی نہ رہیا، وچ ولایت ساری
گھاٹ معاف زکاتاں ہویاں، کرن بپار بپاری
دتے خرچ مسیتاں اندر، درویشاں علماواں
بندیوان خلاص کرائے، پُت ملائے ماواں
لشکریاں نوں چھُٹیاں دتیاں، دے طلباں انعاماں
ظالم رہزن دور کرائے، خوشیاں ہور تماماں
دفتر دور غماں دے ہوئے، مارے خوشی نقارے
عاصم شاہ جشن وچ بیٹھا، ہور اکابر سارے
پین شراب رباب سنیندے، کر دے نُقل کبابوں
کھاون کھانے جومن بھانے، وافر خوشی حسابوں
بھگتی بھنڈ نچن ہربابی، انت نہ بازی گر دا
پیرنیاں نٹ کرن تماشے ،مُجرا نِت کنجر دا
پاون بیلاں وانگر میلاں، خوشئیں میر شزادے
دن چالیھ ایہ جشن کیتو نیں، دم دم چین زیادے
شاہ عاصم شکرانے پڑھدا، ونڈدا بہت خزانے
سر سجدے تھیں چائے تھوڑا، کرے ادا دوگانے
شاہزادہ پھڑ تخت بہائیوس، دے پنداں تلقیناں
آپ عبادت خانے وڑیا، وانگر اہل یَقیناں
نفل نمازوں ہوئے نہ فارغ، دم دم حمد دھیاوے
رات دینہاں وچ گوشے رہندا، مجلس وچ نہ آوے
عادت ہوئی عبادت والی، لذت زہد پیو نیں
پچھلے ورد صفائی دتی، اوہو کار لیونیں
یاد ربے دا صواد جنہاں نوں، بن یادوں گھٹ کٹدے
جِبھوں رت سلونی لگدی، پالذت وت چٹدے
چالیھ چلے جیہناں نوں گذرے، گوشے بہن سُکھایا
دل دا عوُد محبت آتش، اندر دھوپ دُھکھایا
اوہو مشک مغز وچ رچدی، ہور نہ بھاون بوئیں
دُنی سنسار ہنیرا دسدا، گوشے اندر لوئیں
گوشے گیر آزاد محمد، تنگ ہوون بہوں گلیں
بہتر ہے ہن عاصم ولوں، شہزادے ول چلیں
سیف ملوک تخت پر بیٹھا ،تاج سرے تے دھریا
لِکھن پڑھن میرے تھیں باہر، جو نذرانہ تریا
راجے رائے سلامی ہوئے، پر جا فوج شہزادے
چمن تخت دھرت دے اگے، سبھ سوار پیادے
جاں اوہ قدم تخت پر دھردا، سبھو سیس نِماندے
خدمت وچ امیر شزادے، کھلے رہن جیوں باندے
جس دم باہر سواری چڑھدا، فوجاں گھٹاں بناون
رعد مانند نقیب اچیرے، گجدے بھجدے جاون
پوشوپوش کریندے شاطر، انبر تیک اوازے
نویں نویں سر چھتر جُھلیندے، آسن تازی تازے
پریاں دیو غلام چوپھیرے، آدم انت نہ کائی
قدماں ہیٹھ تمام رعیت، سر تے ظل خدائی
جِت ول شاہ ارادہ کردا، سیر شکار کرن دا
کوتل لکھ اُڈیکُو ہووے، پیر رکاب دھرن دا
جس ولایت ملک شہر ول، کردا شاہ ارادہ
اگوں ملدے نال چڑھیندے، لکھ سوار پیادہ
دم دم شان اقبال زیادے، دن دن زور سوایا
کوئی غنیم نہ رہیا کدھرے، ہر اک قدمیں لایا
سُکے باغ ہوئے مڑ ساوے، آ وڑیا وچ مالی
بنے چمن وچ رنگ ہزاراں، پھُل کڈھے ہر ڈالی
سَرو قیاماں وچ کھلوتے، نِیتے شُکر دوگانے
شاخاں مُکھ زمیں پر رکھے، کر سجدے شکرانے
نہراں خشک ہویاں پھر جاری، دھوتی دھوڑ غماں دی
سبزے تیز زباناں کر کے، حمد بجا لیاندی
سچے سخن اسمانی گھلدا، موتی شبنم والے
میوہ پینگھ خوشی دی جھُجےّ، خوشیں جھُولن ڈالے
عدل سخاوت کم ہمیشہ، وانگر حاتم طائی
دب دبا سکندر والا، جُھکدی بہت لوکائی
عزّت صورت سیرت ساری، یوُسف وانگ نمونہ
سر پیراں تک جُثہّ روشن، عشقوں سی اندرونہ
ہتھ مبارک نال انگوٹھی، نبی سلیماںؑ والی
پریاں تخت ہوا اُڈاون، شان دتا رب عالی
دیو عفریت اتے جنّ آدم، تابع سبھ حکم دے
ہتھیں بدھّیں رہن کھلوتے، فرماندار ہر کم دے
شاہ شاہپال دیواں نوں گھلدا، نِت نویاں دے چیزاں
ٹبراں وانگ منگائے خبراں، جانے مثل عزیزاں
نویں نویں نت تحفے گھلدا، نذراں نُزل سوغاتاں
خوشبوئیںپھُل باغ ارم دے، میوے ذات بذاتاں
ہور عجائب چیزاں گھنیاں، بیٹی کارن گھلدا
شہر مصر ول راہ دیاں دا ،رہے ہمیشہ چلدا
راج ولوں شاہزادہ ہویا، جم سلیماں ثانی
شارستان پرستاں توڑی، مُہر چلی سُلطانی
خوشیاں دی کجھ رہی نہ باقی، دولت عشرت شاہی
عُسروں یُسر محمد بخشا، کیتا فضل ا لٰہی
مشرق مغرب دُھماں پیاں، واہ واہ شاہ مصر دا
ہر سلطان سلامی ہویا، ہر راجہ سرکردہ
ظلم ستم دی عالَم اُتے، ذرا نہ رہی نشانی
عدل مروّت دا چن چڑھیا، سیف ملوک نورانی
جتنے دُکھ قضیےّ ڈِٹھے، سفر فراق یتیمی
سے حصےّ سُکھ حاصل ہوئے، کیتی رب کریمی
وصل سجن دا موج عمر دی، سُکھ بدن دل جانی
جاری حکم ولایت اُتے، تابع جن انسانی
عشرت عیش رہے نت کردا، حکم بہشت نشانی
نہ کوئی فکر اندیشہ تنگی، باجھوں خوف ربانی
نویاں نت مراداں خوشیاں، اندر باہر خیری
پر بے فکر نہ چھڈدا دائم، اوڑک انبر ویری
اے ساقی ہن مدّت گزری، در پر ہاں ارداسی
پَٹ منہ مَٹ اُلٹ نشے دا، کٹ چُکے جھٹ ہاسی
مدھ وصال پیال اسانوں، آئی تروٹ اُداسی
پی پیالا ٹُراں محمد، ہویا جیو اُداسی
