سدا سُکھالے اوہو بھائی، عِشق جِہناں گھٹ آیا
مرہم پھٹ اونہاں دے بھانے، ہکو جِیہا سُکھایا
تاج تخت سُلطانی تج کے، ٹھُوٹھا پھڑن گدائی
رکھ اُمّید سجن دے در دِی ،کٹّن جو بن آئی
دم دم پِین شراب غماں دِی، دم نہ مارن مُولے
وَٹّ جھلّن وٹ پان نہ متّھے، واہ تِنہاں دے رُولے
مِٹّھا نشہ شراباں والا، پر وِچ تروٹک پِھّکی
بُلبل نُوں خُوش صُحبت گُل دِی، بُری کنڈے دِی دِکیّ
کر کر یاد سجن نُوں کھاندے ،بھُن بھُن جِگر نوالے
شربت وانگ پِیا دے ہتّھوں، پیون زہر پیالے
پھیر خلاصی منگدے ناہیں، جو قیدِی دِلبر دِے
پھاہی تِھیں گل کڈھدے ناہیں، ہوئے شِکار اُس گھر دے
جھلّن بھار ملامت والے، عِشّقے دے متوارِے
بھُکھّا اُٹّھ ہووے مستانہ، بھار اُٹھاوے بھارِے
حال اوہناں دا کِس نُوں معلم، پھر دے آپ چُھپایا
دِل وِچ سوز پتنگاں والا، چہرہ شمع بنایا
باہروں دِسّن میلے کالے، اندر آب حیاتی
ہونٹھ سُکے ترہایاں وانگر، جان ندی وِچ نہاتی
شہر اُجاڑ ڈھُڈیندے وتدے، دِلبریار بغل وِچ
گُنگے ڈورے کن زُبانوں، معنی سب عقل وِچ
رات دِینہاں گل لایا جانی، ہِک دم جُدا نہ ہوندے
عاشِق رجّن نہیں مُحمّد، بھر بھر ہنجُوں روندے
جِنھاں عِشق بندے دا لگّا، صبر آرام نہ تِنہاں
سُتّےبیٹھے اُت وَل وِیکھن، لُٹ کھڑے سن جِنّھاں
ایسا صِدق لیاون اُس تے، سچّے نال دِھیانے
اُس بِن باغ بزار نہ بھاون، لاون اگ جہانے
ہور کِسے دی چاہ نہ رِہندی، سُٹّن سبھ اشنایاں
ماؤ پیو دا لنگ اُتارن، لج لگاون بھائیاں
اکھّیں پائے کر کن ناہیں، نیِہوں جِنہاندے لائے
اکّھ میٹو تاں دِل وِچ وسدے، لُوں لُوں وِچ سمائے
شرم حیاء نہ رہے کِسے دا ،جھلّن بدِی خوارِی
دِلبر باجھوں صبر نہ کر دے، جِنھاں لگائی یارِی
جے اوہ جان پیاری منگے، تُرت تلی پر دھردِے
سِر لوڑے تاں سِہل پچھانن ،رتّی عُذر نہ کر دے
اِس ہوائے حِرص ہواؤں، ایسا ہے چِت مُسدا
جِنھاں عِشق حقِیقی لایا ،کرو تعجُب اُس دا
حالاں اندر کرو نہ حُجّت ،بھلی نصِیحت بھائی
حال مُحبّاں دا ربّ معلم، ہور کے جانے کائی
ہر دم ذِکر سجن دے اندر ،کُل جہان بھُلاون
دِل جانی دے عِشقے کولوں، اپنی جان رُلاون
ہِک دِلبر نُوں دِل وِچ رکھّن، سبھ خلقت تِھیں نسّن
وِیدن وِید نہ جانن مُولے، کہو کے دارُو دسّن
کن آواز پوے ہر ویلے ،پہلے قؤل الستوں
قَالُوْ بَلٰی کُو کیندے بھائی، اوسے ذؤقوں مستوں
وِچّوں آتش باہروں خاکی ،دِسدے حالوں خستوں
جے ہِک نعرہ کرن مُحمّد، ڈَھین پہاڑ شِکستوں
جے ہِک آہ درد دِی مارن، ہوندا مُلک وِیرانی
کوہ قافاں دِے سبزے سڑدِے، ندئیں رہے نہ پانی
واؤ وانگ پِھرن سبھ مُلکِیں، ہر گِز نظر نہ آون
چُپ رِہن کستُوری وانگوں، پِھر خُوشبُو دُھماون
راتیں زارِی کر کر روون، نِیند اکّھیں دِی دھوندے
فجرے اؤگنہار کہاون، ہر تِھیں نِیویں ہوندے
راتِیں دِیہاں سوز سجن دِے، رِہن ہمِیشہ سڑدِے
راتوں دِینہہ پچھانن ناہیں، نہ لہندے نہ چڑھدے
جِنھاں ہِک گھُٹ بھر کے پیِتا، وحدت دے مدھ لالوں
عِلم کلام نہ یاد رِہیو نیں، گُزرے قال مُقالوں
دوئے جہان بھُلائے دِل توں، خبر نہ رہیا والوں
رانجھے وِچ سماء مُحمّد، چُھٹّی ہِیر جنجالوں
دِلبر نال ہویا ہِک جِس نے، اپنا آپ گوایا
تو ہیں پڑدا اگّے چڑھدا، توہِیں یار چُھپایا
شاہ منصُور اَنَا الْحَق کہندا ،کیوں نہیں شرمایا
تُو ہیں محرم یار مُحمّد ،کہندا کؤن پرایا
ریت وجُود تیرے وِچ سونا، اینویں نظر نہ آوے
ہنجُوں دا گھت پانی دھوویں، ریت مِٹّی رُڑھ جاوے
پارہ گھت مُحبّت والا ،گولی ہِک بناوے
خاک رلّے وِچ خاک مُحمّد، سونا قِیمت پاوے
دُدّھ وجُود تیرے وِچ شِیری، روغن دار سمانی
مُرشد لاوِے جاگ پرم دِی، تاں جمّے دُدھّ پانی
گل وِچ پھاہ غماں دا گھت کے، ذِکروں چِھک مدہانی
ہمّت نال مُحمّدبخشا، مکھّن آیا جانی
کلی کہانوِیں نہ شرمانوِیں ،کُلّی ہے ایہہ چاندی
سیر اندر سِرساہی پانی ،سستی تدوِکاندی
بوتے گال ریاضت والے، آتش بال غماں دی
پریم جڑی گھت وِیکھ مُحمّد، سبھ چاندی من بھاندی
نَحْنُ اَقْرَبُ آپ کُو کنیدا، ہِک دم دوُر نہ دِسدا
اُس دِے ڈیرے اندر تیرے، پھریں لُوڑ اؤ جِس دا
محرم ہوویں کؤن بھُلا وے، پڑ دا ہے وِچ کِس دا
جاں جاں دِسّےآپ مُحمّد، تاں تاں آپ نہ دِسدا
اُس دُوئی دے دعوے پٹیاں، سٹیاں دُور حضُوروں
نُوروں سایہ ظاہر آیا ،چُھپ نسدا پِھر نُوروں
جاں ایہہ سایہ دُور ہٹایا، سچ نِکلے منصُوروں
میں ونجے تاں پِھیر مُحمّد، کؤن کہے تُوں دُوروں
وحدت دا دریا وڈِیرا، جاں مؤجاں وِچ آوے
ڈاباں وکھریاں بھن ڈھناں، ہِکّو لہر بناوے
قطرہ ونج پیا دریاوے ،تاں اوہ کؤن کہاوے
جِس تے اپنا آپ گواوے ،آپ اوہو بن جاوے
اوّل زُہد رِیاضت اندر، بیٹھ کِنارے گل کھاں
دُھپّاں مِینہ سیالے پالے ،سبھ سِرے پر جھل کھاں
ساس رِہن رت ماس نہ ہوون، کالکھ جُثّے مل کھاں
جاں سُک ہوویں وال مُحمّد، زُلف سجن دِی رل کھاں
رُکھّوں تروڑ لئے پت ساوے، بھن مروڑ ٹِکائے
ہرے بھرے سن آباں والے، دُھپے پاء سُکائے
لنگرِی ڈنڈے گھوٹ بے چارے، صُورت بھن گوائے
تاں دِلبر دے پیریں لگّی ،مِہندی رنگ لگاے
جُنبی دا ہِک وال دیہی دا ،غُسلوں رہے جے سُکاّ
اوسے حال رہے گا جُنبی، غُسل نہ جائز اُکاّ
جے ہِک وال تیرے وِچ میاں، اپنی آپ خُودی دا
تاں بھی بُہت نرگ نُوں بالن، اِکسے عیب بد ی دا
کے کُجھ بات عِشق دِی دسّاں، قدر نہ میرا بھائی
ایہہ دریا اگّے دا وگدا ،جِس دا لاہنگ نہ کائی
جِس نے قدم اگیرے دھریا،سویو سڑیا سڑیا
پر ایتھے سڑ مرن حیاتی، اینویں گل نہ اڑیا
جیون جیون جھُوٹا نانواں ،مؤت کھلی سِر اُتّے
لکھ کروڑ تیرے تِھیں سوہنے، خاک اندر رل سُتّے
جنِھاں عِشق خرِید نہ کِیتا، اینویں آ بھگُتّے
عِشقے باجھ مُحمّدبخشا ،کیا آدم کیا کُتّے
جِس دِل اندر عِشق نہ رچیا ،کُتّے اُس تِھیں چنگّے
خاوند دے در راکھی کر دے، صابر بھُکھّے ننگّے
عِشقوں باجھ اِیمان کویہا ،کہن اِیمان سلامت
مر کے جیون صِفت عِشق دی، دم دم روز قیامت
پُل صراط عِشق دا پینڈا، سو جانے جو ٹرُدا
آس بہشت دلیری دیندا ،نرگ وِچھوڑا ہرُدا
لاکھ جہاز ایسے وِچ ڈُبےّ، کیہڑا پار اُتر دا
ایس ندی دِیاں مؤجاں تک کے دِل دلیراں بُھردا
عاشق بنن سُکھالا ناہیں، ویکھاں نیؤں پتنگ دے
خُشیاں نال جلن وِچ آتش ،مؤتوں مُول نہ سنگدے
جے لکھ زُہد عِبادت کرئیے، بِن عِشقوں کِس کاری
جاں جاں عِشق نہ ساڑے تینُوں، تاں تاں نِبھّے نہ یاری
جِنھاں درد عِشق دا ناہیں ،کد پھل پان دِیداروں
جے ربّ روگ عِشق دا لاوے، لوڑ نہیں کوئی داروں
پاک شہادت قتل ہووے گا ،جے کر اِس تلواروں
سدا حیاتی جان مُحمّد ،مرنا اِیس ازاروں
چاہیے عِشق سپاہی ایسا ،میں نُوں مار گوا وِے
تھانہ کڈھ طبیعت والا ،صِفتاں سب بدلاوِے
پکّا پَیر دھریں جے دھرنا ،تِلک نہیں مت جاوے
سو اِس پاسے پئے مُحمّد، جو سِر بازی لاوے
یار کرے جد اپنا تینُوں ،چھُٹسن ہور اشنایاں
ماں پیؤ سجّن یاد نہ رہسن، حِرص نہ بھیناں بھائیاں
جدوں جمال کمال دسّےگا ،سوہنا لعل پیارا
وِیکھن نال حلال ہوئیں گا، چھوڑ جنجال پسارا
خلقت تِھیں گُم ہویا چاہسیں، گُم ہویا تد پاسیں
براں وِچ درِندیاں وانگوں ،چُھپ چُھپ جھٹ لنگھاسیں
نالے لاغر لِسّا تھیسیں، نالے زور توانا
نالے عاقِل دانا ہوسیں، نالے مست دِیوانہ
کدے نچّلا بیٹھ سُکھّلا، دھاگے لاسیں جُلیّ
کدے اُٹھاسیں اگ جلاسیں، جُلیّ بِستر کُلیّ!
جِنھاں دِلبر پایا اوہناں، نہ پرواہ کِسے دِی
وِچ گوشے تؤحید اوہناں دے، ناہیں جاء کِسے دِی
فارغ ہین اوہ عقلوں ہوشوں، ٹُردے اپنی ٹورے
اوراں دے پندھ مت نہ سُندے، کن اوہناں دے ڈورے
سُکّےپَیر ندِی تِھیں لنگھن، وِچ سمُندر چلدے
ہر گِز مِثل سَمُندر کیڑے، آتش وِچ نہ جلدے
نہ چنگیاں اکھوایا لوڑن، نہ خلقت دِی منتے
لوکاں دِی کد بھاوت چاہن، جو بھاوے در کنتے
وِچّوں نُور اِلٰہی رنگے، باہروں کالے کلفی
نہ اوہ میرے وانگوں یارو، دِل جنجُو گل الفی
مِٹھّی چھاں اتے پھل والے ،وانگ انجیر انگُوراں
نہ بے فیض اساڈے وانگوں ،کؤڑے متّھے گُھوراں
خاص اِنسان ایہناں نُوں کہیے، جِنہاں عِشق کمایا
دھڑ سر نال نہ آدم بندا، جاں جاں سِرّ نہ پایا
اُپّر جُلّی مونہوں جَلیّ، اندر نہیں تجلّی
جب لگ عِشقوں جان نہ جَلیّ، بھٹھ جُلی کیا جَلیّ
اوّل الف اِکلّا ہونویں ،نُقطے چھوڑ جنجالی
ہِکّو صُورت ہِکّو ہِندسہ، بُہت حِسابوں خالی
کڈّھیں ول کھلونوِیں سِدّھا ،کر کے ہِمّت عالی
اندر اُلفت ہوئی الف دِی ،تاں الفی گل ڈالی
چارے ترکاں جوڑ بناویں، تاج مُبارک والے
دُنیا عُقبیٰ اپنے آپوں، ترک ترک وِی نالے
تاج سوہے جے نبی سُلیماں، ہد ہد کول بہالی
تاں ہیں تُوں ولایت والی، رُتبے عالی عالی
جُلیّ دے ترے اکھّر بھائی ،سمجھ اشارت ناموں
جِیموں جاگن سنجھ سویرے ،لنگھن کٹّن لاموں
یئیوں یاد کرن ہر ویلے، دِلبر ہر انداموں
جُلیّ وِچ مُحمّدبخشا،چُھپ رہئو ہر اِلزاموں
گل وِچ سیلھی دے نِشانی ،جھل عِشق دا پھاہا
چھڈ گِرانی ہو سیلانی، پکڑ سجّن دا راھا
گل میری ہتھ تیرے شاہا ،عُذر نہیں کُجھ آہا
سیل سجن دِی سمجھ مُحمّد، تاں سیلھی دا لاہا
نفس فسادِی مارن کارن ،کَس لے کمر جوانا!
آسا دا پھڑ عاصا ہتھ وِچ ،ہو جا شیر توانا
رات ہنیری ڈُھونڈ چؤپھیری ،جنگل بار وِیرانہ
پتّھر طُور دِلے دِے اُتّے، دِسّےنُور شہانا
کتّیں سُوت اِخلاص عمل دا، بیٹھ نُورے دِی لوئی
پان پریت دُکان دُکھاں دا، اُنے کریگر کوئی
سُدھ بُدھ ہوش جہانی ساری، وتّی کملی ہوئی
اوّل بنھ گلو طعاموں ،پھیر گلوبند لوئی
سڑ آپوں دے لذّت اوراں ،مِثل شراب کباباں
آپ فنا ہو ذاتے رل کھاں ،وانگن آب حبُاباں
جیہناں جام الستوں پتیا،رل کے نال اصحاباں
روز حشر تک نہیں مُحمّد، ترو ٹک مست خراباں
چھم چھم تِیر پؤن تلواریں، عاشِق نہ ڈر رہندے
عِشق پرہیز مُحمّدبخشا ،نہیں کدے رل بہندے
محرم باجھوں بھیت سجّن دا، ہر ہِک نال نہ کہندے
بدی ملامت قہر قیامت ،سؤسؤ سر پر سہندے
عِشق لگاّ تاں شرم کویہا ،اوہ آتش ایہہ پوُلا
لائق ہو نالائق بندے، سُن بھائی مقبوُلا
بیدرداں نُوں پُچھّو ناہیں، درد منداں دا رُولا
مر جیون تاں واقف تِھیون ،عِشق نہیں پٹ کُولا
دیندے جھڑک جواب پیارے ،پھیر نہ آوِیں اِتّھے
جے آویں تاں قتل کراں گے ،اسیں کِتّھے تُوں کِتّھے
جا مِیاں نیؤنہہ لا اُس جائی، قدر ہووے کُجھ جِتّھے
جے لکھ دین صلاح ونجن دِی ،عاشق ہِک نہ مِتّھے
چیتا چیتا کنڈ نہ دیویں ،عِشق لڑائیوں اَڑیا
سولے جاسی برخُورداری ،جو اِس سُولی چڑھیا
مُوْتُوْاقَبْلَ اَنْ تَمُوْتُوْ ،حرف صحیح جِس پڑھیا
اُس میدان مُحّمدبخشا ،سر دِتّا پِڑ کھڑیا
جے تُوں عاشق بنیا لوڑیں، پلّا پکڑ سجّن دا
جان منگے تاں دے شتابی، صرفہ کریں نہ تن دا
تن بھی تاہییں جنت جاسی، خِلعت لے مرن دا
دوزخ مؤت مُحمّد جھاگے، رکھ کے چاہ مِلن دا
ہالی لوک کریندے واہیاں، سُکدے دُھپّے سڑدے
سارے رنج بھُلّےجد رجّ کے، مِن پائیاں گھر کھڑ دے
ہِکناں دے کئیں کھیت کمائے، چھیکڑ گڑے گوائے
پُوری پئی پریت اِیہناں دِی، مردے باز نہ آئے
عاشِق نااُمّید نہ ہوون، دِن دِن لمیاں آساں
جے سؤوار کھدیڑن در توں، کوکن کدے نہ جاساں
جے تُوں طالب راہ عِشق دا، چھڈ وِہماں وِسواساں
ہِمّت دا لک بنھ مُحمّد ،رکھ آساں پِیا پاساں
دِلبر جِس دا کوئی نہ ثانی، جوبن دا متوالا
ہار نہ نیت پریت اوہدی دِی، نیؤں کمائیں لالا
جِس بِن ہِکدم جال نہ تھِیندِی ،اُس بِن کیونکر رہسیں
دے جواب کھدیڑے توڑے، فیر اوسے ول ڈھسیں
جے دِلبر مُنہ لائے ناہیں، تُوں مُکھ مُول نہ موڑیں
ڈُوہنگی ندی عِشق دِی اندر، جیؤ جامہ سبھ بوڑیں
جے اوہ نال نہ چلن دیوے ،پِچھّا کدے نہ چھوڑیں
لَا تَقْنَطُوْا مِنْ رَحْمَۃ والی، آس اُمّید نہ توڑیں
جاں تُوں سِردے پیر بناکے، مگر سجّن دے چلیوں
تاں پھِر پرت دِلاسا دیسی، جانی سنگت رلیوں
کِہسی ہور نہ کوئی تیرا، توڑے سیں تُوں مندا
پئی قبُول مُحبّت تیری، میں صاحِب تُوں بندہ
کیتے ربّ سچّے دے اُتّے، صابر شاکر رہنا
اُس بِن ہور نہیں کوئی والی، ونج کس دے در ڈھینا
تختوں لاہ بہاوے قیدے ،ہو نِمانے بہنا
دُکھّیں بھریا حال مُحمّد، فِیر اوسے نُوں کہنا
آپے غم لگاوے سانُوں، آپ کرے غمخواری
آپ پھٹّے چِھک گلییں سٹّے، آپ کریندا کاری
بادشہاں دا شاہ کہاوے، نال غریباں یاری
عُسروں یُسر غریب نوازِی، کم سدا سرکاری
اُس نُوں بھلے بھلیرے ساتھیں، فرماندار سپاہی
کُجھ پرواہ اساڈی ناہیں، دائم بے پرواہی
