مہلت دی درخواست

سڑے نصیب اساڈے بیٹا ،دوس نہیں کُجھ تیں نُوں
لوڑکراں ہُن صُورت والی، مُہلت دے کُجھ میں نُوں

کرساں لشکر فؤج وزیراں ،ہر ہر مُلک روانے
ڈھونڈن گے اُس صُورت تائیں، گھر گھر بادشہانے

جِتّھے سوہنی صُورت ہوسی، کرسن نقش مصوّر
مت کوئی اُس دی مُورت لبّھے آوے تُدھ تصوّر

میں جاتا کُجھ ایویں کیویں، ہوگ خیال شہزادے
متّیں لگ وِسار چھڈےگا ،جاں دِن ہوئے زیادے

پرہُن خُوب طرح کر سمجھے، گنڈھ پئی ایہہ پکّی
دسّی خبر نجُومی والی، ساری اکھّیں تکّی

جیویں کہیا اُس نے اگّے سارا ہویا تِیویں
ایہہ بھی اونویں ہوون لگّا، کہیا نجُومی جیویں

گلّیں ول نہیں تُدھ ہونا، نہ صبر کر بہنا
کاہنُوں بھیت چھُپانواں تیں تھیں، لازم ہے ہُن کہنا

ایہہ شاہ مُہرے صُورت والے ،جیؤں ہتھ لگّے سانُوں
اوہ حقیقت ساری بیٹا ،دسّاں کھول زُبانُوں

باپ میرا سُلطان مُلک دا، شاہ صفوان بہادر
ہِک دن خوشیاں اندر بیٹھا ،بیٹھے کول اکابر

میں بھی کول پیو دے آہا ،بیٹھا نال ہُشیاری
اچن چیت ہنیری آئی، لنگّھی پا غبُاری

بعد اُس تھیں دو شخص آئے سن ،قد وڈّے رنگ کالے
چھل پیندا تک شکل اُنہاندی، بہت ڈراون والے

باپ میرے ول ہو سلامی، چُم زمین ادب دِی
کہن نصیب تُساڈا ہووے ،شاہی عجم عرب دِی

بعد دُعائیں تھیں پھر کہندے ،عرض احوال تمامی
بھیجے شاہ سُلیمان پیغمبر، آئے اسی سلامی

تُدھ کارن اُس تحفے بھیجے، اے صفوان بہادر
ایہہ تک اسیں لیائے بغچہ، آن کیتو نیں حاضر

شاہے حکم دِتّا تاں بغچہ، ڈٹھا کھول وزیراں
کپڑ تھان عجائب نکلے، نالے ایہہ تصویراں

مجلس چُپ لگّی تک تُحفہ، بُہت عجائب چیزاں
کُجھ بیان نہ آوے کِسّے ،کر کر رہے تمیزاں

ایہہ جامے شاہ مُہرے ڈِٹھّے، جاں حضرت صفوانے
کہن لگّا ایہہ کسب جِنہاندے، دھن اوہ کسبی دانے

شاہ مُہرے نُورانی تک کے، آئی شاہ حیرانی
جنہاں پریاں تُحفہ آندا ،پُچھدا اُنہاں نِشانی

ایہہ شاہ مُہرے صُورت زُہرے ،دسّو کِتّھوں آئے
کِس کِس صُورت دِی ہے مُورت ،کِس اُستاد بنائے

ایسی صُورت دھرتی اُتّے ،سُجھّی نہیں اسانُوں
نبی سلُیماں دسّو یارو ،آندی کِس جہانوں

سبھ حقیقت دسّی اوہناں، ہک دِن شاہ سلُیماں
بیٹھا مجلس خوب سُہاکے، رؤنق گہماں گہماں

جو کُجھ تابع اُس دِی اندر ،آدم جِن حیواناں
ہر قؤمے دے افسر حاضر ،مجلس بھری دِیواناں

بیٹھے پڑھدے سُندے قصّہ ،مہتر یُوسف والا
سُن سُن حُسن اوہدے دِیاں گلّاں، گِھندا شاہ اُجالا

مہتر یُوسف جیسی صُورت ،اندر جِن اِنساناں
ہور کوئی بھی ہوسی یارو ،پُچھدا شاہ دِیوا ناں

سبھناں عرض گُزاری حضرت ،کد ہوسی کوئی ایسا
اگّے کوئی نہ ہویا سوہنا، مہتر یُوسف جیسا

ہِک پری سِی نام عجائز، دانشمند اکابر
سبھناں عِلماں اندر عالم، سبھ ہُنراں وِچ نادر

کسباں عِلماں عقلاں ولّوں، ثانی اُس دا ناہا
اُس نے عرض نبی ول کیتی ،سُن تُوں شاہنشاہا

جو زبوُر داؤد نبی دِی، میں پڑھیا اُس اندر
نسل تیری تھیں لڑکی ہوسی، رؤشن وانگوں چندر

سوہنے نقش تے حُسن بیحدا ،خُوبی بُہت لطافت
رنگ نُورانی انگ سُہیلا ،بے حِساب ملاحت

مہتر یُوسف نال برابر، ہوسی حُسن اداؤں
جے کُجھ لکھیا اوہو ہوسی، ناہیں جھُوٹھ خُداؤں

رُوپ انُوپ اوہدے دِیاں گلّاں، مُلکاں اندر جاسن
سارے سوہنے اوس وقت دے، اُس درسیس نواسن

سچ کلام الٰہی اندر ،ہوسی یوسف ثانی
نام بدیع الجمال کہاسی ،قِسموں پری زنانی

ہوگ بیٹی شاہپال شاہے دی، اوہ شاہ رُخ دا بیٹا
نبی سُلیماں نُوں عجائز، دسیا تانا پیٹا

ایہہ جو دیس تُساڈا حضرت ،شارستان سُنہری
اِس وچ باغ ارم ہک لاسی، اوس مکان کچہری

جوبن اُس دے دی دُھم پیسی، آدم تیک زیادہ
آدمیاں دی قؤمے وِچّوں ،سیف ملُوک شہزادہ

شکل اوہدی دا عاشق ہوکے، دیس وطن چھڈ جائیں
گاہ کوہ قاف سمندر باریں ،جا مِلسی اُس تائیں

سیف ملُوک عاصم دا بیٹا، عاصم پُت صفوانے
تخت مصر دے والی ہوسن، ہر ہک شاہ زمانے

قُدرت صِفت خُداوند والی، جاں ایہہ سُنی پیغمبر
کہندا اوس عجائز تائیں، تُوں ہیں بُہت اکابر

حُسن بدیع الجمال پری دا ،نالے رُوپ شہزادے
جامے تے کر نقش دسالیں، راضی ہوواں زِیادے

ہُو بہُو اُتاریں مُورت ،جیوں جیوں شکل اُوہناں دِی
والے جتنا فرق نہ آوے ،دیہی وِچ دوہاں دِی

بیٹھ عجائز کر بِسم اللہ، پکڑی قلم ہُنر دِی
خاصہ رکھ دھیان عقل دا، کرکے لوڑ اندر دِی

جو جو صِفت کِتابوں ڈِٹھّی، ہر نقشوں ہر والوں
ہُو بہُو اُتاری مُورت ،فرق نہ صُورت نالوں

جان اُس نبی سلُیماں اگّے، ایہہ شاہ مُہرے تارے
ویکھ ہویا حیران پیغمبر، صُورت اپن اپارے

مُہرے تک کے مہریں آیا، کہیوس صُورت گر نُوں
شابش آفرین ہزاراں ،تیری عقل ہُنر نوں

قاضی تے امراء بنائیوس ،پریاں وِچ عجائز
حُکم اوہدا سبھ سر پر منن، موڑن کِسے نہ جائز

اوس ویلے ایہہ تُحفے دے کے ،کیتوس اسیں روانے
شُکر کیتا جے آن پُچائے، تیرے دؤلت خانے

باپ میرے بی تُحفے بہتے ،جو کمیاب نہ لبھدے
گھلّے نبی سلُیماںؑ تائیں ،ہتھ اوہناں دے جھبدے

شاہ صفوانے نال محبت، سانبھی رکھّے دونویں
اُس تھیں پچھّے مینُوں لبھّے ،میں بھی رکھّے اونویں

ایہہ میراث پیؤ دِی آہی مینُوں بُہت پیاری
اُس ویلے کوئی اِس تھیں چنگّی، ناہیں چیز نیاری

دُنیا اُتّے تیرے جیہا، ناہا کوئی پیارا
تاں ایہہ تُحفے تینُوں گھلّے ،ہتھّیں کیتا کارا

اپنے بھانے کر بخشیشاں ،کیتی خُوشی زیادہ
اوس خُوشی دِی جائے ہویا، درداں در کُشادہ

جے میں جاناں ایس خُوشی دے، بنسن غم ہزاراں
ایہہ شاہ مُہرے وِچ سمندر، ڈوباں سنے پٹاراں

ہُن کُجھ وس نہ میرا تیرا، ہو گیا جِس ہونا
پُتّر باپ دوہاں نُوں بیٹا، بھاء پیا نِت رونا

اوہ دوئے شاہ گئے جہانوں ،تاں کم مُشکل آیا
سیف ملُوک اگّے ایہہ قِصّہ ،عاصم شاہ سُنایا

ایپہ حقیقت سُن شہزادہ، کردا شُکر بے چارہ
اِسّے دُنیا اُتّے وسدا، کِدھرے یار پیارا

دیس بدیسی پھردا رہساں، جاں تک ہوگ حیاتی
مت سبب بناسی مولیٰ، لبھسی وست کھڑاتی

اِس گلّوں کُجھ ہوئی تسلّی، نالے عاصم شاہے
فؤجاں کڈھ تیاری کِیتی، دِتّا حُکم سپاہے

ست ہزار جوان بہادر ،جنگی لاٹ مریلے
دھپا کھاء جِنہاں دا نسّن ،خُونی ہاتھی پیلے

تھکّن نہیں لڑائی کر دے ،دم دم ہون سوائے
حملہ ویکھ اوہناں دا باروں، شیر ببر نس جائے

سبھ قواعد جنگ کرن دے ،جانن ہر ہتھیاروں
زرہ خؤد فؤلادی لاون، لاہون ڈر تلواروں

کر کر بھیڑ لڑائیاں اگّے، آہی اوہناں دلیری
سُن کے خبر لڑائی والی ،کر دے خُوشی ودھیری

مؤتوں خؤف نہ کھاون ،ذرّہ بُہت دلیر دِلاں دے
وِچ میدان لڑائی والے، پاؤں سیر ہو جاندے

نیزہ پھیرن دشمن گھیرن ،دھڑتوں سیس ادھیڑن
دُشمن کؤن فلک دے ہندُو ،ٹوپی سر توں گیرن

ایسے مرد زور آور چُن کے ،کیتے چاء روانے
مانی تے ارژنگ برابر، ہور مصوّر دانے

لِکھ دِتّے کر عہد اوہناں نُوں،ُملک مُعاش جگیراں
دیساں جیکر آنو مطلب، خُوشی ہووے دِلگیراں

ہر ہر طرف روانہ کیتے، کہیا ذرا نہ سنگو
خرچ کرو کھڑ نال خزانے، ہور گھلّاں جو منگو

ہر ہر مُلک آدم دے اندر، ویکھ آؤ سبھ شہراں
جس جائے کوئی سوہنا ہووے ،وِچ حُسن دِیاں لہراں

جے کوئی ہووے شہزادی سوہنی، ہر گز نظرنہ آوے
صُورت اُس دِی لِکھّو ساری ،جیؤں محرم دس پاوے

جو مشہوُر ہووے وِچ شہراں، آفت حُسن اداؤں
فِتنہ دوز جگت دِی ظالم، چِت کھڑے ہر داؤں

عِشوے ناز فریب زنانے، کرکے جیؤ بُھلائے
ٹؤر لٹکدی اکھ مٹکدی ،گلّیں دِل پرچائے

ایسی صُورت دِی جس پاسے، دس پوّے اُس لوڑو
کنّیں سُن کے اکھّیں تک کے، مُورت لِکھّو نہ چھوڑو

جے کوئی خبر پری دِی آنے، یا اُس باغ اِرم دِی
دس اُٹھ سونے دے بھردیواں، لوڑ نہ رہُس دِرہم دِی

کرساں خاص وزِیراں وِچّوں، خلعت سِرتے دھرساں
ہور ولایئت منگے جیہڑی ،دیساں عُذر نہ کرساں

لشکریاں دِل تازہ ہویا، عہد لکِھائے شاہی
زر دا طمع بُرا اِس اُتّے، دیون سِر سپاہی

رُخصت ہوئی امیراں تائیں، مُلکو مُلکی چلّے
کوئی مدینہ پاکے کوئی، حضرت مکّے گھلّے

کوئی عدن نُوں کوئی عرب نُوں، کوئی رُومے کوئی شامے
بعضے اسکندریہ جا لوڑن، بعضے یمن مقامے

بعضے ہند جنُوبی پھِر دے ،دہلی شہر نادؤناں
ہِکناں وِچ پنجاب زمیں دے ،سبھنیں شہر یں بھؤنا

کوئی مشرق کوئی مغرب دکھّن ،کوئی گُٹھ شمُالی
کوئی لوڑے کشمیرے کوئی، کنڈھی جمّوں والی

کوئی جزیرے ٹاپُوں لوڑن، کوئی تِبتاں لدّاخاں
سمر قند سے چند اجیہے، لوڑ رہے کے آکھاں

ہِک مُحیط سواحل بھالن، ہِک قُلزم افرنجے
ہِک تاتار ہِک گئے عِراقے، ہک مُبارک گنجے

ہِک کابل قندھار خراساں، ہِک ہرّات بُخارے
ہِک لندن ہِک قیر فرنگے، ہِک گئے زنگبارے

کُجھ رُوسے کُجھ چین مچینے، کُجھ آئے تُرکاں نُوں
کوئی نقش چگل دے تکّن ،کُجھ لوڑن کِنعانوں

خوارزم شیراز مُصّلے ،غزنی غؤر تے لارے
جام بھنبھور تے بابل تبرز، ماورألنہر کنارے

کوئی بروع ایجاز ڈھُونڈیندے، کوئی گئے سن حئے نُوں
طئے کیتی سبھ دھرتی اوہناں ،کئی لوڑیندے طئے نُوں

ہِک بغداد جِیلان مُبارک ،ہوکے شاد سدہائے
واہ مُحمّد بھاگ اوہناں دے، جو اِس پاسے آئے

ڈھُونڈ تھکّے ہر دیس ولایت، شہراں تائیں پُنیا
بدیع الجمال تے باغ اِرم ،دا کدھروں نام نہ سُنیا

نام بدیعُ الجمال پری ،دا عربی رسمے والا
ہِندی بیتاں وِچ نہ میوے ،کیتا بُہت سنبھالا

تاں بدیعُ جمال بنایا، فارسیاں دی ڈولے
اوہ بھی بعضے بیت تروڑے ،جے کوئی پردہ پھولے

دو تِن نام پری دے رکّھاں ،سمجھو ہر سیانا
جِتّھے جاء بُلانے والی ،اکثر نام بُلانا

کِدھرے عجب جمال کہاں گا، کدھرے شاہ پری کر
نانؤں بہتے نانواں والا ہِکّو ،سمجھو گل کھری کر

عاصم شاہ دے بھیجے بندے ،لوڑ تھکّے ہر جائی
عجب جمال تے باغ اِرم دِی ،کِسے نہیں دس پائی

برس دِہاں دے کر کر دھاوے، پھیر مِصر نُوں آئے
چار ہِک سے شاہزادی والے، صُورت نقش بنائے

کر تصویراں با تدبیراں ،آن امیراں دھریاں
ہِک تِھیں ہِک چڑھیندی صُورت ،وانگن حُوراں پریاں

جے شاہزادے دے من بھاون ،تاں تعریف بناواں
کاہنُوں اوہناں وزِیراں وانگر، میں بھی قلم گھِساواں

توڑے ہوون سونا موتی، جے دِلبر نہیں تکّے
موتی روڑ دِسّن بھس سونا، کہیا مردے پکّے

عاصم شاہ کہے سبھ یاراں ،بھیت نہ دسّو کائی
مت نااُمید ہوکے شہزادہ ،بنے شتاب سؤدائی

شاہزادے پر سمجھ لیا سی، اُس تھیں کؤن چھُپائے
شاہ پری تے باغ اِرم دِی ،ناہیں خبر لیائے

جے کر کول اوہناں دے ہوندی، خبر کوئی دِلبردِی
شاہزادہ خُوشبوئیوں لبھدا، جیوں یعقوبؑ مصر دی

خبر ہوئی شاہزادے تائیں، سبھ بھیجے مُڑ آئے
باغ اِرم تے بدیع ُجمالوں، نہ کوئی پتہ لیائے

پاڑپؤشاک سُٹّی شہزادے ،ہنجو نِیر چلاوے
ہوبیہوش سؤدایاں وانگر، راگ غماں دے گاوے

پیا ہنیر غبُار جہاناں ،یار نہیں ہتھ چڑھیا
لمّی رات وِچھوڑے والی، جیؤ غضب نُوں پھڑیا

کس سنگ پھولاں دُکھ سجن دے، سُول ہڈاں وِچ وڑیا
دِل وِچ یار مُحمّد کاہنوں، اوراں پِچھّاں اُڑیا

جے کر بدیعُ جمال میرے تھیں، منگ گھلّے دِل جانی
دِل تے جان کراں نذرانہ، دھڑ ہووے قُربانی

جے اج اُس دے باغ اِرم دِی، واؤ اِس پاسے وگّے
اوسے دم دم چھوڑ دیہی نُوں مگر واؤ دے لگّے

نہ دِل وس نہ دس سجن دِی ،جُھلس لیا اِس اگّے
تاہنگ بُری جیؤں سانگ کلیجے، ٹانگ نہیں ہتھ لگّے

درداں مار نِمانا کیتا، کُونج وانگر کُرلاندا
پٹ پٹ سِٹدا وال سِرے دِے ،مُول نہیں شرماندا

خبر ہوئی جد باپ بے چارے، بیٹے دے احوالوں
عاصم نُوں غم لگّا بُہتا، سیف ملُوکے نالوں

جے کوئی شاہ مُلکاں دا ہووے ، مایا دؤلت والا
اُس گھر اِکّو ہووے بیٹا، سوہنا روپ نرالا

اُس نُوں مرض لگّے کوئی بھاری ،لادوا عِلاجوں
اچن چیت نسّے ہو جھلّا ،مُلکوں دیسوں راجوں

بُڈھّا ہووے باپ نمانا ، اوہ جوان رنگیلا
تاں پھر باپ شوہدے دا یارو،کے کُجھ ہوندا حِیلہ

رورو عاصم شاہ پُکارے ،غم دے لشکر بھارے
میرے تے نِت چڑھ چڑھ آون ،ہِک تِھیں ہِک نیارے

جِس دِن گھر اؤلاد نہ آہی ، ہیساں درد وہوُنا
جاں اؤلاد لدھّی غم مینُوں، دینا آیا دُونا

ہُن بیٹے دِی ویکھ مُصیبت ،لگّا بُرا اندیشہ
فرزنداں دِے پھٹ نہ مولن، دن دن پؤندا اریشہ

غؤر دِلاسے کر کر تھکّا ،عاصم شاہ بہتیرے
بیٹے دا خفقان نہ جاندا، دم دم ہوئے اگیرے

اوڑک عاصم شاہ پُتّر نُوں ،اپنے کول منگاندا
پند نصِیحت حال حقِیقت، اچھّی طرح سُناند