کہندا اے فرزند پیارے، تُوں جگر دا بیرا
تینُوں سیک جے لگّے رتّی ،سڑے کلیجہ میرا
ست ہزار اُمراء سپاہی ،پھر آئے سبھ عالم
جو جو وسیوں آدمیاں دِی، وِیکھ مُڑے ربّ معلم
نہ کوئی خبر پری دِی لبّھی، نہ اُس باغ اِرم دی
چار ہِک سئے ہور لکھ لیائے ،مُورت کُوڑی ختم دی
سبھ اوہ بادشہاں دِیاں دھِیاں ،ہِک تِھیں ہِک چڑھندی
اوسے نال ویاہاں تینُوں ،جیہڑی کریں پسندی
تخت ولایت فؤج خزانے، سبھ کُجھ دیواں تینُوں
آپوں بیٹھ رہاں وِچ گوشے ،بھلی فقیری مینُوں
مولیٰ پاک بنایا مینُوں ،چؤنہہ تختاں دا سائیں
کئی شہزادے چاکر میرے ،سبھ بخشاں تُدھ تائیں
آپوں پکڑ فقیری دعویٰ، بیٹھا کراں عِبادت
دیاں دُعائیں سِر تیرے نُوں ،دؤلت عُمر زیادت
