ہے فجرے دِی واؤ پیاری، تُوں نِت سفر تیّاری
ہر ہر شہر ولایت جاویں، پھریں لوکائی ساری
باغ بہار ہزاراں ویکھیں، جُوہاں جنگل بیلے
کئیں کوہ قاف سمندر ٹاپو، تکیں سنجھ سویلے
ہر سوہنے دِی زُلفوں ہُلّے، باس آنیں ہرپُھل دِی
تاہییں وقت فجر دے تُدھ، تِھیں بند طبیعت کُھلدی
بُہت کمال سخاوت تیری، ورتی ہر ہر جائے
بُلبُل بھؤر ہزاراں تائیں، دس پُھلاں دِی پائے
میں بھی کراں سوال ہمیشہ، سخی سوال منیندے
ویکھ کنگال وبال الُودہ، جو سردا سو دیندے
شہر ولایت یار میرے دِی، اج کل پھیرا پاویں
نام اللہ دِے زُلف اوہدی تھیں، میں ول بُولیاویں
سیف ملُوک اُس بی بی کولوں، جا رُخصت ہو آیا
دیہو دیہہ کیتی نِت تُردا، دِن دِن شؤق سوایا
رستے اندر ناریں فؤجاں، ہرجامِلے سواری
شِیشہ اگّوں دَسّےاوہناں ،پرت ونجن کر داری
ست دِیہاڑے تُردا رہیا، جاپُہتا ہِک جائی
اُچّی ڈھیری اُتّے ڈِٹھّی، قبر بُلند بنائی
لعل جواہر قبرے اُتّے، کُجھ لگّے کُجھ ٹنگے
کول قبر دے حُجرہ بنیا ،کسب ہوئے سبھ چنگے
اُچّا ہِک نِشان کھلوتا، سونے موتیں جڑیا
گولی نے شاہزادے تائیں، اُس جائی تک کھڑیا
اوتھے جا پِھر ہوئی سلامی، کہندی ہے شہزادہ
ایتھے توڑی حد اساڈی، ناہیں حُکم زِیادہ
ایہہ تُربت حد ساڈی اندر، اگّے اِس تِھیں ناہیں
ایتھوں ہُن کر رُخصت مینُوں ،جاواں پِچھلی راہیں
سیف ملُوک خچّر توں لتّھا ،واگ دِتّی ہتھ گولی
نالے شیشہ دے کے کہندا، نال اوہناں دِی بولی
دیئیں دُعا سلام گھنیرا، بی بی تائیں میرا
تُدھ میں نال مروّت کِیتی ،بھلاکرے ربّ تیرا
گولی تائیں رُخصت کرکے ،شاہزادہ اُٹھ ٹُریا
اوہ خچّر لے ٹُری پِچھاہاں ،جاں شاہ اوہلے ہُریا
شاہزادے کرلیا لنگوٹا، لک بدّھا واہ کس کے
خُوب ہتھیار پُوشاک سنبھالی، وگ پیا پِھر رس کے
جاوے بار شکار کریندا، مارلئے ہر انجوں
آپ کباب شتاب بناوے ،اگ کڈھے اگ ہنجوں
پانی چھڑ دا مُول نہ اڑدا ،جھڑدا اُٹھدا جاندا
ستّر روز ہوئے پندھ کپدے ، پِنڈنگر نئیں پاندا
ہِک دِن اِک اُجاڑ وڈیری، آئی بُہت مریلی
نہ شکار نہ پانی اوتھے، آپ خُداوند بیلی
مارُو تھل سسیّ دے وانگر، ریت ہوئی تپ رتّی
رتّی گھٹ نہ کربلاؤں، وانگ قیامت تتّی
تتّی واء جُھلّے وِچ ایسی، جیؤں ہواڑھ نرگ دِی
اُڈ دا پنکھی اُتّوں جاوے ،اگ اوہنوں بِھی لگدی
نہ کوئی ٹھنڈی چھاں پچھاواں، ساڑے دُھپ قہر دِی
باجھوں جل دے جلدی جلدی، جلدی رت جِگردِی
جِیا جُون اُس جُوہ جلی وِچ، جل بِن جان جلاوے
وستی واس نہ پاس کوہاں تے، ویکھ ہر اس ستاوے
گرمی تلخی سبھ زمیں دِی، اوتھے ہوئی اکٹّھی
جو پُجدا سو بھُجدا وہلا، جیؤں جؤ اندر بھٹھّی!
سیف ملُوک اُس جُوہے، آیا سڑیا درد غماں دا
بُھکھ پیاسے تولے ماسے، کیتا تھکّا ماندہ
آب سوا بیتاب ہویا سی، باب شوہدے دا مندا
جل بِن جالن مُشکل کیڑا ان پانی دا بندہ
بُہت ہویا لاچار شاہزادہ، طاقت زور نہ رہیا
تنگی تلخی ایسی جیسا، جان کُندن دِن ایہا
کرے اِرادہ اِیہہ شاہزادہ، ماراں پیٹ کٹاری
اِس تلخی دِے سخت عذابوں، چُھٹّے جِند بے چاری
