اساں نور رب دا، تساں حور لالچ

اساں نور رب دا، تساں حور لالچ
ایسے گل سانوں چکنا چور کیتا

کِتے لوبھ لالچ نال کندھ مذہب
کِتے ذات پات دے جھگڑیاں وچ

اسیں رُل گئیاں، آپا بُھل گئیاں
رگڑاں کھا گئیاں ایہناں رگڑیاں وچ

کِتے موئی وچ قبر دے نانہہ بخشی
کِتے بالڑی پکڑ کے رول دِتی

کِتے سفر دے وچ نہ ترس کیتا
ساویں جمیاں دے حرص تول دِتی

تساں گھر وچ چین نہ لین دِتا
سنگ گھٹ کے پھاہے لائیا جے

تہانوں ربوں نہ ہوئے حصول بخشش
سانوں وحشیوں مار مکائیا جے

اک گل تے سانوں یاد نہ رہی
اساں اپنا آپ ہاں بُھل گئیاں

تہانوں چیر کے پھاہے نہ لا دئیے
اک وار وی اسیں جے کُھل گئیاں

میریو بہنو میریو مایو نی
آؤ رل اپراہد مکائیے چاء

اُٹھو بن کے اک اواز پرور
ایہناں اپنا آپ وکھائیے چا

مناں رب دی مرد اچیر را اے
پر اسیں وی رتبے تن پائے

ساڈے کئی حقوق موجود آہے
اساں جانیا نہ اسیں گن پائے

سنو وحشیو آخری گل مینڈی
جن جنی ہر اک دے وچ آہے
ہر جن وچ زن پکار دی اے
چھڈو ہوس تے فقر دے پوو راہے

تہاڈے ہتھیں ہوس دیاں سولاں ہن
تسیں کلیاں نوں ہتھ نہ لاو

ساتھوں دُور ہی رہو، تسیں وحشی
کِتے پکڑ دے وچ نہ آ جاؤ