اٹھ پردیسوں
دیس نوں چلیئے
اوتھے اج کل
لال ہنیری
جھلی اے ہر پاسے
اکھاں اندر
روڑے رِڑکن
کجھ وی نظر نہ آوے
لہو بندیاں دا سستا ہویا
ہر پاسے وگدا جاوے
پیار کرن تے
کوڑے پیندے
سچ بولو تے سولی
خلقت ساری
خوف دی ماری
اپنے آپ نوں بھلی
نیکی دی راہ دسن والے
کتھے گئے نمانے
بوڑھ دے تھلے بیٹھن والے
رُسّے سبھ سیانے
دھرتی میری
تپدی بھٹھی
جِویں تھلّاں دی جائی
بھکھ ننگ ویہڑے
بھنگڑا پاوے
بالاں دا تن سکدا جاوے
پٹ پٹ روئے مائی
سوچی پئی آں
ہن میں کیہڑے پاسے جاواں
کِویں ستی آس جگاواں
کِہدا جا بوہا کھڑکاواں
پاکپتن
قصور نوں جاواں
شاہ حسین دے لاہور نوں جاواں
یا پھر جا کے
وارث شاہ دا ترلا پاواں
نِگھیاں سوچاں
والا سائیں
مڑ توں سانوں ہیر سنادے
دل وچ عشق دا بھامبڑ لا دے
پیار دا سچا گیت سنا کے
جین دی مڑ توں آس جگا دے
ویکھ وے سائیاں
ہن تے ایتھے
بے قصورے مردے جاندے
ہسپتال تے قبرستان وی
نَکو نَکی بھردے جاندے
روگ دلاں دے
ودھدے جاندے
اج ویکھ ظلم انساناں اتے
شام وے پے گئی لوئے لوئے
مِٹھے لوکی کوڑے ہوئے
ٹکراں مارکے رانجھے روئے
