حرفاں نوں تڑفن لگّی ، واز کنبّی
ادھی راتیں اٹھ جاندے نیں
سر وچ چیکاں ماردے نیں
روندے تے کرلاندے نیں
ورقے تے ڑُڑدے نالے نَٹھدے نیں
کَٹ وڈھ کے ورتانی آں
کَلھی ریندی ، بوہتا گُھلدی ملدی نہیں
چپ دا جالا سوچاں نوں لگیا ، صاف نہیں ہوندا
ہتھاں تے لیکاں مارنی آں
اپنی "میں " نوں جاگ لا کے سو جانی آں
اندر بھانبڑ مچیا
کیہڑا واورولا کھا بیٹھی
یاداں دی گُھمّن گھیری وچ نَچدی
اینا کیوں میں ہَسدی ؟
