اساں تے دن گنوا کے اپنے ایہہ راتاں سن لئیّاں
اکھاں دے وچ تارے چمکے نینداں اُڈ پُھڈگئیّاں
پیار دی ایس اذیت اندر کجھ وی ہتھ نہیں آیا
دل وی باز نہ آیا اپنا ،آساں آساں رہیّاں
اکھ دے کھُو تے مجمع لگیا پانی بھر دیاں سیّاں
حوالہ: سُفنے مار گئے، سعد اللہ شاہ؛ صفحہ 40 ( ویکھو )
