تیرے لئی تے گل ہوندی اے
نیندر اکھاں وچ روندی اے
یاد اے جیویں نیند سہیلی
بھر بھر خواباں نوں ڈھوندی اے
پھر کے ویخ توں شہراں اندر
خلقت خورے کد سوندی اے
دس نئیں سکدا، اُڈ پینا واں
جسم نوں جد وی وا چھوندی اے
اکھ دا پانی مرن نہ دیویں
ایتھے اوہ کِرناں بوندی اے
شاہ جی اوہیّو اکھ اے جیہڑی
اپنا دامن وی دھوندی اے
حوالہ: سُفنے مار گئے، سعد اللہ شاہ؛ صفحہ 35 ( ویکھو )
