واری وو ویکھ نمانیاں دا حال، کداں دی وو مہر پوی
راتیں درد، دیہنیں درماندی، بِرہوں بچھائڑ شینہ
رو رو نین بھرینی آں، چولا جیوں ساوندڑا مینہ
گل وچ پلّو مینڈا، دست پیراں تے، کدی تاں اساڈڑا تھی
سر صدقے قربانی کِیتی، گھول گھماؤندی آں جی
کہے حُسین فقیر سائیں دا، ہور بھروسا نہیں کہیں دا
آن ملا دو پی
