سولی چڑھ منصور پکارے آؤں دلدار منائیدا
کھلّ لہا تبریز کہے آؤں گلی سجن دی جائیدا
آرے دے نال چیر زکریا جد دو پھاڑے کیتو نے
ہر حصے چوں ایہہ صد آوے مرکے پیارا پائیدا
کنّ پڑوائے مندراں پائیاں چھڈکے تخت ہزارے نوں
یار پچھے دشمن دے بوہے مڑ مڑ الکھ جگائیدا
وہندیاں نہراں سُکیاں سیتل سن کے موت پیارے دی
تیسا مار لوہار پکارے آؤں کر عشق نبھائیدا
پٹّ دا ماس کھواکے عاشق دسیا حد عشقَ دی ایہہ
کچے گھڑے تے نیں وچ ڈب کے حدوں وی ٹپ جائیدا
