لیلٰی

جنگل دے وچ بھوندا پھردا، لیلٰی لیلٰی کردا
لیلٰی دا جو نام سناوے، سر قدماں تے دھردا

ہتھ وچ تسبیح، تلک متھے تے، نہ پنڈت نہ حاجی
لیلٰی ہو دی بانگ پکارے، لیلٰی نام اچردا

تک اس عشق دیوانے تائیں، جاہد دل وچ سوچے
پہراوا صوفی دا جاپے، کم کرے کافر دا

پچھن لگا، “ او مجنوں ! او لیلٰی دے دیوانے
چھڈّ خدا نوں بتاں اگے، کیوں توں سجدے کردا

“کون خدا ؟ تے کتھے وسدے ؟” موڑ کیہا عاشق نے“
میں تاں اک لیلٰی نوں جانا بھیتی نہیں ایشر دا

جاہد کیہا، “رب ہر زرے وچ ہر رنگ دے وچ وسدے“
لیلٰی وچ وی وسدے؟” “ہاں سبھ نور اسے انور دا

“تاں نہ ورج” کیہا مجنوں نے، “لیلٰی نام جپن دے
مل پئیں گا رب آپے، جس دن میل ہؤو دلبر دا