چار چفیرے نھیریاں دا اک ہالہ اے
اِنج لگے جیوں سورج دا منہ کالا اے
ہُن کوئی 'سقراط' نہیں ہیگا دنیاں وچّ
ویلے دے ہتھ کیوں ایہہ زہر پیالہ اے
شہر دیاں لوکاں دے چالے دسدے نے
مڑ زخماں دا میلہ لگن والا اے
سکاں، سدھراں سینے وچّ کُرلاندیاں نے
اکبر نے بُلھاں تے لایا تالا اے
