میں آکھیا اپنے چوہدری نوں
سائیں سنیا اے نال دی وستی وچ
سرکاری مکتب کُھلا اے
جِتھے پڑھدن بال غریباں دے
جِتھے مفت کتاباں ڈھیندیاں ہن
کائی فیس پڑھائی دی نئیں لگدی
میں سُنیا اے علم خزانہ اے
ایہہ علم اے چانن اکھیاں دا
سَت پیڑھیاں میریاں ہڈھیاں ہن
سرکار دی تابعداری وچ
اِیہو منگنا اجر غلامی دا
صدیاں دِیاں انھیاں اکھِیاں وچ
میں علم دا سُرمہ پاونا اے
میں اپنا پُتر پڑھاونا اے
اگوں درِڑک کہ چوہدری آہدا اے
کُجھ سوچ سمجھ کہ بولیا کر
تیرا پُتر سکُولے جاسی تاں
ایہنوں ویکھ کہ پِنڈ دیاں لوکاں نوں
رِیس امسی بال پڑھاون دی
جے رسم پڑھائی دی چل پئی تاں
میرے بخت دا سورج ڈھل جاسی
میرے مال دے پٹھے کہیں کرنن
میرے کون نویِسی کُتیاں نوں
مینوں حُقہ کون بھَکھا دیسی
میرے بال شِکار توں، ہٹسِن تاں
لڑ کون مریسی گڈی تے
اوہدے سُن کے بول حقارت دے
چُپ کر کے گھر نوں رلِک پیعُم
رہیا وسدا ساون اکھیاں دا
سَاری رات سوچیندیاں گُزر گئی
میرا پُتر اے نازک پھُلاں توں
نئیں اگ رکھ سکدا ڈپھے تے
نئیں گرم ہویزہ چا سکدا
اِیہا سوچ سوچیندیاں اکھ لگ گئی
ہِک ویکھیا منظر خَاب دے وچ
میرے پُتر دی کنڈ تے بَستہ اے
اوہدے ہتھ چہ ہار اے پُھلاں دا
اُتاں اڈِیاں چا کے گل میرے
او ہار پواونا چاہندا اے
اجے اکھ دا خاب ادُھورا ہا
اِدوں گَھر دا کُنڈا کھِڑک پیا
میں پُچھیا کون ایں کی آہنَائیں
اگوں بولیا مُنشی چوہدری دا
تینوں چوہدری صاحب سَدیندے ہن
میں آکھیا آکھِیں چوہدری نوں
مینوں نافَرمانی معاف کرے
میرے پَیریں لج دِیاں بیڑیِاں ہن
میرے عاقب ہتھ مفلُوج تاں نئیں
میں اج لا دھِڈ چوں ڈھو لئی اے
میں کہیں دی نوکری نئیں کرنی
سِر دیساں ہیٹھ تگاڑی دے
ہاں دیساں چِیر پہاڑاں دا
رُخ دیساں مور سمندراں دا
ونج آکھیں اپنے چوہدری نوں
سِکھے اٹکل آپ بھکھاون دی
یا حُقہ پیونا چھڈ دیوے
صدیاں دِیاں انھیاں الھِیاں وچ
میں علم دا سُرمہ پاونا اے
میں اج لا دھِڈ چوں ڈھو لئی اے
میں اپنا پُتر پڑھاونا اے
