تتی جا تے ننگے پیریں چلدے رہندے آں
اپنے دل دے بھامبڑ اندر بلدے رہندے آں
مالی کوئی نہیں باغ دا ایتھے، اسیں لٹیرے آں
اپنا اپنا حصہ لے کے ٹلدے رہندے آں
چوراں دے سنگ چوری کرکے تے پھر لُکن لئی
چپّ چپیتے سادھاں دے سنگ رلدے رہندے آں
اچے محلیں وسّن والے وی خوش نہیں رہندے
اسیں نمانے روڑیاں تے وی پلدے رہندے آں
یار سجن دا کوئی سکھ سُنیہا آؤندا نہیں
اپنے دل دی حالت لکھ لکھ گھلدے رہندے آں
چڑھ اسمانیں بھلّ جانے آں اپنا آپ راحیل
شام دے سورج وانگوں لیکن ڈھلدے رہندے آں
