101 مرے دھرو ہائے سٹے وچ نیں دے، کڑیاں آن دبائیاں رنی پہر ہک سلیٹی ، کر ویراگ گل لائیاں کھا بھیڑ آئیاں وچ پتن ، جتھے ولیں آہیاں آکھ دمودر کہیں سو خبریں ، چوچک جوگ سنائیاں 102 جیوں جیوں سندے ، تیوں تیوں جلدے ، کیہ کو آکھ وچارے جیوں گھٹ ساون بوند بہاراں ، تیوں آئے لشکر بھارے بیلے دے وچ ماون ناہیں ، وڈے بہادر سارے لڑدے ویر ہیر دے تائین ، جیتی امبر دے تارے 103 بھیے موئے ! کیا کیتو ، اساں خبر نہ کائی اساں سنیا ، سنبل آئے ، خبر نہ اساں رائی گئے کدھر توں دس اساں نوں "ویراں گل چلائی دس صحیح سچ ، آکھ سویلے ، چلیے کیہڑی جائی 104 "سن ویرا خانا! سلطانا! کسے تسان نوں کوڑ سنایا بھکھے چاک کداؤں آئے ،اوہناں ولیں نوں ہتھ پایا کڑیاں کڈھے چک کیویں ہی ، کوئی نظر نہ مینوں آیا کت نوں آکھاں تساں سنائیں ، کچھ اکبر میں تھے دھایا؟" 105 سبھے پچھ سیالیں آئے ، ہیر اکلی ہوئی لڈن دے مونہہ لالی آئی ، آسلام کیتو ای بھلا تھیا جو کٹک چلایا، تاں دل تازی ہوئی سوتک لاہ ، لڈن چڑھ بیٹھا ، دل توں دغا گیو ای 106 ایہہ بھت جمی ، ات بھت منگی ، ات بھت کھیڈی تائیں ات بھت بیڑی ، ات بھت بیلا ، جمی پلی اتھائیں اسے رونسے سبھ حقیقت ، دمودر آکھ سنائیں قصہ ایہہ سمپورن ہویا، ہن رانجھے تائیں جمائیں 107 وڈے راٹھ زمیں دے اتے بھوئیں نئیں دے سائیں معظم نام ، ذات دا رانجھا ، ڈھکن ستے پاہیں تس دے گھر دھیدو جمیا ، روشن روپ تداہیں واہ جینیدی دھیدو رانجھا ، سے مانواں جگ وچ ناہیں 108 گھر معظم دے دھیدو جمیا ، ہوئی جگ ودھائی گھر دادیا نے معظم رکھے م عظمت کی روشنائی دوورھیاں دا دھیدو ہویا، ڈھک رہی کڑمائی چونہہ ورھیاں دا دھیدو ہویا تاں سورج جھات وکھائی 109 جے چھیاں ورھیاں دا دھیدو ہویا تاں سبھ کوئی ویکھن آوے صورت شکل واہ تساڈی ، تیرے بختاں نال نہ دعوے جو ویکھے ، وس تھیوے سوای ، پھاتھا ٹرن نہ پاوے آکھ دمودر تیج رانجھے دا ، بھراواں مول نہ بھاوے 110 جے چھیاں ورھیاں دا پورا ہویا ، تاں موئی رانجھے دی اماں ویر خوشی ہوئے سرتائیں ، خاطر ذرا نہ جماں (جمع) متاکرن بھرا رانجھے دے ، اس مار لڑھایئے لماں آکھ دمودر مرے تاں چنگا ، تاں خاطر ہووے جماں (جمع)
