نہ ویرانہ نہ کوئی شہر گُھماں
میں اپنے دل دی چوکھٹ کیوں نہ چُماں
کدی تاں ٹُر کے دیکھو دل دی راہ تے
نہ منزل آوے ہتھ تاں میرا زُماں
کویں بُھلاں ازل تے کل دی گل اے
اجے اٹھ دن ہوئے نیں جُماں جُماں
جتھوں گزری اے سجناں دی سواری
میں کیوں نہ خاک اُس رستے دی چُماں
اوہو منصف زمانے دا اے قاتل
جدھے انصاف دیاں پیاں نیں دُھماں
سحر جو ناں لیا اے دوستی دا
زباں دا ذائقہ اے کوڑ تُماں
