کھوہ دے سجرے پانی وانگوں
مِٹھیاں تیریاں
گلّاں باتاں
عمر، حیاتی شکر دوپہراں
تیرے مکھڑے دا پرچھاواں
تپدے تھل وچ
پولے پیریں
دل دی نگری جاون والے
تریہائے دی بُک نُوں
اپنے لفظاں دے جادو نل بھر دے
اُس نُوں اپنا مُکھ وکھا کے
اوہدے رستے تے چھاں کردے
