سیف ملوک شزادے تائیں، استقبال کریندے
سر اندیپ شہر دے سارے، آون صَدقے دِیندے
تاج ملوک شہزادہ تُریا، اَگوں مِلن اوہناں نوں
سیف ملوک سخی تے ملکہ، کَھڑیا نال دوہاں نوں
ہور وَڈے امراء اکابر، عزت والے سارے
میلے کارن چلے اَگیرے، جاگے بھاگ نیارے
دوہاں ولاں تھیں تُردے آئے، آن ملے ہک جائی
خوشیں ملِنے دی گَل ساری، جاندی نہیں سُنائی
ہک دوجے گل لالا ملِدے، شاہ امیر تمامی
سراندیپ شہر دا والی، لئے مبارک کامی
ملکہ نوں گل لاکے رُنے، مائی باپ ہُسیرے
مائی کِہندی گھول گھمائی، سِرچُمے ہَتھ پھیرے
خویش قَبِیلہ بھیناں بھائی، قوم رَلی سی ساری
ملکہ اُتے صدقے جاون، مِل مِل وارو واری
شُکر بَجا لیاون رب دا، کِہندے حمد ثنائیں
گئی گَواتی جِس ملائی، واہ اساڈا سائیں
سیف ملوک شزادے اَگے، ہوئے پھیر سلامی
شاہ امیر کبیر تمامی، کرکے رسَم غُلامی
وارو وار مِلن سِر کردے، سِرکردے قُربانی
لاکّھ ہزاراں کَرن نَثاراں، دیناراں زرکانی
ملکہ خاتوں دا پِیُو مِلیا، سیف ملوکے تائیں
گل لاوے تے منہ سِرچُمے لکّھ لکّھ دِئے دُعائیں
ملکہ خاتوں دا پؤ مائی، چِرکے مِلے وراگے
خوشیوں دونے ہو ہو، جاون ستے طالع جاگے
ایسے وکے شزادے اُتے، انت نہ کیتا جاوے
سر اندیپ شہر دے سارے، پھڑ پھڑ لَین کَلاوے
کر عزت تعظیم ہزاراں، جاہ جلال گَھنیِرا
تاج ملوکے دے گھر آیا، سَبھ اکٹھا ڈیرا
عِشرت عیش فراغت اندر، ہو بیٹھے مشغولی
بھین بھرا امراء اکابر، کٹھی قوم سمولی
تاج ملوک کہانی ساری، سیف ملوکے والی
الفوں لے لگ یِیِئے توڑِیں، زَبروں زِیر دَسالی
جزم اُوہدی کر نُقطہ نُقطہ، پِیش قضےے شداں
پائی فتح غنیماں اوپر، ضم عاصم دیاں مدّاں
عشق بدیع جمال پری دا، شاہ مہرے دی خوبی
اوّل آخر تیک سُنایا، غَلبہ تے مَغلوبی
ملکہ نال مَروت اِس دی، پاکی غیر دلیلوں
نالے دے گواہی ملکہ، مَرد شریف اصِیلوں
عِلم حیا پرہِیز صفائی، قوت صَدق دلیری
سے مرواں تھیں وڈا دایا، سے شِیراں تھیں شِیری
سے دیواں پر غالب ہوسی، ایس جنے تے باور
سے ماراں سنساراں اُتے، ہے تحقیق زوراور
اس دیواں نوں مار گوایا، دِیواں میں گواہی
سے دیواں پر بھارا راکس ،کُٹھا اِیس سپاہی
ایسا دیو مریلا اِس نے، مار گوایا جلدی
سے دیواں پر جِس دی آہی، زور دُہائی چَلدی
آفت ہور سنسار وڈیرا، مار ندی وچ پایا
لوہو جس دے نال تمامی، دریا ٹَھاٹِھیں آیا
میں دو برس ہوئے سَنگ اِسدے، وچ اُجاڑاں نِیراں
رَتی مَیل نہ ڈِٹھی اِس وچ، وانگر سَکیاں وِیراں
ماں پِیُو خویش قبِیلے تائیں، ملکہ نے گل دَسی
سب شابا اَحسنت پکارن، واہ شزادہ جسی
اِیسا صدق محبت والا، صاحب درد الم دا
عالی ہمت مرد وفائی، گھٹ زمیں پر جَمدا
عجب طریقہ محکم اس دا، دنیا وچ نیارا
اَیسی سیرت اَیسی صورت، واہ واہ سِرجنہارا
آفرین پکارن سارے، عَشقے عَشقے شابا
دونویں شاہ دلاسا کر دے، حَدوں بے حسابا
دَھن بابل توں بیٹا جس دا، دنیا اندر نادر
عاشق صادق عالم متقی، سگھڑ دلیر بہادر
ملکہ خاتوں دا پیو اُس نوں، دم دم نال ودھائے
کَہندا بیٹا سیف ملوکا، جو تُدھ کرم کمائے
ساڈے تھیں مک آوے کِیِکَر، ایہ تیری بَھلیائی
بندہ زادی اپنی ملکہ، توں قَیدوں چُھڑکائی
نیکی مہر مَروت تیری، جِیکر چاہیا مولیٰ
میں بھی کُجھ مُکاسَاں بیٹا، نال طریقہ اولیٰ
کِیتی تیری کِتے نہ جاسی، اجر دئے گا سائیں
جے کُجّھ وس اَسَاڈا ہوسی، لاساں اوتِھے تائیں
اِیہ گَلاں کر ہوئے باندے، کِیتی پھیر تیاری
سراندیپ شہر نوں چَلی، بنی تنی اسواری
ملکہ خاتوں تے شاہزادہ، سیف ملوک بدیسی
اوہ بھی نالے چاڑھ لیونیں، رب مُراداں دیسی
