ہے سلطان حُسن دی نگری، راج سلامت تیرا
میں پردیسی ہاں فریادی، عدل کریں کجھ میرا
تدھ بن جان لباں پر آئی، جھلیادرد بتیرا
دے دیدار اج وقت محمد، جگ پر ہکّو پھیرا
عشق فراق بے ترس سپاہی، مگر پئے ہر ویلے
پٹن بند سٹن وچ پیراں، وانگر ہاتھی پیلے
صبر تحمل کرن نہ دیندے، ظالم بُرے مریلے
تدھ بن ایویں جان محمد، جیوں دیوا بِن تیلے
بستر نامرادی اُتے، میں بیمار پئے نوں
دارو درد تساڈا سجنا!، لے ازار پئے نوں
ذکر خیال تیرا ہر ویلے، درداں مار لئے نوں
ہے غم خوار ہکلی جائی، بے غمخوار پئے نوں
چنتا فکر اندیشے آون، بنھ بنھ صفاں قطاراں
وس نہیں کجھ چلدا میرا، قسمت ہتھ مُہاراں
پاسے پاسے چلی جوانی، پاس نہ سدیا یاراں
ساتھی کون محمد بخشا، درد ونڈے غمخواراں
مان نہ کیجے روپ گھنے دا، وارث کون حُسن دا
سدا نہ رہسن شاخاں ہریاں، سدا نہ پھُل چمن دا
سدا نہ بھور ہزاراں پھِرسن، سدا نہ وقت امن دا
مالی حکم نہ دے محمد، کیوں اج سیر کرن دا
سدا نہ رست بازاریں وکسی، سدا نہ رونق شہراں
سدا نہ موج جوانی والی، سدا نہ ندیئیں لہراں
سدا نہ تابش سورج والی، جیونکر وقت دوپہراں
بے وفائی رسم محمد، سدا ایہووچ دہراں
سدا نہ لاٹ چراغاں والی، سدا نہ سوز پتنگاں
سدا اڈاراں نال قطاراں، رہسن کد کلنگاں
سدا نہیں ہتھ مہدی رتے، سدا نہ چھنکن ونگاں
سدا نہ چھوپے پاء محمد، رل مل بہنا سنگاں
حُسن مہمان نہیں گھر باری، کے اس دا پھِرمانا
راتیں لتھا آن ستھوئی، فجری کوچ بُلانا
سنگ دے ساتھی لدی جاندے، اساں بھی ساتھ لدانا
ہتھ نہ آوے پھیر محمد، جاں ایہ وقت وہانا
سدا نہیں مرغایاں بہنا، سدا نہیں سرپانی
سدا نہ سیاں سیس گنداون، سدا نہ سرخی لانی
لکھ ہزار بہار حسن دی، خاکو وچ سمانی
لاپریت محمد جس تھیں، جگ وچ رہے کہانی
مگر شکاری کرے تیاری، بار چریندیا ہرنا
جو چڑھیا اُس ڈھینا اوڑک، جو جمیا اُس مرنا
کجھ وساہ نہ ساہ آئے دا، مان کیہا پھر کرنا
جس جثے نوں چھنڈ چھنڈ رکھیں، خاک اندر ونج دھرنا
لوئی لوئی بھرلے کُڑیئے، جے تدھ بھانڈا بھرنا
شام پئی بن شام محمد، گھر جاندی نے ڈرنا
