بدیع الجمال دا خط

سر نامے دا نام اسے دا، جو دیندا انعاماں
روز بروز پُچاوے روزی، کیا خاصاں کیا عاماں

جے کجھ رزق خلق دا کیتوس، انّوں ماسوں کاہوں
ہر ہر جائی آپ پُچاندا، بند نہ ہوندا راہوں

قسمت جوڑ بناندا آپوں، جو جوڑی اس جوڑی
توڑے لکھ کرے چترائی، ہرگز کسے نہ توڑی

نور ظہور گُلاں دا کر کے، رونق دے بہاراں
مست محبت نال کریندا، طوطے بھور ہزاراں

دِیوے تائیں دیوے راتیں، اگی دی رُشنائی
سوز پتنگاں دے دل پاندا ،ملدے کر کر دھائی

چوہاں طبعاں دی تون گنھائی ،وکھ کیتے پھر پیڑے
مڈھوں اکو جنس محمد ،اگوں فرق نکھیڑے

اکناں ناری نام دھرایا، اک سدّے کر خاکی
آل سمیت درود انہاں تے، شرف جنھاں لولاکی

جس دی خاطر پیدا کیتا، آدم تے سبھ پریاں
عاشق تے معشوق بنائے، دُکھ پَنڈاں سر دھریاں

خوب حسن محبوباں تائیں، دِتوس اپنے نوروں
عاشق دے دل چھک لگائیوس، بھج بھج آون دوروں

سچے عشق اوہناں دے اند،ر پا دِتیاں تاثیراں
معشوقاں دے پتھر دل نوں، چُور کرن سنگ تیراں

جس نے قدرت دی پھڑ کانی، لیکھ لکھے ہریک دے
ہور کسے تھیں ہور نہ ہوندے، اکثر اوہو پکدے

بادشاہاں نوں تختوں سٹے، دیندا تاج غلاماں
معشوقاں تھیں عاشق کردا، لکھن ہار کلاماں

بعد اس دے ہُن عرض گزاراں، دادی دی درگاہے
دانشمند اقبالاں والی، روشن وانگر ماہے

پردے دار عفیفہ دائم، دامن پاک آلودوں
شرف اقبال اسانوں لدھا، اوس شریف وجودوں

اے دادی فریادے جوگی ،جاء نہیں کوئی میں نوں
سر میرے تے جو دُکھ ورتے، تدھ بِن آکھاں کیں نوں

تدھ اے میرا صرفہ دادی، توںدُکھ ٹالن والی
سر میرے تے ہے ہتھ تیرا، تدھ لِڈکی پالی

طُوبیٰ رُکھ تیرے دی چھاویں، رہیوس مَیں بہشتی
ہن بی ندی غماں دی اندر، توں نہیں میری کشتی

جس دن دی میں پیدا ہوئی، تتی واء نہ لگی
ہن ازغیبوں بھانبڑ بلیا، ساڑسٹی اس اگیّ

ایہ جوان شہزادہ سُچا ،مصر شہر دا والی
صورت میری دی تک مورت، چائیوس خستہ حالی

کئیں قضیے سر پر سہہ کے، آن میرے تک پُہتا
مینوں بھی تک صورت اس دی، عشق لگا دل بہتا

مت اس گلوں غیرت آوے، غصہّ چڑھے تسانوں
کرنی رب سچے دی ہوئی، دوس نہیں کجھ سانوں

بھاری مرض محبت والی، لگی مئ نال قضائے
اتوں ضرباں مار وچھوڑا، دم دم ہرج پہنچائے

لوں لوں گھاؤ تتی نوں ہویا، بنی مصیبت ڈاڈھی
مرہم ہے ہتھ تیرے دادی، توں میری چھلیا ہڈی

جیکر حال اندر دا ویکھیں، جو میرے پر ہوندا
ہووی محبت اگلی میں تے، پِٹیں کھول پروندا

جے کجھ جال بے چارہ تکدا، جال اندر وچ جاندا
جال سٹے غم ماچھی تائیں، جے اوہ تکے واندا

شاہزادے دے درد وچھوڑے، کیتی جان اضاعیں
نک وچ آئے ساس پیارے، جھبدے پھیر ملائیں

کُٹھی وانگ کبوتر پھٹکاں، طاقت تاب نہ ریہا
تدھ ہوندے میں کیوں دکھ روندی، حال خراب اجیہا

توں بلائیں لیندی آہئییں، جدوں بلا نہ آہی
ہُن بلا لگی بن دردی، کر میری ہمراہی

اک اک وال میرے دا صرفہ، کر دی سیں توں اگے
اج نہیں آ تکدی مینوں، اگ بلی وچ جھگےّ

ماواں والی مہر محبت، جے توں اج نہ کرسیں
میں مر جاساں نال افسوساں، رورو آہیں بھرسیں

اج علاج کریں کجھ میرا، دیساں سدا دعائیں
ہور نہیں کوئی دارو چلدا، سیف ملوک ملائیں

درد دھیاں ماں ماسی ونڈے، یا پھر نانی دادی
تاں میں درد ہجر دی ماری، تدھ ول ہاں فریادی

چیتا چیتا بھل نہ جائیں، کریں ملاپ اساڈا
نہیں تاں کھا کٹاری مرساں، لہسی لنگ تساڈا

چٹی چادر داغ لگے گا، شہرت تے بدنائیں
گھر گھر اندر قصہّ پوسی، مُلکیں شہر گرائیں

پیؤ دادے دا نام گُمےّ گا، دشمن خوشیاں کرسن
ساک شریک مریسن تاڑی، خوفوں مول نہ ڈرسن

وکیا چت رہاں نت ماندی، وس نہیں کجھ میرا
رکھ امید توقع بہتی، پھڑیا پلا تیرا

جنس نا جنس نکھیڑیں ناہیں، کُفو ناکفو نہ جانی
مذہب پاک عشق دے اندر، کیا چُوہڑا کیا رانی

نامحرم اغیار نہ جانیں، سیف ملوکے تائیں
نال حقارت ویکھیں ناہیں، ڈاڈھا ہے رب سائیں

مینوں نک نکیل اجیہی، عشق اوہدے نے پائی
سے برساں دی قیدے وانگر، دِسدی پلک جدائی

ایہو عرض سوال بندی دا، ایہو خواہش شادی
آس مراد نہ تروڑیں میری، دئیں ایہو ور دادی

نہیں تاں بہت افسوس کریسیں، روسیں تلیاں ملسیں
ایہ ویلا پھر لبھسی ناہیں، پچھو تاندی چلسیں

مہر افروزے رقعے وچوں، جاں سُنیا ایہ قصہ
دل وچ کہندی نال عشق دے، پیش نہ جاندا غصہ

حیدر عشق زوراور سبھ تھیں ،قتل کریندا اڑیاں
جے کوئی صلح کرے سو چھُٹے، کوئی نہ بَچدا لڑیاَں

چھپن نسن جان نہ دیندا، ہرگز اگے چڑھیاں
من رضا محمدبخشا،بچئے قدمیں جھڑیاں

عذر بہانہ تر دا ناہیں، جو آکھے سو کرئیے
ڈیگر نوں جے ڈھہنا ہووے، کاہنوں گھل گھُل مرئیے

جے اوہ جان منگے تاں جلدی، سر اگے چا دھرئیے
سو سیانا تے مت اکو، ڈاڈھے کولوں ڈرئیے

عشق بہادر کسے نہ ولیا، نہ بچیا کوئی لڑ کے
شاہ منصور انا الحق کہنوں، رہیا نہ سولی چڑھ کے

عشقے دا پیوند نہ ٹُٹدا، جے جگ چِھکے پھڑکے
ڈاڈھے نال محمدبخشا، کیں پھل پایا لڑ کے

کرئیے چھیڑ کھہیڑ کریندا، عشقے چامل چڑھدا
پڑدہ پائیے یار ملائیے، مت رہ آوے پڑدہ

مہر افروزے سد شاہزادہ، اپنے پاس بہایا
خلعت تے وڈیائی بخشی، قرب عزت تے پایہ

نرمی نال پُچھی گل ساری ،دس بچہ کے ورتی
کس حیلے سنگ پہتوں ایتھے، کتھے تیری دھرتی

شاہزادے نے حال حقیقت، اوّل آخر توڑی
بی بی اگے آکھ سنائی، پڑدے وچ نہ چھوڑی

بی بی پچھیا ہے اوہ مورت، پاس تیرے اس جائی
کہیوس کول رکھاں ہر ویلے، اک دم نہیں جدائی

بی بی کہیا دس اسانوں، اکھیں ویکھ سیہاپے
جھوٹھا سچا معلم ہووے، عشق تیرا تد جاپے

سیف ملوک حمائل وچوں، مورت باہر نکالی
مہر افروزے اگے رکھی، ظاہر کھول دسالی

ویکھ ہوئی حیران پریشان، بہت شعاع حسن دا
دل وچ کہندی نقش اجیہا، اینویں کدے نہ بندا

معجزات نبی دے وچوں، ایہ بھی ہے کوئی کارا
مورت اُتّے کد اجیہا، قدرت دا چمکارا؟

سر پیراں تک تکدی جاندی، ویکھ لگی حیرانی
کے تکدی اک پاسے لکھے، خوشخط حرف نورانی

شاہزادے نوں کہندی، بیٹا دانشمند سیانے
علم کلام ہووے گا پڑھیا، ایہ اکھر پڑھ جانے

سیف ملوک کہیا پڑھ دس ساں، جے کُجھ لکھیا ہووے
ہر بولی ہر خط دا اکھر، میں تھیں اُٹھ کھلووے

بی بی نے فرمایا بیٹا ،آ پڑھ کھاں ایہ نانویں
شاہزادہ ونج بیٹھا اگے، پڑھدا حرف سچاویں

کہیوس ایہو لکھیا ایتھے، جس دی ہے ایہ مورت
نام بدیع جمال پری دا، ہوسی سُندر صورت

شاہپالے دی بیٹی ہوسی، اوہ شاہرخ دا جایا
شاہ رُخ دا پیو نبی سلیماں، ایہو لکھیا آیا

تخت بدیع جمال پری دا، باغ ارم وچ ہوسی
اک شاہزادہ عاشق ہوکے، لوڑے چڑھ کھلوسی

دوجی مورت جو مرداویں ،اس دے حرف سناواں
عاصم شاہ دا بیٹا ہوسی، سیف ملوک اس نا نواں

عاصم بن صفوان ہووے گا، والی تخت مصر دا
چار اک سے شہزادہ ہوسی، اگے اُس دے بردہ

جاں ایہ گل سُنی اس بی بی، کیتوس ہتھ اُتیرے
سر اتے کوئی جا بنی سی، اس اندر ہتھ پھیرے

اوتھوں اک کتاب مُزخّم ،کڈھ بی بی نے پھولی
سیف ملوکے دے ہتھ دتی، پڑھ سمجھائیں بولی

سیف ملوکے سی اوہ اگے، یاد صحیح زبانی
پھولدیاں ہی نکلی اگوں، صفت ثناء نورانی

احمد مرسل ختم نبیاں دو، جگ دی جس شاہی
صلی اللہ علیہ وسلم، ہوگ حبیب الٰہی

مکی، مدنی، قرشی، جیلی، باعث خلق تماماں
آل اولاد سمیت اُوہناں تے، ہون درود سلاماں

نبیاں دا سرتاج ہووے گا، آخر وچ زمانے
نام محمد عربی جم سی، عبداللہ دے خانے

جاں دنیا تے پیدا ہوسی، بھج سی کفر کفاراں
کسریٰ دے گھر کسر پوے گی، کنب سن کوہ دیواراں

عالم تے رُشنائی ہوسی، نور ہدایت کولوں
جُمل جہان ہووے گا تازہ، عدل رعایت کولوں

غفلت جہل ہنیرے جاسن، شمس شریعت چڑھسی
کھُلسن راہ طریقت والے، ہر کوئی اندر وڑسی

وس سی شہر حقیقت والا، جاسی ظلم مجازی
عرِفٰت بازار محمد، رونق لاسی تازی

دو جہاناں وچ دھروئی، اوس نبی دی پھر سی
جو کوئی اس دا کلمہ پڑھ سی، دوزخیاں تھیں کِرسی

مائی جی دے شکمے اندر، ہوگ اجے پس پردہ
دین اپنے نوں ظاہر کرسی، زور تروڑ کفردا

اجے وجود شریف اوہناں دا، پیٹوں ہوگ نہ ظاہر
مائی دائی نام اوہدے دا، پڑھ سن کلمہ طاہر

اوہ محبوب الٰہی خاصہ، سر افسر لولاکی
قدم مبارک اس دے چم سن، نوری ناری خاکی

سائے اس دے ہیٹھ ہوون گے، دھرت انبر جگ سارے
سایہ ئ نال شریک نہ ہوسی، نوری بدن پیارے

لکھ یوسف اس وال نہ جیہا، ہوگ جوان اجیہا
دن دن روپ زیادہ چڑھ سی، کدے نہ تھِی سی بیہا

حور فرشتے عاشق ہوسن، صورت ویکھ پیاری
سبھ تھیں بے پرواہ ہوویگا، نال ربے دی یاری

سورج ساہواں مول نہ تک سی، سیس نماکے چل سی
بدلی وچ رہے گا چھپیا، ہرگز جھال نہ جھل سی

اللہ اس نوں کول بلاسی، عرشوں چاڑھ اگیرے
یاراں ہار کلام کرے گا ،تم میرے ہم تیرے

متھے داغ غلامی والا، چودھیں دا چن لاسی
آء ملسی دو ٹکڑے لے کے، خدمتگار کہاسی

دوہیں جہانیں خوشیاں ہوسن، حوراں منگل گاسن
کرسن ملک مبارک بادی، صدقے ہو ہو جاسن

باغ بہار ہوسی کل عالم ،وس سی رحمت باراں
سبھ پیدائش اس نعمت دا، کرسن شکر ہزاراں

جو کوئی تابعداری کرسی ،سو مقبول ہووے گا
جو مُنکر اس پاک جنابوں، سو مقتول ہووے گا

دوہیں جہانیں نامی کرسی، چارے یارپیارے
پنج جُثّے اک جندوں ہوسن، رحمت نال سنگارے

اک صدیق اک عادل ہوسی، اک سخی لکھ داتا
چوتھا شاہ مرداں دا ہوسی، نال عشق مدھ ماتا

غالب شیر اللہ دا ہوسی، بھائی پاک نبی دا
گِنتر وچ نہ آوے ہرگز، رتبہ شاہ علی دا

نام اوہدا سن زور گھٹے گا، دیوتیاں عفریتاں
نعرہ سُن کے کوٹ گرن گے، پوسی بھانج پلیتاں

دُلدُل دا اسوار ہووے گا، خیبر دلدل کرسی
دَل دَل سٹ سی لکھ کفاراں، جت پاسے مُنہ دھرسی

چوٹ اوہدی کوئی کوٹ نہ جھل سی، دشمن مَل سن منجا
سے رستم لکھ بہ من ثانی، جھل نہ سکن پنجہ

زور اوہدا کوئی ہور نہ جھل سی، فتحیا ہر میدانوں
دین اسلام کریگا پکا، کڈھ سی کُفر جہانوں

حیدر صفدر شیر بہادر، ' شاہ دلیر سپاہی
سے سورج تھیں روشن ہوسی، کرسی دور سیاہی

زمیاں تے اسماناں اُتے، نوبت اس دی گھُرسی
حوراں ملک نقیب ہوون گے، جس پاسے اُٹھ ٹرُسی

نوکر جس دے ایسے ہوسن، واہ سلطان اُوہناں دا
نوری بدن مبارک ہوسی ،سرور شاہ شہاں دا

آدم جن ملائک حوراں، سبھ طفیل اوہناں دے
اوہ سلطان نبیاں سندا، ہور پٹیل اوہناں دے

آدم اجے نہ ہویا آہا، جان اس نبی کہایا
انبر دھرتی دوزخ جنت ،خاطر اس دے پایہ

مہتر نوح، سلیمان ،موسیٰ، جھنڈا اسدا چاندے
اوس عزیز اگے ہو بردے، یوسف جیہے وکاندے

کرسی عرش نہ لوح قلم سی، نہ سورج چن تارے
تاں بھی نور محمد والا، دیندا سی چمکارے

کُل نبی محتاج اوہناں دے، اوہ سرتاج تماماں
آل سمیت محمدبخشا، ہون درود سلاماں

آفری نش حضرت جی دا، کھلا ذکر کتابوں
خوش آوازے نال شہزادہ، پڑھدا جگر کبابوں

خوب آوازہ تن من صافی، عشقوں روشن چھاتی
نالے دُکھیا پڑھنے والا، ہور عنایت ذاتی

سبھ صفتاں تھیں صفت وڈیری، ہویا فضل حضوروں
کھُلیّ عالی صفت مبارک، پاک نبی دے نوروں

جیؤں جیؤں پڑھے شہزادہ اُچا، نال ادا صفائی
یُمن نبی دا اثر کریندا، ہر سینے ہر جائی

ہر پتر ہر ڈالی کمبے، ہر ہر محل چبارے
ہر ذرے نوں رقص عشق دا، چمکن وانگ ستارے

شاہزادے دے سر تے کیتا، لکھ پریاں آ سایہ
جتھے تیک آوازہ پُہتا، جیؤ جنتر ٹُر آیا

مِرگاں مَرگاں دا غم چھڈیا، شیراں زورا وریاں
تتر باز سبھو رل آئے، کٹھیاں ہویاں پریاں

سُن کلام کڈھے سر باہر، مچھ سنسار ندی دا
مجلس اندر ظاہر ہویا، معجز پاک نبی دا

شور شہر وچ ظاہر ہویا، اُٹھیا شعلہ نوروں
تڑ فڑاٹ پیاوچ خلقاں، کیا نیڑے، کیا دوروں

حالت وچ بیہوش ہوئے سن، پیر جوان ایانے
اک دوجے پرڈھہندے اٹھدے، جیوں بھٹھی وچ دانے

حوراں دوڑ بہشتوں آیاں، جیوں ڈولی ول سیّاں
صفت نبی دی سُن سُن روون، آکھن صدقے گیاں

چھوڑ اسمان فرشتے آئے، سُن سُن ہوئے دیوانے
شاہزادے پر ڈھہندے جیونکر، شمع اُتے پروانے

کوہ قافاں دے پنکھی آئے، ہور حیوان چرندے
سنن کلام زمیں تھیں باہر، نکلے سبھ خزندے

روون تے کرلاون سارے، شوق کنوں دل تپے
پڑھن درود شہزادہ جس دم، نام نبی دا جپےّ

جن دیواں عفریتاں مَلیّ، کئی کوہاں تک دھرتی
ہوئے ہجوم اجیہے گویا، روز قیامت ورتی

وچ ہوا نہ مِٹدے پنکھی ،تڑف تڑف کئی مردے
جنت دے دروازے کھلے، دوزخ ہوئے سردے

غل پیا اسماناں توڑی، دُھر دَھر کجھ نہ رہیا
حضرت دی سُن صفت مبارک ،ہر کوئی آکھے ایہا

اوّل آخر تیک جِنھاں دا، شان نہ تھیندا بیہا
صلی اللہ علیہ وسلم، دھن حبیب اجیہا

جیؤں جیوںئ پڑھدا نام نبی دا، سیف ملوک شہزادہ
تیؤں تیؤں ہووے آواز صفائی، جوش خروش زیادہ

جیؤں جیؤں کرے آواز اُچیرا ،تیوں تیوں سنگھ صفائی
دم دم نال نبی دی برکت، ہووے کلام سوائی

صفت نبی دی پڑھے شہزادہ، دھر کے خاص ارادہ
ہوندے جاون بول رسیلے، روشن صاف زیادہ

پریاں جنّ پکھیرو وحشی، سب اکٹھے ہوئے
کیتا اثر کلام تماماں، ہنجو بھر بھر روئے

چھجیں کھاریں رُنیّ بی بی، ہنجوں جھولیں بھریاں
ہئے ہئے کرکے رُنیاں اوتھے، ہور تمامی پریاں

جاں پھر سیف ملوک شہزادے، کیتی چُپ کلاموں
ہر اک دا جیؤ جائی آیا، کیا خاصوں کیا عاموں

بی بی نے فرمایا بیٹا ،غرض تیری ہن ایہا
شاہ پری ہتھ لگے کیویں، بنے سبب اجیہا

ایہ مہم نہیں سر ہوندی، ہے کم مشکل بھارا
توں آدم اوہ پری شہزادی، وڈی بلند ستارا

پریاں ناری لوک نیارے، پورے قول قراروں
بے وفا تسانوں گِندے، بھج ونجو تکراروں

مکر فریب بہانے کر کے، پری کسے نوں ٹھگو
ہتھ لگے تا اینویں کیویں، چھوڑ کسے ول وگوّ

صاف جواب شہزادے سُنیا، لگ گیا غم کاری
دند کن وٹ ڈھہٹھا کھا گردی، ہوش گئی بُھل ساری

راوی کہندا مہر افروزے، عشق اوہدا ازمایا
اگے ہی پیغام اس گل دا، بی بی ول سی آیا

ہور عفریت بدیع جمالے، گھلیا آہا اگیرے
سبھ حقیقت لِکھ پُچائیوس، کم دادی ہتھ تیرے

حال احوال شہزادے والا، نالے اپنا سارا
دادی اگے ظاہر کیتا، کریں اساڈا چارہ

ایس میرے پر عاشق ہو کے، جھلے قہر نزولاں
مینوں بھی ہن عشق اس دے نے، کیتا وانگ رنجولاں

جوڑی ساڈی جھب رلائیں، میں مردی وچ سولاں
جے ایہ ور' نہ دیہو مینوں، ہتھوں موت قبولاں

چیتا دئیں جواب نہ اس نوں، جے توں دادی میری
جے اک وار جواب دتوئی، مر کے ہوسی ڈھیری

اگے ہی ایہ ہے دُکھیارا، پُر پُر سلّیا درداں
اندر اس دا پُرزے پُرزے، باہر داعیا مرداں

اتوں تُوں نہ بلدی اُتے، پائیں تیل جوابوں
ساعت ڈھل نہ لگسی اونویں، مرسی ایس عذابوں

ایہ مویا تاں میں بھی مرساں، گھڑی نہ پچھے رہساں
جے تدھ ایہ احسان نہ کیتا ،مہر تیری کے کہساں

کر کے آس تیرے درگھلیا، موڑیں نہیں نراسا
بِیدل نوں دلبری بنھائیں، دے کے غور دلاسا

جاں جاں جان میرے تن ایہو، خاصہ دل داجانی
جے جھڑکیں مر جاسی عاشق ،میں بھی ہوساں فانی

اکھیں ڈٹھے باجھوں اس نے، کیتی ایڈ اشنائی
دنیا اُتے کوئی کوئی ہوسی، ایسا مرد وفائی

آدم جِنّ پری وچ کیہڑا، اتنی ہمت والا
جو اس سفر قضیے کٹے، پَین پرنگت شالہ

نام نشان مقام ذُرّیت ،صورت رنگ جوانی
گھلیاں لِکھ بدیع جمالے، صفتاں نیک انسانی

بی بی سبھ حقیقت سمجھی، گل نہیں ایہ کچی
شاہ پری دے سخن آزمائیوس، کُوڑ لکھے یا سچی

جیؤں جیؤں شاہ پری نے لکھی، تیویں ڈِٹھی ساری
فکر پیوس ہن جے مر جائے، ہوسی وڈی قہاری

جے اس غش بے ہوشی وچوں، بچ کے باہر آوے
دیاں دلاسا لاواں آسا ،ساک کراں رب بھاوے

عنبر اشہب آن شتابی، مغز اوہدے تے ملیا
سیف ملوکے ہوش سنبھالی، اُٹھیا خاکو رلیا

شکر گذار ہوئی اوہ بی بی، کرن لگی دلداری
غور دلاسا بے وسواسا ،خاطر بے شماری

آکھن لگی اے شہزادہ ،نہ کر غم نہ جھورا
کم تیرے وچ ہمت کرساں، قسمت نال نہ زورا

نال عنایت رب سچے دی، مشکل حل کراساں
مطلب تیرے کارن ہُنیں، باغ ارم وچ جاساں

جے کجھ زور میرے وچ ہوسی، لاساں جاں جاں سرساں
اللہ بھاوے ناتا تیرا، شاہپالے گھر کرساں

سیف ملوک ایہ گلاں سن کے، ہتھ بنھ اُٹھ کھلویا
جھُک کے ست سلام کریندا، جیؤ پیا سی مویا

بی بی تائیں دئے دعائیں، دیوی رب جزائیں
جے توں بھلا میرے سنگ کرسیں، اجر دئی گا سائیں

بی بی نے فرمایا لیاؤ، جھب ببرچی کھانے
پُور رکاب ٹکاندے جاندے، خدمتگار سیانے

کھادا کجھ طعام شہزادے، لائق قدر طلب دے
رکھ امید پیالے پیتے، فضل نیارے رب دے

جاں کجھ ہویا اسودہ راہی، پچھدی بی بی رانی
دس زبانی اپنی سانوں، ساری سفر کہانی

سیف ملوکے مجلس اندر، پھول دتی سبھ ورتی
دریاواں وچ جو کجھ ورتی، جو گذری وچ دھرتی

بہرامے دے مارن والا، ملکہ دا چھٹکارا
واسط سراندیپ ٹکن دا، حال سنایا سارا

صاعد یار ملن دا قصہ، ہور مصیبت اُس دی
سبھو راس براس سنائی، مجلس سن سن کُسدی

زارو زار رُنا سب کوئی، نالے بی بی روئی
تَتیاں دی سُن گل محمد، مجلس تتی ہوئی

خدمتیاں نوں کہیا بی بی، جھب جھب کرو تیاری
باغ ارم ول ٹرے شہزادہ، خرچ دیو جو کاری

ہویا تیار اسباب تمامی، پھیر عفریت بُلایا
اوہو آہو خاطف جیہڑا، اگے چاء لیایا

بی بی حکم کیتا عفریتے، شاہزادے دے تائیں
صحیح سلامت باغ ارم وچ، اگے چل پُہچائیں

میں بھی ایہ تک آئی جانوں، ڈھل نہ لاساں مولے
عفریتے شاہ کاندھے چایا، سرپر حکم قبولے