شارستان اپڑنا

سیمیں شارستانے اندر، جا پُہتا جس ویلے
مہر افروز دے شہر بغیچے، لتھا دیو سویلے

شاہزادے نوں کہیوس شاہا، اکھیں کھول شتابی
لعبت باز جگہ وچ پہتے، ویکھ زمین جوشابی

اکھیں کھول ڈٹھا شاہزادے، شہر زمین دیواراں
چاندی خالص دا سبھ نبیا، باغ تلاء کناراں

مرجاں تے یاقوت، زمُرد، گھر کوٹھے ہٹ سارے
چکڑی چنن، عود، صندل، سن سبھو رُکھ سنگارے

ہریاں شاخاں رنگ برنگی، میوے مُشک معطر
ہر ڈالی تے پنکھی سوہنے، بہت عجائب شاہپر

بولن خوش آواز تمامی، اک تھیں اک نیارا
ویکھ ہویا حیران شزادہ، واہ واہ سِرجنہارا

ٹھنڈیاں چھاواں ہیٹھ درختاں، پانی وگن نالوں
دُدّھوں چٹے شہدوں مٹھے، دِسن صاف زلالوں

اس گردے دی ساری جُوہے، نہراں باغ کنارے
خوشبودار چنگے تھیں چنگے، گھاہ عجائب سارے

کیسر تے گلبرگ بنفشہ، ریحاں نسریں سُنبل
ایہ سبھ گھاہ محمدبخشا، ہور ہزاراں گُل پُھل

تنبو وچ قماش نفیسوں، ریشم سُچاّ رسےّ
چوباں کلےّ سبھ سنہری، تھاں عجب رب دسےّ

تنبو نالے خوب قناتاں، تھاں بنے سلطانی
ایڈ تجمل ویکھ شزادے، لگی بہت حیرانی

دل وچ فکر دلیلاں کردا، ایہ بہشت پسارا
موئے باجھ نہ حاصل ہوندا، سُرگ مکان نیارا

مت دنیا توں مویا ہوواں، تاں اس جائی آیا
خبر نہیں کس سِرّ الٰہی، جنت وچ پُچایا

پھیر دلیل کرے اج راتیں، سراندیپ اندرساں
میں تے پری اکٹھے آہے، خبر ہوسی جد مرساں

حکم پری دے نال عفریتے، اُس جائیوں چا آندا
نہ ایہ خواب خیال نہ موئیوس، سُرگ نہ نام اس تھاں دا

پرت ڈٹھا عفریتے ولّوں، پر اس دے کُجھ بھجےّ
سے کوہاں دے پینڈے اُتے، آن لتھا ایہ اجے

کجھ ثابت ،کجھ پھٹیا ہویا ،تھکا تے کملایا
شاہزادے نوں آکھن لگا، ''ہے آدم دا جایا''

شاہ پری دے حکمے اُتےّ، کیتی تیز اڈاری
شہر کئیں کوہ قاف سمندر، لنگھ آئیوس اک واری

شاہپر بہت میرے سڑتُرٹے، کھا سورج دی گرمی
بہتے زخم ہوئے وچ جُثے، آگئی ہن نرمی

مطلب اپنے پچھے جھلی، جو گذری سو چنگی
پر ہن مڑکے پہنچن اوکھا ،بہت ایہو دل تنگی

لیکن آء اگیرے چلیئے، مِلیئے جس ول آئے
مطلب اپنے دی گل کریئے، جے اُس رب کرائے

جاں باغے وچ گئے اگیرے، بنگلہ نظری آیا
بنگلے اندر بنگلہ سوہنا، انت نہ جاندا پایا

لاجوردوں تے یاقوتوں، اِٹ وٹے سبھ لگے
رنگا رنگ جڑاؤ ایسا، نظر نہ آیا اگے

اندر اس دے ویکھ لیؤ نیں، سندر تخت شہانہ
آتشینوں لعلوں گھڑیا، گوہر سی یک دانہ

ہور جواہر نال لٹکدے، شب چراغ نورانی
تخت اتے اک پری پراتم، شان رکھے سلطانی

سیف ملوک کھلوتا باہر، دیو اندر ونج وڑیا
جاپری ول ہویا سلامی، سجدے اندر جھڑیا

شاہ پری جو دتے آہے، سُکھ سنہیے سارے
مہر افروزاگے عفریتے، سبھے ونج گذارے

شاہزادے دی لائق داری، قوت سپہ سلاری
اشرفائی تے وڈیائی، دانش بے شماری

حسن جوانی عقل نورانی، خوئیں نیک انسانی
عالی ہمت بھلیاں صفتاں ،پچھلے گھر سلطانی

علم اداب جواب سچاویں ،خوب آواز صفائی
صفت ثناء سپاہ گری دی، رستم نال پُچائی

ہتھ سخاوت مغز تراوت، شیری زور دلیری
مہر افروز اگے اس دَسی، کرکے صفت بتیری

ایڈ سپورن مرد جگت تے، لوڑن گیاں نہ لبھدا
ایسا کِتے نہ ڈٹھا جیسا، کرم اوہدے پر رب دا

سیف ملوک تے شاہ پری دی، کھری محبت یاری
آہو خاطف نے سبھ دسی، سن بی بی گل ساری

اینویں حکم پری نے کیتا، نہیں خطااساں تھیں
آدم زادہ ہے اک آیا، لین مراد تساں تھیں

نال بدیع جمال پری دے، اس نے نیونہہ لگایا
گھلیا اس دا تدھ ول آیا ،چاہے مطلب پایا

مینوں بھی فرمایا اس نے، تاں میں چاء لیاندا
ایلچی کون مریندا بی بی، کاں رسوئی پاندا

بی بی غصے ہو کے بولی، اے بدماش پلیتا
ایسے سخن اولےّ کرنوں، ڈردا نہیں عفریتا

آدمیاں دی قدرت ناہیں، پَیر اس پاسے پاون
دم پیواں تے مار گماواں ،جس دم نظری آون

مہر افروز گئی تد مہروں، غضب النبا بلیا
پٹاں تے ہتھ مارن لگی، ہائے نصیبا جلیا

ناجنساں دی پریت لگائی، ہائے بدیع جمالے
ایہ کے کیتو تت پلیتئے، نام اساڈے گالے

بے باکی بے شرمی شوخی، ایسی بے حیائی
ماں بابل دا شرم نہ آئیوس، نہیں لوکیک لوکائی

ناجنساں سنگ آپ مہاری، لاندی پھرے یرانے
کنج کواری کیوں اوہ ڈاری، ویکھے مرد بیگانے

جے اس ایڈ قیامت چائی، باجھ وروں نہیں رہندی
جنس اپنی وچ لوُہیئے جلدی، چا اسانوں کہندی

آدمیاں دے کرے یرانے، ویکھ جوان توانے
ننگ ناموس نہ تکدی تتی، نج جمیّ اِس خانے

باپ اوہدا شاہپال بہادر، افسر بادشہاں دا
اج سلیماں نبی دی جائے، شاہنشاہ کہاندا

نہ ڈٹھیوس پگ داڑھی اس دی، ایسی نِارتھی چائی
پَرَیاں چھوڑ کریندی پھر دی، آدم دی اشنائی

ہر گز کوئی نہ سُجھدا اس نوں، آپ پھرے خود طوری
خیر نہ منگدی مول نہ سنگدی، نیونہہ لگاندی چوری

دُور گئے جے نیڑے ہوندے، اوہ لونڈا ایہ لٹی
ایسی کراں جیہی جگ جانے، کھان عشق دی کھٹی

عشقے دا کوئی ناؤں نہ گھنے، نہ کوئی نیونہہ لگائے
دور گئی ہن وس نہ چلدا، کے سردوس پرائے

پُت بیگانہ کاہنوں ماراں، بیٹی اپنی بِگڑی
چور کسے نوں کہیے ناہیں، سانبھی رکھیئے تِھگڑی

کر کے ادب سلام تمامی، دیوے عرض گذاری
ہووے معاف بے ادبی میری، سچ کہاں اس واری

ڈٹھے باجھ کریں چترائی، سُن توں بی بی رانی
اچھل اچھل بہو نہ اتنی، بن کے بیٹھ سیانی

نہ اوہ آدم ایسا ویسا، جھبدے مار گواسیں
جس ویلے تدھ اکھیں ڈٹھا، صدقے صدقے جاسیں

خاطر خدمت لکھ لکھ واری، اپنے آپ کریسیں
پھیر بدیع جمالے تائیں، طعنہ مول نہ دیسیں

گلّوں بند زبان ہوئے گی، ٹُرسی نہ چترائی
ویکھن سات مٹی گا غصہّ، بھُلسی عیب خطائی

لاڈ گمان جھلیں گی اس دے، کرسیں آپ لڈکاّ
ترت تساڈے اندر وڑسی، جیوں کر بیٹا اکاّ

جیکر بیٹھ لتاڑے اکھیں، مول نہ لگسی مندا
جیؤ جیؤ کر دی رجسیں ناہیں، فرزندا! فرزندا!

مہر افروزے نوں سن گلاں، حُبّ محبت اُٹھی
کیویں نظر پوے اوہ بندہ، شاہ پری جس کُٹھی

بی بی کہیا ہے اوہ کیسا، ایڈ کرامت والا
حاضر کر کھاں ویکھ لواں گی، ایہ دلیری چالا

آہو خاطف نے آء کہیا، سیف ملوکے تائیں
حاضر ہو بلائیوں بی بی، تگڑا ہو کے جائیں

سیف ملوک دلیری کرکے، کول بی بی دے آیا
کیتے ادب سلام تمامی، دیکھ قدر تے پایہ

باجھ بلائے بولن ناہیں، مجلس وچ سیانے
ناہیں قُرب اوہناں نوں جیہڑے، سخن کرن ان بھانے

کر تعظیم چُپیتا بیٹھا، نہ کوئی گل زبانی
مہر افروز شزادہ ڈٹھا، صورت چن اسمانی

سر پیراں تک تکدی جاندی، ویکھ تعجب ہوئی
سوہنی بنھنّنی نقش شکل دے، جوبن انت نہ کوئی

چہرے اُتےّ اقبالاں دا، نور دئے چمکارے
مجلس اُتے سایہ پھریا، کوئی نہیں دم مارے

نیویں نظر سبھس دی ہوئی، کوئی نہ ساہواں ویکھے
عجب سرشتے مِثل فرشتے، سُچا سی ہر لیکھے

ویکھدیاں ہی مہر افروزے، مہر پئی وچ سینے
ایسا آدم زادہ ہوسی، گھٹ گھٹ وچ زمینے

جھل سلام لگی فرماون، نال زبان رسیلی
کون کوئی سچ کہو کھاں میاں، جائیوں کس اصیلی

پریاں دا ایہ ملک تمامی، سے کوہاں دے توڑی
آدم زاد نہیں اس دھرتی، ہرگز لبھدے لوڑی

نبی سلیماں جی تھیں پچھوں، اندر ایہناں مکاناں
آدم زاد نہ آیا کوئی، تیرے باجھ جوانا

کتھوں ہیں توں مرد سپاہی، کس مطلب نوں آئیوں
کس آفت نے چاء لیاندوں، ایس مکان پچائیوں

سیف ملوک رہیا چُپ کیتا، پوند نہ ہویا جوابی
مہر افروز اگے چادھریا، رقعہ کھول شتابی

کمر بند لفافے اتے، لکھیا نام پری دا
دادی دے ول پوتی لکھیا، جو جو ادب کریدا

منشی کھول رقعہ ہتھ پھڑیا، پڑھ بیان سناوے
میں گھٹ جاناں کم خطاں دا، مولیٰ راس لیاوے