راوی ایس قصے دے مینوں، ہور صلاح دسالی
پھر پِچھوں چل پکڑ محمد، گل شہزادے والی
قلزم دا شاہزادہ جس دن، کُٹھا سیف ملوکے
چالیھ روز گذشتہ ہوئے، بِن فریادے کوکے
بعد اس تھیں ماں باپ دیو دے، خبر ہوئی اس گل دی
اسفند باش قلعے وچ کُٹھا، بیٹا تیغ اجل دی
ماتم بہت کیتا بے حدّا، سوگ وڈا وچ دھرتی
اوہ مہینہ قلزم اندر، روز قیامت ورتی
بوہے بوہے ہوئے سیاپے، ہائے شیرا اے شیرا
مائی باپ پُٹن سر داڑھی، منہ نہ ڈٹھا تیرا
کون بجگ پئی اسمانوں، کر گئی ایہ کارا
دیو پری کوئی مار نہ سکدا، ساڈا لال پیارا
روندے دھوندے تے کُرلاندے، لُٹے اسیں جہانا
کوئی نہ سُجھدا مارن والا، ایڈ دلیر جوانا
جاں اس سوگوں باہر آیا، کہندا شاہ دیواں نا
کر کے دغا دیواں نوں مارن، ہے ایہہ کم انساناں
آدمیاں بِن کِسے نہ کُٹھا، میرا شیر رنگیلا
مشرق مغرب توڑی لوڑو،کر کے وڈا حیلہ
ایسا دیو زوراور مارے، آدم دی کے طاقت؟
عرض کیتی امراواں شاہا، پئی اسمانی آفت
اسفند باش قلعے وچ کیکر، آدم ہے جا سکدا
سو عفریت بہادر اُت ول، جاون کولوں جھکدا
پھر بہرام تساڈا بیٹا، جو مویا اُس جائی
اس دا ثانی ہور زورا، ور کیہڑا وچ لوکائی
آدم شُوہدے دی کے طاقت، نہ کوئی دیو اُجالا
اس بہرام بہادر اگے، ہتھ اٹھاون والا
اینویں نال غمی دے تیرا، فکر ہویا سودائی
آدم عاجز مُٹھ مٹی دی، کرسی کے کمائی
ہاشم آہا نام اس دیوے، قلزم دی جس شاہی
اُمراواں نوں آکھن لگا، خبر مینوں ایہ آہی
پکا پتہ کتابوں آہا، لکھیا وچ کلامے
آدمیاں دے ہتھوں ہوسی، موت میرے بہرامے
آدمیئ بِن کسے نہ کُٹھا، لوڑو چا جگ سارا
سخت سزا دیاں جد لبھے، اوہ دشمن ہتیارا
پریاں دیو اکابر دانے، عاقل سگھڑ سیانے
چھ ہزار روانے کیتے، ہر پاسے ہر تھانے
اُس آدم نوں لوڑ لیاؤ، خون کیتا جِن میرا
لہندے چڑھدے دکھن پربت، لوڑن چڑھے چوپھیرا
