سر اکھیں مُنہ خط پر منیا، سر خط دا جو ناواں
شالہ اوسے نام سچے توں، میں بی صدقے جاواں
مِٹی وچوں کڈھ وکھاندا، سوہنے پھُل ہزاراں
خاکوں چاء اُچیرے کردا، سرو بلند چناراں
ویکھو کیڈ بلندی دتیوس، ایڈ اسمان بلنداں
نور اپنے تھیں روشن کیتوس، دِیدے دانشمنداں
جمل جہان کیتا اس پیدا، بے پرواہ جہانوں
لاچاری وچ چارے کردا، رکھدا اساں جیہاں نوں
دھرتی خاک نمانی اتوں، انبر نت گھُماندا
لاکھ سمندر تے ڈل اندر، مٹی مُٹھ بچاندا
اوہو صاحب ملکاں والا، اسیں تسیں سبھ بندے
ہر اک دا رکھوالا آپے، کیا چنگے کیا مندے
اِکوّ خاوند سرجنہارا، کوئی نہ اس دے جیہا
رکھن مارن والا اوہو، ہوروں خوف کویہا
ہر ڈاڈھے تھیں ڈاڈھا آپے، ودھ شمار حسابوں
بے نیاز اوہو جگ سارا، منگن ہار جنابوں
اسیں تسیں ہر کم کمائیے، نال اسباب ہتھیاروں
اس نے جے کجھ پیدا کیتا، بِن اسبابوں یاروں
حکمت حکم اوہدے تھیں بھریا، ایہ تمام پسارا
حکموں ظاہر حکمت اوہلے، کے جانے جگ سارا
دل رُشنائی نور اکھیں وچ، جُثےّ زور اسے تھیں
مینوں تینوں شاہی لدھی، ہوئی غور اسے تھیں
حکم اوہدے تھیں کوئی نہ نسدا، اسیں حکم دے بندے
جاں دم کڈھ لئے تاں پل وچ، مُک جاون سبھ دھندے
توں بھی راج نہ مُلیّں آندا، لدّھا اوسے گھر تھیں
مینوں بھی جے چاء نوازے، عجب نہیں اس در تھیں
شکر گذار رہیں شاہپالا، راج پچا ملک دا
چھوڑ تکبر، مُنہ پر پیندا، جے کوئی اُچاّ تُھکدا
میں بھی دیو ناقُوّت ناہیں، افسر وچ دلیراں
جس پاسے شمشےر چلاواں، ڈھیر لگاواں شیراں
کے ہویا جے لشکر تیرا، ودھ حساب شماروں
میرے دیو بہادر ایسے، اک اک سخت ہزاروں
تینوں مان دلے وچ بھارا، کرساں خرچ خزانہ
مینوں قوت باہاں اندر، لڑساں وانگ جواناں
دوئے شیر اسیں گج اُٹھے، جس نوں زور زیادہ
سوئیو مار کھڑے گا ایتھوں، سُن شاہپال شہزادہ
آدم ذات کمینی اتوں، تدھ خصومت چائی
جس دن موت سپے دی آوے، بہندا آن کُجائی
آوہ آدم سی خونی ساڈا، نسدا چھپدا وگدا
دشمن ہتھ لگا پھڑ آندا، تیرا سی کے لگدا
خونی مارن روا شرح وچ، عیب نہیں کجھ کیتا
تدھ کے لہنا نال اساڈے، ہٹ کے بیٹھ چُپیتا
اک خونی دے مارن کارن، میں پر چڑھ چڑھ آویں
لکھ بیدوسے خون ہوون گے، رب تھیں نہ شرماویں
خاکی بندہ جنس نہ ساڈی، کون کوئی پردیسی
اسیں تسیں ہاں ناری بھائی، ایہ تینوں کے دیسی
اس ناجنس اکُلے پچھے، بُرا کُلے دا منگیں
ناروں خاک اگیرے ہوئی، کہو کھاں کیہڑے رنگیں
ایہنیں ضدیں چھڈساں ناہیں، خون کیتا اس میرا
ایہہ ساڈا کجھ لگداناہیں، ہوگ جوائی تیرا
توں ہیں مرد کچہری اندر، رن وچ مردی میری
جس دن ہتھ اساڈے تک سیں، مٹ سی اچوی تیری
تدھ کے جاتا ہور نہ کوئی، توہیں توہیں جائیوں
بھلیوں بھلی دِسے گی تاہییں،جس ویلے چڑھ آئیوں
میرے جیسے مار مریلے، نہ دس مہرہ بازی
کم تیرا منصوبہ میرا، پِڑ وچ تیر اندازی
نیویں ہویاں ہو نہ اُچاّ، اگوں مارنہ لافاں
شارستان پچا نچلاّ، پٹ نہیں کوہ قافاں
پَتھرا نال ٹھکور نہ شیشہ، کے کرلیسیں کھٹی
لے لے اگ نہ آدھ نگانے، داروگر دی ہٹی
موجاں مان تخت تے بیٹھا ،چھڈ دے کھیہڑا میرا
لوڑ لِسّا کوئی جے کر آیا، جنگ اُتے دل تیرا
توں سلیمان نبی دی جائی، چھیڑ نہ دیو ہتیارا
دیو انگوٹھی اس دی ڈوبی، تاں بنیا بھٹیارا
واگاں موڑ اساڈے ولوّں، میں بھی مفت نہ دھسدا
کوہ قافاں سیمرغ تیرے تھیں، پھاہیاں وچ نہ پھسدا
ہتھوں غور اساڈی کرتوں، وڈا ہیں کئیں جائیں
نیک نہیں آزردہ کردے، خلقت رب دی تائیں
جے توں دانشمند کہاویں، میں بھی نہیں ایانا
جے سُجا گے تیرے طالع، میں بھی یاور جاناں
القصہ ڈھک دیساں ناہیں، نہ اول اُٹھ چڑھساں
صلح کریں تاں راضی شاہا، جنگ کریں تاں لڑساں
دوہاں گلاں تھیں جو تدھ بھاوے، کر اللہ بسم اللہ
ڈِھل کہی منہ طرف اساڈی، دھر اللہ بسم اللہ
