بِسمِ اللہ بِسمِ اللہ اگّوں ،مدح مُبارک آئی
ہادی مُرشد دِی جِس دُولے، چارے کوُٹ نوائی
مُسلم ہندُو کوئی نہ نابر، سیوے سبھ لوکائی
داتا سخی محُمدّبخشا ،دِن دِن دیگ سوائی
عاجز نِردھن اُس دے در تے، لکھ نعامت کھاندے
ہِک دمڑی دا تُحفہ لے کے ،دیندا دان لکّھاں دے
شاہ سُلطان اوہناں دے بوہے، عاجز بن وِکھاندے
عاجز اُس دے شاہ سدا ون، اُس دا مان رکھا ندے
اُس در دے سگ عاری کولوں ،شیر ببرّ بھؤ کر دا
اگّے چڑھے نہ چِڑی اوہدی دے، باز شکاری ڈر دا
بادشہاں دا پِیر کہاوے ،پِیراں شاہ کر جاتا
پِیراں شاہ قلندر غازی، نِت سوا لکھ داتا
سیک لگے جد سیوک تائیں، ترُت سُنے فریاداں
پہُنچے کر تاکید محُمدّ ، پان مُرید مُراداں
زِندہ پِیر کرامت ظاہر، فیض ہمیشہ جاری
باغِ نبی دا گُل عجائب، کھِڑیا سدا بہاری
جُمل جہان دُھمّی خوشبوئی ،جھُلّی واؤ کرم دی
واہ سُہیل کرے یلغاراں، قیمت پیندی چم دی
ساوی جھنگی جوبن رنگی، جلوہ حسن کمالوں
شاخاں مستاں سر لٹکائے ،دم دم جھُولن حالوں
طوطے مینا خُمرے بولن ،کوئل مور لٹورے
دھن پِیرا دھن پِیرا جِس نے، رِزق اساڈے ٹورے
بُلبُل بھؤر گُلاّں دِی باسوں، پِھر دے مست دِیوانے
ہُد ہُد کرن سجُود عِبادت،سِر پر تاج شہانے
کُکّڑ اُٹھ صباحِیں دیندے ،ٹھپ تیمم بانگاں
بُوزے تے کلچٹیاں سوزوں، کر دے کُوکاں چاہنگاں
اٹھویں روز ہووے نِت میلہ، لوگ زِیارت آون
شاہ مرداں تے مست قلندر، بھیراں گج سُناون
پِیر میرے دِی دُھم چؤفیرے ،آون ولی سلامی
چُمّن خاک کریندے خِدمت، دعویٰ رکھ غلُامی
جنّت شان مکان منُوّر، رُوپ ڈُلہے ہر پاسے
در اُس دے نِت نویں سوالی، پاون آس نِراسے
اؤتریاں نُوں پُتّر دیندا، وِچھڑے یار مِلاوے
در اُس دے دِی خاک ملّن تِھیں، کوڑھ فرنگ اُٹھ جاوے
رُڑھے جہاز لگاوے بنّے ،ہر مُشکل حل کر دا
لڑ لگّے دا شرم تُسانُوں، پاک شِہیدا مردا !
جِس پر تیرا سایہ پِیرا ، اؤگن دے گُن اُس دے
جانی دُشمن دوست بن دے ،جو دوکھی سو مُسدے
رحمت نظر تُساڈی جیکر، میں پر ہووے سائیاں
بخشنہارا بھی تد راضی، کجوّ عیب خطایاں
تُوں ہیں بخشنہارا میرا ،نِت ستاری کردا
ظاہر باطن معلم تینُوں، تک بُرائیاں جردا
میں نکِاری اؤ گنہاری، پُر تقصِیر بے چاری
مان تران تُساڈا حضرت ،شرم شہاں نُوں ساری
جو چاہیں سو لِکھّیں سائیاں! مالک لوح قلم دا
میں مسکِین حوالے تیرے ،تُوں ضامن ہر کم دا
ہِک پل مُشکل باجھ تُساڈے ،سائے پشت پناہوں
میں عاجز نُوں نام اللہ دے، ردّیں نہ درگاہوں
سدا مُحمّدبخش نِمانا، ہِلیا کرم فضل دا
تکیہ پرنا محض تُساڈا، نہ کُجھ رَلا عمل دا
کے مجال میری جے آکھاں، انج کرو گل میری
گل میری ہتھ تیرے سائیاں! سا ہم پیا نت تیری
نہاں عزیز مصاحبی لائق، در تیرے سگ سُتا
کُتّیاں دا بھی نفر نکارا، نفراں پچھے کُتّا
جِس سر ہے دستار تُساڈی، میں بھی اُس دے درتے
خیر خیرایت بیٹھا کھاواں، جے کجھ چھاندا ور
