پھیر بدیع-جمال پری نے، کیتی چپّ جوابوں
ماؤ دھیاں چپّ ہوئیاں سبھو، گلّ ٹھپی اس بابوں
جاں کوئی سائت گزری ایویں، شاہ-پری پھر اٹھی
جاگے طالع نیت پئیاں دے، عاشق دے ولّ ترٹھی
آیا ربّ کریمی اتے، پئی قبول یتیمی
بے مہراں رل مہراں پائیاں، واہ واہ صفت رحیمی
جس ویلے ربّ مہریں آوے، ڈھلّ نہ لگدی ماسہ
وتئزُ من تشائ واہ واہ اس دا پاسہ
کھوہ پیا ہو لونڈا، وکیا پیغمبر کنانی
باراں برساں دی کڈھ قیدوں، ترت دتی سلطانی
ناروں چا گلزار بنایا، ابراہیم نبی تے
گنتر کی محمد بخشا، کردا لطفَ سبھی تے
شاہ-پری اٹھ آکھن لگی، ملکہ-خاتوں تائیں
آ اس باغ تیرے دے اندر، چلیئے سیر ہوائیں
ملکہ دے دل خوشیاں ہویا، مولٰی آساں لائیاں
ہک دوجی دی اُنگل پھڑ کے، باغے اندر آئیاں
ٹُر ٹر سیر کرن وچ باغے، پھر پھر لین ہوائیں
چوک عراق پھہارے ویکھن، چشمے حوض سرائیں
رنگ-محلّ چوبارے دھولر، بھورھے باراں دریاں
اس حضوری باغے اندر، پر نہ مارن پریاں
سبزہ وانگ پوشاک خِضر دی، پاک ہویا جل نہاکے
پُھلّ گلاب سکندر وانگر، بیٹھے تخت سہاکے
ناز آزاد صحیح سلامت، جھولن سرو کھلوتے
کلیاں بنھ قطاراں کھلھیاں، درِ-یتیمِ پروتے
نرگس مست محبت کیتا، شاہ-پری دیاں نیناں
عرض کرے سر کڈھ شگوفا، میں بھی درشن لینا
ہتھ کھلھار چنار کھلوتے، زاہد ہار کنارے
کرن دوائیں مولٰی سائیں، پری دکھا کر مارے
سوہا مُکھ کشادہ کر کے، بن تن روپ اجالا
وِچلا داغ وچھوڑے والا، کُھولھ دسے گل لالا
کیلے کھلے اکیلے جُھولن، شاہ پری ول پکھّے
آکھن ٹھنڈے ہوکے کھاؤ، چرخ پھلے دے رکھے
اُٹھ اُٹھ نمدی شاخ چنبے دی، جویں گوروول چیلا
گل عباسی مار اواسی، کہے نشے دا ویلا
شاہ پری مُکھ دسن لگی، بھُکھ چُکسی سُکھ پاساں
تروٹک جاسی نشہ چڑھے گا، جاں انگ اس سنگ لاساں
رنگا رنگ بہار پھلاں دی، جیوں کُڑیاں وچ میلاں
بھر بھر چھج پھُلاں دے کڈھن، ویلاں دین رویلاں
سنبھل سُرت پری ول تکدا، سُنبل کھلیں والیں
ساوا پیلا ہو ستبرگہ، کہندا مکھ وکھالیں
اُچا ہو سفیدہ نازک، تکدا راہ پری دا
ہار سنگار نہ گنتر جوگا، ڈالی ہری بھری دا
سیؤ سیوا دار کھلوتے، ناکھاں مصری جہیاں
تارن نذراں رُکھ چمن دے، سجریاں تے بہیاں
چائی انب کھلوتے ڈالے، انب گئے سن بھاروں
شاہ پری رس چوپے ساڈی، یا خوش ہوئے اچاروں
خوب خبانی سی رنگ رتی، داغ نہ رتی لگا
شاخاں لٹک زمیں پر آیاں، مل پری دا اگا
تربوزے خربوزے مِٹھے سردے ہرے بھرے سن
گلگل چوٹے کھٹے مٹھے نِنمبُو سنگترے سن
کھلے بٹنگ بے ٹنک کنارے، پک ہوئے رس والے
شاہپری ول ڈِگ ڈِگ پیندے، مت سانوں مُکھ ڈالے
سُچے موتیں ڈل ڈل کردے، گُچھے بھرے انگوراں
داکھاں مَل مَل باکھاں جھو، جن آلے دین کھجوراں
لال گلاب ہوئے رنگ رتے، دانے پک اناروں
آکھن شاہ پری مُنہ پاوے، مہر پوے سرکاروں
نرم انجیر سی کھیر بہشتی، لذت دار الوچے
نغزک کھوڑ بدام چھوہارے، لٹک رہے ہر کوچے
توت شتوت بھروہیاں سُوہیاں، گوشے بہگو پِیلے
سیؤ بیر چوپھیر چمن دے، میوے رنگ رنگیلے
جانوراں دے لنگر لائے، کوہاں وچ ککوہاں
ہر ہر پنکھی چاہے شالہ، پری کہے میں کوہاں
رونبل گچھے چھُپدے کُچھے، پری نہ پُچھے سانوں
مت مچھر تک غصےّ ہووے، باہر کڈھے بُستانوں
باغ بہار بزاروں رونق، ہر ہر وچ چوراہے
انبلتاسے پھلیاں لمکن، چور لگے جیوں پھاہے
رُت بسنت بہار پھُلاں دی، نویاں شاخاں سرواں
اہلنیاں پر بستر کیتے، با ارام تدرواں
ارّہ ذکر کبوتر کر دے، نیویں اُچے ہو کے
کوئل نفل قرأت پڑھدی، قاضی ہار کھلوکے
بَن بَن کے بن ککڑ دیون، بانگے وانگن بانگاں
بھج بھج رلدے صفیں ممولے، سُن سُن کوکاں چانگاں
عید پڑھن جیؤں مُلاّں آون، نیلا بانا طوطے
پڑھ تکبیراں ہو متوجہ، کرن قیام کھلوتے
مینا حمد ثنا پکارے، شُکر گزارن گُھگیاں
شاہ پری وچ باغے آئی، اج مُراداں پُگیاں
کالے بھور پھُلاں پر پِھردے، گان خوشی دیاں باراں
دائم رہے بہار چمن دی، کرن دعاء ہزاراں
عجب سنواں لگا وچ باغے، چیکن کھُوہ جُھلاواں
بُوڑیے کُبّے گل لگ مِلدے، جیویں بھرا بھراواں
ٹنڈاں بھر بھر پانی ڈوہلن، وانگن دُکھیاں نیناں
مڑ جاون جیوں ٹور بھراواں، گھر دل جاون بھیناں
ہینا ہو چلے سرگرداں، پانی آڈے والا
جیوں شہروں شہزادہ ٹُردا، لے کے دیس نکالا
کھوہ وچ پانی بولے رووے، جیوں پُت وچھڑے بابل
پانی ہر کیارے پھردا، جیوں ہر بُوہے راول
اوس کھوہوں سی پانی پیندا، عاشق مرد بے چارہ
سیف ملوکے دے غم کولوں، کھُوہ گِھنیا دُکھ یارا
شاہ پری تے ملکہ خاتوں، باغ اندر سیلانی
حوراں نالوں سرس جوانی، چلن چال گمانی
سیف ملوک شزادے والا، جس پاسے سی ڈیرا
اوہلے اوہلے اوس بغیچے، آن کیتو نیں پھیرا
