تختی دل دی اتےّ لکھے، صورت نقش سجن دے
دھوتے دور نہ ہوندے ہرگز، ڈونگھے اکّھرّ من دے
یاد میری تھیں بھُلدی ناہیںم ہرگز زلف پری دی
سخت کمند گھتے جس وانگر، رستم تے بہمن دے
حسن جمال اوہدے دا دل توں، موُل خیال نہ جاندا
توڑے ظلم عذاب میرے تے، آون زمیں زمن دے
روز ازل دے زلف پیا دی، بنھ لیا دل میرا
آخر تیک نہ چُھٹن دیسن، سخت زنجیر سجن دے
توڑے لکھ پہاڑ غماں دے، سر میرے پر تُرٹن
سر جاسی پر بھار نہ سٹساں، وانگن کوہ شکن دے
روگی جیوڑا دارو لوڑے، شربت ہک دیداروں
دین طبیباں دے ہتھ باہاں، روگ جنہا ں نوں تن دے
حرص سجن دی جان میری وچ، ایسا ڈیرا لایا
جند جاسی پر حرص نہ جاسی، پکے قول سخن دے
کھڑے گلاب شگوفے اگے، ہوئے سبز بغیچے
آئی واؤ فجر دی لے کے، خط پیغام وطن دے
باس لئی تاں پھاس گئی سی، پُر پُر کنڈیں سَلّھی
بُلبُل نوں کے حاصل ہویا، کرکے سیر چمن دے
اُڈ اُڈ تھکے پئے نچھکے، بات نہ پُچھی یاراں
ویکھ چکوراں کے پھل پایا، بن کے عاشق چن دے
اس سورج دی آتش کولوں، پانی وچ کملانا
نیلو فر دا عشق اجے بھی، بے پرواہ نہ مندے
جے کوئی چاہے وانگ محمد، سرگردان نہ ہووے
سوہنیاں دی اشنائیوں چھپ کے، بیٹھے نال امن دے
