دوہڑے

آدم پریاں کس بنائے، ہکو سِرجنہارا
حسن عشق دا نام لکھائیوس، نور اِکو مُنڈھ سارا

محبوباں دی صورت اُتے، اوسے دا چمکارا
عاشق دے دل عشق محمد، اوہو سِرّ نیارا

جو باطن اس نام محبت، ظاہر حسن کہاوے
حسن محبت محرم توڑوں، کیوں محرم شرماوے

محرم نال ملے جد محرم، انگ نسنگ لگاوے
حسن عشق اک ذات محمد، توڑے کوئی سداوے

کون کہے ناجنس ایہناں نوں، اکسے ماپیو جائے
اکو ذات ایہناں دی توڑوں، اگوں رنگ وٹائے

اک کالے، اک سبز کبوتر، اک چٹے بن آئے
چٹے کالے ملن محمد، نہ بن بہن پرائے

حُسن محبت سبھ ذاتیں تھیں، اُچی ذات نیاری
نہ ایہ آبی، نہ ایہ بادی، نہ خاکی، نہ ناری

حسن محبت نور الٰہی، کیا چِبھ کیا چمیاری
عشق بے شرم محمدبخشا، پُچھ نہ لاندا یاری

جنس کُجنس محبت میلے، نہیں سیانپ کر دی
سُورج نال لگائی یاری، کِت گُن نیلوفر دی

چن چکوراں دی کے یاری، تک تک ہوندے دلخوش
شمع پتنگاں دی کے نسبت، اوہ کیڑے اوہ آتش

بلبل نال لگے اشنائی، خاروں مول نہ ڈردی
جنس کُجنس محمد کیہی، عاشق تے دلبردی

حسن عشق دا قول پکیرا، ہویا روز اوّل دے
آدم پریاں کے تفاوت، اکو جیہے شکل دے

گُھنڈ اتار دیدار دکھائیں، عشق نہ پُچھدا ذاتاں
روبرو سجن دے ہوکے، کر لئے دو باتاں

اوہ فرماندی کیوں منہ دساں، توں راہی راہ جاندا
میں شاہزادی ستراں والی، تقدیرے پھڑ آندا

سیف ملوک کہیا میں راہی، اس وچ کُوڑ نہ ذرہ
پر وچ راہ عِشق دے ٹُریا، عاشق ملے مقرہ

سِتر ہووے نامحرم کولوں، محرم تھیں کے پڑدا
میں محرم اس دن دا، جس دن، ناہا لہندا چڑھدا

پری کہے میں ڈٹھوں ناہیں، محرم بنیوں کِتھے
خبر نہیں کس وقت قضیےّ، آن پُچائیوں اِتھے

سیف ملوک کہے تدھ اوّل، آپے نیونہہ لگایا
رہسیں نہیں اکلی میرا، نقشہ نال لکھایا

آپے باغ ارم دا چھڈکے، مصر شہر وچ گئی ایں
تاں میں گھر تیرے ول ٹُریا، اِس جائی لبھ لئی ایں

پری کہے میں کنج کواری، دامن پاک گناہوں
کیکر منہ مرداویں لگاں، شرم تروڑاں راہوں

شاہ کہے منہ لگن والا، ایہو ویلا تیرا
دامن پاک سجن سنگ مِلئیے لگے نیونہہ پکیرا

پری کہے نیونہہ لاون اوکھا، پریاں نال تسانوں
اُڈ جائیے پھر ہتھ نہ آئیے، کون ملے مُڑ سانوں

شاہ کہے نیوں اُچی جائی، لاندے نہ شرمائیے
جے ملیا تاں واہ بھلیرا، نہیں سِکدے مر جائیے

پری کہے چھڈ کھہڑا میرا، اُٹھ جا جدھروں آئیوں
پردہ سِتر اُٹھایا لوڑیں، کس شامت نے چائیوں

شامت عشق تیرے دی چایا، تاں اس جائی آیا
کِت ول جاواں تیرے پچھے، پچھلا جرم گُمایا

جو ملکہ دی مائی تینوں، مِٹھا ددّھ پلایا
قسم تینوں اس دُدّھے بی بی، سُن میرا فرمایا

گل میری سن ساری پوری، کن دلے دے دھرکے
نہیں رہیا ہن زور جرن دا، بول پیا تد مر کے

کہیا بدیع جمال پری نے، قسم کیتی تدھ بھاری
دس اسانوں کے گل تیری، چاسُن ساں اک واری

شاہزادے پھر حال حقیقت، مڈھوں پکڑ کہانی
آخر توڑی سبھ سنائی، جو اس نال وہانی

سُن کیفیت شاہ پری نے، صاف جواب سنایا
تیرا میرا ملنا مشکل، کس روا فرمایا

میں پری توں آدم زادہ، کد ایہ نسبت ہوئی
اگلی مدت وچ اوہناں دے، ساک نہ ہویا کوئی

جیہڑے ساک نہ ہوے اگے، اج کوئی کد کردا
قوموں باہر نہ ناتا دیندا، خواہ ہوے کوئی مردا

لنگ لو کیک سبھی کوئی رکھدا، چوہڑا موچی باتل
رہی گئی نوں ہر کوئی جانے، سبھ لوڑے حق باطل

کمیں اتے کنگال کمینے، ایہ گل کہیں نہ بھاوے
دھی چوہڑے دی سید منگے، پھر دیندا شرماوے

نیچاں دے گھر اُوچ وڈیرے، ناتے کیتے لوڑن
وس لگدے کد دیندے میاں، توڑے گھر در چھوڑن

آدمیاں تھیں اوچ کہاون، پریاں ٹبر ناری
ناری دی اشنائی جا کر، چھوڑ پری دی یاری

پریاں تھیں کے حاصل تینوں، جو ہتھ آون ناہیں
بے وفا کمینہ آدم، چِت لیاون ناہیں

بے وفائی کم تساڈا، پریاں لوک وفائی
بے قدراں دی اُلفت مندی، نیچاں دی اشنائی

نیچاں دی اشنائی وچوں، کسے نہیں پھل پایا
کِکّر تے انگور چڑھایا، ہر گُچھا زخمایا

واؤ جُھلّے تاں پتر پاٹے، نالے سَلے دانے
چوئی رس زمیں پر ڈھٹھی، کِت گُن کٹھے لانے

کالے بھور اشنائی کر دے، مِلن پھُلاں دے تائیں
اک ڈِٹھا پھر دوجے تریجے، لیندے پھرن ہوائیں

یاری سچ پتنگاں والی، شمع بلی آ چُکے
پھیر نہ کدھرے جاون جوگے، لاٹ اندر سڑ مکے

آدم بے وفا ہمیشہ، اوّل نیونہہ لگاون
زُور کماون دلبر پاون، جھبدے ہی رج جاون

اِک چکھن دل نال نہ رکھن، پھر اس نوں سٹ پاندے
دوجا ہور پسندے کر کے، مگر اوہدے اُٹھ دھاندے

جاں اوہ ملے محبت کر کے، لنگھے کوئی دیہاڑا
بیہا کرکے منوں اُتارن، پان ہوری نوں بھاڑا

سَے سختی سَے رنج مصیبت، جھاگ مِلن دلبر نوں
وِس پوے تاں رجن جلدی، جانن نہیں قدر نوں

آدمیاں دی یاری ایسی، میں ایتھوں کے لینا
کاہنوں لا پریت دھنگانے، جال مچھی ونج پینا

دوجا مائی بابل میرا، کد ایہہ گل منیندے
آدم زاد بے دیسی تائیں، بیٹی اپنی دیندے

جے اک ذرہ خبر اس گل دی، پہنچے کن اوہناں دے
پل وچ مار گواون مینوں، ڈاہڈے ظن اُنہاں دے

دوجی جو گل تدھ فرمائی، عشق محبت والی
رنج مصیبت دسیں جیہڑی، مشکل سخت محالی

اوہ بھی مینوں خبر نہ کوئی، جھوٹھ کہیں یا سچی
کجھ اعتبار یقین نہ آوے، پکی یا گل کچی

تریجا ایہ بھی معلم ناہیں، بے وفائی کرسیں
یا میں نال ہوویں گا چنگا، عشق کماندا مرسیں

آدمیاں دا عشق محبت، قول اقرار زبانی
اِچرک توڑی نال نباہو، جاں جاں نویں جوانی

جاں کوئی روز گزارن کٹھے، کرن پریت پُرانی
جوش وڈا تے گھاٹا وہلا، جیوں کر ہڑھ دا پانی

شاہپری ایہ گلاں کر کے، عاشق نوں تمچائے
چلدے گھوڑے نوں جڑ چابک، تا اوہدا ازمائے

اندر عشق شزادے والا، پیا وگاوے چھُریاں
عشق اوہدا ازمایا لوڑے، کر کر رمزاں بُریاں

دل وچ صبر قرار نہ آپوں، شاہزادے پر مردی
عشق چھپائے یار ازمائے، دھن ناری دی مردی

کئیں طرح دے بولی طعنے، شاہزادے نوں مارے
شربت نیونہہ پکایا لوڑے، ماری عشق ازارے

چاٹ سلونی عشق چٹائے، دلوں شہزادہ مِٹھا
تلخ جواب ترش رو کردی، پِھکا جاوے ڈِٹھا

شاہپری ایہ گلاں کر دی، سیف ملوک حیرانی
نموّں جھان زمیںول ویکھے، فکر پیا دل جانی

دھرت پھرولے موہوں نہ بولے، ہنجوں بھر بھر رووے
اکھ چُرا پری ول تکے، جاں کوئی ویلا ہووے

دیدے گِریاں تے دل بِریاں، منہ پلچھی جِبھ سُکی
شایئت جیہڑی سُجھدی آہی، آن اوہو گل ڈُھکی

دلبر مینوں مُنہ نہ لاندا، عشق پسند نہ کردا
کھُوہ پئی سبھ کیتی کرتی، سکہّ بنیا زر دا

آپ دلوں میں پورے کیتے، حق محبت والے
لکھ میری اک ککھ نہ لتھی، لعل بنے وٹ کالے

آسے آسے عمر گذاری، جھلےّ خار ہزاراں
مالی باغ نہ ویکھن دیندا، آئیاں جدوں بہاراں

روڑا قہر کلور سرے تے، سڑدے بیج رلایا
گڑے گُمایا کھیت محمد، جس دن ساون آیا

ایہ دلیلاں کر شاہزادے، اوڑک آسر چایا
نا امید جہانوں ہو کے، مرن اُتے دل لایا

شاہپری نوں آکھن لگا، رتو بھر بھر رو کے
ہو بے آس اوساس چلاکے، جیون توں ہتھ دھو کے

ہے محبوب میرے دل جانی ، نہ کر ایڈ بے ترسی
اجے محبت میری نِندیں، رب عدالت کرسی

میں عاجز نا طاقت بندہ، وانگن حال خراباں
ڈاہڈے نال سلوتر کیہی، لائق نہیں جواباں

مورت ویکھ اندر وچ تپیا، عشق تیرے دا آرن
چوداں برس ہوئے گھر چھڈے، صورت ویکھن کارن

دولت مال خزانے چھڈے، تاج تخت سلطانی
ماپے لشکر بھیناں بھائی، دوست یار جہانی

عشق تیرے دے رستے اُتّے، ثابت قدم ٹکایا
دنیا تے مَا فِیہَا کولوں، چِت چروکا چایا

بِن دیدار تیرے تھیں مینوں، حرص نہیں کوئی آہی
شمع جمال تیری پر پُہتا، مثل پتنگ سپاہی

شکر الحمد شماروں باہر، پاک خداوند تائیں
صورت تیری دَسےّ باجھوں، جان نہ کڈھی سائیں

رُڑھے جہاز سمندر اندر، ڈُبّا میرا ڈیرا
اوتھوں بھی رب رکھیا مینوں، تکنا سی منہ تیرا

پھر زنگیاں دی قیدوں کڈھیا، آپ خداوند سچے
سگساراں دی شامت کولوں، صحیح سلامت بچے

پانی وچوں کتنی واری، رُڑھدا بنے لائیوس
بھُکھا تسا تے ترہایا، رحمت نال بچائیوس

یاراں سنے ٹلے پر بیٹھا، جاں آفت چاء کھڑیا
اچن چیت ہوائیوں اڈدا، پھیر ندی وچ جھڑیا

پھیر جتھے سن مچھ نگلدے، راتیں باہر نکل کے
اس جائے کجھ سنگی مارے، آپوںبچیوس چل کے

مارے گئے تمامی اوتھے، ہور میرے ہمراہی
اوس مصیبت بھاری وچوں، رکھیا آپ الٰہی

پھر جو باشک ناگ پہاڑوں، پانی اُتے آیا
دنب اُس دا پھڑ چڑھیا اُتّے، پھر بھی رب بچایا

پھر جو اوتھوں کیڑے نکلے، وڈے کھاون ہارے
میں بچیا اک ہور جناور، اوہ کیڑے چُن مارے

جاں اوہ پنکھی اُڈن لگا، پیر اوہدے میں پکڑے
سے کوہاں دے پینڈے توڑی، ہتھ رکھے کر تکڑے

اس تھیں بچیوس تاں اک آفت، ہور وڈیری آئی
باشک ناگ اجیہا جس نے، جنگل جُوہ جلائی

اس تھیں بھی رب ثابت رکھیا، سیک نہ لگا ماسا
پھیر بلائیں شیراں اندر، رہیا جنگل دا واسا

ہر درندے تھیں رب رکھیا، ہر سپوں ہر شیروں
کتنی جائیں مارن والے، کتنے ملے پکھیروں

پھیر ہک جُوہے واسا آیا، گرم مثل کربل دے
پانی چھاں نہ لبھے لوڑی، وانگ سسی دے تھل دے

ظالم بھُکھ پیاس ستایا، جان لباں پر آئی
نہ جیواں نہ مراں پیاسا، تنگ پیوس اُس جائی

نہ کوئی دس نہ بُجھ تساڈی، نہ سُجھے کوئی پاسا
کھا کٹاری مرن لگا ساں، جاں ہو یا بے آسا

اوتھوں بھی رب رکھ لیاسی، آس ملن دی لاکے
ہاتف آن پلایا پانی، اعظم اسم پڑھاکے

پھر ملکہ دی قیدے والے، کوٹ اندر ونج وڑیوس
قادر پاک دِتی سی قوت، نال دیوے دے لڑیوس

ظالم دیو مریلے کولوں، آپ بچایا سائیں
ملکہ سنے ندی وچ ٹھلیوس، کانگ پئی دریائیں

نہ رُڑھیوس نہ ڈبیوس اوتھے، رہیوس وچ امانے
پھر سنسار لگا جد کھاون، جُڑیا تیر کمانے

ہر ہر جا مرن دی آہی، کوئی نہ جیون والی
ہور بغیر ایہناں تھیں کِتنے، وقت کٹائے والی

جان بندے دی لئیوس ناہیں، بِن دیدار دسالے
ہُن دیدار سجن دا ڈِٹھا، سخن کیتے کجھ نالے

جے سجنا! توں ہس ہس ملدوں، ہو جاندوں اتفاقی
تاں مینوں بھی چنگا لگدا، جگ پر جیون باقی

توں مُنہ کج اساں تھیں سُتوں، نسیں پرے پریتوں
مینوں مرن بھلا اس عمروں، شالہ جُگ جُگ جی توں

ناقص عشق بندے دا تینوں، ذرا پسند نہ آیا
بے اعتبارا نام دھرایا، بے وفا کہایا

اساں جیہاں دے منہ لگن، تھیں تینوں شہرت آوے
ایہو جیہا رب بنایا، چنگا کون بناوے
251
مورت ویکھ وفایرانہ، ایہہ کجھ میں تھیں ہویا
صورت ویکھ نہ کِرساںاگوں، کے تدھ ہُٹّرڈھویا

دنیا اُتےّ جیون میرا، ہرگز کسے نہ کاری
توں مطلوب دلے دا ہے سیں، تدھ نہ کیتی یاری

یاری عمر سنواری میری، آپ پریت نہ ہاری
جس نیتی سنگ نیتی آہی، اوہو نماز گذاری

لے لیا جو لینا آہا، لِکھیا وچ نصیباں
بے پرواہاں نال محمد، زور نہ اساں غریباں

دنیا اُتے آون میرا، یاری کارن تیری
جس کم آئیوس ہوندا ناہیں، اس تھیں قبربھلیری

یاری اندر عمر گذاری، ویکھ لئیں اک واری
اینہیںاکھیں تینوں ڈِٹھا، ہور نہ ویکھن کاری

درسن لے کے جان وُچھ نے پُنے آس ہماری
تیرے کول محمدبخش، مرساں کھا کٹاری

آخر تیک نہ ٹٹ سی، تاں بھی عشق میرے دا رشتہ
دفتر تیرے وچ لکھے گا، گردن خون فرشتہ

جاں رب سچا قاضی ہوسی، آپ عدالت کرسی
اس دن اُٹھ تیرا لڑ پھڑساں، عشق میرا تَد تَر سی

جمل جہان سنے گا قصہ، عشق ہووے گا ثابت
شاہنشاہ عدالت والا، کرسی آپ عدالت

اس دنیا پر چار دہاڑے، کوئی ہس سی کوئی روسی
اوس جہان اساڈی یاری، اللہ بھاوے ہوسی

ایہہ گلاں کر کھچ کٹاری، مارن اُتےّ ہویا
شاہ پری نے معلم کیتا، ایہہ مویا کہ مویا

وال اوہدا نقصانی ہویا، جان میری ٹُٹ جاسی
میرے کارن جھاگ قضیئے، آیا ہو اُداسی

ظالم عشق میرے تک آندا، مِتے کٹاری کھاسی
عاشق باجھ محمدبخشا، کیکر حُسن سُہاسی

ایہ مویا تاں میرے بھانے، پیسی جگ ہنیرا
اس تھیں باجھ اک پلک جگت تے، مشکل رہنا میرا

شاہ پری نے معلم کیتا، ہے ایہ یار موافق
روئے زمیں تے اس دے جیہا، نہ کوئی دوجا عاشق

عشق محبت میری اندر، صادق مرد بھلیرا
ایسا سوہنا یارمویا تاں، پیسی جگ ہنیرا

شاہپری نے نال شتابی، ہتھوں خنجر پھڑیا
کہن لگی شاہزادے تائیں، گل سُنیں اک اڑیا

جس جھگڑے دا شاہد نہ ہووے، قسموں سچا کِردا
کرتوں قسم یقین لیاواں، خون کریں کیوں سردا

سچا کُوڑا معلم ہووے، قسموں دانشمنداں
مسلمان یقین لیاون، کرن جدوں سو گنداں

جے کوئی کُوڑی قسم اٹھاوے، سو ایمان کھڑاندا
قسم کرا جو منے ناہیں، دین اوہدا بھی جاندا

آدمیاں تے جِناّں سبھ نوں، دین ایمان خزانہ
جو ہارے سو خوار ہمیشہ، اندر دوہاں جہاناں

جے تدھ سچ دلے وچ ایہو،جے کجھ کہے زبانوں
کر کے قسم منامن میرا، مرنا ہیں کیوں جانوں

جے توں سچا عاشق نکلیں، تاں مینوں بھی بھانویں
مویا ہویا مُڑ جیویں ناہیں، داغ میرے دل لاویں

ایہ کوئی شرط ِعشق دی ناہیں، مرنا کھا کٹاراں
کر کے ضد کرن کم ایسے، بھدر'یاں چھُری ماراں

سیف ملوکے کہیا بی بی، توں ہیں بہت پیاری
تیری قسم اساڈے بھانے، سبھ قسماں تھیں بھاری

پر جے ہور کرا ویں قسماں، تاں اوہ بھی میں کرساں
سچ کہساں تے قدم تیرے پر، ہتھ دوئے چادھرساں

دھوڑ مبارک قدم تیرے دی، جو ہے سرمہ میرا
پہلاں قسم اِسے دی بی بی، عشق کماساں تیرا

نبیاں ولیاں دی جو بیعت، قسم اوہدی پھر چاواں
پھیر پیو دا متھا بی بی، عاصم شاہ جس نانواں

پھیر کہاں میں قسم ربے دی، جس سبھ عالم پایا
واحد لاشریک ہمیشہ، نہ جمیا نہ جایا

دینھ چن جس نے روشن کیتے، آ پنیوں خود نوروں
حسن محبت تینوں مینوں، کیتی بخش حضوروں

بے پرواہی لاڈ تکبّر، محبوباں سنگ لایا
منت داری گریہ زاری، عاشق دے بھ پایا

جو میں حال حقیقت اپنی، تینوں آکھ سنائی
سچو سچ ایویں ہی گزری، نہ وچ ذرا خطائی

سفر قضیئ جتنے جھاگے، سبھ جھاگے تدھ کارن
درد فراق تیرے دا سینے، ہر دم تپدا آرن

تیرے ملنے باجھوں دوئی، غرض مراد نہ آہی
چایا غم دا بھار سرے تے، سٹ دنیا دی شاہی

اس گلے وچ جیکر ہووے، شک شبہ اک ذرہ
حیف مینوں ایہ پگ مرداں دی، سر پردھرن مقرہ

پاکاں مرداں دا جو قبضہ، ہتھ میرے وچ پھڑیا
نا مردی وچ گِنیئں بی بی، جس دن کوئی لڑیا

گاتر گل دا کمر لکے دی، جو بدھے دل جانوں
مرداںاندر لکھن ہووے، ہاسی تے نادانوں

جب لگ جان جُثےّ وچ میرے، ایہ امیداں آساں
قدم تیرے پر صدقے کرساں، پکا عشق کماساں

نالے جو دُدّھ ماؤ مینوں، کُچھڑ وچ پلایا
اس دی بھی سو گند اٹھاواں، چاہساں عشق کمایا

جد تک ہوگ حیاتی باقی، تُدھ ول کنڈ نہ پھیراں
چاہ محبت گھٹ نہ کرساں، نویاں نِت ہوسیراں

مفت نعامت جس نوں لبھے، اوہ نہ قدر پچھانے
مر مر کے ہتھ آوے جس نوں، دائم قیمت جانے

دوزخ تھیں جو جنت جاوے، تارک نہیں شُکردا
دوزخ بھاہ وچھوڑے والی، یاد کرے نت ڈردا

سیف ملوکے قسماں چایاں، شاہپری دل لایاں
پکی ہوئی پریت پیاری، اس بھی قسماں چایاں

آکھن لگی اے محبوبا، توں مقصود جہانی
دلبر تے آرام روحے دا، خاصہ دل دا جانی

یار اتے غم خوار غماں دا، ہیں دلدار پیارا
دارو درد دلے دا توہیں، دُکھ ونڈاون ہارا

میں بھی آکھاں قسم اُٹھاکے، قادر جل جلالوں
ظاہر باطن دا جو سائیں، واقف ہر ہر حالوں

سبھ خلقت دے معلم اس نوں، گلاں کم دلیلاں
سکھیاں تائیں دُکھ سہاوے، پاوے وخت اصیلاں

باغ بہار کتابوں پڑھ کھاں، بادشہاندے جائے
لاکے داغ محبت والا، چا درویش بنائے

جس دا کم غریب نوازی، نالے بے پرواہی
معشوقاں تھیں عاشق کردا، ہیر ڈھونڈیندی ماہی

تن حویلی توں وچ بیلی، جان مکان تمھارا
میں مر چکیاں سچ کر منیں، سیف ملوکا یارا

سختی رنج مصیبت جانی، دُکھ قضیے بھارے
سفر عشق دے اندر جھلے، بہتے تُدھ بے چارے

اگے کسے نہ جھلے ہوسن، اتنے ظلم پرم دے
توڑے ہو ہو گئے بتیرے، صاحب درد الم دے

شاہ پری پھر رہ نہ سکی، عشقے صبر تروڑے
سیف ملوکے دے گل لگی، مُنہ میلے انگ جوڑے

شاہزادے دے موہیں اُتوں، لے پیار نہ رجدی
مل مل یارے شکر گزارے، گھڑی غنیمت اج دی

پھیر پری فرماون لگی، قسم مینوں اُس ذاتوں
جس وچ غلط نہیں اک ذرہ، قدرت اسم صفاتوں

جتنی تدھ ظہیری کٹی، نال محبت میری
اس نالوں بھی بہت اسانوں، طلب محبت تیری

لوں لُوں اندر تو ہیں تو ہیں، دل بھی تیرا خانہ
جس دم دا توں ملیا بیلی، کیتا لکھ شکرانہ

جو دن باجھ تیرے تھیں گزرے، یاد جدوں اوہ آون
سے افسوس ایہناں دا مینوں، تدھ بِن کیوں وہاون

اگلے روز حیاتی والے، مشکل دِسدے مینوں
شالہ یار نباہو ہوویں، میں ور پاواں تینوں

ایسے طرح کریندی باتاں، دردوں لاڈ پیاروں
اکدوجے دا سر منہ چمن، کرن غماں دا داروں

غم اندرو جو گزرے آہے، کڈھن باہر ضمیروں
کُس کُسے نوں دیہن دلاسے، دکھ ونڈن دلگیروں

حرص محبت بہت ودھائی، ہتھ مارے دل کھچوں
بعضے ہور محابے بھائی، دور ہوئے سن وچوں

سیف ملوک کریندا رمزاں، کیسے بول عجائب
جاں اوہ موہوں کڈھن لگیے، دل وچ ہوندے غائب

شاہپری بھی کرے مزاخاں، عاشق دا دل لیندی
کہندی بہتیاں ناریں وچوں، حرص گھنی تدھ کیندی

شہر زناں دی بی بی جیہڑی، اوہ بھی بیگم تیری
ہور زنگن شاہزادی نالے، رکھدی حرص گھنیری

ہور جِنھاں توں ڈٹھوں اکھیں، نام تیرا لے جیون
سبھو مدھ محبت والا، یاد تینوں کر پیون

اک تھیں اک چڑھندیاں سبھو، صورت مند جواناں
حرص اونہاں دی تروڑ کریں گا، میں اک نال یرانہ

سیف ملوکے ہس کے کہیا، سُن بی بی شاہ پریئے
حسن تیرے دا کوئی نہ ثانی، جے جگ کٹھا کریے

جے ہر جُون ہزار اٹھاراں، خوب شکل بن آون
سبھ ہوون محبوباں ناریں، حوراں وانگ وکھاون

ہار سنگار پوشاکاں سُچیاں، بنت بنا بنا کے
سبھو مینوں بخشے سائیں، حاضر ہوون آ کے

قسم ربے دی وال تیرے توں، سبھو گھول گھماواں
تیرے باجھ نہ ہور کسے ول، پلک اک اکھ لگاواں

سچ پچھیں تاں دسّاں تینوں، اصلی گل اندر دی
حال میرے دی جِبھ ہمیشہ، ایہ دعائیں کر دی

ربا وعدہ نال اساڈے، تدھ دیدار دسّن دا
یار میرے دی صورت بن کے، دسیں تاں من مندا

ایہناں گلاں نال شزادے، ٹھگیا جیؤ پری دا
حُبّ محبت ہوئی زیادہ، کد ہُن عشق جریدا

اس ویلے فرماون لگی، اے دلبر شہزادہ
میں اک گل کراں جے بجھیں، دل دا رکھ ارادہ

شاہزادے فرمایا بی بی، کھول دسو گل کر کے
کون ہوواں جے سنساں ناہیں، کن دلے دے دھرکے

میرے نال کریں توں گلاں، ہور اِس تھیں کے لوڑاں
ایس مراد لئی میں مردا، جھلاّں دُکھ کروڑاں

اوہناں گلاں دا بھُکھا تسا، رُڑھیا اندر نیراں
بادشاہی دی دولت سٹ کے، رلیا وچ فقیراں

آب حیات برابر مینوں، بات تساڈی مِٹھی
تھکن ڈھونڈ سکندر جیہے، کد مِلے بِن چٹھی

کیتا رب نصیبا میرا، وانگ الیاس خضر دے
اچن چیت لدھا ایہ چشمہ، بھُلےّ رنج سفر دے

بات کہو اج رات خوشی دی، جھات تساں جد پائی
داد دتی فریاد میری دی، رب مراد پچائی

شاہ پَری فرماندی لالا، توں جانی دا جانی
اکھیں دی رُشنائی نالے، جوبن دی زندگانی

جو تدھ چودھاں برساں اندر، رنج مصیبت پائی
مینوں اک دیدار تیرے وچ، ساری دینی آئی

صورت سخن آواز تیرے نے، نال میرے جو کیتی
چودھاں برساں وچ نہ تساں، اتنی ہوسی بیتی

بِسْمِ اللّٰہ و الْحَمدُ لِلّٰہ، کہیا سیف ملوکے
آتش شوق میرے دی تدھ دل، بھخ پئی سنگ پھوکے

عشق میرے دا آرن بھخیا، چنگ اٹھی وچکاروں
اچن چیت تیرے گھر اندر، جا پئی وچ داروں

یاری تے لگ گئی اساڈی، پکی کھری پیاری
پر ہُن کر کجھ حیلہ سازی، ملے سُہاگ کواری

میں تیرا توں میری ہوویں، جان چھٹے اس غموّں
میں عاجز پردیسی ایتھے، عاری ایسے کموں

دیواں پریاں نال نہ چلدا، میں آدم دا چارہ
جت ول جائیے چھپن نہ دیندے، ڈھونڈ لیئن جگ سارا

شاہ پری نے کہیا میاں، کے چارہ میں کرساں
جے کجھ پتہ دیواں نوں لگا، بدی تیری لے مرساں

ترے لکھ پری میرے سنگ آئی، نہ میں اک اِکلیّ
جے کجھ معلم ہووے اوہناں نوں، ایہ آدم سنگ رلیّ​

تیرا میرا ایہ رَل بہنا، جے اک ذرہ جانن
دوہاں تائیں مار گُماون، رَتی رحم نہ آنن

یا ماں باپ میرے نوں دَسن، تاں اوہ غصہ کھاون
بی بی لیلاں وانگر مینوں، گھر وچ قید کراون

آون دین نہ ایتھے مینوں، وت نہ ہووے میلا
مجنوں ہار اُجاڑاں اندر، مرسَیں اک اکیلا

میتھوں داغ فراق تیرے دا، دھوتا مول نہ جاسی
میرا تیرا محرم ہو کے، کون پیغام پُچاسی

سیف ملوک کہیا سن بی بی، اکِھّیں دی رُشنائی
پھر بھی ہتھ تیرے تدبیراں، میرے وس نہ کائی

آدمیاں دے کم نہ چِھپدے، ہوندے باندے باہر
پریاں جنّ کرن کم جیہڑے، کوئی نہ تکدا ظاہر

سیف ملوکے دا منہ چُم کے، شاہ پری فرماوے
اک تدبیر میرے دل آئی، جے اوہ تینوں بھاوے

شارستانے سیمیں اندر، رَہندی پھُپھی میری
سرو بانو اس نام میرے تے، کردی حرص گھنیری

دوراوی فرماندے پھُپھی، اک کہندا سی دادی
شہر ستان کہن اس جائی، لُعبت باز اوہ وادی

مہر افروز اوہدا ہے ناواں، ایہ راوی فرماندا
کس دی گل تے پہرا دیئیے، دل فکراں وچ جاندا

اوہ دو راوی ایہہ اکلّا، کس دی کراں حمایت
بھلا اکلّے دا اُپرالا، اس دی لاں روایت

کہیا پری نے پتے پھڑاواں سیف ملوکا مردا
شارستان ملک نوں کہندے، ناؤں دم غول شہر دا

رہندے ہین ہمیشہ اوتھے، غول وڈے دو بھارے
پانی وانگن پیون اگے، آدم مارن ہارے

راکس آدم کھاون والے، ہور عفریت بلائیں
رستہ مارو دوزخ وانگر، آتش گرم ہوائیں

پِینڈا دُور دراز مصیبت، مشکل راہ اجاڑاں
آتشین پہاڑ راہے وچ، کردا ساڑاںساڑاں

دریا جوشاں نالے اگے، شہر گلیم گوشاں دا
ایسا پندھ نہ چلیا جاوے، مارے تخم ہوشاں دا

جے ایہ رستہ پندھ چلیں تے، پہنچیں اوس مکانے
جا کر دادی میری اگے، عرض اپنی گذرانے

رستم ' سام ' سکندر والی، جے توں کریں دلیری
زال مثال بے حال نہ ہوویں، ویکھ زوال ہنیری

دیو سفید سیاہ تک رتےّ، خوف نہ لگی رتی
آتشین پہاڑوں لنگھیں دیہی غموں کر تتی

سیف ملوک کہیا ایہ رستہ، مشکل پندھ سُنیندا
بِن ساتھی ہمراہ بندے تھیں، کیونکر آساں تھیندا

کہیا پھیر بدیع جمالے، نہ کر خطرہ جھورا
نال تیرے عفریت دیاں گی، چاء کھڑسی کر زورا

اللہ بھاوے ونج پُچاسی، صحیح سلامت تینوں
دادی میری خاطر کرسی، ہے توقع مینوں

اگے دانشمند اکابر، عاقل سُگھڑ سیانی
آدم بچیاں نال محبت ،بہت کرے اوہ رانی

آپوں بھی اوہ آدم زادی، بھاوس آدم زادہ
تیرے نال ہتھوں کُجھ کرسی، حُب احسان زیادہ

تدھ جے ایڈ قضیےّ جھاگے، سفر مصیبت تکے
عشق میرے دے مارے ہوئے، در در کھادے دھکے

صورت سیرت تیری تکسی، سُنسی ذات صفاتاں
بُجھ کشالے مہریں آوے، جاں تُدھ کہیاں باتاں

ایہ مشکل رب اس دے پَیروں، متے آسان کریسی
ماں پیو میرا من سن اُس دی، جو فرمان کریسی

شاہ شاہپال اوہدی گل مندا، نالے میری مائی
مت تیرے پر راضی ہوکے، چاکرے کُڑمائی

پھیر بدیع جمالے کہیا سُن، توں پیارے میتا
کتنے تھاں ڈٹھے تُدھ اگے، سیر عجائب کیتا

پر جے سارے عالم لوڑیں، تک مُڑیں سبھ جائیں
شارستان جیہیاں کد لبھسن، تھاں مکان ہوائیں

لیکن رستہ خطرے والا، سختوں سخت مہیماں
کے کجھ حد سناواں مونہوں، مشکل پندھ عظیماں

دریا جوشاں ٹھاٹھاں مارے، حال اوہدا کے آکھاں
کالے پربت روئے زمیں دے، اس وچ پین جے لاکھاں

موج طوفان اوہدے وچ ڈُبّن، کدھرے نظر نہ آون
سارے گل کے مٹی ہوون، ریت مِثل رُڑھ جاون

آتشین پہاڑ جو اگے، اس دی حدّ نہ کائی
جے سی مُرغ اُڈے ہو اُچا، نال اسماناں جائی

تابش سخت اوہدی تھیں سڑ کے، ہوندا مثل کباباں
اُچےّ ہو لنگھن اس راہوں، نہیں مجال عقاباں

کے گل کراں گلیم گوشاں دی، اوہ ولایت بھاری
ذوالقرنین سکندر نے بی، کر کر زور نہ ماری

جو کوئی اوس ولایت وسدے، سبھ ڈراون والے
وڈے قد حسابوں باہر، بہت زوراوَر نالے

سو قلاچ اُچے قد بعضے، دو دوسے قلاچاں
بُہتا چھوٹا قد ایہناں دا، چالیھ گز میں جاچاں

نہ کو ئی کپڑا لیڑا اُتے، نہ کوئی پلنگ چٹائی
اِک کن ہیٹھ گھتن ،اِک اُتےّ سوندے نیندر آئی

اوہ اوہناں دا شہر ولایت، چالیھ دن دا رستہ
کون کوئی لنگھ سکدا اوتھوں، مارن کرن شکستہ

آتشیں پہاڑ اگے،رے پِینڈا اک مہینہ
جِت ول تکیے اوہو دِسدا، نظر نہ پَون زمیناں

تر یہیں ماہاں دا پینڈا اگے جو دریا جو شندہ
جو حیوان اوہدے وچ آوے، کوئی نہ رِہندا زندہ

غول اجاڑی دیو مریلے، راکس بشےرئ کالے
ویکھن سات نہ رہندی باقی، دہشت جند نکالے

جے سو مرد زوراور ہووے، بہت دلیر بہادر
ہیبت کھا رہے مڑ ثابت، نہیں کسے دا بادر

سیف ملوک ہویا سُن حیراں، بہت اندیشہ کردا
سپ دا ڈنگیا آکھ محمد، سیلھی کولوں ڈرایا

اگے بھی میں ڈھیر بلائیں، گاہ ایتھے تک آیا
پراگوں دس پائیوئی جیہڑی، اس نے بہت ڈرایا

کے علاج ہووے اس کم دا، بُری مہم ایہ آئی
آخر منزل سخت محمد، بچ کے نکلے کائی

سادھن کام پہاڑ اگے دا، غصہّ دریا جوشاں
حرص ہوا ہمیشہ ننگے، وانگ گلیمے گوشاں

بھُکھ نیندر دو غول وڈیرے، آتش پیون ہارے
ہور بلائیں شر نفسانی، سمجھو رمز پیارے

جے سبھناں دے سرتوں لنگھے، چڑھ دیوے دے کاندھے
دیو مطیع ہووے جس ویلے، کھُل ونجن سبھ باندھے

دستاویز سجن دی لے کے، پہنچے کول وسیلے
واصل کرے محمد بخشا، تاں اوہ کر کر حیلے

پھیر پری نے کہیا اگوں، چنتا نہ کر شاہا
جو عفریت تیرے سنگ لاساں، اس اگے کے راہا

اوہ بی اِکس پری پر عاشق، دیساں اس دا لارا
چائیں چائیں کھڑسی تینوں، پندھ سُکھالا سارا

دادی بی نہیں ایسی اگے، کوڑی پھِکی کھٹی
مِٹھی اُتے سلونی ہوسی، جاں دسیں رنج کٹی

میں بی چٹھی اپنی تینوں، لکھ بنھاساں پلے
کول اوسے دے جا پیارے، مت واہ کوئی چلے

سیف ملوک کہیا سُن بی بی، جے جگ دشمن ہووے
توں سجن تاں خوف نہ کوئی، عاشق اُٹھ کھلووے

آکھے باجھ سمندر گاہے، جنگل پربت کالے
ہُن تدھ آپ زبانوں کہیا، ٹُرسن یار سُکھالے

اِک اِک قدم اُتے جے ہووے، سو سو بِشیرئ کالا
جِت ول یار کہے میں ٹُرساں، مُول نہ کرساں ٹالا

عاشق موتوں ڈردے ناہیں، پتہ اوہناں نوں لگا
موت نہیں اکوار مویاں نوں، جھل آفت دا اگا

کہیا پھیر پری نے شاہا، کراں ضروراں تینوں
چیتا چیتا بھیت اساڈا، دسیں نہیں کسے نوں

ملکہ بدرہ ماؤ اوہناں دی، اگے کتنی ویری
میرے اگے کر کر تھکیاں، بہت سپارش تیری

خوبی ،صفت، ثنا تیری تے، نالے عشق تیرے دی
درد کہانی دس دس رہیاں، کامل صدق تیرے دی

پان سوال عرضوئی ایہو، کر کر منت داری
سیف ملوکے نوں شاہ پرئیے، دے دیدار اک واری

گل اوہناں دی اجے نہ منی، موہوں نہ کیتی آرے
نہ نہ کر دی ہاں اج توڑی، بھار گھتاں نت بھارے

توں بھی پھیر اوہناں نوں آکھیں، کیویں پری دسالو
جانی نال ملاؤ جانی، قول زبانی پالو

جیؤں جیؤں توں کریسیں تنگی، تیوں تیوں منتاں کرسن
چاڑھ احسان اوہناں تے دس ساں، ظاہر ہوکے درسن

مت کوئی بھیت انہاں نوں دسیں، میرا بھار نہ رہندا
میں شرمندی ہوساں توں بھی، پچھو تاسیں کہندا

ہلا ہلا شاہزادے کہیا، بھیت نہ کڈھاں ذرّہ
جو تساں فرمایا اس تے، کرساں عمل مقرہ

قول قرار کیتے پھڑ پنجے، قسماں عہد پکائے
شاہ پری تے سیف ملوکے، پکے نیونہہ لگائے

ڈیرے نالوں وکھرا تنبو، شاہزادے سی لایا
ہو الگ اوتھے سی بہندا، درد فراق ستایا

اس تنبو وچ دوہاں جیاں، کٹھیاں رات گذاری
غم دی تھاں ملّی سُکھ صاداں، رحم ہویا سرکاری

قول قرار یرانے والے، کیتی خاص تسلی
صادق صبح دھمن پر آئی، شاہ پری اُٹھ چلیّ

گل باہاں گھت ملے پیارے، مڑ مڑ وداع کریندے
منہ متھے ہتھ چُمن دوئے، دل وٹے دھر دیندے

جھبدے جھبدے پھیر ملن دی، آس دوہاں دل آہی
تاں کجھ رہیا لفافہ اوتھے، صبر نہ ہویا راہی

شاہ پری مُڑ چوری چوری، سیج اُتے آ سوئی
دل وچ یار موہیں پر پلا، نیند کے جانے کوئی

وچوں وچ کلیجا کھائے، اُچّا ساہ نہ بھردی
اکّھیں مِیٹ دراز ہوئی سی، ایہ مردی کہ مردی​

پلاتان ہَنجو بھر روئے، نظر کریندی سارے
جاں اوہ دلبر نظر نہ آوے، بھڑکے بھاہ دوبارے

لوکاں بھانے نیندرمِٹھی، ہوئی بے ہوش اوہ تتی
غیراں تھیں منہ کجیا ہویا، دلوں آرام نہ رَتی

طاقت تران نہ رہیوس ماسا، جے چُک پرتے پاسا
جان لباں پر بھج بھج آوے، موڑ کھڑے مُڑ آسا

بُکّل اندر کرے نگاہاں، تکے گرد چوپھیرے
یار رتوکا نظر نہ آوے، چھپ گئے نین لٹیرے

آکھّیں مِیٹ سویں مت میرا، مِیت دِسے وچ خُوابے
نینیں نیند نہ آوے مُولے، پکڑی جِند عذابے

نہ اوہ دِسّے، نہ دل وِسےّ، خبر نہ دوجے کسے
ہنجو مینھ وسن پر دل دا، بھانبڑ مول نہ ہِسےّ

قہر کلور نزول اندر وچ، سول ڈنڈول وچھوڑا
نویں محبت ہڑھ دا پانی، زور نہ کردا تھوڑا

ثابت نیت پریت لگائی، موج گھڑی دی مانی
چُھپیا مُکھ، لگے دُکھ بھارے، نازک بال ایانی

منہ پر پلاّ محرم اللہ، اندر درد اولاّ
ایہ تن نال سجن دے آہا، ہن کیوں پیا اکلاّ

ساری رین پیا سنگ گزری، کر دی چین وسوئی
مِیٹے نین ہن وین کریندی، ایہ کے غرقی ہوئی

رباّ یار ملائیوئی مینوں، صورت چن اسمانی
صدق وفا محبت والا، عاشق مرد حقانی

سوہنا متھا رج نہ ڈِٹھا، پیا فراق شتابی
خبر نہیں پھر کد ملاسیں، رہسی جِند عذابی

ساعت سال برابر ہوئی، لنگھ سی کد دہاڑی
جِند نمانی درد وچھوڑے، سُولی اُتے چاڑھی

روشن روز جگت دے بھانے، مینوں مول نہ بھاوے
کیویں رات پوے اس روزوں، شوہ ول تتی جاوے

کدی حیا کھلن پر آوے، کدی کرے ستاری
سیف ملوک ملے جِند چھُٹے، جاوے درد قہاری

موہوں چُپ اکھیں پر پردہ، بے طاقت تن سارا
لوں لوں اگ پرم دی بھڑکے، دل وچ یاد پیارا

کھُلے وال بے حال پئی سی، سخت غماں دی ماری
بیدل دا کس ویدن پایا، بِریوں بُری بیماری

سیاّں بھانے سیج خوشی دی، سُتی سُکھ کواری
باہروں باآرام محمد، اندر چڑھی غُباری

عاشق نِیند بھرے کد سوئے، نیونہہ جنہاں دے پکے
میٹے نین موہیں پر پلاّ ،کے ہویا جَگ تکےّ

فجرے نین خمار الودے، ڈورے بھورے ہوئے
کھول ڈِٹھے تاں یار نہ ڈِٹھا، اندر و اندر روئے

ہنجوں ڈھلکے اکّھیں مَل کے، بیٹھی کر ہشیاری
موہوں ہاسا خوشی نہ ماسا، دِل دِی دل وچ ساری

مُونہوں ہسےّ، بھیت نہ دسےّ، پون کلیجے چھُریاں
نال سیاّں دے کرے زبانوں، جو کجھ گلاں ٹُریاں

اودھر سیف ملوک شہزادہ، رو رو آہیں بھردا
اکثر آس ربے دی اُتے، پھیر تحمل کردا

کیتا وضو شزادے اُٹھ کے، لگا پڑھن دوگانہ
آکھے بانگ نماز گذارے، پھیر پڑھے شُکرانہ

طاعت رب دی زور سرے دے، خوب بجا لیاندی
جتھے ورد وظیفے کردا، دھرتی پئی سُہاندی

ورداں تھیں جاں فارغ ہویا، دُھپ لگی نورانی
مشرق دا شہزادہ چڑھیا، تخت اُپر سلطانی

سیف ملوک تخت تے بیٹھا، صاعد کول بہایا
جُثےّ تاب تران زیادہ، چہرہ روپ سوایا

اچراں توڑی باہر باغوں، لتھی آن سواری
دھومو دھام مچی نرگجے، چمکی فیل عماری