وادِی فقر فناء دے اندر ،اگلی منزل آئی
فقر فناء اندر چُپ بہتر ،گل نہ جاندی پائی
فرموشی دِی منزل ہوئے ،گُنگے ڈورے جھلّے
جاں ہِک سُورج رؤشن چڑھیا ،سبھ تارے چُھپ چلّے
کانگ چڑِھی دریا فقر دِی، جُنبش اندر آوے
پتّھر نقش بریتے بیلا ،بُوٹے ریت چُھپاوے
دوئے جہان مُحمّدبخشا ،مؤج اس اِک دریاؤں
جے کوئی ایہہ گل منّے ناہیں ،کسر اوہنُوں سوداؤں
اِیس ندِی وِچ چُبّھی مارے ،جے کوئی ہِمّت کر کے
سدا سُکھالا رہسی بھائی، کے کم باہر ترکے
ایس ندِی دِی چُبّھی اندر، چِت ہمیش سُکھالا
گم ہوون بِن ہور نہ بھاوے، واندے پین کُشالا
حُکمے نال اِس چُبّھی وِچّوں، جاں سِر باہر آنے
تاں اوہ کارِیگریاں ویکھے ،تک تک بھیت پچھانے
اِس چُبّھی وِچ غیر نہ مِٹدا ،جاوے ہِک ہِکلّا
جِتّھے اپنا آپ نہ میوے، ہور کھڑے تاں جھلّا
جاں ایہ اپنا آپ بندے نُوں، پڑ دا ہے دِلبردا
مال مُلک تے عِزّت دؤلت ،سنگ کھڑیاں کدتردا
لَنْ تَنَالُواالْبِرََّ بھائی ،سٹ تمامی چیزاں
فرد ہووے تاں مرد کہاوے، مِلدا نال عزِیزاں
خاطر جمع ہووئے جِس ویلے ،خُودِی ونجے بیخُودیوں
پاک ہووے تاں باہر آوے، ہر ہر نیکی بدیوں
جاں ایہہ نیکی بدِی نہ رہندی، اُس دم عاشق ہوندا
ہو فناء عِشق دا اوّل، یاری کرن کھلوندا
جیؤں ایہہ حال احوال فقر دا ،غائب ساڈی نظروں
تِیویں شرح زُبانوں اوہلے، نالے صِفتوں خبروں
مر کے جیون دِی گل بھائی ،دسّے کؤن زُبانوں
بَعْثَ بَعْدَ الْمَوْت سُخن دے،معنی دُور بیانوں
بعد فنایوں باقی ہونا ،کے جاناں اس باتوں
نویں کتاب بنے جے لِکھاں، باتاں نفِی اثباتوں
مر کے جیون دِی گل چنگی، سو جانے جو کردا
جِس دے سِر پر ورتِی ہووے، کم نہیں ہر ہر دا
میں کے جاناں حال فقر دے ،مدعی نفسانی
سُنی سُنائی لِکھ وِکھائی، پائی نہیں نِشانِی
اپنی مؤت حیاتی اندر، جب لگ تیرا ڈیرا
اِس منزِل وچ کد مُحمّد، پَیر پوَے گا تیرا
اپنا آپ مُحمّدبخشا ،تیرا مِصر شہر ہے
مُشکل پندھ سجن دِی لوڑے، رستہ برّ بحر ہے
جاں ایہہ مِصر پیارا تینُوں ،کؤڑا زہر ہوئے گا
تاہیئں وَل سفر ول جاسیں، پینڈا لہر ہوئیگا
دِھیاّں پُتّر بھیناں بھائی ،وِچھڑ سنگوں ساتھوں
بِیڑی روہڑ اسباباں والی ،عِشق ندِی دِی ٹھاٹھوں
رستہ دُور نہ اوڑک جِس دا، گھنے قضیے دِسدے
پر جو نال یقینے ٹُردے ،ونج سجن سنگ وِسدے
توڑے کُجھ نہ معلم اُس دا، تھاں ٹِکانا پاسا
چھڈ دُنیا پؤ لہر فقر دِی، رکھ ِمِلن دِی آسا
یار مِلے بِن مرسو ناہیں ،سِیس تُساں جے ہُولے
اوہ تیرا تُوں اُس دا ہوسیں ،وِتھ نہ رہسی موُلے
محبُوباں دِی بے پرواہی ،سُن کے ہُٹ نہ رہوکھاں
ہمّت آس قراری کرکے ،ونج اوسے در ڈھہوکھاں
صبر توکّل عاصم والے، ہمّت سیف ملُوکے
کریں قبُول نہ ہُٹیں توڑے، سبھ کوئی ٹھاکے کُوکے
اپنا آپ چھڈیں اُس کارن، ساجن تاں گھٹ آون
سبھ جگ اُتّےشاہی تیرِی، پریاں تخت اُڈاون
ڈھُونڈن والے مُڑن نہ خالی ،خُود حضرت فرماوے
ویکھاں سیف ملُوکے ولّوں، جو لوڑے سو پاوے
عاصم دے سُن صبر توکل، ہمّت آس شہزادے
دِلبر بھال مُحمّدبخشا ،سہہ سہہ دُکھ زیادے
قِصّہ سیف ملُوکے والا ،اُس کارن ہُن کہنا
طالب ہمّت کرکے چلے، رواء نہ رکھے بہنا
