روانگی

شاہزادِے نُوں رُخصت ہوئی، ٹُریا چھوڑ گھراں نُوں
مِحلاں اندر پیا کُکارا، باہر حد بیانوں

عاصم شاہ پُتّر نُوں ٹورن ،شہروں ہویا باندے
یار اشنا مُحبّت والے ،نالے روندے جاندے

باپ بیٹے دا ڈیرا ہویا، آکے ندِی کِنارے
مِیر وزِیر اُمراء شہزادے، نالے آئے سارے

روندے مِل مِل وِدِعیا ہوندے ،سارے لوک مِصر دے
چُم زمیں سِر دھردِے پیریں، وڈّے وڈّے سر کر دے

صاعد نال وزِیر ہویا سی، سیف ملُوک شہزادہ
چائی رِزق مُہار اُٹھ چلّے، جِت ول ربّ اِرادہ

دؤلت مال خزانے لشکر، سبھ اسباب ولیوے
صاعد دے حوالے کیتے ،اوہو لیوے دیوے

ترینہ برساں دا وعدہ کر کے، باپ اِجازت دِتّی
لِکھ رکھّے اوہ روز دوہاں نے، سَن سِمّت تے مِتّی

صاعد نُوں گل لاکے رُنّے،عاصم صالِح دونویں
جا بیٹا جیؤں عقل کہے گا کر تدبیراں اونویں

سیف ملُوک تائیں پھراوڑک، عاصم شاہ فرماندا
بیٹا وِداع کیتا میں تینُوں ،لکھیا پڑھ کرماں دا

آ بچّہ گل لگ مِلاہاں ،تُوں بھی رو اسانُوں
جاں میں مرن لگّا اُس ویلے، سدسی کؤن تُسانُوں

الوِداع پر دیسیں چلیوں، ہے میرے فرزندا
خبر نہیں ہُن کے کُجھ ہوسی، مؤت زراعت بندہ

الوِداع پیارے میرے ،تُساں اساں ربّ بیلی
تیری جان حوالے اُس دے، جیوندیاں پھر میلی

الوِداع دِلبندا تُریوں، دے ہاہو وِچ دھکّا
میوہ آس اُمّید میری دا، ڈھیہ پیا ان پکّا

الوِداع چلّی ہُن ایہہ تک ،اکھّیں دِی رُشنائی
اجے نہیں رج ڈِٹّھا آہیوں ،لگّا داغ جُدائی

الوِداع میری زِندگانی ،ٹُریوں سیف ملُوکا
نہ میں مرساں نہ سُکھ جیوساں ،لا چلیوں تپ سُوکا

الوِداع اے موتی سُچے ،ہتّھوں پیؤں سمندر
اِلھ قضاء دِی کر چھَٹ کھڑیوں، لعل شہانہ سُندر

الوِداع اے یُوسف چلیوں، مصر میرے نُوں تجکے
یعقُوبے جیؤں پیا عُمر دا، رونا مینُوں رجکے

الوِداع فرزندا مینُوں ،پائیوئی کھُوہ غماں دے
مولیٰ پاک لیاوے تینُوں، دے مقصُود دِلاں دے

الوِداع اے بیٹا میرا، دیوی ربّ پناہاں
پھیر مصر دا تخت سنبھالیں، وانگن شاہنشاہاں

صاعد تے شاہزادہ دوئے ،رُخصت ہوئے روندے
بیڑے ٹھیلھ روانے ہوئے، پچھلے پِچھّے بھؤندے

عاصم شاہ بیٹے دے غم تھیں ،تنگی کرے گھنیری
پیؤ صاعد دا صالح دانا، مُڑمُڑ دئے دلیری