ملکہ خاتوں نے پھر کہیا ،سُن توں ویر پیارا
ہِک تدبیر میرے دل آئی، اُس تھیں ہے چُھٹکارا
جے سلیمانی دوشاہ مہرے، ہتھ اساڈے آون
اللہ بھاوے تاں اس قیدوں، اوہ سانوں چھڑکاون
میں دیوے تھیں ہک دہاڑے، پُچھی سی گل ساری
کے کجھ نام اُس کوٹ تیرے دا، کس دی ہے سرداری
دیوے نے پھر دسیا اگوں ٹاپو ایہ وڈیرا
اسفند باش ہے نانواں اس داراج حکم سبھ میرا
پھر میں پُچھیا ایس مکانوں، آدمیاں دا واسا
کتنا پندھ دوراڈا ہوسی ،خبر نہیں میں ماسا
دیوے کہیا آدم ایتھے، مول نہیں آسکدا
آدمیاں دی جاؤں توڑے، دیو وڈا بھی تھکدا
آدمیاں دے واسے ایتھوں، نہیں شمار کوہاں دا
اُڈن والی پری اگے بھی، پینڈا برس دہاں دا
ہک روایت ایہ بھی ڈٹھی، پینڈا ہک دہیں دا
ایڈا فرق ہووے گا کیکر،ناہیں عقل منیندا
رستے وچ کوہ قاف اجاڑاں، ندیاں انت نہ کوئی
پریاں اتوں اڈیاں جا نون مشکل پندھ نہ ہوئی
پھر میں پُچھیا عُمر تُساڈی ،ہوندی کِتنی کِتنی
آدمیاں تھیں لمی چھوٹی، یا اوہناں دے جتنی
کیہوس عُمر اساڈی وڈی، آدمیاں دی تھوڑی
پھر میں کہیا تیرے دم دی، ہوسی کتھے توڑی
کہیوس ست سے برساں توڑی، میں پراتم ہوساں
سے برساں وچ عُمر جوانی، زور دیئے تن موساں
پھر میں کہیا دیوتیاں دی، جان ہوندی ہر جائی
تیری جان پیاری کتھےِ، دَس مینوں گل کائی
ایہ گل سن کے دیوے مینوں، دتی جِھڑک غضب دی
جان میری سنگ کے کم تیرا ،نیت کس طلب دی
کس کارے پر جان میری دے، پُچھیں پتے نشانے
کون تیرا جو مارگ مینوںم سُن توں نار حیوانے
کون جوان میرے تھیں چنگا، وچ جِناں انساناں
ناہیں دیو زوراور بھارا، میرے جیڈ توانا
کس اگے فریاد کریں گی، کون لڑے سنگ میرے
کس کارن پھر جان میری دے، پُچھیں پتے پکیرے
جاں دیوے ایہ جِھڑک غضب دی، دتی بہت نروئی
میں بھی اگوں غصے بولی، نالے ہنجوں روئی
دیوے اگے سڑکے بولی، کیوں توں جھڑکیں میں نوں
قید رنجانی ہِک ایانی، ترس نہ آوے تیں نوں
ماء پیو بھیناں بھایاں نالوں، پائیوئی برا وچُھوڑا
دیسوں کڈھ بدیس بدھوئی، قہر نہ کیتوئی تھوڑا
نہ کوئی سنگ سہیلی ایتھےِ، نہ کوئی ماں پیو جائی
ہِک ہکلیِ قید تیری وچ، میں نمانی آئی
کِس اگے میں دَسن چلیِ، کیہڑا ایِتھے بندہ
کون میرا فریاداں جُوگا، جِس تھیں لگوئی مندا
اگے انت شمار نہ غم دا، سار چنے نت چباں
میں سِر گھٹ مصیبت دِسے، ہور چڑھاویں دباں
درداں دی گل سن کے دیوے، رحم پیا اِت پاسے
سر میرے نوں جھولے رکھ کے، لگا کرن دلاسے
کہن لگا دس دیواں تینوں، تیرے تھیں کے چوری
جتھے جان میری اُس جائے، پہنچ نہ کسے ہوری
آدم ذات کسے دا اوتھے، پیش نہ جاندا حیلہ
نہ تیرا نہ ہور بندے دا، تُردا وس وسیلہ
جان میری صندوقے اندر، شیشے دا اوہ بنیا
پھر صندوق صندوقے اندر، جَندرِیاں سَنگ گَھنیاں
اوہ صندوق ندی دے تھلے، ایہ ندی جو وگدی
شاہ مہرے سلیمانی ہوون، واہ اوتھے تد لگدی
دو شاہ مہرے صُورت والے، پاس ہوون جِس بندے
ہمت کرکے آن کھلوئے، اِیس ندی دے دندے
اوہ شاہ مہرے باندے کرکے، دسے اِیس ندی نوں
ندی صندوق لیاوے باہر، ساعت گھڑی اُدھی نوں
کھُل وِنجن صندوق شتابی، جاں شاہ مہرے دَسے
اونہاں وچ کبوتر چِٹا، اُڈ کِتے ول نَسے
اُس کبوتر اندر رہندی، میری جان پیاری
مرجاواں میں اُوسے ویلےِ، جاں اُس نوں کوئی ماری
ملکہ خاتون خبر سُنائی، شاہزادے نوں ساری
سیف ملوک ہویاں دل خوشیاں، بہت آئی ہُشیاری
لگی آس ربے دے درتے، ہویا فضل اساں تے
حُکم خدا دے دیو مرے گا، آیا کم وساں تے
اوہ شاہ مہرے صورت والے، پاس شہزادے آہے
کر تعویذ گلے وچ پائے، آہے گلوں نہ لاہے
شکل بدیع جمال پری دی، آہی جان شہزادے
پل پل وچ نہ وِسدا اِس تھیں، دن دن شوق زیادے
جانی نال رکھے لاسینے، شاہ مہرے سلیمانی
قوّت قُوت زیارت اِس دی، اوہوسی زندگانی
سیف ملوک ہویا رنگ تازہ، کِھل گئی پیشانی
زہر اوہدا ہتھ میرے اندر، مرسی دشمن جانی
ملکہ خاتون نوں فرماندا، ہن غم کرو نہ کوئی
پاس میرے شاہ مہرے دونویں، گل جِنّھا ندی ہوئی
جو رب کرسی سویو ہوسی، ہور نہیں کُجھ ہونا
کیتاکَرم کرِیم تیرے تے، مُکّا پٹّنا رونا
ملکہ خاتون ایہ گل سُن کے، بہت ہوئی خوش وقتی
سجدے پے کے شُکر گُزارے، دُور کرِے رب سختی
اَلْحَمْدُ وَالْمَنَّۃ لِلّٰہ، دَھن اساڈے سائنیا
میں تسّی تے رحمت باراں، کھریوں تُدھ وسائیاں
رات ہنیری ندی ڈونگھیری، گھمن گھیر غماں دے
رُڑھدی جاندی غوطے کھاندی، وچ شمار دماں دے
غیبوں کَشتی سُنے مَلاحاں، آن ملائیو مینوں
ہر عاجز مسکین بندے دا، ہے خصمانہ تینوں
اُوکّھی گھاٹی مُشکل اندر، تُدھ بِن کوئی نہ والی
آپ مسبب نال سَبباں، غموں کریں خُوشحالی
اَنَالِلْعَبْدِ اَرْحَمْ ربا، سچ تیرا فرمانا
ماں پیو بھیناں بھائیاں ایتھوں، آہا کد چھڈانا
میں عاجز پر کرم کمائیو، کیتوئی رحم رحیما
توہیئیں ساتھی بے کساں دا، لیناں سار یتیماں
توں ڈھٹھیاں نوں ہتھیِ دِیوِیں، پھٹیاں نبھیں پٹی
بندی واناں کریں خلاصی، ککھ نہ لیناں چٹی
بھاری مرض غریب بندے نوں، دارو کجھ نہ سردا
توں اُس ویلے دکھ ونجائیں، سُکھ مریضاں کردا
جے کوئی صبر کرے در تیرے، جو دیویں سرجھلے
اوڑک اُس تے کرم کماویں، ہوجاون سبھ بھلے
لکھ کروڑاں نعمت بخشیں، باجھوں مُل مزوری
رات ہَنیِری اَندر دِیوِیں، بال شمع کافوری
لکھ گناہ تیرے درپَچدِے ،اِیسا لُطَف غفوُرِی
اَگےِ تیرے ہر کوئی عَاجز، کون کرے مغروری
مَنگےِ باجھُوں دِیں مُراداں، بے اَنداز شماراں
جو اِحسان میرے پر کِیتوُ، دم دم شُکر گُزاراں
کِتھےِ ایہہ شاہ مہرے آہے، کِتھےِ سی شاہزادہ
کِتھوُں ٹُریا کِتھےِ پُہتا، تِیرا فضل زیادہ
ماء پیو سَجن بھیناں بھائی، ذات میری کُل ساری
ڈھونڈن لگدے نہ ہتھ لگدی، رہندی قید بے چاری
آپے فضل کیتا تُدھ سائنیا، قید اندر چادِتیِ
جِس ویلےِ توں مہریں آیوں، اُوس ویلےِ پرچتی
بہت ظَہیرِی تے دلگیری، میں سرورتی آہی
مُہر کیتی تُدھ ایہ شاہ مہرے، آن دِتےِ وچ پھاہی
