اگوں ملکہ نظری آئی، تاج ملوکے تائیں
اُٹھ سلام کریندی چاچے، رُنی پاکہائیں
چاچے نے گل لائی بیٹی، دوئے ہنجوں روندے
شُکر الحمد گزارن رب دا، صدقے صدقے ہوندے
تاج ملوک نہ میوے جامے، بدن پھُنڈا یا شادی
میر وزیر رلے آپچھوں، ہوئی مبارک بادی
ملکہ نوں پوشاک لوائی، زیور بادشہانہ
ڈولی پا گھراں نوں چلے، پھر یا نیک زمانہ
خوشیاں دے دروازے کھُلّے، مارے طاق غماں دے
ڈولی اتوں مُہراں موتی، صدقے سُٹدے جاندے
حرماں اندر خبراں گیاں، کرماں موج اُٹھائی
استقبال کرو اُٹھ سَبھے، ملکہ خاتوں آئی
ہر بیگم ہر گولی بی بی، نونہاں دھیاں بھیناں
میر وزیر سبھس دیاں حرماں، لازم ہویا وینا
استقبال اوہدے نوں ڈولے، شہروں باہر آئے
زیور زیب شہانہ یارو، اَنت نہ کیتا جائے
باہیاں سونے چاندی آہیاں، خوب اچھاڑ بناتی
کلس کنارے جُھل مِل کردے، سچے موتیں ذاتی
ڈولی ویکھ اِس ڈولے یارو، ڈولے چِت دلیراں
تَک بابت دل رہے نہ ثابت، بَھجدی شِیری شَیراں
ماسی پُھپھِی چاچی تائی، بھیناں سنگت سیاں
رو رو ملکہ دے گل مِل کے، لے گھراں نوں گیاں
شادی دے شدیانے وجے، ملی مبارکبادی
گئی گواتی رب لیاندی، پھر ملکہ شہزادی
ہر سوانی بی بی رانی، دھانی لے نذرانے
زیور بیور نقد تریور، گلئیں رُلے شہانے
کر عزت اکرام ہزاراں، نال تمام آئینے
ملکہ خاتوں اندر آندی، ٹھنڈ پئی وچ سینے
تخت اُتے شاہزادی تائیں، گھر دے لوک بہالن
مُڑ مُڑ پھیر ہٹھاں سی ڈھہندِی، جے سو پگڑاُ ٹھالن
پُچھن لگے گل سفر دی، بی بی دس کہانی
باراں برس ہوئے تُدھ چُھپیاں، کِس کِس طرح دہانی
کے کُجھ قید مصیبت جھاگی، کیڈک رنج سفر دے
کیکر رب خلاصی بخشی، آیئیں طرف اِس گھردے
اَسیں فراق تیرے وچ روندے، نیناں نیند نہ پائی
رب معلم کے جانے عالم، ظالم روگ جدائی
بابل مائی بھیناں بھائی، رات دِینہاں تُدھ روندے
جے کُجھ پتہ اوہناں نوں لبھدا، سبھ تصدق ہوندے
کُکھ مائی دی تیری جائی، دُکھ بھرے سُکھ بھاگے
چِٹا پُونی رنگ ہویا سو، سُک ہوئی جیوں دھاگے
کھاون لاون بھاون ناہیں، جاون جگر جنہاں دے
ماپے کرن سیاپے دل وچ، رہندے تاپے ماندے
سیاں تُدھ بن نِگھرگیاں، ملّیاں منجیاں جِھکیاں
ہک مویاں ہک ہویاں خفتی، ہک جوبن دے وِکیاں
اندر داغ وچھوڑے والے، کالے وانگن لالے
رنگ پہناوا انگ پشاکاں، جِگر وچوں پرکالے
ہسن کھیڈن سوہلے گاون، سیس گنداون بُھلے
جَھلیاں ہویاں گلیاں اند،ر چَلیاں نیں سِرکُھلے
سُرمہ پاون مہندی لاون، وٹنا تیل ملاون
ٹِکا دھڑی دنداسہ شیشہ، ماسہ کسے نہ بھاون
وین کرن دن رین غماں دے، چین گیا سبھ سنگوں
جِس گھر شمع نہیں کَد ملکہ، مَجلس ہوئی پتنگوں
تیر تیرے دا چیر کلیجے، ویر پِھرن جیوں پھٹے
تنگ حیاتوں آکھن واتوں، ملکہ خاتوں پٹے
درد فراق تیرے جو ملکہ، کیتی بھاء اساڈے
گُذر گئی جِس ہونا آہا، مار سہائی ڈاہڈے
خبر نہیں سِر تیرے اُتے، کیکر کیویں وہانی
کت سبب خلاصی ہوئی، آ دسیں کھول کہانی
ملکہ کھول سنایا قِصہ، دفتر پُھول غماں دا
رب سبب بنایا مینوں، سیف ملوکے آندا
ظالم دیو وڈے دی قیدوں،اُس ویرے چُھڑکائی
حُکم ربے دا ہمت اُس دی، ہور سبب نہ کائی
جِیہڑی نال میرے اِس کیتی، جاندی نہیں مکائی
کرنی اِس دی مینوں دِسدی، قیمت کون چُکائی
سکے بھائی ماں پیو جائے، نہیں مینوں اِس جیہے
جس نے میرے کارن کیتے، کارن سخت اویہے
وال اُہدے توں گھول گھُمائے، سے بھائی لکّھ بھیناں
سِر بھی کٹ تلی تے رکھاں، جے اُس ہووے لینا
جِس قیدوں چَھڑکایا اُس نے، میں نمانی تائیں
جنگ نَسنگ ہویا سَنگ دیوے، کیتوس مار اضاعیں
سَکیاں بھائیاں والی نظرِے، رہیا میرے ول تکدا
ساہویں اکّھ نہ کرے حِیاؤں، اُچا بول نہ سکدا
جے کُجھ خوبی اُس نے کِیتی، ہور نہیں کوئی کردا
جے کوئی سَکا میرا ہوسی، رہسی اس دا بردہ
اُس دا حق مُکاون جُوگی، نہیں میری کُل ساری
میں پر ہے وڈیائی اُس دی، حَدوں بے شماری
سیف ملوک ایہدا ہے ناواں ،مصر شہر دا والی
وِیر اصِیل دھرم دا بھائی، ہر ہر عیبوں خالی
مینوں پھڑ پھڑ تخت بہالو، اُس بن کِیکَر بِہساں
جاں جاں اوہ دلشاد نہ ہووے، میں دُکھیاری رہساں
تاج ملوک سُنی گل ساری، جو ملکہ فرمائی
سیف ملوک سَدایا مَحلیِں، بُہت کیتی وڈیائی
نونہاں دِھیاں حرماں تائیں، سبھناں نوں فرمایا
سیف ملوکوں مُنہ نہ کَجو، جانو ماں پیو جایا
نہ کوئی بی بی چھُپے اُس تِھیں، نہ کوئی پردہ تانے
ایہ فرزنداں نالوں چَنگا، ہے اساڈے بَھانے
ملکہ خاتوں بیٹی ساڈی، اُس تھیں کیِہڑی چَنگی
اِس نے اُس نوں ویر بنایا، دور کیتی دورنگی
تاج ملوک تخت تے بیٹھا، ویہڑا فرش سُہایا
سیف ملوک برابر اپنے، سَجِے پاس بہایا
کَھبِے پَاسِے ملکہ خاتوں ،بیٹھی ہو خوشحالی
شُکر ہزار گُزارن سارے، کرم کیتا رب والی
سُرخ شراب یا قوت پیالے، آن ہوئے پھر حاضر
تُرت بَبرچی جا ٹکائے، کھانے نادر نادر
شربت مِٹھے پین پیالے، ہور شراب پرانے
کھان پلاکباب فلودے، رنگ رنگاں دے کھانے
عشرت عیش ہوئی سَبھ حاصل، کُجھ نہ رہیا باقی
خوش آواز سرود الاپن، سوہنے مطرب ساقی
بارھِیں بَرسِیں ڈُبا بیڑا، مولیٰ بَنِے لایا
جِیوجِیو خوشی مراداں اندر، ہویا چَیِن سوایا
سیف ملوکے وانگ کلی دے، باہر روپ سُہاوے
پر اندر وچ داغ پری دا، دھوتا مُول نہ جاوے
موہوں کُوک پُکار نہ کردا، آس ربے ول لائی آ
اَیسے درد پچاون ہسدے، واہ مرداں دا دائیا
پیون کھاون سُندے گاون، خوشی کماون سارے
فضلاں دے دروازے کُھلے، طاق قِہر دے مارے
کاغذ لکھ دوڑایا قاصد، سر اندیپ شہر ول
خَیر خوشی دی خبر پُچائی، ملکہ جیودے گھر ول
سیف ملوک شہزادے اُتے، تاج ملوک ترٹُھا
کرے تواضع باہر حَدوں، کرد اِحسَانے کُٹھا
راتیں دِینہاں خوشیاں کردے، ہر دم دل پرچاون
سیف ملوک شہزادے اُتوں، صدقے ہوہو جاون
شمع جلان پلان پیالے، مجلس لان پیارے
عطر عبیر گُلاب صَندل دے، بہت کرن چَھنکارے
عود وجود جلائے آتش، بوُد نابود بنائے
دُود اپنادے سُود دوئے دا، دل خوشنودکرائے
تار ستار سَت تار بجائے، واہ ستّار چتارے
کُھول دِتے رب باب کرم دے، چنگ رباب پکارے
سارنگیاں سارنگ الاپن، اَیسا رنگ بنایا
طبلے پُر خوشبوئی خوشی تِھیں، خالی پیٹ پھلایا
تاڑی رات خوشی دی تاڑی، مارے خُوب پٹاکے
چٹکی چِٹکے چائی کہندی، چھڈو ہور لٹاکے
ہر ہک دے دل خوشیاں موجاں، غم نہ آہا ماسہ
سیف ملوکے دا دل گھائل، باہروں کُوڑا ہاسہ
پین شراب شتاب پیالے، کردے نُقل کبابوں
دس راتیں دس روز گزارے، خوشیاں باہر حسابوں
محلاں اندر دوئے شہزادے، مانن عیشاں موجاں
آدربار تخت پر بہندے، کرن سلامی فوجاں
رہے شراب کباب ربابیں، دس دن تے دس لیلاں
بعد اس تھیں نت رہندے آہے، وچ خوشی دیاں سیلاں
جاں کوئی روز گذشتہ ہوئے، کردے عیش جوانی
تاج ملوک خوشی کر ہک دن، کرن لگا مہمانی
سبھ فوجاں کروایاں موجاں ،عیداں خذِمتگاراں
سیف ملوکے نوں پھر دیندا، دولت مال ہزاراں
لاکّھ خزانے بَھرے دہانِے، زیور ہور شہانے
کئیں پُوشَاکاں سُچیاں پاکاں، زین اَسباب تَرانے
کوتل ہور پنجاہ دِتے سَن، نال اسباب سُنہری
پوزی کلغی جِھلمِل کردی، جیوں کردِینھ دوپہری
ساخت تَنی لگام رَکاباں، کِلے رَسِے سارے
سُونے موتیں نال جَڑاؤ، کوتل خوب سَنگارے
وہتر ہور بلیوے والے، گونٹ خچر اُٹھ گھوڑے
جامِے بہت دتے زرکاری، زِرہاں کلغی توڑے
ہاتھی کئیں عماری والے، بہتے خونی جنگی
چھوکریاں تے گولے دتے، رومی ختنی زنگی
ہندی آن اداواں والے، پتلے لَک جِہناں دے
بولی خوب طبیعت ہولی، لَٹک تُرن ول کھاندے
سِینے سنگ تے اَنگ پَکے سَن، سانو لڑے رنگ سُوہنے
مور چَکور تے ٹور کَھگاں دی، چور دلاں نوں موہنے
چِینی لونڈے روپاں والے، مُکّھ سُوہے گُل لالے
بدن صفائی چِین نہ کائی، چمکن چِین پیالے
نفر خطائی نہ خط آئی، دِسن پاک خطائیوں
ذرا خطائی کِسے نہ جائی، راس سُچن ہر جایوں
نقش چگل دے میوے دل دے، حُسن بَسنت بہاراں
رنگا رنگ پھلاں دی صورت، کردے قید ہزاراں
نرگس نین سِیاہ کشمیری، بِن پیتے متوارے
مِرگ نَیناں دِیاں شاخاں جڑکے، شیر جنھاں پَھڑ مارے
رومی شوخ چلاک لڈِکے، جو ہَتھ آون چِرکے
اگے آئے بھی چُھٹ جاون، رُوم کُھلن دےہہ پِھرکے
سیف ملوکے تائیں دِتے، خِدمت گار اِجیہے
تَنبو خےمے ہور قناتاں، انت حساب نہ ریہے
لعل جواہر مَانک موتیں، دولت مال خزانہ
بخشے سیف ملوکے تائیں، جو ہتھیار شہانہ
تاج ملوک اوہنوں دن راتیں، رکھّدا کول بَہالیں
ہر تدبیر َصلاح عقل دی، اُس نوں کِہے دسَالِیں
سیف ملوکے نوں رکّھ کوُلے، رہندا دل پرچاندا
قِصے عشق محبت والے، آہا نت سُناندا
خاطر جمع تَسَلی دے کے، شاد رَکھّے دل اُس دا
جاں صاعد چِت آوے اُس نوں، کرد غماں دی کُسدا
دل سی سِیخِے لگا بیرا، بُھجدا وانگ کباباں
سَرد آہیں تے سِینہ تتا، اکھّیں بھریاں ڈاباں
پرتے پاس اوساس چلاوے، رہے اُداس نمانا
بے غم ہو نہ ہَسے کِھیڈے، نت دِسے کملانا
لاغرانگ ہویا رنگ پِیلا، تَنگ رہے دن راتیں
ہر دم صاعد یاد کرِیندا، جاں کوئی لاوے باتیں
کَہندا ہئِے ہِئے بھائی میرا، بہت پیارا جانی
جانی نال برابر آہا، لا گیا چِھک کانی
جے اُس کُھوہ دریاَ وگاوَاں، کَہے میرے وچ چلدا
جان کرے قُربان میرے توں، دوست روز اَول دا
جے اُس نوں وچ اَگی سُٹاں، ساعت ڈھل نہ لاوے
خواہش میری کارن جلدی، اپنی جان جلاوے
حُکم میرے تھیں مُکّھ نہ موڑے، توڑے سِر دھڑ مَنگاں
ہَتھِیں بَدِھیں رہے کَھلوتا، بَھاویں سُکن ٹنگاں
ہک دوجے تھیں جُدا نہ ہوندے، دو جُثے ہِک جِندے
اَٹھے پہرور اگے مِلدے، گل لگ بِندے بِندے
پایا رب وِچھوڑا سَانوں، جان جِگر نوں چوڑا
نہ کُجّھ خبر، نہ سُکھ سُنیہا، دُکھ نہیں ایہہ تھوڑا
کِے کُجھ رَنج مصیبت ہوسی، یار میرے سِر آئی
میری اُس نوں اُس دی مینوں، ہر گز خبر نہ کائی
خبر نہیں ہُن وچ حِیاتی، سَانوں رب مِلاسِی
یا اِس داغ وِچھوڑے اندر، سِکدیاں جِند جاسی
کانگ طُوفان سمندر اندر، صاعد یار رُڑھَایا
رب ملاوے تاہییں مِلیے، لَبھدا نہیں لوڑایا
ماگر مچھ ہزار بَلائیں، سپ سنسارندی دے
کیونکر بَچِیا ہوسی اندر، مُشکل بے حدِی دے
پِھیر کَہے اوہ رکھّن والا، مینوں جِس بچایا
جے اُس نوں بی رکھّیا ہووس ،نہیں تعجب آیا
نوح نبی دا وچ طوفانے، بِیڑا ٹانگ لگائیوس
یونس پیٹ مَچھی دے اندر، اَمن امَان بَچائیوس
اِبراہیم خلیل چخا تے، اَگ کوہاں وچ گَھتی
رَکھّن والا رَاکھا ہویا، سِیک نہ لگا رَتِی
رب سچے نوں سَبھ تُوفِیقاں، جِس رکِھے سو رہندا
توڑے سے گزاں دے پانی، رہے سِرے توں وَہندا
یارب سَائنیا بھائی میرا، صاعد نام پیارا
جِے ہک وار ملَاویں خَیریں، تیرا فَضل نِیارا
اوہ بھی کوئی دہاڑا ہوسی، جِس دن صاعد مِلسی
جُھلسی واء مُراداں والی، کَلی اُمید دی کِھلسی
وِیکھاں گا دِیدار پیارا، صاعد اُتے صَنم دا
یا اینویں مَرجاساں سِکدا، کے بَھرواسا دَم دا
گھوڑے جوڑے دولت مایا، راج حکومت شَاہی
سَنگ بِناں کوئی رنگ نہ لاوے، تَنگ کرے گَل پَھاہی
پیدا ہویا قضیے جُوگا، میں دُکھّیارا جَمدا
کِس دِہاڑے نَظرِی پَوسِی، ساتھی ذِی سلم دا
ظالم عِشق پری دا سِینے، تیز النبو بالے
دُوجا گھاء وِچھوڑے والا، صاعد جانی ڈالے
جے اوہ یار پیارا بھائی، کَول میرے اَج ہوندا
دُکّھ قضےے وِیکّھ سَجن دے، ہَنجوں بَھر بَھر روندا
جَاں ہُن رب کَشائِیش کِیتی، میں پُہتا اس جائی
عِشرت عِیش سَکھّاندِی تَاہییں، جاں رَل بَہندے بھائی
مولیٰ پاک وِچھوڑا پایا، کون اَسَاں ہُن میلے
پھیر اُوسے در کُوک محمدصلیﷲعلیہ وسلم، کرم کرے اِس ویلے
میں اَج موجاں عَیشاں اندر، عِشقے باجھ نہ جھورا
پر ایہ راج حکومت خوشیاں، لذت دِین نہ بھورا
خبر نہیں اوہ صاعد جانی، یار پیارا بھائی
کِس مصیبت بھاری اندر، ہوسی کِیہڑی جائی
ہے صاعد رب خَیرِیں مہریں، سانوں جَھب ملائے
جِس جاَئی ہیں اُوتِھے تیرا، سُکِھّیں وقت لَنگھائے
برا وراگ تیرے میں تایا، مُدت بہت وہانی
درد فَراق وَساری مینوں ،اپنی دُکّھ کہانی
جے کُجّھ سِر میرے تے وَرتے، سفر قضیے بھارے
پَرہُن غم فَراق تِیرے دے، سَبھو ہور وَسارے
دولت مَایا سَبھ کُجّھ لدھا، کمی نہ رہیا کائی
پیراں ہِیٹھ شزادے پھر دے، خِدمت کرے لوکائی
پر مینوں کُجّھ بھاوے ناہِیں، دن دن ہاں دُکھّیارا
رو رو عَرض کراں رب مِیلے، صاعد یار پیارا
ایسے طرح شزادے اوتھے، کوئی دن بَیٹھ گُزارے
لوکاں بھانے موجاں مانے، دل اُس دے دُکّھ بھارے
میر وزیر تَمامِی لَشکر، تاج ملوکے سُندا
سیف ملوک اگے ہر ہر سی، ہَتِھیں بَدِھیں بندہ
سَبھناں بہت پیارا لَگِے، ہر کوئی عاشق اُس دا
جَوتَکے سو اُٹھ نہ سَکے، ہر ہِک دا دل مُسدا
عِلم عَقل تے ادب ہُنر سی، جو دُنیا تے خوبی
سیف ملوک اندر رب پائی، صُورت سی مِحبُوبی
نالے جِس دی عزت ہووے، بادشہاں دے اگے
سبھ کوئی اُس دی خاطر کردا، ہر ہِک دے منہ لگے
واسط دے سَبھ وَسن والے، شہری لوک گرائیں
بہت عزیز پیارا جَانن، سیف ملوکے تائیں
گلوں کریں گلان محمد، آن چڑھیِں جَد گھوڑے
شاعر تے دریا دوہاں دے، وَہن نہیں رب تروڑے
القِصہ جو قاصد آہا، سراندیپ وگایا
راتیں دنے اُڈیکن اُس نوں، اِیہ آیا کہ آیا
قَاصد جا اخبار پُچائی، سراندیپ شہر وچ
ملکہ خاتوں دَا پَیو آیا، شاہنشاہ نَگر وچ
عجائب الملوک اُوہدا سی، بادشاہاں وچ ناواں
شوکت شَان اُوہدِے دی یارو، کے کُجّھ گل سُناواں
رستم سَام سَکندر ثانی، دولت سی بہرامی
کیخسرو جمشید فریدوں، کردے ویِکّھ غلُامی
عِزت مال مُلَک دا سائیں، قَید کِیتا تَقدِیراں
بیٹی دے غم مار گَوایا، بَیٹھا وانگ ظَہِیراں
ہک جاَئی دی پِئی جُدائی، اِیہ افسوس نہ جائی
دوجا ننگ ناموس نہ رہیا، دِھی جوان کھڑائی
سَوپُتر پردِیسیں جاون، لے کے دِیس نکالا
ماؤ پؤ نوں میہنا ناہیں، نہ وٹا منہ کالا
جے ہک دھی چھُپاوے کِدھرے، چور قضائے والا
بَھلیاں دی پَت رِہندی ناہیں، کہندا لوک ادھالا
نموں جھان غماں وچ بہندا، ملکہ دا پئیو دائم
رات دہاں غمناک شرم تھیں، کِدے نہ ہوندا قائم
ملکہ خاتوں دا غم اوہناں، کھا گیا دل بُکے
ماپیاں دے رنگ پِیلے ہوئے، تِیلے وَانگر سُکے
اَٹھے پہر غَماں وچ رَہندے، سُکّھ دا ساہ نہ لیندے
دم دم نال چلاون آہیں، ہَنجوں نالے وَہندے
سُکے کھیت خوشی دے اُتے ،اَچن چیت اسمانوں
کّھریوں رحمت دا مینہ ُوٹھا، فَضل ہویا رحمانوں
جِیِونکر ڈُبی جنج بڈھی دی، حضرت پِیر تَرائی
تِیویں ملکہ خاتوں والی، خبر اوہناں گھر آئی
قاصد جا اخبار پُہنچائی، جَو جَو اکھّیں ڈٹھی
نالے کھول رکھی شاہ اگے، وِیر سَکِے دی چِٹھی
چِٹھی واچ ہویا شاہ راضِی، دفع کیتے رب جھورے
مَحلاں حرماں اندر سارے، سُکھ سَنیِہے ٹورے
گھر گھر اندر شادی ہوئی، سر اندیپ شہر وچ
مَاپے بَھین بَھرا قَبیِلے، آئے خوشی لہر وچ
اِستقبال اُوہدے نوں چَلے، ملکہ دا پِیُو مَائی
نالے مِیر وزیر اَکابر، سارے سَاک اشنائی
واسط ول روانہ ہوئے، قاصد گیا اَگیرے
تاج ملوک تائیں جَاکِہندا، سُن شہنشاہ میرے
ایہ تک آیا بھائی تیرا، لَشکر نال ہزاراں
حرم قَبِیلے نال تمامی ،اَنت نہ ناتے داراں
