سیف ملوکے اوہ شاہ مہرے، کھول تعویذوں کڈھے
ملکہ سُنے ندی تے آیا، اوہ ٹکانے چَھڈے
کِیتَا وضو دوگانہ پڑھیا، کردا پھیر دعائیں
مُشکل حَل کریں رب سائنیا ،ہوون رد بَلائیں
نہ کوئی زور دلیری میری، نہ قُدرت شاہ مہرے
سبھ قُدرت دا سائیں توہیں، حُکم تیرا ہے موہرے
حُکم تیِرے بِن ککّھ نہ ہلِدا، جو چاہیں سوہوندا
جِس نوں آپ دلیرِی بخشیں اوہ میدانِ کھّلوُندَا
تیرے مان تران دلیرِی، ہور نہیں کوئی ڈِھیرِی
ماریں دُشمَن دیو اَسَاڈا، ساہم پیا میں تیری
فاتحہ خیر درود دعائیں، آمیں آکھ مُکائیاں
مہرے کُھول نَدِی نوُں دَسےِ، دریا مُوجَاں آیاں
کانگ چڑھی ہِک وَانگ طوفانے، شُوکو شُوک قہر دی
گھڑی پچھوں صَندوق لیاندا، باہر مُوج لہر دی
پانی دِھک کنارے آندا، دندے آن کھلُویا
شاہزادہ کر یاد ربے نوں، پکڑن اُتے ہویا
پڑھ بسم اللہ کلمہ جلدی، شاہزادے ہتھ پایا
یاقادر یاغالب کہہ کے، صَندوقے نوں چایا
اُس بنگلے وچ جا ٹکایا ،جِس وِچُوں سَن آئے
ہر مورِی دروازے سارے، محکم بند کرائے
اعظم اسم مبارک پڑھ کے، چا صندوق ہُگاڑے
وچ کبوتر چٹا ڈِٹھا، راہ نَسَن دے تاڑے
سیف ملوکے بازاں والا، کرکے چُھٹ شتابی
پَنجِے مَار کبوتر پَھڑیا ،جِیّوں کِیڑا مُرغابی
بنگلے وِچوں باہر وگایا، وڈھ دھڑوں سِر اُسدا
جاں سِر وکھ ہویا تاں دھڑ تھیں، پھیر نہیں کُجھ کُھسدا
جَھکھڑ مینہ ولوہنا آیا، گرد غبار َہنیِری
انبر دَھرتی کُجھ نہ دِسے، دھندوکار چوپھیری
اسماناں تھیں لوہو ڈھٹھا، زمیں ہوئی آ رَتی
مَت ڈر جاوے ملکہ خاتوں، اندر اوہلے گھتی
دھندوکار ہویا کُجھ مَٹھّا ،دیو ہوائیوں ڈھٹھا
وڈا بلند آوازہ ہویا، جِیّوں کر ڈِھہندا کٹھّا
اوپرلا دھڑ سارا اُس دا، کافوری رنگ چِٹا
لَکوں ہیِٹھ سِیاہ تمامی، کیا تلیاں کیا گِٹا
نَک وچ ساس کنبے تے، آکھے واہ دلیر جوانا!
تیرے جیسا دنیا اُتّے، ہے اَج کون تَوانا
میرے جیہا دلیر بہادر دیوتیاں پر بھارا
تدھ انسانے مار گوایا ہیں کوئی لوک نیارا
اول ایسی جائی آون، ناہیں کم انساناں
توں کوئی مرد کرامت والا، اُڈ دا پھریں جہاناں
میرا تے کوئی زور نہ چَلدا ،مار گوائیوئی مینوں
باپ میرے تھیں کِت ول نس سیں، جان نہ دیسی تینوں
کر گلاں دم دیون لگا ،ایسا نعرہ مارے
مَچھ موئے دریائے وِچوں، لگےِ ترن کنارے
نڈیں ہیٹِھ ہویاں ڈھڈ اُتے ،تردے مَچھ موئے سَن
دیو مویا شاہزادے ہوریں، دوئے خوش ہوئے سَن
سیف ملوک شاہزادہ پڑھدا، ایہو حَرف زبانوں
ہوری بحرے وِچ سُناواں، بیت بنا تُسانوں
تَوَکَّلْتُ عَلٰی رَبِّ السَّمَآئِ
وَسَلَّمْنَا بِاَسْبَابِ الْقَضَآئِ
روح شاہزادہ دو شاہ مہرے، صدق محبت بھائی
حرص ہوا دنی دا بنگلہ، تن کوٹے دی جائی
آز حرص دو شیر کلاں دے، قفل دراں بدبختی
ملکہ خاتون ایہ دل ستا، شہوت جادو تختی
نفس اساڈا دیو مریلا، غفلت ندی ڈونگھیری
جہل صَندوق ہوئے در پکے، کُنجی اِسم چَنگیِرِی
پَنکّھی پِنجرِیَاں وِچ حساں، پنَج باطن پنَج ظاہر
باغ ارم ول تانگھاں کردے، نکلن ہوئے نہ باہر
بابل مُرشد جس شاہ مہرے، تحفہ چیز پُچائی
اس دے دتے لے شاہ مہرے، ہمت کریں کمائی
ملکہ خاتون سُتی جاگے، خبر دئے دِلبَردِی
چَلےِ نال جمال دسالے، سمجھو رمز فقر دی
پُر کر آن شراب پیالا، ساقی رنگ رنگیلا
سہل ہووے پھر رنج مصیبت، جاں سَنگ ٹُرے وسیلہ
پیو نَشَہ جِیّو مَستِی آوے، جان قضےے سارے
نگالوں پھر شاہ کہاواں، وچھڑے مِلن پیارے
